Γνωρίστε την Πασχαλία Τραυλού

Η Πασχαλία Τραυλού κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Η Πασχαλία Τραυλού γεννήθηκε στην Τρίπολη Αρκαδίας. Τα παιδικά της χρόνια άλλαζε συχνά τόπο διαμονής, λόγω των μεταθέσεων του στρατιωτικού πατέρα της. Από νωρίς ασχολήθηκε με τη ζωγραφική, τη μουσική και τον γραπτό λόγο. Το 1988 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου σπούδασε ελληνική κλασική φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Τότε έκανε τις πρώτες συγγραφικές της απόπειρες με μικρά διηγήματα που δημοσιεύονταν σε τοπική εφημερίδα της Βέροιας. Αργότερα, παρακολούθησε διετή κύκλο μεταπτυχιακών σπουδών για τη λατινική ποίηση Ορατίου και Βιργιλίου, ενώ προσφάτως ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στο πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Αιγαίου με τίτλο «Φύλο και νέα εργασιακά και εκπαιδευτικά περιβάλλοντα στην κοινωνία της Πληροφορίας», με ειδικότητα σε ζητήματα ενδυμασίας και εργασιακού χώρου. Είναι μέλος της Eταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και εργάζεται στο Ενιαίο Ταμείο Ανεξάρτητα Απασχολουμένων. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, ενώ διηγήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογές. Ανήκει στη συντακτική ομάδα του λογοτεχνικού περιοδικού "diavasame.gr".

Εργογραφία

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Tα καλοκαιρινά μεσημέρια στο περιβόλι του παππού. Η ξύλινη κούνια κάτω από μια γέρικη τζανεριά. Τα βιβλία του Ιουλίου Βερν στοιβαγμένα δίπλα σε μια κανάτα σπιτική λεμονάδα. Τα μπισκότα βανίλιας και τα αρώματα των φρεσκοποτισμένων λουλουδιών. Το μπαούλο της γιαγιάς με τα φανταχτερά φορέματα που της έστελνε μια εξαδέλφη της απ’ την Αμερική. Και τα ατέλειωτα παιχνίδια με τα γειτονόπουλα. Νομίζω ότι όλη η παιδική μου ηλικία που εκτυλίχθηκε σε αυτόν τον κήπο και σε αυτό το σπίτι καθόρισε και έθρεψε όλη μου τη ζωή.

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Τα έδρανα της Φιλοσοφικής Σχολής στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας και αργότερα το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στη Ρόδο. Οι συζητήσεις. Τα καφεδάκια και τα κουτσομπολιά στα κυλικεία. Το άγχος της εξέτασης. Σπουδαία εμπειρία αυτό το άγχος! Όλη μου η κοσμοθεωρία αναμορφώθηκε χάρη σε όσα άκουσα και έμαθα σε αυτά τα δύο εξαίρετα σχολεία. Θυμάμαι κατεξοχήν τις παρουσίες των Λιαντίνη, Μπαμπινιώτη και Γκασούκα. Υπήρξαν δάσκαλοί μου και καυχιέμαι ιδιαίτερα γι’ αυτό.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Αν εννοείτε εκείνη τη στιγμιαία αστραποβολή μιας ιδέας που δεν ξέρεις ακόμη ποιο σχήμα θα πάρει – αν θα πάρει – και χρειάζεσαι μια ώθηση, μια γνώμη, αν αξίζει τον κόπο να την περιμένεις να μεστώσει για να αρχίσεις να της δίνεις ζωή σ’ ένα χαρτί – συνήθως με έναν καλό μου φίλο, το θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Χασάπογλου ή την καλή μου φίλη Σοφία Βόικου. 

