Γνωρίστε τη Σοφία Τσιάμη

Η Σοφία Τσιάμη κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους. 

Σύντομο βιογραφικό

Γεννήθηκα σ’ ένα χωριό της Ημαθίας, το Μακροχώρι. Ένα χωριό τόσο μακρύ όσο και το όνομά του. Και δεν θα το πιστέψετε! Οι δρόμοι του έχουν αρχή αλλά δεν έχουν τέλος... Μεγαλώνοντας, ένας απ’ αυτούς μ’ έφερε στην Αθήνα, τη μεγάλη πρωτεύουσα! Ένιωσα μόνη και φοβισμένη, μα για καλή μου τύχη απέκτησα έναν πολύτιμο φίλο, τον Λόγο. Τέσσερα χρόνια με φιλοξένησε στο σπίτι του, μία τεράστια έπαυλη με αμφιθέατρα, βιβλιοθήκες και διακριτικό τίτλο "Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών". 
Ένα πρωί, όντας πλέον Φιλόλογος με βούλα και υπογραφή, πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Το σπίτι μου πλημμύρισε βιβλία: γραμματική, αρχαία τραγωδία, νεότερη και σύγχρονη ιστορία. Ακολούθησε και η ξενόγλωσση παιδεία.
Μα σαν γεννήθηκαν τα δύο μου παιδιά, ανακάλυψα πόσο μοναδικά είναι τα παιδικά βιβλία -και ψέματα ή αλήθεια- και τα παραμύθια!
Τα πρώτα με οδήγησαν σε σεμινάρια γραφής. Τα δεύτερα σε σεμινάρια αφήγησης. Πρίγκιπες, πριγκίπισσες, βασιλοπούλες, βασιλόπουλα, δράκοι, νεράιδες, ξωτικά, γοργόνες, πειρατές μού χάρισαν απλόχερα μαγεία! Έτσι, έγραψα την πρώτη μου ιστορία... και μετά τη δεύτερη... και μετά την τρίτη... και μετά την τέταρτη... και μετά την πέμπτη και μετά... η μαγεία συνεχίζεται!
Α! Ξέχασα να σας πω ότι στο μεταξύ άλλαξα πορεία κι απέκτησα καινούρια κατοικία! Ζω, όχι μόνη μου πια, αλλά με τον άνδρα μου και τα δυο μας παιδιά στην Κουλούρα! Ένα χωριό τόσο στρογγυλό, όσο και το όνομά του. Και δεν θα το πιστέψετε! Οι δρόμοι του είναι στρωμένοι με χρυσαφένιο σουσάμι και δεν έχουν ούτε αρχή ούτε τέλος...

Εργογραφία

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Αγαπούσα ως παιδί κι ακόμη αγαπώ πολύ το χιόνι! Φανταστείτε τi χαρά έκανα όταν ο πατέρας μου γυρίζοντας από το βουνό, όπου είχε πάει για κυνήγι, μού έφερε ένα τσουβάλι χιόνι και έστησα χιονάνθρωπο καταμεσής στην αυλή του σπιτιού μας χωρίς ίχνος χιονιού τριγύρω! Απόλυτα σουρεαλιστικό τοπίο. Αυτός ήταν ο πατέρας μου. Δεν μου χαλούσε ποτέ χατίρι. Ήμουν το μωρό του ακόμη κι όταν έκανα δικά μου παιδιά!

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Η δοτικότητα των γονιών μου σε ό,τι είχε να κάνει με τη μόρφωσή μου. Δεν μου είπαν ποτέ όχι, όταν ως παιδί σχεδόν κάθε βδομάδα ήθελα να αγοράζω ένα ακόμη βιβλίο από το ένα και μοναδικό βιβλιοπωλείο, που είχε ανοίξει εκείνα τα χρόνια στο Μακροχώρι, το χωριό μου. Δεν μου είπαν πως δεν μπορούσαν να με σπουδάσουν, όταν πέρασα στη Φιλοσοφική Αθηνών, παρόλο που τα έβγαζαν πέρα δύσκολα. Άνθρωποι αυτοδημιούργητοι, δουλεμένοι και πολύ κουρασμένοι, που στερούνταν αυτοί αλλά ποτέ τα παιδιά τους. Πραγματικά τούς ευγνωμονώ για τις αρχές με τις οποίες με γαλούχησαν  και που προσπαθώ να περάσω κι εγώ στα δικά μου παιδιά. Αυτές οι αρχές είναι το εφαλτήριο μου για το μέλλον. Νιώθω πολύ τυχερή που αξιώθηκα τέτοιους γονείς.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Σε πρώτη φάση νομίζω με κανέναν. Στη συνέχεια «βομβαρδίζω» τους οικείους μου, την οικογένειά μου και ίσως και κάποια φίλη, που μπορεί να μοιραστεί την τρέλα μου και να καταλάβει το πάθος μου. Ευτυχώς με αγαπούν και με ανέχονται!

