Γνωρίστε τον Χρήστο Τσιαήλη

Ο Χρήστος Τσιαήλης κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Ο συγγραφέας Χρίστος Ρ. Τσιαήλης γεννήθηκε στη Λευκωσία, Κύπρο το 1974. Καθηγητής Αγγλικών, είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου Κύπρου, και τώρα υποψήφιος για Μάστερ θεατρολογίας. Ανάμεσα σε άλλες δραστηριότητες είναι ενεργός αθλητής τριάθλου και μαραθωνοδρόμος.Ταξιδεύει πολύ, καταγράφει αναμνήσεις από παντού και μετουσιώνει αυτές τις αναμνήσεις μαζί με τις παρατηρήσεις του για την ανθρώπινη συμπεριφορά, σε όλα τα είδη (ποίηση, διήγημα, μυθιστόρημα, θέατρο). Η γραφή του τείνει προς ένα πλέγμα κοινωνικού, ψυχολογικού και φιλοσοφικού προβληματισμού με υπόβαθρο επιστημονικής φαντασίας.

Ποιήματα και πεζογραφήματά του στην ελληνική και την αγγλική γλώσσα έχουν εμφανιστεί σε συλλογές, λογοτεχνικά περιοδικά, και σε ανθολογίες μετά από διακρίσεις σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, όπως τα διεθνή λογοτεχνικά περιοδικά ‘ArtAscent’, ‘PoetsandDreamers’, ‘Parousia’,‘InFocus’σε λογοτεχνικά περιοδικά όπως ‘Αιολικά Γράμματα’, ‘Αναγνώστης’ κ.α. και στις ανθολογίες ‘DiasporicLiterature’ και την 4^η Ομαδική Ποιητική Συλλογή εκδόσεων Διάνυσμα, στο postcardproject ‘FromCyprusWithLove’, κλπ.  Επίσης διηγήματά του παρουσιάζονται στην ανθολογία ‘Η Πόλη Αυτό Το Βράδυ: Αθήνα’, εκδόσεις Poema, στην ανθολογία ‘Φαντασμαγορία 2017: Αδιέξοδο’και στην Πρώτη Κυπριακή Ανθολογία του Φανταστικού ‘Το Ποτάμι του Χρόνου’, 2017. Επίσηςμετά από διάκριση στον Πανελλήνιο διαγωνισμό ‘Παράξενες Μέρες’, διήγημά τουστην Ανθολογία ‘Παράξενοι Έρωτες’, 2017. Το θεατρικό του ‘Στρείδια’ πήρε έπαινο στον λογοτεχνικό διαγωνισμό του ΕΤΕΠΚ Κερατσινίου, Αθήνα 2017. Το θεατρικό του ‘Δοχεία’ πήρε έπαινο στον λογοτεχνικό διαγωνισμό της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, 2017. Το ποίημα του ‘Στο Ληξιαρχείο του Χρόνου’ πήρε διάκριση στον Διαγωνισμό Ulysses 2018.Το ποίημά του ‘Η Δύναμη του Τριγώνου’ πήρε το πρώτο βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό της UNESCO του 2018για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα.

Στα βιβλία του συγγραφέα περιλαμβάνονται η συλλογή διηγημάτων ‘ThrowingDiceonaChessboard’, 2010, η ποιητική συλλογή ‘TheGreenDivorce’, 2012, το ‘KlothoSurfaces’, και το πρώτο μυθιστόρημα από την Τριλογία Επιστημονικής Φαντασίας – ‘TheOmniconstantsTrilogy’, 2016. Το πιο πρόσφατό του βιβλίο, ‘Ψωμί’, 2017,με τις εκδόσεις Γκοβόστηςαποτελεί μια σπονδυλωτή συλλογή διηγημάτων.