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Φυσικά και υπάρχουν! Είμαι αυστηρή με τους φερόμενους ως αδύναμους και επιρρεπείς. Η διαπαιδαγώγηση χτίζει τους ηθικούς άξονες αναφοράς κάθε ανθρώπου. Αυτή εμφυσά ιδανικά και καθορίζει ορίζοντες. Στη συνέχεια, η μόρφωση αλληλένδετα με την παιδεία που παρέχουν όχι μόνο τα σχολεία, αλλά και η ίδια η κοινωνία με τους κανόνες και την περιφρούρησή τους αλλά επιπλέον τα βιβλία, το θέατρο, ο κινηματογράφος εν γένει η τέχνη. Η γνώση αναμφίβολα είναι δύναμη. Αυτή περιχαρακώνει και συνάμα ελευθερώνει. Αυτή επιβάλλει εκούσια πειθαρχία και αυτή περιφρουρεί την ανεξαρτησία του καθενός. Γιατί ελευθερία χωρίς όρια δεν υπάρχει. Όσο για τους πειρασμούς είναι ιδιαιτέρως χρήσιμοι ως δοκιμασίες της στίλβωσης των δυνάμεων και των αντιστάσεων καθενός.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η υποκρισία, το ψέμα, ο ρατσισμός, η προκατάληψη, τα στερεότυπα, ο ωχαδελφισμός, ο ωφελιμισμός… Απογοητεύομαι απίστευτα στις διαπροσωπικές μου σχέσεις όταν εντοπίσω αυτά τα φαινόμενα και αυτές τις στάσεις ζωής. Λατρεύω τους ανθρώπους που έχουν όραμα και βλέπουν μακριά. Λατρεύω τους ανθρώπους που είναι άνθρωποι και όχι υπολογιστές και συμφεροντολόγοι. Κι επιπλέον με προσγειώνει η ωμότητα της σύγχρονης αλήθειας. Το πεντάευρο που όσες προσευχές και να κάνεις δεν επαναλαμβάνει το θαύμα με τα πέντε ψάρια και τα δυο ψωμιά και δεν επαρκεί για να συντηρήσει την οικογένεια. Τα οράματα έχουν χάσει τα φτερά τους και έρπουν κατάχαμα πλέον. Ιδίως τα όνειρα των νέων και αυτό με θλίβει.                                                                                          

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Μέρα ίσον φως. Και όλα τα πλάσματα του κόσμου αδυνατούν να επιβιώσουν δίχως φως. Οι ανήλιαγοι άνθρωποι είναι θλιμμένοι άνθρωποι.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Πασχαλία, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Στο φθινόπωρο… Τότε που η φύση μαραίνεται εμένα επαγρυπνούν όλες οι αισθήσεις μου. Μου αρέσει ο αέρας που μυρίζει νοτισμένο χώμα, ο ήχος των φύλλων που θρυμματίζονται κάτω από το παπούτσι μου, η παλέτα των γήινων χρωμάτων που έχουν την τιμητική τους, η πρωινή υγρασία πάνω στις γλάστρες, η θερμοκρασία που είναι απολαυστική και με γαληνεύει, η βόλτα σε ένα πάρκο δίχως αβάσταχτη αντηλιά και η βουτιά στη θάλασσα που με εξαγνίζει. Τις πιο ωραίες ιδέες τις έχω εμπνευστεί σε φθινοπωρινές βουτιές.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η δοτικότητα, το όνειρο, η τέχνη και η αγάπη.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Με συναρπάζουν ιδιαίτερα το δράμα (αρχαίο) και η ποίηση. Η ποίηση έχει αυτή την αφαιρετική δυναμική που καταλήγει να αγγίζει συναισθήματα, νόηση και αισθήσεις μέσα από μια μαγική λιτότητα και μια συνδυαστική ικανότητα που δεν απαντάται σε άλλα είδη του λόγου. Ο θεατρικός λόγος πάλι όταν είναι επιτυχημένος έχει την απαιτούμενη στιβαρότητα να μετατρέπει κάτι επίπεδο και στατικό και τρισδιάστατο και συνάμα διαχρονικό.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Θα έλεγα πως όχι. Οι λογοτεχνικοί ήρωες είναι γεννήματα των συγγραφέων τους. Γνωρίζοντας τη διαδικασία δημιουργίας ενός ήρωα και τις εσωτερικές διεργασίες που περνάει ένας συγγραφέας, θεωρώ «ιεροσυλία» την όποια μεταβολή του πεπρωμένου του. Έτσι τον δημιούργησε ο λογοτέχνης, έτσι είναι γραφτό του να είναι.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Η γραφή είναι μυσταγωγία. Τούτο σημαίνει ότι εμπεριέχει ανατροπές και αντιφάσεις ή διαδικασίες μη ερμηνεύσιμες με τη λογική. Μπορεί να ξεκινάει από μια έμπνευση και σε πρώτο επίπεδο να λειτουργεί με ένα brainstorming, έπειτα όμως απαιτεί πειθαρχία για να τιθασευτεί το συνονθύλευμα των ιδεών. Σαφώς απαιτεί ανθρώπους ελεύθερους, απείθαρχους, ανατρε-πτικούς, προοδευτικούς, πρωτοπόρους, ευαίσθητους οι οποίοι όμως θα πρέπει να είναι ταυτόχρονα στρατιώτες, πολεμιστές και απόλυτα πειθαρχημένοι για να διεκπεραιώσουν με συνέπεια και ακρίβεια ένα έργο και δη μυθιστόρημα που απαιτεί υψηλό βαθμό εποπτείας ανά πάσα στιγμή.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Γράφω απευθείας σε υπολογιστή. Θεωρώ τεράστια βοήθεια την τεχνολογία για έναν συγγραφέα. Μπορείς ανά πάσα στιγμή να αναθεωρήσεις, να διορθώσεις, να μεταφέρεις, να συμπληρώσεις, να κόψεις, να ράψεις… Σε αυτό οφείλεται και η δυνατότητα ολοκλήρωσης ενός έργου με πολύ ταχύτερους ρυθμούς. Η τελική ζύμωση όμως, μετά από πέντε τουλάχιστον αναγνώσεις απευθείας απ’ την οθόνη, γίνεται στο χαρτί. Εκεί μπορείς να συγκρίνεις σελίδες, να εντοπίσεις πλεονασμούς, επαναλήψεις κλπ που από την οθόνη ξεγελιέσαι και δεν τα προσέχεις.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Όποιος παλεύει με τέρατα θα πρέπει να προσέξει να μην γίνει τέρας ο ίδιος
γιατί όσο κοιτάς μέσα στην Άβυσσο, άλλο τόσο κοιτάει η Άβυσσος μέσα σε σένα.

