Γνωρίστε τον Χρήστο Αναστασόπουλο

Ο Χρήστος Αναστασόπουλος κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό:

Ο Χρήστος Ε. Αναστασόπουλος γεννήθηκε την Τρίτη, 1η του Μάρτη το 1977, που το χιόνι έπεφτε πυκνό. Οι πρώτες μουσικές που τον συντρόφευσαν ήταν αυτές της Disco, της Pop, μα και των κλαρίνων που ακούγονταν στη διαπασών καθημερινά. Ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο Πολυκλαδικό Λύκειο της Ηλιούπολης, κι αμέσως μετά τη στρατιωτική θητεία φοίτησε στη Σχολή Σχεδίου Μόδας Βελουδάκης. Το 1999 ξεκίνησε να εργάζεται ως στυλίστας σε περιοδικά, τηλεοπτικές εκπομπές και σειρές, ενώ ως ενδυματολόγος έφτιαξε τα κοστούμια για αρκετές θεατρικές παραστάσεις. Το 2007 παρουσίασε τις πρώτες του collection ρούχων ενώ ταυτόχρονα ολοκλήρωσε τα πρώτα του μυθιστορήματα. Μιλάει αγγλικά και πλέον λίγα ιαπωνικά. Όταν δεν γράφει ή δεν κατασκευάζει ρούχα, ζωγραφίζει σε καμβάδες, ξύλα, πέτρες ή και τοίχους. Το πρώτο του μυθιστόρημα «Ο κλειδούχος και ο γιος του φεγγαριού» απέσπασε εξαιρετικές κριτικές από τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας, ενώ ακολούθησαν το «3-Τρία», το «Καλοκαίρι – Η πτώση του αόρατου πέπλου» και το συλλογικό έργο «Οίκος νυφικών». Από τις εκδόσεις Πνοή κυκλοφορεί το αστυνομικό του μυθιστόρημα «Στα βελούδινα ίχνη του δολοφόνου».

Εργογραφία:

Συνδέσεις: www.facebook.com/christos.anastasopoulos.31

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Μεγαλώνοντας το μυαλό μου ανασύρει από τα βάθη του πολλές και τις επαναλαμβάνει συνεχώς. Τα λερωμένα γόνατα και χέρια από το παιχνίδι είναι μια αγαπημένη ανάμνηση, καθώς και η γιαγιά που με περίμενε πλέκοντας σε ένα σκαμνί να με ταΐσει.

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Ποιος ενήλικος; Συγνώμη, αλλά δε γνωρίζω καλά την έννοια αυτής της λέξης. (Χαχαχα) Σαν παιδί βιαζόμουν να ενηλικιωθώ και τώρα φοβάμαι πως δεν είμαι ακόμα έτοιμος να αναλάβω ευθύνες ενηλίκων.

Ανασύρω στη μνήμη μου καθημερινά την απτή αγάπη όλης της οικογένειάς μου, που σαν παιδί μου γινόταν αντιληπτή με όλες τις αισθήσεις. Η αγκαλιά της προγιαγιάς, οι ερωτήσεις γεωγραφίας από τον προπάππου, το χαρτζιλίκι των παππούδων, τα χάδια των γιαγιάδων. Οι αμέτρητες ιστορίες, παροιμίες και τραγούδια τους με συνοδεύουν μέχρι σήμερα. Τα παιχνίδια με τους φίλους που χάθηκαν έτσι ξαφνικά χωρίς κανένα λόγο, γιατί έτσι είναι η ζωή.  Ευτυχώς είμαι τυχερός. Αγάπησα και αγαπήθηκα πολύ! Δεν είμαι στερημένος.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Δεν έχω απλά κάθε μέρα αλλά κάθε στιγμή που περνάει. Το κοντινό περιβάλλον μου με έχει συνηθίσει και δεν με παρεξηγεί πλέον. Πιστεύω πως γνωρίζουν τώρα πια πως δεν είμαι τρελός. Επειδή λοιπόν έχω συνέχεια τέτοιες αναλαμπές τις μοιράζομαι με όποιον βρεθεί στο διάβα μου. Τους βαθύτερους προβληματισμούς μου βέβαια τους μοιράζομαι με τη σχέση μου, τους γονείς και ύστερα κάποιους λίγους φίλους.                      