Ο συγγραφέας αρθρογραφεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει κληθεί ως κριτής σε διαγωνισμούς Λογοτεχνίας και εκπαιδευτής σε σεμινάρια λογοτεχνικής γραφής. Έχει λάβει μέρος σε διεθνή φεστιβάλ ποίησης, πιο πρόσφατο το KistrechPoetryFestival, στην Κένυα. Έχει μεταφράσει στα ελληνικά τη συλλογή ποίησης ‘OminousClouds’ τουChristopherOkemwa. Έχει υπηρετήσει την τέχνη του θεάτρου στη θέση του βοηθού σκηνοθέτη.

e-mail: chrisma4el@cytanet.com.cy

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να παίζει με μεγάλα λιθάρια στο μικρό, στενόμακρο οικόπεδο δίπλα από το σπίτι μας. Τις μάζευα από παντού, μικρές και μεγάλες πέτρες και έκτιζα μικρά φρούρια, τις ανέβαζα όσο πιο ψηλά μπορούσα. Από πέτρα δεν χτύπησα ποτέ.

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Τα φοιτητικά χρόνια, η ανεμελιά. Έντονη ζωή, έξοδοι, χορός, τραγούδι, μετά-εφηβική τρέλα. Ανεξάντλητη πηγή χαράς αυτή η ανάμνηση. Με κάθε τι σοβαρό πόνημα που καταπιάνομαι πια γνωρίζω ότι ο κίνδυνος οριστικής βύθισης είναι απόμακρος. Ξέρω ότι μπορώ να φτάσω μακριά στην ιχνηλασία του σκότους και να επιστρέψω πίσω κρατώντας τον μίτο που κτίστηκε από τις αναμνήσεις της ελευθερίας. Δεν είναι όμως μόνο αυτή η ανάμνηση που σε κρατάει καλά γειωμένο. Είναι κι η αγάπη, κι άλλα καλούδια, λέω αστεϊζόμενος.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Παρόλο που οι εκλάμψεις για έναν συγγραφέα που είναι αφοσιωμένος στην γραφή είναι μια σχεδόν εβδομαδιαία (για να μην είμαι υπερβολικός δεν λέω καθημερινή) διαδικασία, ποτέ μια νέα «σύλληψη» δεν έρχεται χωρίς όλα τα αισθήματα που συνοδεύουν τον «αρχιμηδιακό ενθουσιασμό». Παρόλο που η έμπνευση μπορεί να κτυπήσει παντού, εν ώρα οδηγήσεως, σε χώρο με ανθρώπους, ή ακόμη και κατά την περιποίηση του κήπου, ή ακόμη και όταν κανείς πλένει τα πιάτα, εγώ την κρατάω για ικανό χρόνο (από μια ώρα ως μια μέρα) μέσα μου χωρίς να καταγράψω τίποτα, να ωριμάσει, είμαι τυχερός που συνήθως δεν ξεχνάω τέτοιες σημαίνουσες αναλαμπές, και μετά καταγράφω. Το μοίρασμα γίνεται με το άτομο που είναι δίπλα μου (ένα είναι, πάντα το ίδιο), αλλά μόνο αφού γράψω το πρώτο πρόχειρο. Πολύ σπάνια αναφέρω τη στιγμή της σύλληψης, γιατί εκείνη τη στιγμή μέσα μου τα συναισθήματα είναι σχεδόν υπέρμετρου ενθουσιασμού, υπερβολικής συγκίνησης θα έλεγα, που εγώ ο ίδιος δεν τα δικαιολογώ στον εαυτό μου και δεν θα μπορούσα σίγουρα να εξηγήσω στο άτομο δίπλα την αιτία της χαράς. Είμαι πρακτικός άνθρωπος και θεωρώ ότι καμία αναλαμπή δεν είναι σημαντική αν δεν ολοκληρωθεί σε ένα διήγημα ή ένα ποίημα, ή έστω να ενταχθεί ως ένα κομμάτι στο νέο μυθιστόρημα που ετοιμάζεις.                                                                