"Πέραν του Καλού και του Κακού", Φρειδερίκος Νίτσε

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως... όσο υπάρχει άνθρωπος θα υπάρχει και τέχνη.

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Προτείνω ανεπιφύλακτα την ταινία φαντασίας The Shuck, (ελληνικά: αναζητώντας την αλήθεια) που αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Γουίλιαμ Γιανγκ που μεταφράστηκε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Κέδρος. Πρόκειται για ένα βιβλίο που μιλάει για την οδύνη, την ανθρώπινη απώλεια και τα αναπάντητα ερωτήματα του ανθρώπου για το ρόλο και τις αποφάσεις του Θεού στα τραγικά γεγονότα που υπομένει ο άνθρωπος στη διάρκεια της ζωής του. 

Έκθεση εικόνων

Το τελευταίο λογοτεχνικό της εγχείρημα.

Λίγα λόγια για το βιβλίο "Φιλί στα μάτια". 

Λίγο κόκκινο... Και λίγο φως... Σαν δυο δροσοσταλίδες πάνω σε πέταλα τριαντάφυλλων, φιλοτεχνεί υγρά τα χείλη τους. Θα τα ενώσει με μια πινελιά. Το χέρι τρέμει. Τα χείλη σμίγουν πάνω στον μουσαμά. Υγραίνει τα δικά της χείλη, σαν να νιώθει το στόμα του. Επιτέλους, το φιλί που ποτέ δεν έδωσαν...

1922
Η Μαριγώ, με τα λιγοστά υπάρχοντά της από τη ρημαγμένη Σμύρνη, πέρασε στην Ελλάδα και μπήκε στη δούλεψη των Βασταρδήδων. Με τα χρόνια, δύο μυστικά βασάνιζαν το μυαλό της· το ένα αφορούσε τις γυναίκες στο σπιτικό του καραβοκύρη, το άλλο πολλά, αναρίθμητα κορίτσια που πουλούσαν τη σαγήνη τους στα πέρατα της γης. Η Σμυρνιά οικονόμος, όμως, τα κράτησε επτασφράγιστα, κι ας της έκαιγαν τα χείλη, κι ας της μάτωναν την καρδιά.

1992
Ο Άλκης ήθελε να γίνει ηθοποιός. Ο ρόλος του Άμλετ ήταν το όνειρό του. Η Αλεξία ζωγράφιζε με μουντές πινελιές τα κομμάτια της ζωής της και πρόσμενε τον έρωτα για να αποτινάξει το προσωπείο του φόβου. Το Φιλί στα μάτια, το δικό τους ανομολόγητο μυστικό, δεν ήταν μόνο ένας πίνακας· ήταν μια έκκληση για πόθο και επαφή. Μια κραυγή απόγνωσης για το ανεπίδοτο φιλί ενός απαγορευμένου έρωτα. Όταν όμως όλα τα μυστικά αποκαλυφθούν συμπαρασύροντας όσους βρεθούν στο διάβα τους, η σχέση των δύο νέων εγκλωβίζεται στην παγίδα της σιωπής. Θα βρουν άραγε τη δύναμη να σπάσουν τα αόρατα δεσμά τους;

Αποκτήστε το άμεσα: 

www.dioptra.gr/Vivlio/726/712/Fili-sta-matia/