Γνωρίστε την Τούλα Τίγκα

Η Τούλα Τίγκα κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους. 

Σύντομο βιογραφικό

Η Τούλα Τίγκα γεννήθηκε στα Τρίκαλα. Έζησε στο Βόλο και στη Θεσσαλονίκη όπου και τελείωσε τις γυμνασιακές και πανεπιστημιακές της σπουδές στο Αριστοτέλειο, τμήμα Αγγλικής φιλολογίας. Ζει στα Τρίκαλα .

Δραστηριοποιήθηκε στα Τρίκαλα με προγράμματα στήριξης και προώθησης της φιλαναγνωσίας, σε ομάδες ενηλίκων γυναικών αλλά και παιδιών. Έχει γράψει  δέκα  βιβλία μέχρι τώρα για έφηβους και ενήλικες αναγνώστες. Καλείται συχνά σε σχολεία για συναντήσεις με τα παιδιά με αφορμή τα βιβλία της και με θέματα που αφορούν την εφηβική κυρίως ηλικία. Αποσπάματα από τα βιβλία της «Οδός Γραβιάς» παλαιότερα και «Η εποχή των υακίνθων» πρόσφατα, έχουν συμπεριληφθεί στο βιβλίο της γλώσσας για το Δημοτικό και της Α' Γυμνασίου στα «Κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας». Το εφηβικό μυθιστόρημα «Η βοή των υδάτων» αναγράφηκε στον τιμητικό πίνακα της IBBY, Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για Νέους. Τα βιβλία της «Τα πουλιά στο χιόνι» και «Τα χρόνια τρέχοντας» βρέθηκαν στη μικρή λίστα των Κρατικών Βραβείων.

Βραβεύθηκε από τον Ιστορικό Φιλολογικό Σύνδεσμο Τρικάλων με το «Βραβείο Φιλίας Τρικάλων» ένα βραβείο που δίνεται κάθε δύο χρόνια σε ανθρώπους οι οποίοι συμβάλουν με το έργο τους, στην ανάπτυξη και την προβολή της πόλης των Τρικάλων. Πρόσφατα, σε ειδική τελετή, τιμήθηκε από το Δήμο Τρικκαίων και το Δημοτικό Θέατρο της πόλης για την «Λογοτεχνική και πνευματική παρουσία και προσφορά» έχει γράψει δέκα βιβλία, πέντε για έφηβους και νεαρούς αναγνώστες και πέντε για ενήλικες.  

 

Εργογραφία

(2012)	Φεγγάρι στο νερό, Ψυχογιός
(2007)	Αχ, Σαλονίκη..., Άγκυρα
(2006)	Τα πουλιά στο χιόνι..., Εκδόσεις Πατάκη
(2003)	Τριπλή νύχτα, Εκδόσεις Πατάκη
(1999)	Σεμέλη, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1999)	Τα χρόνια τρέχοντας, Εκδόσεις Πατάκη
(1996)	Η βοή των υδάτων, Εκδόσεις Πατάκη
(1996)	Η εποχή των υακίνθων, Εκδόσεις Πατάκη
(1992)	Τριπλή νύχτα, Δόμος
(1991)	Οδός Γραβιάς, Εκδόσεις Πατάκη

 

Ενότητα 1η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη; 

Με μια σύντομη αναδρομή βρήκα πολλές! Όταν είναι κανείς παιδί, σε μια ηλικία δηλαδή όπου τα περισσότερα από όσα συμβαίνουν καθημερινά μοιάζουν με μικρά θαύματα – από το πρώτο εικονογραφημένο βιβλίο μέχρι τη γέννηση ή το θάνατο  μιας πεταλούδας– υπάρχουν πάρα πολλές αναμνήσεις που μας ακολουθούν στο χρόνο. Αν πρέπει να μείνω σε μία, θα μπορούσα να αναφέρω τη δυσάρεστη σκηνή του θανάτου ενός άνδρα που τον είχε δαγκώσει λυσσασμένο σκυλί. Θυμάμαι έναν κύκλο ανθρώπων γύρω του - σε μια δημόσια βρύση - που απλώς παρακολουθούσαν το θάνατό του. Ήταν μια πολύ άγρια σκηνή για την ηλικία μου. Δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες αλλά ήταν η πρώτη άμεση επαφή με την εικόνα  ενός ανθρώπου που πεθαίνει χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει ακριβώς τι σημαίνει θάνατος. Αναφέρομαι μάλιστα σε μια τέτοια σκηνή στο πρόσφατο βιβλίο μου Φεγγάρι στο νερό.   