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Να μην αφήνεται κανείς, να μην παραιτείται. Ο κάθε άνθρωπος έχει τις αρχές του. Οι πειρασμοί είναι αμέτρητοι, υπαρκτοί (απτοί), εγκεφαλικοί, σημαντικοί και ασήμαντοι, επικίνδυνοι ή ανώδυνοι --  η ζωή είναι γεμάτη μικρές αμαρτίες που περιμένουν να συμβούν. Το θέμα είναι να καταφέρνεις να υποκύπτεις σε πειρασμούς που γνωρίζεις ότι δεν θα κάνουν κακό σε άλλους, δεν θα σε εθίσουν και δεν θα έχουν σ’ εσένα καμιά κακή παρενέργεια. Πάρε για παράδειγμα την ταχύτητα με το αμάξι. Πόσα μπορεί να φτάσει το αμάξι σου; Έχει σημασία; Πόσο βιάζεσαι; Αν αργήσεις πέντε λεπτά στο ραντεβού σου, θα έχει συνέπεια; Γιατί δεν ξεκίνησες νωρίτερα; Ή ένα γλυκό την ώρα που δεν πρέπει. Σκεφτεσαι, πόσο κακό μπορεί να κάνει, μετά όμως αναλογίζεσαι, πόσες φορές το έχεις κάνει αυτή την εβδομάδα; Μήπως έχεις εθιστεί και δεν το κατάλαβες; Αυτές είναι οι ασπίδες: η πρόβλεψη και η επίγνωση, η αυτοσυνείδηση. Το (ευ)ενσυνείδητο μανουβράρισμα της καθημερινότητάς σου.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Ζω τη ζωή μου ως αν ήμουνα Εσκιμώος. Με βαριά, γούνινα παπούτσια, να βυθίζομαι στο χιόνι, βαρύ το κάθε επόμενο βήμα, και να γνωρίζω ότι το λίπος του ταράνδου είναι πολύτιμο υλικό.  

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Κάθε μέρα που ξεκινάει θα χαρίσει μια νέα συγκίνηση. Πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοικτά για να περιμένουμε αυτή την έκπληξη. Να είμαστε ανοικτοί. Αν κλείσεις, και δεν αγαπήσεις τη μέρα που ξημέρωσε, και δεν καταφέρεις να εντοπίσεις τη συγκίνηση που σε περίμενε, θα απλωθεί το βράδυ, βαρύ, πριν το καταλάβεις

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Χρήστο,όπουσυμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Γενικά είμαι παντός καιρού, έχω υπάρξει από τα δώδεκά μου δρομέας αντοχής, και τρέχω ακόμη, αν και πολύ λιγότερο, λόγω πολύ μεγαλύτερης αφοσίωσης στη γραφή από ότι στο παρελθόν (κλέβω προπονήσεις). Έτσι, με αυτή τη βάση, είμαι γενικά ολόχρονα παραγωγικός και δοσμένος στη ζωή. Είναι κουραστικό, κυρίως για τους γύρω μου, να με βλέπουν να ξεκινώ πάντα μια νέα ενασχόληση χωρίς κανένα ενδοιασμό ή βαριεστημάρα, και είναι δύσκολο να τους εξηγώ πώς συμβαίνει αυτό, αλλά δεν κατανοούν ότι όταν είσαι σε πρόγραμμα προπόνησης αντοχής για τριάντα χρόνια, με κάθε αντικατάσταση η ενέργεια είναι εκεί για να καταναλωθεί.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Πρέπει να μπορείς να αγαπήσεις. Να συντροφεύσεις και να συντροφευτείς. Κανείς δεν είναι μόνος του. Οι πιο πετυχημένοι άνθρωποι στον κόσμο αγάπησαν πολύ βαθιά. Και άντεξαν το πέρασμα του χρόνου μοιράζοντας το βάρος της ύπαρξης. Το σώμα και η ψυχή μας έχουν ειδικό βάρος. Βαστάμε εμείς το βάρος του άλλου και υποβασταζόμαστε συνάμα. Πιστεύω στην ένωση με το έτερον ήμισυ. Δεν θέλω να απογοητεύω τους ανθρώπους που εκ πεποιθήσεως ή συγκυριών είναι μόνοι, αλλά πιστεύω ότι θα πρέπει πάντα να ψάχνουν για το ένα άτομο που θα τους συντροφεύσει και θα το συντροφεύσουν με αποκλειστικότητα και δέσιμο. Εκεί είναι το κόκαλο. Και η έμπνευση κρύβεται εκεί. Κανένα έργο δεν γράφτηκε που δεν μίλησε, έστω και με υπόκρυψη, για τον έρωτα.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Το ερώτημά σας είναι δύσκολο, καθώς ασχολούμαι το ίδιο και με τον ποιητικό και με τον πεζό λόγο. Νομίζω ότι με τον ποιητικό λόγο πετυχαίνω (κάποτε) να δώσω πιο ευαίσθητες και προσωπικές  γραμμές της έμπνευσής μου, ενώ στα πεζά μου ασχολούμαι περισσότερο με την επιστημονική φαντασία. Όταν διαβάζω όμως, νομίζω με συγκινεί περισσότερο η καλή ποίηση.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Θα άλλαζα τη μοίρα του Αουρέλιο Μπουενδίας στα «εκατό χρόνια μοναξιάς» του Μαρκέζ.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;    

