Γνωρίστε τη Βίβιαν Φόρτη

Η Βίβιαν Φόρτη κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνης Θεοφάνους. 

Σύντομο βιογραφικό

Η Βίβιαν Φόρτη - Στεφάνου γεννήθηκε το 1969. Είναι καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας και εργάζεται στην ιδιωτική εκπαίδευση. Το 2012 εκδόθηκε ο "Μύθος", το πρώτο της βιβλίο και αρχή της τριλογίας των Δώδεκα, που συνεχίστηκε με το "Έρεβος" και ολοκληρώνεται με τον "Άθλο".
Ζει στο Λουτράκι, με το σύζυγο και τα δύο τους παιδιά.

Εργογραφία

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Πέμπτη Δημοτικού. Διαγώνισμα Γεωγραφίας. Διαβάζω στο «δωμάτιο των αγοριών» δεν θυμάμαι γιατί είμαι εκεί και όχι στο δικό μου δωμάτιο.  Ο Άτλας ανοιχτός πάνω στο γραφείο. Από κάτω κρύβω την «Παναγία των Παρισίων». Πρώτη φορά που μπαίνει ο Victor (Hugo) στη ζωή μου.  Διαβάζω απορροφημένη. Η μαμά μου μπαίνει αιφνιδιαστικά στο δωμάτιο και εγώ μένω ακίνητη περιμένοντας να με επιπλήξει. Με κοιτάζει στα μάτια και μου χαμογελάει γλυκά. «Σε καταλαβαίνω», μου λέει μόνο και βγαίνει από το δωμάτιο κλείνοντας πίσω της την πόρτα, απαλά.  Παραμένω παντελώς άσχετη στη Γεωγραφία αλλά ξέρω -από τότε έως σήμερα- ότι έχω την καλύτερη μαμά του κόσμου. Επίσης κάπου εκεί ήταν που ερωτεύτηκα τον Victor.

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβρης 2004. Εξετάσεις για να γίνω δεκτή στο μεταπτυχιακό μου. Έχω καταθέσει την πρότασή μου στην επιτροπή και περιμένω να μπω ώστε να εξεταστώ προφορικά και φυσικά να την υποστηρίξω. Είμαι 34 χρόνων και γύρω μου βλέπω παιδιά που έχουν μόλις τελειώσει το πανεπιστήμιο. Ξέρω πως διαγωνίζομαι με καμιά διακοσαριά άλλους για 30 θέσεις. Και τότε συμβαίνει το απίστευτο. Δειλιάζω. Εγώ. Ο άνθρωπος των εξετάσεων. Με χέρια που τρέμουν τηλεφωνώ στον άντρα μου, στην Αθήνα, ο οποίος έχει εκδηλώσει πλειστάκις την αντίθεσή του στην απόφασή μου να κάνω μεταπτυχιακό στην άλλη άκρη της Ελλάδας κι ας είναι το καλύτερο στον τομέα μου. Του μιλάω ψιθυριστά έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Και ξαφνικά τον ακούω να φωνάζει: «Περάσαμε ένα απαίσιο καλοκαίρι διότι διάβαζες συνέχεια!  Η Νάντια πριν λίγο έκλαιγε και σε ζητούσε και μου λες ότι θα κάνεις τώρα πίσω; Μπες μέσα και τρέλανέ τους! Θα περάσεις στους πέντε πρώτους!» και μου κλείνει το τηλέφωνο. Πέρασα έβδομη.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Με τη μία και μόνη, σουρεάλ και πολυαγαπημένη λογοτεχνική μου πράκτορα, Αγγέλα Γαβρίλη, κατά τη διάρκεια κάποιων μεταμεσονύχτιων συζητήσεων όπου καταλήγουμε (ακόμα κι αν μιλάμε για εντελώς δραματικές  καταστάσεις, πραγματικές ή φανταστικές )  να γελάμε σαν τρελές. Προσωπικά κλείνω και τη μύτη για να μην ξυπνήσω το σύμπαν γύρω μου, από τα γέλια  (παλιό, δοκιμασμένο κόλπο από τον κολλητό μου από την εποχή που πηγαίναμε Δημοτικό).

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Φυσικά. Την πνευματική οδό. Προσωπικά πιστεύω βαθιά στο Θεό και βρίσκω πάντα  ανακούφιση. Επίσης έχω βοηθηθεί πολύ από τη γνώση που μου πρόσφεραν καταπληκτικοί δάσκαλοι στο διαλογισμό και στο ρέικι. 

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Ο τρόπος που μισούν κάποιοι άνθρωποι. Με αφήνει πάντα ενεά. Σκέφτομαι ότι αν έβαζαν τόσο πάθος στη ζωή τους, όλα  θα τους πήγαιναν καλύτερα. Και ως εκ τούτου θα ζούσαν και καλύτερα. Και τότε θα διοχέτευαν την ενέργειά τους σε κάτι άλλο. Και αυτό θα έκανε τη ζωή όλων μας καλύτερη. Όχι ότι επιτρέπω να με επηρεάζουν.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Ο έρωτας. Η μεγαλύτερη κινητήριος δύναμη. Και ο καφές. Πάντα ο καφές!

