Γνωρίστε την Ελένη Γαληνού

Η Ελένη Γαληνού κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Η Ελένη Γαληνού γεννήθηκε στην Αθήνα, κατάγεται από τη Μυτιλήνη και σήμερα κατοικεί στο Μαρούσι.
Σπούδασε στη Σχολή Βακαλό Διακοσμητική και Γραφικές Τέχνες και εργάστηκε πάνω στο αντικείμενό της για δέκα περίπου χρόνια.
Αρκετά νωρίς φιλοτέχνησε την πρώτη προσωπική σειρά χιουμοριστικών σκίτσων με γενικό τίτλο «Μπουρμπουλήθρες» και λίγα χρόνια αργότερα ακολούθησε η δεύτερη με τίτλο «Έρυκα και Ριρίκος Πικουρίκος».
Και οι δύο αυτές σειρές έχουν δημο­σιευθεί σε περιοδικά.
Παράλληλα ασχολήθηκε με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, την ποίηση και τη στιχουργική.
Σήμερα έχει στο ενεργητικό της πολλά ποιήματα και περισσότερους από τριακόσιους στίχους τραγουδιών.
Τον Μάιο του 2007 πραγματοποίησε την πρώτη ατομική της έκθεση ζωγραφικής στο Κέντρο Τέχνης Πανταζίδης με θέμα «Σύννεφα».
Ακολούθησαν δύο ακόμα ομαδικές εκθέσεις στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, το 2007 με θέμα «Αφιέρωμα στο γαλάζιο του Αιγαίου», και το 2008 με θέμα «Γαλάζιο του Αιγαίου».
Με τη λογοτεχνία καταπιάνεται αρκετά χρόνια και, επιθυμώντας να εμβαθύνει στην έννοια και την τεχνική του μυθιστορήματος, το 2007 παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής.

Εργογραφία 

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Οι παραστάσεις κουκλοθέατρου που στήναμε με την κολλητή μου φίλη και καλούσαμε όλα τα παιδιά της γειτονιάς για να τις δουν.

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Τα καλοκαίρια στο χωριό μου, την Ερεσό, με πολυαγαπημένους ανθρώπους, σε ένα τόπο ξεχωριστό που έχω ζήσει ονειρεμένες στιγμές και αισθάνομαι πως θα συνεχίσω να ζω. 

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Εξαρτάτε, πολλές φορές σε κανέναν.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Υπάρχουν ασπίδες αν κάποιος θελήσει να τις αναζητήσει. Πιστεύω όμως, πως αν σηκώνεις παντού ασπίδες θα μείνεις να κοιτάς τη ζωή από μακριά.   

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Οι μεγάλες αναμονές.                                                                 

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Προσωπικά αυτό που απογειώνει τη δική μέρα είναι η δημιουργικότητα.  

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Ελένη, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Δεν νομίζω πως θα έλεγα μια εποχή. Θεωρώ πως σταδιακά όλα μαζί εξελίσσονται. Ακόμα και σήμερα βλέπω να αλλάζουν πράγματα σε μένα που μοιάζουν να προσαρμόζονται στις εκάστοτε ανάγκες μου. Το ωραίο είναι πως δεν βιώνω μια στείρα στασιμότητα ή μια βαρετή επανάληψη σωματική, πνευματική η συναισθηματική.  

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η αυτογνωσία.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Η λογοτεχνία. 

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Νομίζω όχι, διότι τότε δεν θα ήταν πια ο ίδιος, αυτός που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε ή αντιπαθήσαμε.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;    

Πόση πειθαρχία μπορείς να επιβάλεις στην έμπνευση ή τη φαντασία; Στο μόνο που πρέπει να πειθαρχήσεις ίσως, είναι, να μην παρασυρθείς και ξεφύγεις από αυτό που θέλεις να πεις. 

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Γράφω απ’ ευθείας στον υπολογιστή γιατί είναι αφάνταστα βολικό, όμως υπάρχουν και χαρτιά με σημειώσεις που περιφέρονται γύρω μου.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Δύσκολη επιλογή, θα διαλέξω ωστόσο κάτι που έρχεται από παλιά. Είναι μια φράση του Χαλίλ Γκιμπράν, από το βιβλίο του: Ο κήπος του Προφήτη.

«Το λογικό, όταν κυβερνά μόνο, είναι μια δύναμη που φυλακίζει, και το πάθος, αφύλαχτο, είναι μια φλόγα που καίει μέχρι την αυτοκαταστροφή».  

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… δεν ξοδεύτηκες άσκοπα.  

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Νομίζω δεν θα παρατυπήσω, «Το όνομα του ρόδου» είναι μια ταινία με πολλές και διαφορετικές πτυχές και αναγνώσεις, και αυτό με έλκει πάντα και στις ταινίες και στα βιβλία. 

Έκθεση εικόνων

Το τελευταίο λογοτεχνικό της εγχείρημα.

Μια ιστορία σαν θρύλος.
Ένα μυθιστόρημα ύμνος στο μεγαλείο και στη δύναμη της αγάπης.

1920. Μια νεαρή γυναίκα ζητάει καταφύγιο σε μια απομακρυσμένη μονή και, πριν πεθάνει, γεννάει ένα κοριτσάκι με σπάνιο χάρισμα.
Πέντε μοναχές, Μαρία, Δομινίκη, Ορθοδοξία, Χρυσοστόμη, Αικατερίνη, προστατεύουν και μεγαλώνουν το κορίτσι έχοντας πλήρη επίγνωση του δώρου που φέρει.
Η καθεμία με τη δική της ξεχωριστή ιστορία.
Μια άγνωστη μοίρα από τον έξω κόσμο περιμένει να τις δέσει περισσότερο με τη ζωή του κοριτσιού.

Χρόνια μετά το κορίτσι αυτό, η Χάρις, αφήνει το μοναστήρι για να προσφέρει το δώρο της στους ανθρώπους.
Όταν ο έρωτας εισβάλλει στη ζωή της, οι ισορροπίες κλονίζονται.
Το χάρισμα απαιτεί αγνότητα.
Η επιλογή δύσκολη και ο έρωτας ορμητικός.
Το χάρισμα χάνεται.

1940. Καθώς η Χάρις αναζητάει τον αγαπημένο της στη δίνη του πολέμου, έρχεται αντιμέτωπη με μεγάλες αλήθειες που ποτέ δεν είχε σκεφτεί.
Πόσο δύσκολος αποδεικνύεται ο νέος δρόμος;
Τι σκοτεινό και ανατρεπτικό απειλεί τη ζωή της;

Στις μέρες μας η τελευταία ηγουμένη αποκαλύπτει τη συγκλονιστική ιστορία που ακόμη θυμάται, και...