Γνωρίστε την Ευθυμία Αθανασιάδου

Η Ευθυμία Αθανασιάδου κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Η Ευθυμία Αθανασιάδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Σέρρες  μέχρι την αποφοίτησή της από το Οικονομικό Λύκειο. Κατετάγη στην Πολεμική Αεροπορία το 1979 και από τότε ζει  μόνιμα στην Αθήνα. Υπηρέτησε για είκοσι εννιά χρόνια ώσπου αποστρατεύτηκε με το βαθμό του σμηναγού το 2008. Είναι παντρεμένη και έχει δύο κόρες. 

Εργογραφία

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Η μετανάστευση με την οικογένειά μου στη Γερμανία για ένα καλύτερο αύριο... Από τις πρώτες αναμνήσεις που έχω στη ζωή μου, σε ηλικία 6 ετών, είναι ο διαφορετικός τρόπος ζωής της Ελλάδας από την Γερμανία, ειδικά από την πόλη των Σερρών όπου μεγάλωσα, στην πόλη της Στουτγκάρδης. Από τα μικρά σπιτάκια, τα χωράφια, τα κάρα, τα ζώα, τον λιτό τρόπο ζωής στις πολυκατοικίες, τις παιδικές χαρές, τους ζωολογικούς κήπους, τα αυτοκίνητα, την πλουσιοπάροχη ζωή της Γερμανίας. Δυστυχώς η μετανάστευση για μια καλύτερη ζωή συμβαίνει ακόμη και σήμερα και με λυπεί το γεγονός ότι ακόμη δεν έχει αλλάξει κάτι σε αυτό.

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Ενάμιση χρόνο πρίν η απώλεια του συζύγου μου με έκανε να δω τη ζωή αλλιώς. Η ζωή μου πήρε άλλη τροπή όταν έφυγε από κοντά μου ο σύντροφος της ζωής μου που περάσαμε μαζί τα τελευταία τριανταένα χρόνια. Η εμπιστοσύνη του ως πρός εμένα και τα λόγια που μου είπε πριν φύγει από κοντά μου, είναι ο λόγος που στέκομαι πια δυνατή στη ζωή και με κάνουν να συνεχίζω τα όνειρά μου χωρίς να το βάζω κάτω, παρόλο τον πόνο και το κενό που υπάρχει στη ζωή μου από τότε.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Υπάρχουν πράγματα στη ζωή τα οποία τα μοιραζόμαστε και άλλα πιο προσωπικά τα οποία τα κρατάμε για τον εαυτό μας. Όσα μοιράζομαι είναι με την οικογένειά μου. Βέβαια αρκετές φορές ακόμη και αυτά που κρατάω για μένα, τα μοιράζομαι μέσα από τα βιβλία μου με τους αναγνώστες μου.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Ασπίδες έχουμε όλοι οι άνθρωποι. Φυσικά άλλοι τις βγάζουν για να προστατευτούν από τους πειρασμούς, μικρούς ή μεγάλους,αναλόγως πως τους βιώνει ο καθένας, και άλλοι τις έχουν κάπου αφημένες ή ξεχασμένες, χωρίς να τις προβάλουν ποτέ. Οι κινήσεις του κάθε ανθρώπου όσον αφορά τις ασπίδες του πιστεύω πως γίνονται αναλόγως την προσωπική ιστορία του καθενός και φυσικά το κατά πόσο ο ίδιος πιστεύει ή όχι στους πειρασμούς.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που «πετάνε» για να υπάρξει και απότομη προσγείωση. Πάντα πατούσα γερά στη γη. Ό,τι έρχεται στη ζωή μου, ακόμη και οι πιο δύσκολες δοκιμασίες, πιστεύω πως γίνεται για κάποιο λόγο και μας πάει ενα βήμα παρακάτω, οπότε τα δέχομαι όλα στη ζωή μου και προσπαθώ να μαθαίνω από τα πάντα.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Το να αγαπήσει την ίδια τη ζωή. Πολλές φορές οι άνθρωποι ξεχνάμε πόσο σημαντική είναι, όχι μόνο η μέρα, αλλά η κάθε στιγμή στη ζωή μας. Ζούμε πολλές φορές χωρίς να ζούμε στην πραγματικότητα. Απλά αφήνουμε τον χρόνο να περνάει χωρίς να τον «αρπάζουμε» όπως κανονικά θα έπρεπε. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η ζωή είναι μία –τουλάχιστον σε αυτή τη ζωή-και να μην αφήνουμε λεπτό να περνάει χαμένο από τη μέρα μας.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Ευθυμία, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Στο παρόν. Πάντα επιλέγω να ζω στο εδώ και τώρα. Δεν πιστεύω πως βοηθάει να βρισκόμαστε είτε στο παρελθόν, είτε στο μέλλον γιατί ακριβώς χάνουμε την ίδια τη ζωή.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η αγάπη. Όταν αγαπάμε την ίδια τη ζωή, τον εαυτό μας, τους γύρω μας, τη φύση, αυτό που έχουμε επιλέξει να κάνουμε, πιστεύω πως η ζωή έχει άλλο νόημα από το να μη ζούμε έχοντας επιλέξει την αγάπη ως κυρίαρχο συναίσθημα στη ζωή μας.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Το μυθιστόρημα. Μου αρέσει να χάνομαι στη φαντασία και τις σκέψεις του κάθε συγγραφέα. Να ταξιδεύω με βάρκα που έχει φτιάξει κάποιος άλλος με υλικά τα οποία και να μην υπάρχουν ή να μην τα ξέρω εγω ως αναγνώστης. Σε ιστορίες που να μην έχει σκεφτεί κανένας άλλος παρά μόνο ο ίδιος ο συγγραφέας. Γι ‘ αυτό άλλωστε κι εγώ έχω επιλέξει να γράφω κυρίως μυθιστορήματα.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Πιστεύω πως ο κάθε ήρωας είναι αυτός που πρέπει να είναι με αυτή τη μοίρα, γιατί αλλιώς δεν θα ήταν ο συγκεκριμένος ήρωας αλλά κάποιος άλλος! Κι επειδή ως συγγραφέας οι ήρωες συνηθίζουν να με πάνε εκεί που θέλουν αυτοί, πιστεύω πολύ πως οι ίδιοι ορίζουν τη μοίρα τους.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Στον κάθε συγγραφέα θεωρώ πως λειτουργεί αλλιώς, αναλόγως πως έχει συνηθίσει ο ίδιος να γράφει. Σε μένα προσωπικά λειτουργεί τελείως αυτόματα. Όπως ανέφερα και προηγουμένως οι ήρωες με ταξιδεύουν αυτοί. Όταν ξεκινάω ένα μυθιστόρημα συνήθως οι ήρωες είναι συνέχεια εκεί. Όταν ξυπνάω, όταν κάνω δουλειές, στα ψώνια, στη βόλτα, ακόμη και τη νύχτα. Η έμπνευση για τη συνέχεια μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή, και από κεί και πέρα λειτουργεί αυτόματα, πολλές φορές χωρίς σταματημό.    