Ο αυτοματισμός έρχεται με την πολύχρονη, πειθαρχημένη ενασχόληση. Το διαφορετικό μοτίβο (μανιέρα, ύφος) που αντιπροσωπεύει τον κάθε συγγραφέα ξεχωριστά αποκτάται μετά από πολύ κόπο. Ο έμπειρος συγγραφέας δεν γράφει σκεπτόμενος τους κανόνες που θέλει να εντάξει στη γραφή. Αυτούς τους έχει εμπεδώσει προ πολλού. Ο νέος συγγραφέας μπορεί να αφεθεί στον αυθορμητισμό του, αλλά εκεί θα χρειαστεί γνώση κάποιων βασικών κανόνων γραφής. Αυτοί μπορούν να εντοπιστούν από τον νέο συγγραφέα σε άλλα βιβλία, έμπειρων συγγραφέων (οφείλει να διαβάσει πολύ πριν γράψει), ή να πάρει μαθήματα δημιουργικής γραφής με κάθε ευκαιρία. Σε ό,τι αφορά εμένα, διδάχτηκα μέσα από διάφορα μαθήματα δημιουργικής γραφής για δεκαπέντε χρόνια από διάφορους ειδικούς (συγγραφείς, καθηγητές, σκηνοθέτες) σε όλες τις μορφές γραφής. Και βεβαίως διάβαζα πάντα πολύ. Κι ακόμη νιώθω ότι γνωρίζω πολύ μικρό μέρος της νομοτέλειας της λογοτεχνίας. Και ο πειραματισμός είναι καλός, φτάνει να επιλέγεις σωστά τα υλικά σου και να κρατάς το εργαστήρι μυστικό, απόρθητο από ξένους.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Για μένα η σταθερότητα είναι πολύ σημαντική. Ποτέ δεν αλλάζω μολύβι ή γραμματοσειρά. Και πρέπει να παραμένω στον ίδιο χώρο όταν γράφω, όσο περισσότερο γίνεται. Αυτό μου συμβαίνει διότι όταν γράφω χάνω επαφή με το περιβάλλον μου, φεύγω, κι έτσι μπορώ να γράφω ακόμη και με κόσμο που συζητάει γύρω μου, που τραγουδάνε, ακόμη κι όταν θορυβεί η τηλεόραση στα δεξιά μου κι ένα επίμονο μίξερ στην κουζίνα. Θέλω πάντα την ίδια γραφή για να με σταθεροποιούν στην πορεία που επιλέγω για κάθε νέο γραφόμενο.

