Γνωρίστε την Ελένη Τσιάλτα

Η Ελένη Τσιάλτα κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους. 

Η Ελένη Τσιάλτα γεννήθηκε στη Ναύπακτο, μεγάλωσε στην Πάτρα, σπούδασε στη Θεσσαλονίκη (Γαλλική Φιλολογία) και εργάστηκε στην Αθήνα. Εκεί μεγάλωσαν τα τρία παιδιά της, εκεί έγραψε αρκετά από τα βιβλία της. Από το 2014 διάλεξε να ζει στην πόλη που γεννήθηκε και που πάντα της έδινε ιδέες και όρεξη για γράψιμο.

Σπούδασε στη Δραματική σχολή του Εθνικού Ωδείου και έγραψε κείμενα για την τηλεοπτική εκπομπή της ΕΡΤ «Χιλιοποδαρούσα».

Συνεργάστηκε με το Πολιτιστικό Τρίγωνο Πρεσπών, όπου εφαρμόστηκε το πρόγραμμά της για παιδιά ακριτικών περιοχών: «Εργαστήρι Γλωσσοπλαστικής» και συνεχίζει να συναντά μαθητές και ενήλικες, σε βιβλιοθήκες, τάξεις και σεμινάρια για εκπαιδευτικούς.

Είναι μέλος της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Υπήρξε Πρόεδρος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς.

Εργογραφία

Συμμετείχε επίσης με διηγήματά της στις συλλογές:

«Ο πράσινος κουμπαράς», Ψυχογιός

«Να τα πούμε; Να τα πείτε!», Ψυχογιός

«Τα παλιά επαγγέλματα», Κέδρος

Και στα Ημερολόγια της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, κάθε χρόνο από το 1999.

Περισσότερα για την ίδια και το έργο της θα βρείτε στο ιστολόγιό της blogakispiral.blogspot.gr

και στην καλαίσθητη ιστοσελίδα της www.elenitsialta.com.      

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Αν αναφερόμαστε σε μεμονωμένες εικόνες, θυμάμαι το παιχνίδι στον μακρύ διάδρομο του σπιτιού μας: Εγώ (4χρονη) από τη μια μεριά να σπρώχνω το τεράστιο (για τα μάτια μου) πλαστικό λεωφορείο που μου είχε φέρει ο πατέρας μου κι εκείνος από την άλλη να μου το ξαναστέλνει. Και γελούσαμε… γελούσαμε… Θυμάμαι ακόμα πως παρακολουθούσα ανυπόμονα τις βελόνες στα χέρια της μητέρας μου, να μου πλέκει για την κούκλα μου. Κι αργούσαν…αργούσαν… Και τα παιδιά της γειτονιάς, όταν μαζευόμασταν τ’ απογεύματα για να κάνουμε κούνια με την τριχιά που κρεμόταν απ’ το μπαλκόνι μας. Και χαιρόμασταν… χαιρόμασταν…

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Καλό εφαλτήριο στην ενήλικη ζωή μου: Οι διακρίσεις μου. Μέχρι τώρα, κάθε βιβλίο μου και διάκριση. Αυτό αποτελεί ταυτόχρονα ικανοποίηση αλλά και ευθύνη σαφώς, για όλα εκείνα με τα οποία θα καταπιαστώ δημιουργικά.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Μοιράζομαι τις καλές σκέψεις, τις στριφνές ώρες, τις καινούριες ιδέες και πολλά συναισθήματα, με τον Δημήτρη, τον άνδρα μου. Τελικά, όχι μόνο εκλάμψεις ή αναλαμπές, αλλά τα πάντα. Είναι ωραίο αυτό.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Καμιά φορά, το να ενδίδεις σε κάποιους μικροπειρασμούς, αποτελεί την καλύτερη ασπίδα για τους υπόλοιπους. Το πολιτισμικό μας επίπεδο και η αγωγή μας, είναι καλοί παράγοντες που μπαίνουν ασπίδα σε όσα αρνητικά ίσως μας πολιορκούν. Κυρίως όμως, η συναισθηματική ισορροπία μας. Όταν  νοιώθουμε ασφαλείς, νοιώθουμε και θωρακισμένοι.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Δύο πράγματα με προσγειώνουν, κυρίως επειδή πρέπει να παραδεχτώ πως δεν μπορώ να τα παλέψω: Το ένα είναι η αχαριστία. Ενώ την έχω εισπράξει, μυαλό δεν βάζω και την επόμενη φορά βρίσκομαι πάλι «με γρατσουνιές». Το άλλο είναι η ανοησία. Όταν ο απέναντι την κουβαλάει, προσγειώνομαι αμαχητί!    