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Θα πρέπει να ορίσουμε τι είναι πειρασμός για τον καθένα. Αν για παράδειγμα είναι η πρόκληση να κάνεις κάτι που συνεπάγεται ηδονή και είναι απαγορευμένο, τότε θα πρέπει να κοιτάξουμε τις απαγορεύσεις και τις ηδονές. Αν το αντικείμενο της πρόκλησης είναι μια πάστα σοκολάτα σε περίοδο δίαιτας τότε είναι ένας γλυκός πειρασμός και δεν θα με πειράξει ιδιαίτερα να αφήσω τις ασπίδες μου να πέσουν, εκτός κι αν έχω ένα στόχο. Αν είναι ένας παράνομος έρωτας τότε τα πράγματα περιπλέκονται. Για μένα δεν υπάρχουν πειρασμοί παρά εγκεφαλικές ανάγκες που δεν έχουν εκπληρωθεί.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Εκτός από την εφορία και το θάνατο, το προνόμιο αυτό έχουν η μάνα μου και η σχέση μου. Εγώ ονειροβατώ συνεχώς και τρέχω με πάθος κι όλο χαρά και περηφάνια να τους πω τι σκέφτηκα ή τι δημιούργησα και μου απαντάνε με απίστευτη κυνικότητα, στα όρια της απαξίωσης. «Ε, καλά», «Σιγά το τρομερό», «Γι’ αυτό κάνεις έτσι;» Μετά από αυτούς τους δυο τίποτα πλέον και κανείς άλλος στον κόσμο δεν μπορεί να με προσγειώσει, εκτός από την εφορία. Τη δικτατορία τη συνήθισα πλέον.                                                     

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Η κάθε μέρα έχει 24 ώρες για να βάλει κανείς τις βάσεις και να πραγματοποιήσεις ό,τι επιθυμεί. Αυτό από μόνο του είναι το πιο αισιόδοξο πράγμα που υπάρχει στον κόσμο. Θα πρέπει την κάθε μέρα να την ζούμε σαν πεταλούδες, γιατί δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει αύριο. Τα δεδομένα μπορεί να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη οπότε θα πρέπει να απολαμβάνουμε το κάθε δευτερόλεπτο.  Σε αυτές τις μικρές στιγμές της κάθε μέρας κρύβεται η ευτυχία.