 

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον; 

Θυμάμαι πάντα την ανεξάντλητη υπομονή που διέθετα, την αγαλλίαση που ένιωθα και την παιδιάστικη σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπιζα τις πρώτες μου προσπάθειες να γράψω! Γέμιζα με ευκολία τετράδια και τετράδια με κοινοτοπίες και γλυκερές ιστοριούλες. Μια μαγική διαδικασία που με γοήτευε στα δώδεκά μου χρόνια και ήμουν γεμάτη θαυμασμό για το «έργο μου» και για τον εαυτό μου! Ήταν η αρχή τότε και όλα έμοιαζαν μαγικά και εύκολα για ένα παιδί που απλώς «σκαρώνει» στιχάκια και δακρύβρεχτους διαλόγους. Σ αυτή την αρχή επιστρέφω με τη σκέψη μου τώρα που όλα είναι δύσκολα και παιδεύομαι γράφοντας, αμφισβητώντας πολύ συχνά μάλιστα τον εαυτό μου. Δεν θεωρώ τώρα πια  εύκολη δουλειά το γράψιμο αλλά εξακολουθώ, όπως τότε, να τη θεωρώ μαγική όπως και σ΄ εκείνη την ηλικία των θαυμάτων.

 

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Αν εννοείτε αυτή την ξαφνική «επίσκεψη» της έμπνευσης που μας βρίσκει εντελώς τυχαία πολλές φορές, τη μοιράζομαι με τον εαυτό μου αρχικά, με το σημειωματάριό μου έπειτα και όταν πια πάρει μορφή, εύρος και έκταση από αρχική ιδέα, την καταθέτω στον υπολογιστή μου και συχνά τη συζητώ με κάποιους αγαπημένους φίλους των οποίων τη γνώμη εκτιμώ.

 

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Αν δεν έχουμε οφείλουμε να φτιάξουμε! Να αναπτύξουμε κάποιους μηχανισμούς άμυνας. Δεν είναι δυνατόν να αφεθούμε ακάλυπτοι στη χυδαιότητα, στην ηλιθιότητα, στη βία, αυτά που κυκλοφορούν γύρω μας  με φανταχτερό περιτύλιγμα ή στο ψέμα ως τακτική που πάει να εδραιωθεί στην καθημερινότητά μας  καθώς και στην ελαφρότητα  που μας την σερβίρουν ως στάση ζωής. Ο πειρασμός έχει πολλά πρόσωπα, από το εύκολο χρήμα και την εύκολη διασκέδαση ως  τους εύκολους έρωτες. Αυτή την ευκολία θεωρώ έναν από τους πειρασμούς που μας κυκλώνουν. Ως μόνη και αποτελεσματική ασπίδα θα έλεγα πως είναι  η καλλιέργεια της παιδείας κάνοντας αρχή από τα παιδιά σε μικρή ηλικία. Είναι ίσως ο μόνος δρόμος προς τη γνώση, την αυτογνωσία, τον αυτοσεβασμό και την  αυτοπροστασία. 

 

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Μια εικόνα ανθρώπου δυστυχισμένου, ένα παιδί που κλαίει, αλλά και η υποκρισία των ανθρώπων, το ψέμα, η βλακεία, το εξυπνακίστικο που μου το σερβίρουν ως εξυπνάδα.

 

 Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Δεν είναι ένας λόγος ότι η μέρα μάς χαρίζει ακόμα έναν ρόλο στο παιχνίδι της ζωής; -που σημαίνει να ταξιδέψει, να χαρεί, να αγαπήσει, να γελάσει και ν’ αγκαλιάσει τους αγαπημένους του, να κάνει από λάθη μέχρι μια βόλτα στην αγορά ή να κάνει αυτό που τον γεμίζει ικανοποίηση γιατί τον πάει ένα βήμα πιο μπροστά.

 

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Τούλα, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή);  

 Πάντα αληθινή είμαι  όλες τις εποχές και πάντα βάζω τον εαυτό μου ολόκληρο σε ό,τι κάνω – είτε μαγειρεύω ένα φαγητό για να περιποιηθώ τους ανθρώπους που αγαπώ  είτε γράφω ένα βιβλίο. Μ’ αρέσει βέβαια περισσότερο ο Χειμώνας. Ζω γενικά πολύ μέσα στο σπίτι μου, στο γραφείο μου, με τα βιβλία και τα γεμάτα συρτάρια μου και μ’ αρέσει αυτός ο εγκλεισμός σε έναν χώρο που έγινε από μένα για μένα και που μ’ εξυπηρετεί στη δουλειά μου. Ο χειμώνας με βοηθάει σ’ αυτό. Είναι ό,τι χρειάζομαι για να τον μετατρέψω  σε γόνιμη χρονική περίοδο γράφοντας και διαβάζοντας-όχι βέβαια ότι δεν γράφω ή δεν διαβάζω  σε άλλες εποχές, αλλά το καλοκαίρι, ας πούμε, τεμπελιάζω λίγο περισσότερο.

 

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής; 

Ο σεβασμός προς τον εαυτό μας και στους άλλους, η αγάπη για τη ζωή την ίδια και το να πασχίζει κανείς για το καλύτερο πάντα.

 

Ενότητα 2η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο; 

Η ποίηση βέβαια αλλά και το μεγάλο μυθιστόρημα, το «μυθιστόρημα ποταμός». Μπορώ να «χαθώ» μέσα στην πυκνότητα της ομορφιάς ενός στίχου αλλά και στις δαιδαλώδεις και μακρές διαδρομές των ηρώων ή των συναισθημάτων ενός μεγάλου, καλογραμμένου μυθιστορήματος.