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Ζωή χωρίς πειρασμούς, φαγητό χωρίς αλάτι! Φυσικά και έχουμε! Οι αξίες που μου δίδαξαν οι γονείς μου… αγάπη, ντομπροσύνη, δοτικότητα χωρίς να περιμένουμε ανταλλάγματα, καθαρότητα στη σκέψη και στα συναισθήματα, χαρά για τη χαρά των άλλων και  καλό λόγο!

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η υποκρισία! Η κολακεία! Ο κακός χωρίς αιτία λόγος! Οι «κλίκες», που δυστυχώς υπάρχουν σε όλους τους χώρους ακόμη και στο χώρο του βιβλίου και το καταλαβαίνεις από τα μέσα ενημέρωσης! Η «ανακύκλωση» και η απροκάλυπτα προκλητική πολλές φορές επαναλαμβανόμενη προβολή των «φίλων» μας, των «κολλητών» μας, των «μεγάλων» ονομάτων από αυτούς, που χειρίζονται ειδικά κάποια μέσα κοινωνικής δικτύωσης (ιστοσελίδες, προσωπικά ιστολόγια κ.λ.π.), είναι κάτι που με ενοχλεί και με λυπεί αφάνταστα. Ευτυχώς όλα αυτά προσγειώνουν εμένα αλλά ποτέ τα όνειρά μου και τα θέλω μου.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Η ίδια η μέρα και τα απροσδόκητα που πρόκειται να φέρει στο διάβα της.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Σοφία, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Στο χειμώνα. Είναι η εποχή της «πίεσης» αλλά και της δημιουργίας για μένα. Το καλοκαίρι χαλαρώνω τόσο πολύ, που παρά τις χειμερινές εξαγγελίες πως όταν έχω χρόνο θα κάνω αυτό κι αυτό και το άλλο, δεν κάνω απολύτως τίποτα! Βουλιάζω στην απόλυτη απραγία! Προφανώς μου είναι απαραίτητη…

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Ο έρωτας και η αγάπη, όπως κι αν τα βιώνει κανείς απ’ όπου κι αν πηγάζουν.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει  περισσότερο;

Το καθένα έχει να σου δώσει σίγουρα και κάτι διαφορετικό. Με συναρπάζουν όμως πολύ οι βιογραφίες και οι αυτοβιογραφίες γιατί μου δίνουν τη δυνατότητα να ψυχογραφήσω την ανθρώπινη προσωπικότητα και να αναζητήσω εκείνα τα στοιχεία, που έκαναν έναν άνθρωπο να ξεχωρίσει μέσα στο σύνολο. Με γοητεύει όλη αυτή η παρατήρηση.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Δεν μου έρχεται κάτι στο μυαλό. Κάτι που να μου έμεινε τόσο έντονο και να ήθελα να ήταν διαφορετικό. Εξάλλου η γοητεία της κάθε ιστορίας είναι να την βιώνεις και να αφήνεσαι να σε οδηγεί στα μονοπάτια, που ο δημιουργός της επέλεξε. Αυτό νομίζω καθορίζει και τη μοναδικότητά της.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Και τα δύο. Αυτόματα και αυθόρμητα έρχονται και σε βρίσκουν οι ιδέες. Εκείνη την ώρα πρέπει να πειθαρχήσεις στο κάλεσμά τους. Να παρατήσεις στη μέση ότι κάνεις και να πιάσεις το μολύβι για να αρχίσουν το ταξίδι τους. Αλλιώς πάει! Τις έχασες! Προσωπικά δεν μπορώ να γράψω αν δεν με «καλέσει» η ίδια η ιστορία. Είμαι πολύ συναισθηματικός τύπος και η εσωτερική παρόρμηση είναι για μένα απαραίτητη για να αρχίσω ή να συνεχίσω να γράφω μια ιστορία μου. 

