Γνωρίστε την Αγγέλα Γαβρίλη

Η Αγγέλα Γαβρίλη κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Η Αγγέλα Γαβρίλη σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στην Ελλάδα και την Αγγλία, ενώ παρακολούθησε σεμινάρια Δημιουργικής Γραφής στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ). Είναι editor στο ελληνικό πρακτορείο εκπροσώπησης συγγραφέων Book Agency και βιβλιοκριτικός στο ηλεκτρονικό περιοδικό για το βιβλίο και τον πολιτισμό, Diavasame.gr. Το 2009 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο ΑΡΚ, Ποιήματα σε πέντε πράξεις (εκδόσεις Γαβριηλίδης) που ήταν υποψήφιο για τα βραβεία του «Διαβάζω» ενώ το 2010 και το 2012 συμμετείχε στις δύο συλλογικές εκδόσεις της «Ομάδας από Ποίηση» (εκδόσεις Γαβριηλίδης). Τον Απρίλιο του 2013 κυκλοφόρησε η δεύτερη ποιητική της συλλογή, Iridium (εκδόσεις Momentum).

Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η «Ίσκρα» από τις εκδόσεις Πάπυρος, είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. 

Εργογραφία

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Η εικόνα του παππού μου να με μαθαίνει να γράφω αρκετά νωρίτερα πριν πάω σχολείο, καθισμένοι και οι δύο στο τραπέζι της κουζίνας του πατρικού μου. Μου είναι πολύτιμη…

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Είναι αρκετές, θα επιλέξω δύο. Μία στιγμή απροσεξίας, σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου, που θα μπορούσε να έχει μοιραία αποτελέσματα. Είτε γίνει πιστευτό είτε όχι, αισθάνθηκα μια προστατευτική παρουσία που με συγκράτησε στο μισό δευτερόλεπτο… Η δεύτερη είναι μάλλον κωμική, όταν συνάντησα σε ένα βιβλιοπωλείο έναν άγνωστο κύριο που είχε επιλέξει την πρώτη μου ποιητική συλλογή, ανάμεσα σε άλλα βιβλία βεβαίως. Άρχισα να τον παρακολουθώ κατά πόδας και μετά την έξοδό του από το βιβλιοπωλείο, μην μπορώντας να συνειδητοποιήσω πλήρως ότι είχα συναντήσει έναν αναγνώστη μου. Η πρώτη ανάμνηση με βοηθά να ξεπερνώ τις ανάλογες δύσκολες στιγμές, με καθησυχάζει ψυχολογικά κατά κάποιον τρόπο. Η δεύτερη με κάνει να χαμογελώ και μου δίνει δύναμη να συνεχίζω κάθε φορά που σκέφτομαι ότι η συγγραφή ίσως παραείναι μεγάλο κομμάτι της ζωής μου…

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Υπάρχουν δύο άνθρωποι στη ζωή μου με τους οποίους συνδέομαι στενά συναισθηματικά, με διαφορετικές μορφές σχέσης. Πρέπει να τους πω οπωσδήποτε οτιδήποτε συμβαίνει, από το πιο απλό έως το πιο περίπλοκο και από το πιο καθημερινό έως το πιο σουρεαλιστικό, αλλιώς είναι σαν μην έχει συμβεί.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Είναι μεγάλη συζήτηση το τι είναι πειρασμός, αλλά υποθέτω πως ό,τι κι αν είναι για τον καθένα, παρουσιάζεται στη ζωή του για κάποιο λόγο: για να του επισημάνει κάτι για τον εαυτό του που αγνοεί ή που ηθελημένα βάζει στην άκρη, αλλά είναι σημαντικό. Προσωπικά ανεξάρτητα με το αν θα ενδώσω ή θα αντισταθώ, ψάχνω πάντα το γιατί εμφανίστηκε στο δρόμο μου, ποιο είναι το μήνυμά του. Αν αποφασίσω να αντισταθώ είναι η πεποίθησή μου ότι κατάλαβα γιατί έπεσα σε πειρασμό, αλλά και το πείσμα μερικές φορές της αντίστασης σε οτιδήποτε προσπαθεί να μου επιβληθεί, που είναι στοιχείο του χαρακτήρα  μου.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Πάντα μα πάντα (μεγαλώνοντας με πληγώνει λιγότερο συναισθηματικά, αλλά με εξοργίζει όμως περισσότερο), η σκόπιμη σκληρότητα: το να κάνει κάποιος κακό με πρόθεση, σχεδιασμό και παίρνοντας ικανοποίηση από αυτό. Και πάντα αντιδρώ έντονα, ακόμα κι αν δεν με αφορά άμεσα αυτή η επίδειξη σκληρότητας.     

