Γνωρίστε τη Βένη Παπαδημητρίου

Η Βένη Παπαδημητρίου κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους. 

Σύντομο βιογραφικό

Η Βένη Παπαδημητρίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Γιάννενα. Σπούδασε ΜΜΕ, εργάστηκε για πολλά χρόνια στην εφημερίδα "Απογευματινή" και "Απογευματινή της Κυριακής". Καταξιώθηκε στο χώρο, αρχικά με το "ανθρωπιστικό" ρεπορτάζ, μεταφέροντας τα προβλήματα, τον πόνο και την οδύνη των ανθρώπων... Στη συνέχεια, ασχολήθηκε με επιστημονικά θέματα και την έρευνα, μέχρι το άδοξο κλείσιμο της εφημερίδας. Υπήρξε συνεργάτης επιστημονικών περιοδικών-συνεργάτης του επιστημονικού περιοδικού Science Illustrated- εργάστηκε στη "Ραδιοτηλεόραση" και σε Γραφείο Τύπου πολιτικού κόμματος. Δίδαξε δημοσιογραφία στο Ίδρυμα Προαγωγής Δημοσιογραφίας Αθανασίου Μπότση. Το πρώτο βιβλίο της με τίτλο "Σπάζοντας τα δεσμά της νεύρωσης" (εκδόσεις Λιβάνη) προτάθηκε δύο φορές για βραβείο στην Ακαδημία Αθηνών από τον ακαδημαϊκό Κ. Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο.

Το δεύτερο βιβλίο της με τίτλο «Στα μάτια της Μέδουσας», πραγματεύεται την ιστορία μιας νεαρής κοπέλας, που έρχεται στην Αθήνα από την επαρχία, κουβαλώντας πολλά προβλήματα κι έρχεται να αντιμετωπίσει το άγνωστο.

Είναι μια αληθινή ιστορία, στην οποία έχουν προστεθεί και, δημοσιογραφικά στοιχεία.

Ουσιαστικά, είναι η ιστορίες τριών κοριτσιών, που έγιναν μία δυνατή ιστορία.

Τα πρόσωπα είναι αληθινά, υπαρκτά.

Οι κίνδυνοι παραμονεύουν παντού, ακόμη και στην πιο «αγνή» κυρία της πολυκατοικίας.

Και εφιστά την προσοχή στους γονείς.

Καταλήγει στο συμπέρασμα, πως ο άνθρωπος γεννιέται και δεν γίνεται.

…….

Και ήρθε το νέο βιβλίο, «Από τη Θλίψη στο Φως»…  

Εργογραφία

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Η μητέρα μου να φεύγει..  Κι εγώ να παλεύω να ξεφύγω από τα χέρια της γιαγιάς μου, για να την προφθάσω…

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Οι αρχές και οι αξίες, με τις οποίες μεγάλωσα. Αληθινά, μόνον ο Χριστός, μπορεί να μου δώσει τη δύναμη να προχωρήσω…

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Με εμένα. Δύσκολο να γίνεις κατανοητός από τους άλλους. Ακόμη και με τον άνθρωπο που ζεις χρόνια, κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα μοιραστείς. Είναι δικά σου, κατάδικά σου. Τα ζεις έντονα, δυνατά και κανείς δεν αντιλαμβάνεται τίποτε. Εκτός και ξεφύγεις κάπως..

Για παράδειγμα, στη θλίψη του δειλινού. Λίγοι μπορούν να νοιώσουν ό,τι νοιώθω.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Έχουμε ασπίδες και πολύ δυνατές, μάλιστα. Απωθούν τα πάντα. Όμως, τις χρησιμοποιούν, αυτοί που πραγματικά θέλουν να αποφύγουν τους πειρασμούς. Τις παίζουν στα δάκτυλα, με καθημερινή εξάσκηση. Οι άλλοι, τις αρνούνται ως υπαρκτές, για να ενδίδουν στους πειρασμούς, δικαιολογώντας τις πράξεις τους.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Το εγώ, το είναι μου. Και, όταν πλημμυρίζει από τη θλίψη.  Ένα πολύ οδυνηρό συναίσθημα, που χρησιμοποιείται, η λέξη,  από πολλούς, χωρίς να γνωρίζουν το βάθος, την ένταση και τη δύναμή της.

Και μια φωνή. Από το Πολύτιμό μου.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Το θαύμα της ύπαρξης. Και ναι, είναι θαύμα που ζούμε, κάποιοι…

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Βένη, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Στο σήμερα. Δεν θα μπορούσα να ζω σε μια άλλη εποχή. Μπορεί να με συναρπάζουν κάποιες άλλες εποχές, σε καμία περίπτωση όμως, δεν θα ήθελα να ζω στο χθες…

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η Πίστη και ο Έρωτας!

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Ο κοφτός, κοφτερός, περιεκτικός σε νοήματα λόγος.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Δεν νομίζω. Κάθε ήρωας έχει ένα τέλος, που καθορίζει την όλη σημασία της ύπαρξής του.

Αδύνατον να κάνεις παρεμβάσεις, σε ότι έχει παρέλθει..

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Εντελώς «αυτόματα» και αυθόρμητα. Δεν υπάρχει πειθαρχία όταν σε οδηγεί η Ψυχή σου, να γράψεις. Όταν σε οδηγεί η Αλήθεια, να γράψεις. Δεν υπάρχουν κανόνες…

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Ποτέ. Είμαι του γρήγορου, απειθάρχητου και χωρίς κανόνες γραψίματος. Γιατί, δεν είμαι συγγραφέας. Είμαι δημοσιιογράφος και ήμουν ευτυχής, να έχω ελευθερία στη γραφή. Έτυχε να γράψω τρία βιβλία. Και λοιπόν; Όλη η Ελλάδα γράφει..

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

«Ρίξε το όπλο σου
και σωριάσου πρηνής
όταν ακούσεις ανθρώπους».

Κώστας Καρυωτάκης, ο αγαπημένος μου ποιητής.

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…

«Το αύριο, θα είναι γεμάτο Αλήθειες και Φως».

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Θα σας φανεί περίεργο, όμως την προτείνω σε πολλούς, που έχουν πάρει τα μυαλά τους  αέρα. «Ο ποιητής Φανφάρας». Πολλά  τα νοήματα της ταινίας.

Έκθεση εικόνων

Το τελευταίο συγγραφικό της εγχείρημα.

Οι στοχασμοί μιας ημέρας της δημοσιογράφου, με τη λυρική ματιά ενός ευαίσθητου αλλά μαχητικού και σκεπτόμενου ανθρώπου. Μια κραυγή αγωνίας για τους συμπολίτες μας που υποφέρουν, αλλά κι ένας ύμνος στη ζωή για τους ήρωες της κάθε μέρας, σκέψεις και εικόνες σαν το καλειδοσκόπιο των χρωμάτων του ουρανού τα δειλινά.

Αποκτήστε το άμεσα: goo.gl/6f74Ks