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Ξεκίνησα γράφοντας με μολύβι στο γυμνάσιο και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα συναισθήματα σημειώνοντας τις πρώτες ιστορίες στο σχολικό μου τετράδιο. Φυσικά η εξέλιξη της τεχνολογίας βοήθησε σημαντικά στην πιο εύκολη και ξεκούραστη γραφή, παρ’όλο που πάντα κρατάω σημειώσεις -με στυλό πια-σε τετράδιο.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

«Μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε...». Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερη φράση από αυτή του μοναδικού Νίκου Καζαντζάκη...

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… 

Να ζεις-την κάθε στιγμή που σου φέρνει η ζωή-, να αγαπάς-πρωτίστως τον εαυτό σου για να μπορέσεις να αγαπήσεις τους συνανθρώπους σου-, να μαθαίνεις-από τα λάθη σου χωρίς να μετανιώνεις γι αυτά- και να ελπίζεις πως-τα όνειρά σου θα γίνουν πραγματικότητα…

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Αγαπημένες ταινίες η τριλογία του Κισλόφσκι «Τα τρία χρώματα Μπλε-Λευκή-Κόκκινη» που αντιστιχούν στην ιδέα της ελευθερίας, της ισότητας και της αδερφότητας.

Έκθεση εικόνων

Το τελευταίο λογοτεχνικό της εγχείρημα.

Από το οπισθόφυλλο.

Γεννήθηκα ένα χειμωνιάτικο απόγευμα σε ένα παγωμένο φτωχικό. Οι γονείς μου ορφανοί και οι δύο έφυγαν από την Ανδριανούπολη για ένα καλύτερο αύριο. Μπορεί να στερήθηκα πολλά πράγματα, την αγάπη όμως ποτέ.

Μέχρι που η αρρώστια χτύπησε αλύπητα τον πατέρα μου. Κάθε μέρα που περνούσε ήταν και χειρότερη. "Να έχεις μια καλύτερη ζωή", μου ευχήθηκε μια μέρα πριν κλείσει τα μάτια της η μάνα μου. "Πεθύμησε τον πατέρα σου και θέλησε να τον βρει", μου είπαν όταν μικρό παιδί στεκόμουν σιωπηλά στην κηδεία της.
Έτσι με έναν μπόγο με τα ελάχιστα υπάρχοντά μου ξεκίνησα το ταξίδι της ζωής. Στάθηκα τυχερή και βρήκα δουλειά σε ένα καπνομάγαζο για να μπορώ να πηγαίνω σχολείο.
Άρχισα να ονειρεύομαι πάλι... μέχρι εκείνη τη νύχτα... η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά σε αντίθεση με τα βήματά μου... και μετά πόνος...
Όταν η ψυχή σου κομματιάζεται και το μόνο που εύχεσαι είναι να σταματήσεις να υπάρχεις, από πού μπορείς να αντλήσεις δύναμη για να σταθείς ξανά στα πόδια σου;
Με λένε Αρετή. Όπως όλοι μας, έχω κι εγώ τη δική μου ιστορία. Μια ιστορία γραμμένη μέσα στην ψυχή μου. Αυτοί που ήταν πρωταγωνιστές, ίσως να μην τη θυμούνται καλά, ή και να μην υπάρχουν, πια δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι την έζησα... και θα υπάρχει μέσα μου όσο ζω.