Γνωρίστε τον Δημήτρη Μπούκουρα

Ο Δημήτρης Μπούκουρας κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους. 

Σύντομο βιογραφικό

Ο Δημήτρης Μπούκουρας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1942. Η ζωή του σημαδεύτηκε από τον άδικο θάνατο της μητέρας του στα Δεκεμβριανά. Τέλειωσε το Γυμνάσιο Παλ. Φαλήρου και ακολούθως φοίτησε στην Δημοσιογραφική Σχολή του Σπύρου Μελά. Εργάστηκε για δύο χρόνια την εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» από το 1964 μέχρι το 1967, όταν η Χούντα σταμάτησε άδοξα την δημοσιογραφική του καριέρα αφού οι εφημερίδες έπεσαν σε χειμερία νάρκη και η λογοκρισία ανέλαβε τον ρόλο του διευθυντή σύνταξης. Ύστερα από πολλές επαγγελματικές περιπέτειες ασχολήθηκε με το εμπόριο. Είναι παντρεμένος με την Αγγελική Μολφέτα. Έχει γράψει μια συλλογή ποιημάτων, μια συλλογή διηγημάτων, δύο παιδικά βιβλία, «Οι Στρατήδες» και το «Γειά σας… Είμαι η Μύρτις», ταξιδιωτικές εντυπώσεις, δύο εργασίες: «Το παραμύθι του οψιδιανού» και «Σύντομη ιστορία του Ελληνικού νομίσματος», και το παρόν βιογραφικό  αφήγημα «Διάττοντες» που είναι και η πρώτη του δουλειά που εκδίδεται.

Εργογραφία

(2016) Διάττοντες, μικρές εκδόσεις

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Ποια άλλη θα μπορούσε να είναι πιο δυνατή από εκείνην που περιγράφω στο βιβλίο μου, όταν ο θείος που με μεγάλωνε από 2 χρονών με παρέδωσε στον άλλο μου θείο όταν ήμουν 8; Ήταν ένας σπαραχτικός χωρισμός που ακόμα με στοιχειώνει.

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Πέρασα μία ζωή διά πυρός και σιδήρου που λένε. Πήρα πολλά μαθήματα από τη ζωή. Οι διάφορες απογοητεύσεις μου έδιναν δύναμη. Και σήμερα, ώριμος πια, ξέρω από που να κάνω επανεκκίνηση.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Ζω με τη σύντροφό μου -40- τόσα χρόνια μαζί. Φυσικό είναι να τα μοιραζόμαστε όλα.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Η ασπίδα μου είναι να αποφεύγω τους πειρασμούς αυτούς καθ’ αυτούς.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η καθημερινότητα.     

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Όταν ξυπνάω και βλέπω την αυγή να ροδίζει και τα κοτσύφια να κελαηδούν στη γειτονιά μου, η σκέψη ότι υπάρχουν άνθρωποι που ξυπνούν σε νοσοκομεία, με κάνει να αγαπώ τη μέρα, όσο δύσκολη κι αν προοιωνίζεται.

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Δημήτρη, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή);  

Το καλοκαίρι είναι η εποχή μου, καθώς ο βυθός με τον οποίο ασχολούμαι συστηματικά φωτογραφίζοντας την υποβρύχια ζωή, με ελευθερώνει.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η Ανθρωπιά.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

 Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Το σύντομο διήγημα. Αυτό που μέσα του περικλείει ποιητική διάθεση.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Αν με ρωτούσατε για κάποιο ιστορικό πρόσωπο θα έλεγα ότι θα ήθελα να άλλαζα τη μοίρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Να ζούσε, δηλαδή, μέχρι τα βαθιά γεράματα. Όμως δεν θα ήθελα να άλλαζα τη μοίρα κανενός λογοτεχνικού ήρωα. Σέβομαι απόλυτα τον δημιουργό συγγραφέα.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;        

Προσωπικά, θα έλεγα πως λειτουργεί αυτόματα.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Όταν μου έρχεται κάποια ιδέα και είμαι μακριά από πολυμέσα, χρησιμοποιώ τον παλιό, όμορφο και δοκιμασμένο τρόπο: το μολύβι. Όμως, για την υλοποίηση του έργου προτιμώ το πληκτρολόγιο (υπολογιστή). Το βρίσκω τόσο πρακτικό. Για μένα είναι η επανάσταση στη συγγραφή.

 Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Πηγαίνοντας πολύ πίσω στον χρόνο, περισσότερο με συγκινεί αυτός ο Καβάφης:

"….Είν’ όλ’ αυτά τα πράγματα πολύ παληά-

Το σκίτσο, και το πλοίο, και το απόγευμα."

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… υπάρχει ακόμα ελπίδα.

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Το “Όνομα του Ρόδου”. Γιατί πιστεύω πως η γνώση δεν πρέπει να φυλακίζεται.

'Εκθεση εικόνων

Aπό τον καλαίσθητο εκδοτικό οίκο «μικρές εκδόσεις» κυκλοφορεί το αυτοβιογραφικό αφήγημά του "ΔΙΑΤΤΟΝΤΕΣ".

«Αυτή η ιστορία δεν είναι παραμύθι. Είναι αληθινή, και είναι ένα μνημόσυνο σε ένα μοναδικό άνθρωπο που βρέθηκε την κατάλληλη ώρα στον κατάλληλο χώρο. Εκεί που τα τραγικά γεγονότα ήρθαν να τον ανεβάσουν και να τον οδηγήσουν στα απώτατα όρια της θυσίας. Εκεί που η δική του ζωή έγινε ζωή για τους άλλους.»

Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε στη στήλη "Μια κριτική προσέγγιση" της Διώνης Δημητριάδου.  https://goo.gl/niSsBT