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Βίβιαν, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Στο σήμερα. Στο εδώ και στο τώρα. Και στη μαγεία της κάθε μέρας του σήμερα και του εδώ και του τώρα. Στην ευτυχία του να ζει κανείς αυτή την τεράστια περιπέτεια που λέγεται ζωή.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Τα παιδιά γύρω μας. Όχι μόνο τα δικά μας. Όλα τα παιδιά. Διότι είναι το μέλλον μας και είναι και η απόλυτη ευτυχία να προσφέρουμε στα παιδιά ώστε να γίνουν πιο ευτυχισμένα κι έτσι μεγαλώνοντας ευτυχισμένα παιδιά να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο. 

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Το μυθιστόρημα. Χάνομαι μέσα στις σελίδες των βιβλίων μου. Σαν να βρίσκομαι σε μία προσωπική ήρεμη και υπέροχη φούσκα. Αγαπώ τους ήρωες και νιώθω τους συγγραφείς σαν δικούς μου ανθρώπους. Αναφέρομαι σε  αυτούς με τα μικρά τους ονόματα, εγώ που μιλάω ακόμα και στη μαμά μου στον πληθυντικό.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Θα έλεγα της Σκάρλετ (Ο’ Χάρα), όμως επειδή τίποτα δεν τελειώνει οριστικά πριν το αποφασίσει το πολυαγαπημένο μου κορίτσι, στο λατρεμένο μου αυτό ανάγνωσμα, θα προτιμήσω να πω της Άννας (Καρένινα). Τι άδικος θάνατος! Πόσο κρίμα. Ξέρετε έχω ιδιαίτερη σχέση με την Άννα. Όλη μου τη ζωή, αυτή η γυναίκα με θύμωνε απίστευτα. Κάποια στιγμή την ένιωσα. Την ένιωσα για τρεις ολόκληρες ημέρες,  μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου. Μετά συνήλθα και εξακολούθησα να την οικτίρω και φυσικά εξακολούθησε να με θυμώνει, όπως πάντα.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;         

Είμαι άνθρωπος των παθών μου. Θέλω απεγνωσμένα να γράψω και γράφω. Αν δεν το επιθυμώ, δεν γράφω. Δυστυχώς δεν είμαι πειθαρχημένος άνθρωπος. Θα ήθελα πολύ να είμαι. Σε μία άλλη ζωή ίσως.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Μυρίζω με χαρά ένα καλοξυσμένο μολύβι, μπορώ επίσης να το κοιτάξω προσεκτικά και να το θαυμάσω σιωπηλά,  αλλά ψηφίζω καινούρια γραμματοσειρά πολυμέσου, δαγκωτό.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

 Φυσικά κάτι από Victor: «S'il existe une réalité qui dépasse le rêve, c'est ceci : Vivre !  διότι Ce n'est rien de mourir; c'est affreux de ne pas vivre». Δηλαδή, «Αν υπάρχει μία πραγματικότητα που ξεπερνάει το όνειρο είναι αυτή εδώ: ‘Ζήστε’ διότι … «Δεν είναι τίποτα να πεθαίνεις είναι απαίσιο να μην ζεις».

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως κάθε ημέρα σου θα είναι μια υπέροχη περιπέτεια και ότι κάθε μέρα θα μαθαίνεις κάτι ή θα εφευρίσκεις ένα νέο παιχνίδι ή μια νέα ιδέα και το καλύτερο, κάθε μέρα θα κάνεις ένα παιδί να σκουπίσει τα δάκρυά του και να γελάσετε παρέα δυνατά και ίσως θα ξεκινήσεις μία καινούρια -κατά προτίμηση δύσκολη- διαδρομή.

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

«Η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων» του Τιμ Μπάρτον. Για χίλιους λόγους αλλά και για την ταύτιση που νιώθω, όταν την ακούω να λέει: «"Why, sometimes I've believed as many as six impossible things before breakfast». 

Έκθεση εικόνων

Το τελευταίο λογοτεχνικό της εγχείρημα.

Από το οπισθόφυλλο

Η Λήθη διεκδικεί τους Δώδεκα και η Δάφνη ξεκινά μία μοναχική πορεία αυτογνωσίας και ωριμότητας από την Υπερβορεία έως τον Κάτω Κόσμο, αναζητώντας το πανάρχαιο αντικείμενο που θα διαλύσει το επικείμενο έρεβος.
Αυτός είναι ο δικός της Άθλος. Δίπλα της θα σταθούν ο τελευταίος των Ατλάντων, ένας Τραντέλληνας που φέρει το όνομα ενός αρχαίου βασιλιά και ένας μυθικός ήρωας που αντέχει αιώνες τώρα μία σκληρή μοίρα...
 

Μια αρχαία κληρονομιά θα έρθει στο φως. Μια απελπισμένη μάχη θα δοθεί για να σωθεί η ανθρωπότητα. Κι ένας έρωτας θα γεννηθεί και θα πεθάνει, γιατί "Ο Άθλος και ο Κίνδυνος είναι να κρατήσεις δικιά σου την καρδιά που κέρδισες, πρίγκιπα". 
Μια επική περιπέτεια σε γνωστούς και άγνωστους κόσμους, σε παράλληλα σύμπαντα και σε ξεχασμένες από το χρόνο γωνιές της Γης, που ολοκληρώνει την τριλογία των Δώδεκα της Βίβιαν Φόρτη.

Αποκτήστε το άμεσα: https://goo.gl/pblBLf