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Πάντα το μολύβι! Δεν υπάρχει χρόνος να ανοίξω τον υπολογιστή εκείνη την στιγμή! Αν το κάνω θα χαθούν πολλά και σημαντικά! Μολύβι, χαρτί και γρήγορη καταγραφή όποιας σκέψης γεννηθεί και με όποια σειρά. Ο υπολογιστής έρχεται μετά που οι σκέψεις αρχίζουν να μπαίνουν λίγο σε τάξη και εναλλάσσεται με το μολύβι, το οποίο ποτέ δεν σταματά να γράφει.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

«Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος. Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός. Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι…»

…………………………………………………………………...

«Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα…»

ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ του ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ

Ενότητα 3^η:  Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… το αύριο θα είναι περισσότερο ελπιδοφόρο και γόνιμο από το σήμερα.

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Η Μικρά Αγγλία του Παντελή Βούλγαρη. Η τραγικότητα αυτού του ανεκπλήρωτου έρωτα με καθήλωσε κυριολεκτικά! Από τις ταινίες που θα μπορούσα να δω ξανά και ξανά και κάθε φορά η θέαση να οδηγεί τη σκέψη μου σε άλλους δρόμους σχετικούς με την ανθρώπινη υπόσταση και με το πως αυτή ξεδιπλώνεται ιδωμένη μέσα από το πρίσμα της αγάπης και καθοδηγούμενη από το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται με όλους τους ηθικούς περιορισμούς, που αυτό επιτάσσει.

Έκθεση εικόνων

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι.
Ένα μικρό, χαριτωμένο αγόρι που είχε ένα ξεχωριστό και μοναδικό όνειρο.
Να γίνει ψαράς!
Μια φορά ήταν ένας ψαράς.
Ένας γκριζομάλλης, γκρινιάρης ψαράς
που είχε ένα μοναδικό, μα ξεθωριασμένο από τον χρόνο όνειρο.
Να γίνει φλογεροπαίχτης!
Κι αντάμωσαν οι δυο τους κάπου εκεί
στη νοτισμένη απ' το θαλασσινό νερό αμμουδιά.

Μια ιστορία για τα όνειρα ζωής...
εκείνα που αργούν να έρθουν
μα όλοι θέλουν να τα ζήσουν,
όλοι να τα γευθούν...

Κάποτε, στο παρελθόν ή και στο μέλλον, κάπου κοντά ή απίστευτα μακριά... έγινε κάτι τρομερό!
Δυο πριγκιπόπουλα έτσι ξαφνικά αποφάσισαν να μην ξαναδοκιμάσουν φρούτα!!!
Θα κατορθώσουν ο βασιλιάς και η βασίλισσα να πείσουν τον πρίγκιπα Μηλαστέριο και την πριγκίπισσα Ροδοφεγγαρένια να αλλάξουν γνώμη;
Θα αποκαλυφθεί ποιος κρύβεται πίσω από αυτή τη ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ;

Ένα μοσχομυριστό φρουτοπαραμύθι για την αξία των φρούτων στη διατροφή μας, που όχι μόνο διαβάζεται, αλλά χάρη στις συνταγές του Ανδρέα Λαγού τρώγεται κιόλας...
Συστήνεται για ανάγνωση πρωί, μεσημέρι, βράδυ.

Η κοτούλα η Μαριγώ, κάτοικος εκλεκτός στη Φάρμα Χάρμα, περιμένει πώς και πώς ένα μικρό αυγό, ένα τόσο δα μικρό αυγουλάκι! 
Θέλει πολύ να γίνει μητέρα, μα φαίνεται πως δεν τα καταφέρνει... 
Κι εκεί που έχει πια απελπιστεί, ένα νέο φθάνει σαν αστραπή...

Αποκτήστε άμεσα όλα τα βιβλία της συγγραφέως:

goo.gl/Heebuh