Γνωρίστε την Ειρήνη Δερμιτζάκη

Η Ειρήνη Δερμιτζάκη κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό 

Η Ειρήνη Δερμιτζάκη γεννήθηκε το 1982 στη Σητεία. Σπούδασε βιομηχανικό σχέδιο και θέατρο στην Ελλάδα, και κινηματογράφο στο Λονδίνο. Έχει συνεργαστεί  με διάφορα ιστολόγια και περιοδικά λογοτεχνίας. Έχει επίσης γράψει διάφορα κείμενα για το ραδιόφωνο, για comics, θεατρικά κείμενα και σενάρια για ταινίες μικρού μήκους. Τα έργα της «Ορνιθοφοβία» και «Αντζελέτα και Ετελβίνα» έχουν ανέβει σε θέατρα του Λονδίνου. Έχει κερδίσει διάφορα βραβεία σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και είναι συνδημιουργός της θεατρικής εταιρίας Vertebra. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στο Λονδίνο.

Μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Αυτό που δεν γνωρίζω ακόμα» από την Anima εκδοτική. 

Προσωπική Ιστοσελίδα: www.riraki.com

Εργογραφία:

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη; 

Μεγάλες οικογενειακές γιορτές, γλέντια στην Κρήτη, με γονείς και θείους χαρούμενους να πίνουν ρακί κι εγώ παιδάκι να βαριέμαι περιμένοντας πότε θα βγει το φαγητό.

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Η εικόνα της μητέρας μου με ηρεμεί. Είναι σαν να τη νιώθω δίπλα μου να με προστατεύει παρόλο που έφυγε πριν 7 χρόνια.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Με τους αναγνώστες, μέσα από τις ιστορίες μου.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;               

Και γιατί να έχουμε; Οι πειρασμοί εφόσον δεν βλάπτουν τους άλλους είναι ότι καλύτερο. Αν δεν μπεις στον πειρασμό, δεν δοκιμάζεις. Και τι νόημα έχει μια η ζωή αν δεν δοκιμάσεις όσο πιο πολλά μπορείς;

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Οι φοβίες και οι ανασφάλειες μου. Το μόνο πράγμα που μας καθηλώνει είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Παλιά θεωρούσα πως η «κούραση» θα μπορούσε να με καθηλώσει. Μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω πως έχουμε δικαίωμα να κουραστούμε, να παραιτηθούμε, να πούμε δεν μπορώ άλλο πια.  

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Για να περάσει λίγο χρόνο με ένα αγαπημένο του πρόσωπο.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Ειρήνη, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή);

Στο μέλλον, οπότε και ελπίζω να έχω συντονίσει  σώμα, μυαλό και ψυχή. Ή λίγο πριν τα εννιά μου χρόνια. Πριν αρχίσει η αλληλεπίδραση μου με τους άλλους ανθρώπους να κάνει το σώμα να κλείνει, το μυαλό να χάνεται και την ψυχή να παραμένει σαστισμένη.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Αν ήξερα θα το έγραφα σε βιβλίο για να γίνει μπεστ σέλερ. Υποψιάζομαι πως έχει να κάνει με την επαφή με τον εσωτερικό μας κόσμο. Ζωή είναι να είσαι ο εαυτός σου, αν τον ξέρεις όπως είχε πει και ο Χιόνης αν δεν κάνω λάθος.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Το μυθιστόρημα. Αυτό που το ερωτεύεσαι, που βουτάς μέσα στην ιστορία, που φοβάσαι μην τελειώσει κι όταν φτάνεις στο τέλος λυπάσαι βαθιά ή συνεχίζεις την ιστορία μέσα στο μυαλό σου.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Και μόνο που τόλμησα να το σκεφτώ ξεπήδησαν θυμωμένοι ο Κάφκα, ο Μπρέχτ και η Ζωγράφου και με κοίταξαν με μισό μάτι.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;    

Η γραφή είναι θέμα έμπνευσης και πειθαρχίας. Η έμπνευση μεν έρχεται αυτόματα χωρίς την πειθαρχία, όμως ξεφουσκώνει γρήγορα σαν ένα μπαλόνι που απομένει μισογεμισμένο και μαραζωμένο.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Τίποτα δεν επιλέγω. Η λευκή σελίδα αρκεί. Θα γράψω με την γραμματοσειρά που μου προτείνει ο υπολογιστής. Στο χέρι καμιά φορά προτιμώ να γράφω με πένα. Το μελάνι στο στυλό σαν να μην ρέει τόσο γρήγορα όσο οι σκέψεις μου.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

“Τα όνειρά μου μετακόμιζαν χρόνια στο αύριο, ώσπου γίνηκαν γηρατειά.», το άκουσα από το στόμα της Λιλής Ζωγράφου μα δεν νομίζω πως είναι δικό της.

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… μια μέρα κάποιος θα σε αγαπάει όπως θες να σ’ αγαπούν, και θα τον αγαπάς το ίδιο.

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Ίσως τον Μπίλι Έλιοτ, μια ταινία που πάντα με συγκινεί. Το διαφορετικό παιδί που προσπαθεί να βρει τον δρόμο του και να ακολουθήσει το όνειρό του παρόλο που οι κοινωνικές συνθήκες δεν του το επιτρέπουν.