Γνωρίστε την Ελένη Σβορώνου

Η Ελένη Σβορώνου κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους. 

Η Ελένη Σβορώνου σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ειδικεύτηκε στη διαχείριση πολιτιστικής κληρονομιάς, στο Πανεπιστήμιο του Birmingham. Εργάζεται ως υπεύθυνη του Προγράμματος Κατάρτισης Ενηλίκων στο Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση (WWF Ελλάς). Έχει γράψει βιβλία για παιδιά και αρθρογραφεί στην παιδική εφημερίδα "Ερευνητές" της Καθημερινής. Επίσης έχει γράψει άρθρα και βιβλία για τον οικοτουρισμό, το περιβάλλον και την πολιτιστική κληρονομιά. Έχει διδάξει δημιουργική γραφή για ενήλικες με θέμα το παιδικό βιβλίο στον κύκλο σεμιναρίων του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου και γράφει κριτική παιδικής λογοτεχνίας στο www.diavasame.gr. Έχει εμπειρία στη διοργάνωση και το συντονισμό συμμετοχικών εργαστηρίων σε τοπικές κοινωνίες με στόχο τον από κοινού σχεδιασμό του μέλλοντος της κοινότητας.

Θα τη συναντήσετε στην ιστοσελίδα της: https://www.svoronou.gr/

              Εργογραφία

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Οι ξυλιές που έφαγα όταν επέστρεψα, 8 χρονών περίπου ήμουν, από έναν ωραίο περίπατο στα δάση της Πεντέλης με μια φίλη μου. Δεν είχαμε πάρει χαμπάρι ότι οι γονείς μας έχασαν. Γυρίζαμε περιχαρείς. Όλα καλά για μας. Και ωπ! Να μια οργισμένη ξυλιά στον πισινό! Με το δίκιο τους μάλλον. Αλλά δεν μπορούσαν να κατανοήσω. Γιατί τον Όλιβερ Τουιστ τον υποδέχτηκαν με χαρές και πανηγύρια, μετά την περιπλάνησή του, και εμάς με ξυλιές; Άδικο!

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Την απελπισία που τη μοιράστηκα και έγινε φιλία.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Με τον άλλο μου εαυτό και τον σύντροφό μου. Αλλά και με τη φύση. Είναι εξαίρετο αντηχείο εκλάμψεων και αναλαμπών.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Χωρίς πειρασμούς δεν τολμάμε. Δεν παθαίνουμε, δεν μαθαίνουμε. Αλλά και δεν ευχαριστιόμαστε. Ασπίδα είναι η αίσθηση του μέτρου. (Την οποία δεν έχω.)

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Τα φώτα στο σινεμά, στο διάλειμμα, που ανάβουν στην πιο κρίσιμη στιγμή.
(Πάντα κάποιος ατζαμής πιλότος θα βρεθεί να σε προσγειώσει ανώμαλα. Πολλές φορές είναι ο ίδιος σου ο εαυτός.)

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Carpe diem γιατί αλλιώς θα αδράξει εκείνη εσένα.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Ελένη, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Τον Σεπτέμβρη, μήνα που φθίνουν οι οπώρες αλλά και γλυκαίνει ο ήλιος. Τέλος και αρχή.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Το πάθος, η εμμονή, ο έρωτας. Για οτιδήποτε ή οποιονδήποτε.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Το διήγημα.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Ναι. Στο εφηβικό μυθιστόρημα Δεκατρία γιατί (του Τζεϋ Άσερ εκδόσεις Πατάκη, μτφ. Α.Πιπίνη), όπου η ηρωίδα είναι μια αυτόχειρας. Πολύ ωραίο αλλά θα ήθελα να την είχαμε σώσει την ηρωίδα. Τότε όμως δε θα είχαμε βιβλίο.

Όπως και τη μοίρα του Πάτροκλου θα ήθελα να αλλάξω. Και του Φιλοκτήτη! Και πολλών άλλων ηρώων μυθικών, λογοτεχνικών, ποιητικών μορφών μου όμως με το τραγικό τους τέλος φώτισαν το μονοπάτι της δικής μας ζωής.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;         

Και τα δυο. Όσο πιο αυτόματη και αυθόρμητη θέλεις να είναι η γραφή σου, τόσο μεγαλύτερη πειθαρχία χρειάζεται.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Ένα πληκτρολόγιο και μια οθόνη, και ας είναι η γραμματοσειρά ό,τι να’ ναι! Δίχως το πολύτιμο πλήκτρο DELETE δύσκολα γράφω.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

«Μια ξαφνική αδειοσύνη έμοιαζε τώρα να κυματίζει από τα παράθυρα κι από τις μπαλκονόπορτες, προσδίνοντας μιαν απόλυτη μοναξιά στον οικοδεσπότη, που η φιγούρα του στεκόταν στην εξώπορτα και με το χέρι του υψωμένο επίσημα, αποχαιρετούσε.»

Φ.Σ. Φιτζέρλαντ, Γκάτσμπυ, Γκοβόστης, σ. 62, μτφ: Δ.Π.Κωστελένος

Μια κίνηση, μια σκηνή που συνοψίζει τη ζωή. Μετά τη γιορτή, μόνοι.

Ενότητα 3^η:  Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…

…όλοι οι άνθρωπο θα  έχουν αυτή τη δυνατότητα.

(Να ζουν, να αγαπάνε, να μαθαίνουν και να ελπίζουν)

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Το «Μακριά από τους ανθρώπους» ήταν η καλύτερη ταινία που είδα το 2015. Βασισμένη στο διήγημα του Αλμπέρ Καμύ «Η φιλοξενία», το έργο αυτό σε θέτει ουσιώδη και επίκαιρα ερωτήματα. Υπαρξιακά και πολιτικά. 

Έκθεση εικόνων

Το τελευταίο λογοτεχνικό της εγχείρημα

κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ

Μια σύντομη ματιά στην περίληψη

Το σπίτι μας λαμποκοπά, μα έξω και τριγύρω η καθαριότητα και η φροντίδα πάνε περίπατο. Σε ποιον ανήκει αυτός ο έξω και γύρω χώρος; Το δέντρο και το παρτέρι, ο δρόμος, το πεζοδρόμιο, η πλατεία, το παρκάκι ή εκείνο το τριγωνάκι πρασίνου που έχει γίνει σκουπιδότοπος; Οι δυο φίλοι, οι ήρωες της ιστορίας μας, έχουν την απάντηση: Σε κανέναν δεν ανήκει! Και σίγουρα, δεν τους αφορά! 
Διασχίζουν δρόμους, περπατάνε στα πεζοδρόμια, κάθονται στα παγκάκια, κλωτσάνε την μπάλα τους ανάμεσα σε δίκυκλα κι αυτοκίνητα παράνομα παρκαρισμένα... Ε και; Όλα καλά!
Μόνο ένας τύπος έρχεται και μπερδεύει τα πράγματα. Ένας μυτόγκας που γυροφέρνει τη γειτονιά. Μήπως σχεδιάζει κάποιο έγκλημα; Τα φιλαράκια οργανώνονται και ξεκινούν την παρακολούθηση.
Σύντομα ανακαλύπτουν ότι ο ύποπτος πράγματι σχεδίαζε κάτι που θα τάραζε τα ήσυχα, κάπως θολά, νερά της γειτονιάς.