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Χρήστο, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Είναι 27 Ιουλίου 2017 και από την ώρα που ξεκίνησα να απαντάω τις ερωτήσεις θα πρέπει να δέχτηκα και να απάντησα ίσαμε 20 μηνύματα… Το σώμα μου βρίσκεται σίγουρα στην Αθήνα και δουλεύει ακατάπαυστα γιατί έχει να παραδώσει έργο μέχρι το τέλος του Αυγούστου. Το μυαλό μου ταξιδεύει ασταμάτητα σε ιστορίες που θέλω να βρω χρόνο να γράψω, και σε ερημικές παραλίες. Η ψυχή μου ονειρεύεται πως θα ήθελε να βρίσκεται σε ένα τόπο όπου δεν θα υπάρχουν αδικίες, πείνα, πόλεμοι, αρρώστιες, κακό και όλοι μας θα ζούμε ισάξια και αρμονικά. Δυστυχώς και τα τρία μαζί συναντώνται σπάνια και δύσκολα.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Οξυγόνο, νερό, τροφή, αγάπη και τέχνη.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Με συγκινούν οι λέξεις που έχουν τοποθετηθεί στη σωστή σειρά. Αυτές μπορεί να είναι στην ποίηση, το μυθιστόρημα, τη νουβέλα ή το διήγημα.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Δεν έχω το δικαίωμα αυτό. Δεν μπορώ εγώ να επέμβω στο έργο του άλλου. Για να το έγραψε αυτός έτσι, έτσι ήταν το σωστό, διαφορετικά θα ήταν άλλο έργο. Με εκνευρίζει όταν αναγνώστες μου λένε γιατί το έγραψες αυτό; Γιατί την σκότωσες εκείνη; Γιατί δεν είπες αυτό; Δεν υπάρχει περίπτωση να ικανοποιηθούν όλοι, πάντα κάποιος θα μένει παραπονεμένος.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Πραγματικά δεν ξέρω να απαντήσω. Αν κάποιος μπορεί να πειθαρχήσει τον εαυτό του (σε καμία περίπτωση εγώ) τότε μπράβο, θα γράψει κάτι. Γνωρίζω αρκετούς αξιόλογους λογοτέχνες που το κάνουν. Όταν γίνεται αυτόματα όμως είναι ακόμα καλύτερα πιστεύω, γιατί υπάρχει η εσωτερική ανάγκη να εκφραστεί ο καλλιτέχνης και αυτό δεν πειθαρχείται.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Σαν σχεδιαστής μόδας έχω ξύσει αμέτρητα μολύβια και ξυλομπογιές οπότε δεν συνηθίζω να τα χρησιμοποιώ όταν γράφω. Η γραμματοσειρά μου παραμένει πάντα η ίδια Times New Roman, γιατί ταιριάζει καλύτερα στην αισθητική μου. Έχω δοκιμάσει αρκετές αλλά με αποσυντονίζουν. Οι ιστορίες που έχω γράψει ή που θέλω να γράψω ξεπροβάλλουν από το πουθενά, οπότε αρπάζω ένα στυλό (έχω τουλάχιστον 5 πάνω μου, ακόμα κι όταν πηγαίνω για μπάνιο στη θάλασσα) και γράφω οπουδήποτε για να μην το ξεχάσω. Έχω γράψει σε λαδόχαρτο, χαρτοπετσέτες, κουτιά από τσιγάρα και στο εσωτερικό τους και έχω προσπαθήσει να γράψω στο ασημόχαρτο ενός σάντουιτς και σε ξύλο.  Όταν πλέον βρίσκομαι για τα καλά μέσα στην ιστορία, το απαρχαιωμένο μου λαπτοπ και η ασφάλεια της γραμματοσειράς που προανέφερα, με κάνουν να ζυμώσω τα πάντα.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

«Αξιοποίησε τον χρόνο σου για να κάνεις τον εαυτό σου καλύτερο. Μάθε από τα γραπτά των άλλων, έτσι ώστε να αποκτήσεις εύκολα αυτά που οι άλλοι έχουν εργαστεί σκληρά να τ’ αποκτήσουν». Σωκράτης

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… αύριο ο κόσμος μας θα είναι λίγο  καλύτερος απ’ ό,τι είναι σήμερα.

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Αμέτρητες… «Τελευταία έξοδος» Ρίτα Χέιγουρθ. «Το σπίτι των πνευμάτων» για τις εξαιρετικές ερμηνείες και την άψογη μεταφορά του βιβλίου της Ιζαμπέλ Αλιέντε. Χάρυ Πότερ.

Έκθεση εικόνων 

Το τελευταίο λογοτεχνικό του εγχείρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.

Λίγα λόγια για το βιβλίο "Στα βελούδινα ίχνη του δολοφόνου". 

Μια ιστορία γι' αυτούς που αγαπούν τις γάτες, λατρεύουν τις δολοπλοκίες και τους μυστηριώδεις θανάτους. 

Η Πίτσα, διάσημη σχεδιάστρια μόδας, ύστερα από ακόμα ένα επιτυχημένο πάρτι γενεθλίων, βρίσκεται νεκρή στο σαλόνι του σπιτιού της. Ο ασπρόμαυρος γάτος, που ακούει στο όνομα "Λόλα", είναι αυτός που βρίσκει πρώτος το πτώμα. Κι εκεί που αναρωτιέται αν ο θάνατος προήλθε από φυσικά αίτια, έρχεται η Σαλώμη, η άλλη τετράποδη ένοικος του σπιτιού, να ταράξει τα νερά με την ερώτησή της: "Μήπως τη σκότωσε κάποιος από τους καλεσμένους;".

Τα πρώτα συμπεράσματα πάντως είναι πως αρκετοί θα την ήθελαν νεκρή και για αμέτρητους λόγους...

Αποκτήστε το άμεσα:

www.ekdoseispnoi.gr/index.php/el/books-gr/mythistorima/sta-veloudina-ixni-toy-dolofonou