Γνωρίστε την Εύη Γεροκώστα

Η Εύη Γεροκώστα κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Η Εύη Γεροκώστα γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετάφραση στο Κέντρο Λογοτεχνικής Μετάφρασης του Γαλλικού Ινστιτούτου. Εργάστηκε σε οργανώσεις προστασίας του περιβάλλοντος (Σύλλογος για την Προστασία της Θαλάσσιας Χελώνας, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία), στο ΕΚΕΜΕΛ - Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης Λογοτεχνίας και Επιστημών του Ανθρώπου, ενώ από το 2004 είναι υπεύθυνη του τμήματος εκπαιδευτικών προγραμμάτων στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Παράλληλα μεταφράζει λογοτεχνία από τα γαλλικά. Ασχολείται επίσης με το θέατρο και το τραγούδι. Το 2002, μια κόκκινη κλωστή την έφερε στο δρόμο των παραμυθιών. Αφηγείται επαγγελματικά από το 2003 σε σχολεία, μουσικές σκηνές, βιβλιοθήκες, φεστιβάλ κ.α., για μικρούς και μεγάλους, ιστορίες από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου που άκουσε, διάβασε, έγραψε ή μετέφρασε, κυρίως όμως ιστορίες που τη "διάλεξαν". Το βιβλίο της "Αστέρια στον πάτο της λίμνης" τιμήθηκε με το βραβείο "Πηνελόπη Μαξίμου" του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.

Εργογραφία

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Εγώ, που με τους καθρέφτες δεν τα πηγαίνω καθόλου καλά, ως παιδί έκρυβα παντού καθρεφτάκια. Δεκάδες μικρά καθρεφτάκια, άλλα παιδικά, άλλα ρομαντικά, άλλα συνηθισμένα… Όχι για να κοιτάζω τον εαυτό μου (ποτέ άλλωστε δεν τα πήγαινα ιδιαίτερα καλά μαζί του…). Φαίνεται πως κάτι προσπαθούσα να βρω μέσα τους. Ίσως το δικό μου ολόγιομο φεγγάρι. Ακόμα έχω μερικά από αυτά, καλά φυλαγμένα. Τα κρυφοκοιτάζω, θυμάμαι και χαμογελώ.

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Ένα μήνυμα-φυλαχτό σε χαρτάκι ασήμαντο: «Πουλάκι της άνοιξης που φέρνει καλά νέα και λαλεί τα βράδια το παραμύθι της ζωής…»

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Με τους πιο αγαπημένους από τους αγαπημένους, που μου έμαθαν να πιστεύω στις μαγικές στιγμές και να ακυρώνω κάθε νόμο πιθανοτήτων.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Ο ένας τον άλλον, ο καθένας τον εαυτό του κι ένα δέντρο με πυκνή φυλλωσιά για να κρυβόμαστε πού και πού…

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η απώλεια που έρχεται ξαφνικά. Οι κακές σκέψεις. Μια ανώμαλη προσγείωση. Ένα ζευγάρι θλιμμένα παιδικά μάτια.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Ότι ένα όνειρο, μικρό ή μεγάλο, δικό μας ή κάποιου άλλου, μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Εύη, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Η ζωή είναι γεμάτη μεταβάσεις. Για μένα η πρώτη ήταν λίγο μετά την ενηλικίωσή μου, όταν άρχισα να εργάζομαι, εθελοντικά στην αρχή και στη συνέχεια επαγγελματικά, σε περιβαλλοντικές οργανώσεις. Η επαφή με τα ζώα και με ανθρώπους από κάθε γωνιά του κόσμου με έβγαλαν σιγά σιγά από το καβούκι μου. Η δεύτερη, στις αρχές της καινούριας χιλιετηρίδας, όταν ήρθαν στη ζωή μου τα παραμύθια και η αφήγηση. Ένας ολόκληρος κόσμος μπροστά στα μάτια μου, ο δικός μου κόσμος. Τότε κατάλαβα ότι κάτω από εκείνο το πρώτο καβούκι υπήρχε κι ένα δεύτερο, πιο γερό, σχεδόν πέτρινο, καταφύγιο και βάσανο. Ακόμα προσπαθώ να το ανοίξω, σιγά σιγά κι αυτό, για να μη φοβηθεί…

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Άνεμος και χρυσόσκονη. Κόκκινο και μαύρο. Γέλιο και δάκρυ. Ήλιος και σύννεφο. Μαζί και χωριστά. Τότε και τώρα. Ύπνος και ξύπνιος. Όλα διττά και διπλά. Δηλαδή με δύο. Άρα η αγάπη, που μονάχη δεν υπάρχει…

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Τα διηγήματα και οι μικρές ιστορίες. Είναι θαυμαστός ο τρόπος που συμπυκνώνουν τόσα πολλά με τόσο λίγα λόγια. Αλλά και τα παραμύθια της προφορικής παράδοσης του κόσμου, που μιλούν για τα πιο σοβαρά ζητήματα με τον πιο ανώδυνο τρόπο.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Οι ήρωες ξέρουν καλύτερα από τον καθένα. Έζησαν, αισθάνθηκαν, πόνεσαν, αγάπησαν, μίσησαν, ταξίδεψαν. Δεν θα άλλαζα τη μοίρα κανενός ήρωα που κατάφερε να μας κάνει να μην τον ξεχάσουμε.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;    

Για μένα αυτόματα, στην αρχή και πάντοτε. Ό,τι έχω γράψει, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, γεννήθηκε μέσα σε λίγες ώρες, χωρίς να το παιδέψω και να με παιδέψει και σχεδόν χωρίς διορθώσεις (ίσως γι’ αυτό δεν θα γίνω ποτέ πραγματική συγγραφέας…). Μόνη δοκιμασία που περνούν οι ιστορίες μου, η αφήγηση. Πριν γίνουν βιβλίο (αν γίνουν) δοκιμάζονται πάντα με το στόμα και την καρδιά.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Μολύβι χρωματιστό, στο χρώμα μιας βελούδινης καρδιάς ή ενός τσακισμένου φύλλου.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

«Από το χώμα ερχόμαστε,

στο χώμα επιστρέφουμε.

Στο μεταξύ διάστημα

παριστάνουμε τους κηπουρούς.»

Στίχοι του αγαπημένου Αργύρη Χιόνη, στον οποίο οφείλω πολλά ως συγγραφέας, κυρίως όμως ως αφηγήτρια…

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…

… πάντα θα έρχονται χρωματιστές στιγμές, θα χαίρεσαι ένα περπάτημα, θ’ αναζητάς ένα χέρι ή ένα μάγουλο αγαπημένο, θα κάνεις σχέδια, κι ας είναι χάρτινα…

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

“The Maker”, του Ελληνοαυστραλού Christopher Kezelos. Δεν πίστευα ποτέ ότι μια ταινία μικρού μήκους θα με σημάδευε ανεξίτηλα. Τυχαία τη βρήκα (ή μήπως με βρήκε αυτή;) και, χωρίς να υπερβάλλω, θεωρώ ότι είναι πιο όμορφο έχω δει σε μικρή ή μεγαλύτερη οθόνη. Μια ταινία χωρίς λόγια που, για μένα τουλάχιστον, λέει τα πάντα...

Έκθεση εικόνων

Το τελευταίο λογοτεχνικό της εγχείρημα.

Αποκτήστε το άμεσα: 

www.politeianet.gr/books/9789606962073-gerokosta-eui-parrisia-mikra-xupnimata-258311