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

«Αγαπάω την κάθε μέρα, με μόνη αιτία το ότι ζω». Άπαξ και το συνειδητοποιήσουμε, οι λόγοι γίνονται αυτόματα, άπειροι.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Ελένη, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Σώμα, μυαλό, ψυχή, συμμετέχουν στο κάθε μου «σήμερα». Είμαι ο εαυτός μου κάθε φορά, στην περίοδο που διανύω εκείνη ακριβώς την εποχή.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Οι αγάπες μας. Είτε είναι οι δικοί μας άνθρωποι, είτε οι αγαπημένες μας καταστάσεις είτε η ισορροπία με τον εαυτό μας. Όταν έχουμε απ’ αυτά, όλα λειτουργούν θετικά. Όλα βαδίζουν αισιόδοξα.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει  περισσότερο;

Στον γραπτό λόγο, λατρεύω τα μικρά κείμενα και την ποίηση. Με ενθουσιάζει όμως και ο προφορικός λόγος, όταν διατυπώνεται χαρισματικά. Υπάρχουν άνθρωποι που εκφράζονται ποιητικά, πλούσια και συναρπαστικά. Όταν τους συναντώ, απλωνόμαστε σε ατέλειωτες συζητήσεις.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Μα, αν αλλάξω τη μοίρα ενός ήρωα, τότε αλλάζω τον ήρωα τον ίδιο. Άσε που ίσως να μην το επιθυμεί ούτε εκείνος. Αν επενέβαινα -ας πούμε- στη μοίρα της Αντιγόνης, θα είχα στερήσει σε τόοοσους πολλούς, το δικαίωμα να συγκλονιστούν από αυτήν. Μην ξεχνάμε πως «η μοίρα μας είμαστε εμείς».

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;         

Όσον αφορά το ύφος της γραφής, λειτουργεί αυτόματα η πειθαρχία σε κάποιες αξίες ή δομές που έχουμε ενστερνιστεί και που μας εκφράζουν. Όσον αφορά το κίνητρο για γράψιμο, ισχύουν και τα δύο. Οι ιδέες έρχονται εκεί που δεν τις περιμένω. Για να πάρουν όμως μορφή και έκφραση, πειθαρχώ σε ωράρια, σε προγραμματισμό έρευνας, ανάγνωσης κ.λ.π.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Σημειώνω σε όποιο πρόχειρο χαρτάκι μου βρεθεί, κάποια φράση που γεννιέται ξαφνικά και με κεντρίζει. Μερικές φορές μαγνητοφωνώ στενογραφικά θα έλεγα, μια ιδέα. Όμως πάντα στρογγυλοκάθομαι μπροστά στον υπολογιστή όταν ξεκινάω να γράφω. Έχω καταλήξει σε μια-δύο γραμματοσειρές ευανάγνωστες για να μην ταλαιπωρώ τον εαυτό μου. Χρησιμοποιώ πλάγια γραφή για τους διαλόγους, την υποτιθέμενη αλληλογραφία κ.λ.π. ή χρωματίζω τα σημεία που θέλω να ξαναδουλέψω.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Θα θυμηθώ στίχους του υπέροχου Βρεττάκου «Σαν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στα ρυάκια της πατρίδας μου. Δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο». Θα θυμηθώ και τη φράση του δόκτορα Χίγκινς από την ταινία «Ωραία μου κυρία»: Ευτυχισμένος εκείνος που ζει από το χόμπυ του.

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… πως τα τρία τελευταία δεν θα σταματήσουν ποτέ!

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

 Θα ήταν αρκετά μακρύς ο κατάλογος. Διάφορες ταινίες είχαν κάτι να μου πουν, και τις αγαπώ γι αυτό. Όμως με την ευρύτερη σημασία της λέξης «ταινία» θα πρότεινα να αξιολογήσουμε τα προσεγμένα ντοκυμανταίρ. Παρατηρώντας τη φύση, τους πολιτισμούς ή την ιστορία, συναντάμε στοιχεία που διαμορφώνουν τις αξίες μας. Αφυπνίζουν την ανθρωπιά μας και συντηρούν τις μνήμες μας ή υπογραμμίζουν τη μιζέρια και την αδικία. Συχνά μας κάνουν να συνειδητοποιούμε τη μηδαμινότητά μας ή τη συμβολή μας σ’ αυτό που ονομάζεται Σύμπαν. Συντελούν τελικά, στο να διαμορφώνουμε στάση ζωής. Όπως ακριβώς κάνει και η λογοτεχνία.

Έκθεση εικόνων

Το τελευταίο λογοτεχνικό της εγχείρημα.

Λίγα λόγια...

Πολλές είναι οι αλλαγές στη ζωή του Στέλιου: οι γονείς του έχουν χάσει τις δουλειές τους, μια άγνωστη γυναίκα τον παρακολουθεί, ένα ξένο σπίτι μοιάζει να τον καλεί και παντού μισόλογα γύρω του. Οι λεπτομέρειες που αρχικά περνούν απαρατήρητες θα φτάσουν να γίνουν ένα μπερδεμένο κουβάρι που το αγόρι θα πρέπει να ξετυλίξει πόντο πόντο. Θα αντέξουν οι μικρές του πλάτες τόσα οικογενειακά μυστικά; Θα καταφέρει να κρατήσει ισορροπίες στα συναισθήματα και στις σχέσεις του με όσους αγαπάει; 

Μια ιστορία ειπωμένη με καθαρό λόγο, όπως ακριβώς μιλάει η κάθε Κάτια και ο κάθε Στέλιος. Και γραμμένη με γοργό ρυθμό, όπως ακριβώς ξετυλίχτηκαν και τα γεγονότα της.

Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ: goo.gl/ylJX6V