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Έναν μόνο; Θα έγραφα πολλούς… Το να είσαι ερωτευμένος και να ξυπνάς με ένα χαμόγελο ώς τα αφτιά ας πούμε… Ή να βγαίνεις έξω και να προσπαθείς για λίγο να βγεις από τον εαυτό σου και να γίνεις οι άλλοι άνθρωποι γύρω σου, να συμμετέχεις στην κοινή ανθρώπινη εμπειρία όχι ως εγώ αλλά ως εμείς… Ο πιο σημαντικός ίσως είναι ότι κάθε μέρα είναι ένα άγραφο χαρτί, για να γράψουμε ό,τι θέλουμε: μια καινούργια αρχή, μια νέα ευκαιρία, μια ανατροπή της πλοκής στο σενάριο της ζωή μας…

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Αγγέλα, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Μου αρέσουν λόγω ιδιοσυγκρασίας οι ενδιάμεσες εποχές, δηλαδή η άνοιξη και το φθινόπωρο. Την άνοιξη ξυπνούν πάντα όλες οι δυνάμεις μου, οι επιθυμίες μου, η δίψα για ζωή, ακολουθώντας τον κύκλο της φύσης. Επίσης, η άνοιξη είναι επίμονη και πεισματάρα, όσο βαρύς κι αν είναι ο χειμώνας… το ίδιο είμαι κι εγώ. Το φθινόπωρο πάλι είναι για μένα εποχή απολογισμού, περισυλλογής και αξιολόγησης. Σχεδόν όλες τις σημαντικές αποφάσεις μου τις παίρνω εκείνη την περίοδο ή κάνω τότε μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Α η αγάπη, σε όλες τις μορφές της, είναι η απαραίτητη πρώτη ύλη της ζωής και της δημιουργίας… Χωρίς αυτή έχουμε απομίμηση ζωής, όχι πραγματική ζωή.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει  περισσότερο;

Η ποίηση, γιατί είναι η πρώτη και μεγάλη μου αγάπη. Ήμουν δική της πριν συνειδητοποιήσω τι είναι λογοτεχνία, ποια τα είδη της και όλα αυτά τα θεωρητικά που έμαθα αργότερα. Χωρίς ποίηση, είτε γράφοντας είτε διαβάζοντας, δεν θα μπορούσα να ζήσω.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Μεγάλος πειρασμός αυτός… Το πιο αγαπημένο μου λογοτεχνικό ζευγάρι είναι η Κάθριν και ο Χίθκλιφ από τα «Ανεμοδαρμένα ύψη» της Έμιλυ Μπροντέ. Θα άλλαζα τη μοίρα τους, θα τους έβαζα να ευτυχήσουν μαζί; Νομίζω όχι, γιατί ο χαρακτήρας των συγκεκριμένων ηρώων είναι η μοίρα τους. Θα ήταν άλλοι αν φέρονταν διαφορετικά, αν έκαναν άλλες επιλογές… Και μάλλον δεν θα αγαπούσαν με το ίδιο ακραίο πάθος, με έρωτα που ξεπερνά και το φυσικό τέλος, ο ένας τον άλλο.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;    

Και τα δύο: αρχικά πρέπει να συντονίζεσαι με τη ροή τη στιγμή που αρχίζεις να γράφεις και τίποτα δεν θα πρέπει να τη διακόψει. Έπειτα, όταν ολοκληρωθεί η πρώτη γραφή, αρχίζει το δύσκολο έργο της επιμέλειας του υλικού σου: να αφαιρέσεις, να διορθώσεις, να αλλάξεις… Εκεί απαιτείται αυστηρή πειθαρχία και ένα είδος αποστασιοποίησης προς το κείμενο: να το αντιμετωπίζεις σαν κάτι που δεν είναι δικό σου, όχι συναισθηματικά.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Δεν γράφω πια καθόλου σε χαρτί, μόνο σε οθόνες… Η ευκολία τού να γράφω και να σβήνω αυτόματα με βοηθά πάρα πολύ, ενώ είναι νομίζω πιο εύκολο και πρακτικό – και σύμφωνο με την οικολογική προσέγγιση που πρέπει να αναπτύξουμε όλοι, διότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια.

