Γνωρίστε τη Σταυρίνα Λαμπαδάρη

Η Σταυρίνα Λαμπαδάρη γεννήθηκε στον Βόλο. Έχει μελετήσει μονωδία και ανώτερα θεωρητικά στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών, παιδαγωγικά στην Πάτρα και γαλλική λογοτεχνία στην Γκρενόμπλ της Γαλλίας. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός της δημοτικής εκπαίδευσης. Από το έτος 2007 έως το έτος 2012 δίδαξε την ελληνική γλώσσα στις πόλεις Ναντ, Αβινιόν και Μονπελιέ της Γαλλίας.

Έργα:
1. Τά ἐκ βαθέων διυλισθέντα, Ποιήματα
Ἐκδόσεις Ἐριφύλη – Ἰδεόγραμμα (Νοέμβριος 2003)

2. Ἄρρητον Κάλλος, Χαϊκού
Ἐκδόσεις Ἐριφύλη – Ἰδεόγραμμα (Μάιος 2007)

3. I Love Myself, I Love Life
Athena Press, Λονδίνο (Οκτώβριος 2010)

4. La Lumière tamisée de l’être, Poèmes
Cri de lune, Γαλλία (Φεβρουάριος 2012)

5. Μια καινούρια μέρα αρχίζει
 Εκδόσεις Κοντύλι (2013)

6. Αντάμα φτερουγίζουνε, χαίρονται την αγάπη, Παραμύθια
Εκδόσεις Κοντύλι (Δεκέμβριος 2016)

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;
Θυμάμαι, πάντα, τα μεσημέρια του καλοκαιριού που, μετά το φαγητό, στο κρεβάτι, διάβαζα κλασικά εικονογραφημένα, έργα μεγάλων συγγραφέων που σφράγισαν την ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Κι ήταν στιγμές πολύ δικές μου αυτές, μέσα στο ήσυχο, νυσταγμένο σπίτι της γιαγιάς μου, μπροστά από το μεγάλο χτήμα με τις αχλαδιές, που ζουζούνιζε μέσα στην καλοκαιριάτικη κάψα.
 

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Εκεί που γυρνώ πάντα είναι στις στιγμές που περνώ δίπλα στην θάλασσα. Μου αρέσει να ζω και να κρατώ μέσα μου την ηρεμία, την ελευθερία, την αρμονία και την τελειότητα που μου μεταδίδει το νερό της θάλασσας, ήρεμο ή φουρτουνιασμένο. Αυτή η μοναδική πάνσοφη ενέργεια με την οποία το ανθρώπινο ον είναι τόσο συνδεδεμένο.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Τις μοιράζομαι με λίγους αληθινούς φίλους αλλά, κατά μία έννοια, και με όσους διαβάζουν τα βιβλία μου και τα κείμενά μου στην εφημερίδα.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Πειρασμούς… μάλιστα. Πιστεύω ότι το ανθρώπινο ον έχει να αντιμετωπίσει, να εκπαιδεύσει, να σμιλέψει μόνον μία και μόνον οντότητα: τον ίδιο του τον εαυτό. Να φωτίσει τα εσωτερικά του σκοτάδια, να πιστέψει και να αναζητήσει την δύναμή του, να συνδεθεί μαζί της και να πορευτεί εν ειρήνη. Αυτή είναι και η μοναδική, η πιο ασφαλής θωράκισή του.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Με ενοχλούν η α-νοησία, η αν-αλήθεια, η α-σέβεια προς τον άνθρωπο, προς τον πλανήτη Γαία, προς την Ζωή την ίδια. Παλαιότερα περισσότερο, όσο περνούν τα χρόνια τις αντιμετωπίζω με μία στωικότητα, θα έλεγα. Εγείρουν μέσα μου ολοένα και πιο ήπιες αντιδράσεις. Τις προσπερνώ γρήγορα κι αυτό μου αρέσει.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.
Θα απαντήσω με  ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου Μια καινούρια μέρα αρχίζει, που τα λέει όλα:
Ζω τη ζωή μου
σαν δοκιμασία και όνειρο
σαν μάθημα και θείο δώρο
σαν επιλογή και ευκαιρία.
Αυτή είναι η σοφία μου
αυτή κι η δύναμή μου.
 