 

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε; 

Τώρα που σκέφτομαι τα βιβλία που αγάπησα, δεν νομίζω. Πιστεύω ότι ο συγγραφέας έχει τους λόγους του για να δίνει στους ήρωές του τον άλφα ή βήτα ρόλο, τη συγκεκριμένη πορεία, το συγκεκριμένο τέλος. Η δική μου επέμβαση, έστω και ως επιθυμία, θα χαλούσε τη μαγεία που έχει στήσει ο συγγραφέας με την πλοκή και την εξέλιξη που  προτίμησε.

 

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Ο συγγραφέας, ξεκινώντας να γράφει, έχει ένα σκόρπιο υλικό είτε στο μυαλό του είτε στις σημειώσεις του, υλικό που προέκυψε από ξαφνικές σκέψεις, εικόνες, ιδέες ή πληροφορίες. Αυτό το υλικό πρέπει να τιθασεύσει, να το «βάλει σε δρόμο» χτίζοντας την ιστορία του.. Η γραφή απαιτεί δουλειά κυρίως, μεράκι και σεβασμό. Πειθαρχία χρειάζεται ως προς τη διαχείριση του υλικού που διαθέτει ο συγγραφέας – τι θα κρατήσει, τι θα πετάξει, πόσες φορές θα χρειαστεί -, αν χρειαστεί – να το ξαναδεί πώς θα  αντιμετωπίσει τους ήρωές του. Αυτή είναι η πιο δύσκολη δουλειά  κι εδώ είναι απαραίτητη η πειθαρχία.

 

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα; 

Παλιά έγραφα με τα γνωστά σύνεργα – χαρτί και μολύβι. Τώρα τα χρησιμοποιώ μόνο για πρόχειρες σημειώσεις όταν είμαι εκτός σπιτιού. Το σημαντικό είναι να εξοικειωθεί ο συγγραφέας με το θέμα του, να το «ξεφοβηθεί», να γνωρίσει και να αγαπήσει τους ήρωές του και τα εργαλεία δουλειάς είναι κάτι δευτερεύον. 

 

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

«Ωραία που θα φεύγαμε φοβητσιάρες άγκυρες» της Δημουλά και «Ζούμε επειδή μας περιμένουν κάποιες συναντήσεις που αξίζει να τις ζήσουμε» του Ιβάν Κλίμα.  

 

Ενότητα 3η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…  αύριο θα ξαναδείς τον ήλιο να ανατέλλει.

 

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε.

Προτείνω δύο από τις πολλές που εγώ προσωπικά θα ξαναέβλεπα. «Ο θίασος» του Αγγελόπουλου και «Ο ψεύτης ήλιος» του Νικήτα Μιχάλκοφ.  

 

Έκθεση εικόνων.

Βραβείο του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.

 

Βραβείο του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.

 

"Η βοή των υδάτων" αναγράφτηκε στον τιμητικό πίνακα της ΙΒΒΥ-Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για Νέους. 

 

Βραβείο του λογοτεχνικού περιοδικού "Διαβάζω".

Υποψήφιο στη βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων.

 

 

Υποψήφιο στη βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων.

 

 

Το τελευταίο λογοτεχνικό της εγχείρημα.

Λίγα λόγια για το βιβλίο.

Ένας παλιός κολίγος και όσα αφήνει κληρονομιά στα εγγόνια του: ιστορίες του κάμπου, ένα κομμάτι γης και τον έρωτα που δεν πρόλαβε να χαρεί ο ίδιος.

Τρία παιδιά η Ζαμπέτα , ο Λίνος και ο Κωνσταντής που μεγαλώνουν μαζί φίλοι αχώριστοι στα παιχνίδια της αυλής ,για να σκορπίσουν αργότερα στα παιχνίδια της ζωής και του έρωτα. 
Μια στέρνα στην αυλή με μυστικά και φεγγάρια στο βυθό της και μια «μικρή μάγισσα» που ήξερε να σηκώνει κύματα στα νερά της και στα νερά μιας στερημένης εφηβείας. 
Ένα φτερωτό άλογο εγκλωβισμένο στις κλωστές του υφαντού και στο νήμα του μύθου που ακολουθεί τους ήρωες από την αρχή ως το τέλος της ιστορίας 
Ένας γάμος κάτω από τη ρομφαία της τιμωρίας. Άνθρωποι που έφυγαν απ’ τη ζωή και ξαναζούν στη μνήμη των αγαπημένων τους.
Ένα ποτάμι γιος της Λήθης, το χώμα του κάμπου και οι αγώνες των ανθρώπων του σε χρόνια ταραγμένα. Η μετάβαση της αγροτικής κοινωνίας στην αστική της μορφή.
Ο χρόνος ο άρπαγος και ψεύτης, ο έρωτας λυτρωτής ή τιμωρός και ο κάμπος - το χώμα, το πρώτο υλικό και το τελευταίο καταφύγιο. 

 

Περισσότερα για τη συγγραφέα μπορείτε να βρείτε εδώ: 

Εκδόσεις-Βιβλιοπωλείο Πατάκη goo.gl/9WhX7C

Εκδόσεις Ψυχογιός goo.gl/3fLftV