Ας π(ι)ούμεμαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

«τόσα πολλά εξαρτούνται

από ένα αμαξάκι με κόκκινες ρόδες

πώς λάμπει με νερό της βροχής

δίπλα από τα λευκά κοτόπουλα».

του Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς.

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…

… η σημερινή μέρα δεν θα διαφέρει πολύ από την χθεσινή, για να ξέρεις πώς θα αντιδράσεις και να προλάβεις κάθε τι στραβό, την ώρα που ετοιμάζεις τον εαυτό σου να ανακαλύψει την επόμενη συγκίνηση και στιγμή ευτυχίας…

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Θα συνιστούσα να δείτε την τριλογία «Μάτριξ», δεν είναι απλά μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, εμπεριέχει πολλή κρυμμένη φιλοσοφία για τον άνθρωπο του παρόντος. Για σένα και μένα.

Έκθεση εικόνων

Το τελευταίο λογοτεχνικό του εγχείρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γκοβόστη.

Λίγα λόγια για το βιβλίο ¨Ψωμί".

Δεκατέσσερις διαφορετικοί κόσμοι ενώθηκαν σε ένα υπερφυσικό, φαντασιακό επίπεδο - εκεί που η σύγκρουση του Σύγχρονου Ανθρώπου με το Σύστημα είναι τόσο επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε, και οι γέφυρες φθείρονται από την τριβή με τον στυγνό ρεαλισμό. Άλλες ιστορίες παγιδεύουν τους ήρωές τους σε κόσμους–μινιατούρες ενώ άλλες εκρήγνυνται με μια ολιστική γεύση από παγκοσμιοποίηση. Πόση ελκτική ισχύ χρειάζεται ένας ταπεινός μαγνήτης για να υπερνικήσει τη δύναμη του Πεπρωμένου, και να διεισδύσει στην απόλυτη συνέπεια του Νόμου των Συμπτώσεων;

«Αν και ετερόκλητες, οι αφηγήσεις αυτού του βιβλίου έχουν κάτι κοινό: βασίζονται λιγότερο σε όσα εντυπώνουν και περισσότερο σε όσα μας αφήνουν να φανταστούμε. Οι προεκτάσεις τους, εφιαλτικές και ονειρώδεις, μοιάζουν με το υπέροχα έντρομο δέρμα ενός μωρού καθώς αγγίζει τα πρώτα αντικείμενα της ζωής του, ενώ ο συγγραφέας τους, δρομέας στη συνοριακή γραμμή που ενώνει την πεζογραφία με την ποίηση, μοιάζει με τη Νηπιαγωγό του διηγήματος, εκείνη που μαθαίνει στα ξεχωριστά παιδιά την Ιστορία μόνο και μόνο για να τα ξεπροβοδίσει εκτός αυτής – προς τα μέρη απ’ όπου τα ξεχωριστά παιδιά θα επιστρέφουν πάντοτε ξεχωριστά. Εδώ, στον κόσμο μας, φαίνεται να τους λέει, ο παράδεισος δεν υπάρχει πια. Τον φάγαμε σε είδος. Εδώ υπάρχει μόνο το ζυμάρι, τους λέει. Το ψωμί –οι κρυμμένες μας δυνατότητες– βρίσκεται κάπου αλλού: και μας περιμένει». (Δημήτρης Τανούδης, συγγραφέας, ‘Σπασμός’, Τιμητική Διάκριση ΕΚΕΒΙ)

(Η συλλογή περιλαμβάνει το διήγημα ‘Φρούτο’ που διακρίθηκε στον πανελλήνιο διαγωνισμό Φαντασμαγορία 2017)

Αποκτήστε το άμεσα:

www.govostis.gr/product/1486/pswmi.html?fbclid=IwAR0TblUqcTZLnZPDVdmejjeOuVUuvohUQ6IOP0fb1PbW-wz0-i4jySimngw