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Λαμπρίνα, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 
Δεν υπάρχουν για μένα ώρες, μέρες, μήνες, εποχές με περισσότερο ή λιγότερο ειδικό βάρος. Οι στιγμές της ψυχής είναι αυτές που χρωματίζουν την πραγματικότητα. Φωτεινές ή λιγότερο φωτεινές, όταν τις ζει κανείς με επίγνωση είναι βέβαιο ότι βρίσκεται στον Δρόμο. Στον Δρόμο του εξανθρωπισμού του…

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;
Ο βασικός άξονας της ζωής του ατόμου είναι η αγάπη και ο σεβασμός του εαυτού, η ενδυνάμωσή του και η πίστη σε αυτόν. Αν το άτομο δεν βιώσει αυτές τις ποιότητες στην εσωτερική του, ιερή  σχέση με το ίδιο, πώς είναι δυνατόν να το εκπέμψει στον συνάνθρωπο και σε όλα τα έμβια όντα του πλανήτη;

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Βαθύτατα με συγκινεί η ποίηση και η απέραντη σοφία της. Ο έξυπνος, σφιχτοδεμένος, πυκνός λόγος της, η δυνατότητά της να παίρνει στα χέρια της την καρδιά σου και να την κάνει δική της. Άλλωστε εγώ, ποίηση, γράφω κυρίως.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Δεν νομίζω. Ακόμη και στις περιπτώσεις που το άδικο και σκοτεινό του κόσμου φαίνεται να υπερισχύει, ακόμη και τότε, αυτοί που θυσιάζονται ενισχύουν, με τον τρόπο τους, το δίκαιο και το φως. Όμοια στην μυθοπλασία και στην ζωή την ίδια.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Η εμπειρία μού δείχνει ότι η εσωτερική οργάνωση και η πειθαρχία, η διαύγεια και η επιλογή φαίνεται κάποτε πως εκφράζονται αυτόματα. Στην πραγματικότητα υπάρχει πάντα ένα δυνατό, βέβαιο, δομημένο υπόβαθρο.        

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Δεν επιλέγω πάντα εγώ. Η στιγμή προσδιορίζει το πού θα πέσουν οι πρώτες λέξεις. Ωστόσο το χαρτί και το μολύβι κρατούν την πρώτη θέση.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.
Θα επιλέξω λίγους στίχους από τους δικούς μας γίγαντες:

Μικρά πουλιά πετούνε 
μες σε κλουβί στενό,
Οι σταυραϊτοί γυρεύουν ελεύθερον αέρα
κι απέραντο ουρανό

Κωστής Παλαμάς,  Τα τραγούδια της πατρίδας μου

Τους παζάρευαν την ψυχή, αλλά δεν την πουλούσανε
Και σηκώνανε τα μαστίγιά τους,
τι βλέπαν πως ήταν το πνεύμα τους απαράδοτο.
Ωστόσο το μέγα φως δεν ξεχτίζονταν.
Ο καθένας τους είχε κι από ένα μικρό Μεσολόγγι στο στήθος του

Νικηφόρος Βρεττάκος, Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…

Θα αλλάξω το τέταρτο ρήμα και θα πω:
Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να πιστεύεις ότι σε κάθε περίπτωση είσαι ο νικητής. Γιατί σου δόθηκε η ευκαιρία να παλέψεις, να αγωνιστείς, να δοκιμαστείς, να γονατίσεις, να σηκωθείς, να ματώσεις και να γιατρευτείς.  Αυτό είναι το ιερό κι ευλογημένο σου δικαίωμα και χρέος.

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Υπάρχουν πολλές έξοχες ταινίες για να δει κανείς. Θα σας προτείνω μία παλιά ταινία που ξαναείδα πρόσφατα.  Ο δρόμος του ειρηνικού πολεμιστή: αρκετά πετυχημένη μεταφορά της ιστορίας του ομώνυμου βιβλίου του Νταν Μίλμαν. Το θέμα της είναι πολύ σχετικό με όσα προείπαμε. Σας ευχαριστώ.

Έκθεση εικόνων

Λίγα λόγια για το βιβλίο "Αντάμα φτερουγίζουνε χαίρονται την αγάπη", εκδ. Κοντύλι. 

Επτά παραμύθια για μικρούς και μεγάλους μας ταξιδεύουν στο μαγικό, εκεί ό-που όλα είναι δυνατά και πραγματοποιήσιμα υπό έναν και μόνον όρο: την απόδοση του δικαίου, την νίκη του καλού, τον θρίαμβο του φωτός απέναντι στο σκοτάδι.
Λεύτερη θέλει η ψυχή, στο Φως να γαληνέψει
να λουλουδίσει, να χαρεί στο δίκιο στην αλήθεια.
Ερωτεύεται του παραμυθιού ο λόγος με τον στίχο της ελληνικής μας παράδοσης, τον δεκαπεντασύλλαβο. Ερωτεύεται και παιχνιδίζει το παραμύθι με την ποίηση και απλώνεται ο νους στο όνειρο και φωτίζεται η ψυχή με χρώματα και εικόνες.
Το δίχως άλλο, μόνον ετούτο αποζητούν οι άνθρωποι στη Γης ολάκερη:
«... να χαίρονται, καρδούλα μου, παρέα την αγάπη
να φτερουγίζουν λεύτερα, χιονάτα γλαροπούλια
στα βράχια, στ' άπατα νερά και στις κρυφές σπηλίτσες».

Αποκήστε το άμεσα: 

www.kondyli.gr/bibliopoleio/ekdoseis-kontili/logotexnia/antama-fterougizoune-xairontai-tin-agapi