Γνωρίστε τη Σοφία Κλιάνη

Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1984, μα δε μεγάλωσα εκεί. Έζησα αρκετά χρόνια στην Πτολεμαΐδα, αλλά ούτε εκεί μεγάλωσα. Η ερώτηση που με προβλημάτιζε ήταν ανέκαθεν μία: "Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;" Ψάχνοντας να βρω απάντηση, ξεκίνησα ένα οδοιπορικό με πρώτη στάση το Παιδαγωγικό Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης.

Κάπου εκεί συναντήθηκα με τα παραμύθια, που με παρέσυραν στον κόσμο της αφήγησης, παρακολούθησα μαθήματα σε πειραματικό θεατρικό εργαστήρι, συστήθηκα με τη δραματοθεραπεία, έκανα μαθήματα νοηματικής, έφτιαξα του κόσμου τις χειροτεχνίες, προσπάθησα να μάθω ντραμς, έμαθα να στριμώχνω τις θετικές επιστήμες σε μια τόση δα τάξη νηπιαγωγείου, εκπαιδεύτηκα για να συντονίζω ομάδες σε Σχολές Γονέων και ουφ... τώρα πια ξέρω: Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω μικρή!

Εργογραφία

(2017) Το μηδέν μασκαρεμένο έχει μυστικό κρυμμένο, Κόκκινη Κλωστή Δεμένη

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Έζησα πολύ έντονα και όμορφα παιδικά χρόνια με αποτέλεσμα να έχω φυλαγμένες και πάρα πολλές αναμνήσεις. Ανεξίτηλες, ωστόσο, έχουν παραμείνει οι μυρωδιές… Τα καινούρια βιβλία, τα ξυσμένα μολύβια, ο καπνός από τις σόμπες, το σπίτι της γιαγιάς. Κάθε μυρωδιά και ένα συναίσθημα.

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Σκέφτομαι πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, κυρίως η ίδια η ζωή. Κι έτσι προχωράω στη ζωή μου πιο ελεύθερη, απαλλαγμένη από αχρείαστα βάρη.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Με τους υπέροχους φίλους μου!                                                                

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Οι ασπίδες (ανα)κατασκευάζονται ανάλογα με το πλαίσιο στο οποίο βρίσκεται κανείς.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η σκέψη ότι ακόμα και στις μέρες μας, υπάρχουν άνθρωποι που στερούνται τα δικαιώματά τους.           

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Το ότι ξημέρωσε και σήμερα!

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Σοφία, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Προσπαθώ πάντα.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Όπως το θέλει και η φυσική ροή των πραγμάτων, η ραχοκοκαλιά της ζωής είναι μάλλον η εξέλιξη.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Αφού μου δίνεται η ευκαιρία θα επιλέξω τον προφορικό! Μου αρέσει πολύ να αλληλεπιδρώ με άλλους ανθρώπους, να συζητάω να ακούω τη χροιά της φωνής του συνομιλητή μου και όσα κρύβονται πίσω από τα λόγια. Αγαπάω την αμεσότητα της επικοινωνίας μέσω του προφορικού λόγου.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Δε θα τολμούσα να κάνω κάποια παρέμβαση στη μοίρα των λογοτεχνικών ηρώων.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;         

Ιδανικά, όλα τα παραπάνω!

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Ξεκινάω πάντα με μολύβι και χαρτί… που μετά χάνω! Έχω αρχίσει να υποψιάζομαι πως κάπου μέσα στο σπίτι μου υπάρχει η πύλη για τη χώρα των χαμένων σημειώσεων. Όταν, όμως, επιστρέφουν είμαι πολύ χαρούμενη και συνεχίζω το έργο μου στον υπολογιστή.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Του έχω αδυναμία από παιδί… Θα ήταν προδοσία αν επέλεγα οτιδήποτε άλλο:

«– Τι σημαίνει «εξημερώνω», ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας

– Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς».

– Δημιουργώ δεσμούς;

– Ναι, βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα ‘χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα ‘σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα ‘μαι για σένα μοναδική στον κόσμο…»

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη                                                                                                

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… η άνοια θα αργήσει να σου χτυπήσει την πόρτα!

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

 «Η Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού» είναι μία από τις ταινίες που μπορώ να δω ξανά και ξανά.

Έκθεση εικόνων

Λίγα λόγια για το βιβλίο "Το μηδέν μασκαρεμένο έχει μυστικό κρυμμένο".

Σ' ένα χωριό μοναδικό κατοικούν μονάχα αριθμοί, κι όλοι τους είναι πραγματικά ξεχωριστοί. Κι όμως, τη ζωή τους τη λες και βαρετή... Γιατί δεν ανταλλάσσουν ούτε μισή κουβέντα όσοι είναι μεταξύ τους διαφορετικοί. Κάθε αριθμός εκεί μιλάει μόνο στην οικογένειά του.Σ'αυτό το αλλόκοτο χωριό ζει κι ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό. Μα το Μηδέν δεν έχει δική του οικογένεια, και κανείς ποτέ δεν του μιλάει. Κι έτσι, μια μέρα το Μηδέν αποφασίζει να μασκαρευτεί, παρέα για να βρει, κι ανέμελο παντού να σουλατσάρει. Τι θα συμβεί όταν τρυπώσει στα κρυφά απ' το μικρούλι Ένα ως το μεγάλο Εννιά; Και πώς θ'αλλάξουν όλα ξαφνικά απ' τη δική του αθώα ζαβολιά;

Ένα αριθμοπαραμύθι για την αξία της φιλίας και το αγκάλιασμα της διαφορετικότητας, που μας υπενθυμίζει ότι στη ζωή το "όλοι μαζί" είναι πάντα πιο δυνατό, ενώ το "καθένας μόνος" είναι τόσο βαρετό, που προκαλεί ασταμάτητο χασμουρητό!

Αποκτήστε το άμεσα: goo.gl/wBQHZu

Περισσότερα για το βιβλίο μπορείτε να διαβάστε στη στήλη "Βιβλιομπουκίτσες" του περιοδικού:

 www.booktourmagazine.com/news/a2017-to-miden-maskaremeno-echei-mystiko-krymmeno-kokkini-klosti-demeni/