Γνωρίστε τη Νίνα Ζαφειρίου

Η Νίνα Ζαφειρίου κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Η Νίνα Ζαφειρίου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε σε μια γειτονιά, όπου το παιχνίδι στους γύρω δρόμους και στις αλάνες περίσσευε, μα ποτέ δεν της έφτανε. Γι’ αυτό και όταν μεγάλωσε λιγάκι, έγινε νηπιαγωγός. Παιχνίδια στο σχολείο κάθε μέρα μέχρι το μεσημέρι και η συνέχεια το απόγευμα στο σπίτι με τα τρία δικά της παιδιά, που στο μεταξύ είχε αποκτήσει. Κάποια στιγμή, δασκάλα και μητέρα πια, ανακάλυψε πως της άρεσε να παίζει με λέξεις και σκέψεις, στιγμές και εικόνες, ψέματα κι αλήθειες, σκαρώνοντας ιστορίες, άλλοτε μικρές, άλλοτε μεγάλες, άλλοτε στο χαρτί, άλλοτε στην οθόνη και να ταξιδεύει ανταμώνοντας τους ήρωες και νικώντας τους δράκους της. Και εύχεται να κρατήσει πολύ αυτό το ταξίδι… Διηγήματά της έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.                                                                                                                                           

Το παραμύθι της με τίτλο «Το χρωματιστό κουβάρι της ζωής» απέσπασε το Ά βραβείο στο 2ο Διαγωνισμό παραμυθιού από εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Δυτικής Θεσσαλονίκης.                                                                                                                                                         

Φέτος ολοκληρώνει το μεταπτυχιακό της στη Δημιουργική Γραφή του ΑΠΘ.

Εργογραφία

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Κάποια χειμωνιάτικα βράδια, που ο μπαμπάς γυρνώντας απ’ το καφενείο έφερνε σε μένα και στη μαμά ζεστά χειροποίητα σουβλάκια. Μαζευόμασταν στο καθιστικό, έκαιγε η σόμπα, τρώγαμε τα σουβλάκια, βλέπαμε ελληνική ασπρόμαυρη ταινία κι έπειτα άνοιγε η μαμά τον καναπέ και μία πολυθρόνα και κοιμόμασταν όλοι μαζί. Πόσο μου άρεσε που κοιμόμασταν όλοι μαζί. Τότε ζεσταινόμασταν με σόμπες. Βλέπαμε καμιά ταινία στην κρατική τηλεόραση κι ένιωθα ζεστασιά. Τώρα, μου λείπουν εκείνα τα χρόνια κι ο μπαμπάς.

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Νομίζω .. τα σουβλάκια και πάλι! Αστειεύομαι εννοείται. Η μνήμη που με δυναμώνει, που ανατρέχω σ’ αυτή κάθε φορά, είναι η μέρα που γέννησα τον γιο μου. Τερμάτισα πρώτη στο δικό μου κατοστάρι και συνάμα ήμουν ήδη έτοιμη για τον μαραθώνιο που θα ακολουθούσε.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Με όποιον βρω μπροστά μου και αντέχει την αναλυτική σκέψη μου. Είμαι από τη φύση μου αυθόρμητη. Αν έχω μία ιδέα που θα με ενθουσιάσει, δεν μπορώ να κρατηθώ. Κρίμα σ’ όποιον βρεθεί εκείνη την ώρα δίπλα μου. Μιλάω ακατάπαυστα και αναλύω τα πάντα. Ξεκινώ από το Κολοκοτρωνίτσι για να καταλήξω Θεσσαλονίκη, μέσω Ικαρίας. Μιλάμε όμως για εκλάμψεις και αναλαμπές. Βαθύτερες σκέψεις και ιδέες, τις μοιράζομαι με δικούς μου ανθρώπους, την οικογένεια και 1 – 2 φίλες.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Υπάρχουν πειρασμοί που ηθελημένα ενδίδουμε, γιατί έτσι μας αρέσει. Τώρα για τους άλλους, νομίζω πως ασπίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια. Ο τρόπος που μεγαλώσαμε. Οι αξίες που μας μετέδωσαν οι γονείς μας.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η διπροσωπία. Να ανακαλύψω πόσο έξω έπεσα για έναν άνθρωπο.    