Ας π(ι)ούμεμαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Ε φυσικά από τα «Ανεμοδαρμένα ύψη», η ύψιστη εξομολόγηση έρωτα που έχει γραφεί ποτέ νομίζω σε λογοτεχνικό κείμενο, μέσα σε τρεις λέξεις: «Είμαι ο Χίθκλιφ». Αυτό λέει η Κάθριν, λίγο πριν βεβαίως επιλέξει να ενώσει τη ζωή της με έναν άλλον άντρα, γεγονός που κάνει τη δήλωση του έρωτά της ακόμα πιο έντονη και δραματική, διότι απαρνείται τον εαυτό της ουσιαστικά απαρνούμενη εκείνον.

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… κάθε μέρα θα κάνεις έστω και μισό βήμα προς το να γίνεις καλύτερος από αυτό που ήσουν χθες. (Δεν έχει σημασία πώς θα το κάνεις αυτό το βήμα, ας είναι και έρποντας, αρκεί να το κάνεις).

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Προσωπικά θεωρώ σημαντικές ταινίες (και έργα τέχνης γενικότερα) εκείνα που έχουν στον πυρήνα της αφήγησής τους το ανθρώπινο δράμα, με την έννοια της σύγκρουσης του ήρωα με την κοινωνία αλλά και με τον εαυτό του: υπάρχει αυτό που είσαι, αυτό που θέλεις και αυτό που οι άλλοι θέλουν από σένα και η σύγκρουση ανάμεσα σε αυτές τις τρεις πραγματικότητες της ζωής (είμαι, θέλω, πρέπει), είναι ίσως και η ουσία τού να είσαι ζωντανός. Επομένως, θα προτείνω δύο ταινίες, μια αρκετά παλιά αλλά πολύ αγαπημένη μου και μια πρόσφατη, που εκτιμώ ότι αναδεικνύουν με αριστοτεχνικό τρόπο αυτή τη σύγκρουση ενώ αφηγούνται με συναρπαστικό τρόπο την ιστορία των ηρώων τους: τον «Σημαδεμένο» με τον Αλ Πατσίνο (1983, σκηνοθεσία Μπράιν ντε Πάλμα) και μια διασκευή του «Ηλίθιου» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, την ταινία «Durak» (2015) του Ρώσου σκηνοθέτη Γιούρι Μπίκοφ. Και οι δύο βασικοί ήρωες, αν και ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετικούς σκοπούς, βρίσκονται παγιδευμένοι στην καρδιά αυτής της σύγκρουσης την οποία περιέγραψα πιο πάνω και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα είναι αληθινή ζωή και σημαντική τέχνη… 

Έκθεση εικόνων 

Κάποιες σκέψεις για τη συλλογή "Iridium" θα βρείτε εδώ: https://goo.gl/1XA9m4

Το τελευταίο λογοτεχνικό εγχείρημα της συγγραφέως.

Από το οπισθόφυλλο.

Το όνομά της δεν είναι Ίσκρα, αυτό διάλεξε για να πει την ιστορία της. Όχι για συνωμοτικούς λόγους, ούτε ως καλλιτεχνικό ψευδώνυμο - απλά η ταυτότητά της δεν έχει σημασία, αποτελεί το εξωτερικό περίβλημα μέσα στο οποίο κατοικεί ή κρύβεται, ανάλογα με την περίπτωση. Κι επειδή όλα κάτι σημαίνουν, σε μια βόρεια και όχι πολύ μακρινή γλώσσα, σημαίνει σπίθα. Κι αυτό ακριβώς είναι... 

Η Ίσκρα είναι ένα ψυχολογικό μυθιστόρημα φαντασίας, η ιστορία μιας γυναίκας που το αίμα της της κληροδοτεί μια φύση αρχέγονη, η οποία σφραγίζει τη ζωή της και τις περιπλανήσεις της, καθώς αναζητά έναν τόπο για να ριζώσει. Έρωτες χαμένοι και έρωτες ανίκητοι, θρύλοι που ζωντανεύουν στη σύγχρονη πραγματικότητα, το άδικο αυτού του κόσμου και το πείσμα για ζωή... Μία γοητευτική αφήγηση που θα σας παρασύρει...

Αποκτήστε το άμεσα:

goo.gl/myT4FH

Ο δημιουργός και οι συντάκτες του περιοδικού της εύχονται πάντα επιτυχίες.