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Το φως που φέρνει μαζί της. Κάθε μέρα και μια νέα αρχή.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Νίνα, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Σήμερα. Τα τελευταία χρόνια συμβαίνουν πολύ όμορφα πράγματα στη ζωή μου και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τα ζήσω, παρά μόνο με την ψυχή μου. Ακολουθεί το μυαλό και το σώμα, γιατί δε γίνεται αλλιώς.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Να ζεις την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Η ποίηση και το διήγημα. Και τα δύο θέλουν μεγάλη μαστοριά. Με λίγες μόνο λέξεις χτίζεις κάτι πολύ δυνατό.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Δε νομίζω. Άλλωστε, αν το έκανα αυτό, θα έχανε αυτόματα την ταυτότητά του. Θα ήταν κάποιος άλλος. Στα παραμύθια όμως ή στις μικρές ιστορίες είναι αλλιώς. Εκεί, είναι ωραίο να αλλάζει ο ήρωας. Ο λύκος δεν χρειάζεται να είναι πάντα κακός.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;         

Η πρώτη ιδέα μπορεί να έρθει απ’ το πουθενά. Μπορεί μάλιστα να καθίσεις και να γράψεις μια μικρή ιστορία απνευστί. Έπειτα όμως, θα την ξανακοιτάξεις, θα διορθώσεις ο,τι φαλτσάρει, θα σβήσεις και θα ξαναγράψεις. Αν μιλάμε όμως για διήγημα, νουβέλα ή μυθιστόρημα, τότε σίγουρα απαιτείται μεγαλύτερη πειθαρχία. Άλλωστε, πολλοί μεγάλοι συγγραφείς έγραφαν συγκεκριμένες ώρες κάθε μέρα και συγκεκριμένο αριθμό λέξεων. Αλλά ακόμη κι αν δεν έγραφαν, ασχολούνταν με άλλα κομμάτια της συγγραφικής διαδικασίας. Έρευνα, διορθώσεις, ταβανοθεραπεία.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Η πρώτη φορά είναι πάντα στο χαρτί με ένα στυλό. Μέσα από μουτζούρες, βελάκια και υποσημειώσεις, αρχίζουν να ζωντανεύουν οι ήρωες μου.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Συνέβη χωρίς ποτέ να καταλάβω πώς – η μητέρα είχε πονοκέφαλο,

θυμάμαι, και μ’ έστειλαν στο φαρμακείο,

στο γυρισμό, είναι η αλήθεια, χάζεψα λίγο, κορόιδεψα ένα γέρο,

τρόμαξα με μια πέτρα δυο πουλιά

κι ώσπου να στρίψω πάλι το δρόμο

ούτε σπίτι, ούτε νεότητα πια.

                                Τάσος Λειβαδίτης

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… τα καλύτερα έρχονται.

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Μου έρχονται στο μυαλό πολλές. “Η λίστα του Σίντλερ”, “American Beauty”, “La vita e bella”, “Φρίντα”, “Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους” και αρκετές του Αλμοδοβάρ όπως το “Όλα για τη μητέρα μου” ή το “Μίλα της”.

Έκθεση εικόνων

Λίγα λόγια για το βιβλίο "Ονειροπαγίδα".

Μια κλεμμένη ονειροπαγίδα. Δύο φυλές ινδιάνων. Δύο παιδιά. Πολλά συναισθήματα. Θυμός, οργή, φόβος, λύπη, χαρά και στο τέλος η αγάπη.
«Μα να ξέρεις είναι δύσκολη η αγάπη», είπε ο μεγάλος μάγος της φυλής.
Θα καταφέρει άραγε το Γελαστό Λουλούδι να ξεπεράσει τους φόβους της με τη βοήθεια της μπλιαξ-πιφ-πιφ Βρωμερής Κάλτσας; Θα μπορέσει να μάθει την αγάπη στο Λυπημένο Δεντράκι; Θα έρθει επιτέλους η βροχή στο ινδιάνικο χωριό; Ελάτε όλοι μαζί να χορέψουμε το χορό της βροχής! Ελάτε να ταξιδέψουμε!

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Απαγορεύεται να διαβάσει το βιβλίο όποιος δεν πιστεύει στην αγάπη και στα όνειρα! Γιατί κάθε παιδί αξίζει να ονειρεύεται άφοβα, με μάτια ανοιχτά ή κλειστά!

Αποκτήστε το άμεσα:

ekdosisvarfi.com/varfis_online.html#!//-2.html

Λίγα για το βιβλίο "Η σβήστρα που έγραφε".

"Η χρωματιστή, και λίγο τρελή, ιστορία του μικρού Σάββα που κάνει τα πάντα ανάποδα...μα όχι πάντα..."

Αποκτήστε το άμεσα:

https://www.protoporia.gr/i-svistra-poy-egrafe-p-450706.html