Γνωρίστε τη Νικόλ-Άννα Μανιάτη

Η Νικόλ-Άννα Μανιάτη κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους. 

Σύντομο βιογραφικό

Η ΝΙΚΟΛ-ΑΝΝΑ ΜΑΝΙΑΤΗ γεννήθηκε στην Κύπρο, όπου και έζησε τα παιδικά της χρόνια. Σε πολύ νεαρή ηλικία μετακόμισε με την οικογένειά της στο Λονδίνο. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και είναι κάτοχος B.A., P.G.C.E. και M.A. Ολοκλήρωσε επίσης σπουδές νοσηλευτικής τριετούς φοίτησης στο King Edward Memorial Hospital. Το 1978 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου αρχικά εργάστηκε ως καθηγήτρια αγγλικών, ενώ αργότερα άνοιξε δικό της κέντρο ξένων γλωσσών, το οποίο διεύθυνε επί δεκαοκτώ χρόνια. Στο διάστημα αυτό εξέδωσε με επιτυχία τέσσερα εκπαιδευτικά βιβλία, τρία από τα οποία εγκρίθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας. Το τέταρτο κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Longman. Υπήρξε επίσης εισηγήτρια εκπαιδευτικών σεμιναρίων και μέλος εξεταστικών επιτροπών για την ξενόγλωσση παιδεία. Στο ενεργητικό της περιλαμβάνονται και πολλές δημοσιεύσεις εκπαιδευτικών άρθρων. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. 

Εργογραφία

Ενότητα 1η: Εκ των έσω 

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;  

Η εικόνα της γονατισμένης μπροστά μου μανούλας μου που με αγκάλιαζε μετά από χρόνια χωρισμού. Ο πόνος στα δακρυσμένα της μάτια σαν άκουσε το μικρό κοριτσάκι της να λέει τα λόγια που της ξέσκισαν την καρδιά, «δεν έχω μαμά».    

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;  

Όλη η δύσκολη παιδική μου ηλικία. Μου έδωσε δύναμη να δημιουργώ και να προχωρώ. 

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε; 

Με τον εαυτό μου. 

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε; 

Γιατί; Οι πειρασμοί όταν αντιμετωπίζονται σε δυναμώνουν. 

Τι σας προσγειώνει απότομα; 

Η υποκρισία. 

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα. 

Το ότι ζει! 

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Νικόλ-Άννα όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Πάντα. Δεν θα ήμουν η αληθινή αν έλειπε κάποιο απ’ αυτά.   

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;  

Η ίδια η Ύπαρξη. 

Ενότητα 2η: H τέχνη της γραφής 

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;  

Ο αληθινός, άμεσος, σοφός λόγος των ανθρώπων του λαού. Ειλικρινής, γεμάτος σοφία και συναίσθημα. Κανένα είδος έντεχνου λόγου δεν συγκρίνεται.  

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;  

Συγγραφικά ποτέ! Σαν αναγνώστης σε οδηγεί το συναίσθημα. Αλλάζοντας την πορεία του ήρωα αλλάζει ολόκληρο το έργο.   

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα; 

Συναίσθημα! Η γραφή θέλει ταύτιση με τους ήρωες για να πείσει τον αναγνώστη.  

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα; 

Ας το πάρουμε με τη σειρά. Τα τρία πρώτα βιβλία μου τα έγραψα με μολύβι, τα επόμενο δύο με γραφομηχανή και μετά κατέληξα στον υπολογιστή. Η γραμματοσειρά δεν με ενδιέφερε και η τεχνολογία ακόμα μου διαφεύγει. Σημειώσεις πάντα με μολύβι.   

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία. 

Δεν προέρχεται από τον χώρο της λογοτεχνίας, είναι όμως η αληθινή, εσωτερική κραυγή παιδιών που κατέληξαν στην Αυτοκακοποίηση από έλλειψη αγάπης, αποδοχής, προσοχής και τόσα άλλα που απαιτεί η παιδική ψυχή και που αναλύονται στον «Έκπτωτο Άγγελο». 

«Χαράκωσα το κορμί μου γιατί δεν μ’ άφηνες 

να κλάψω, 

Έκλαψα γιατί δεν μ’ άφηνες 

να μιλήσω, 

Μίλησα, γιατί δεν μ’ άφηνες 

να λάμψω, 

Έλαμψα γιατί νόμιζα 

Μ’ ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ!   

Ενότητα 3η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια) 

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… το Αύριο θα ξημερώσει Καλύτερο!   

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;  

«Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο». Όσοι έχουν δει την ταινία ή έχουν διαβάσει το βιβλίο θα καταλάβουν το γιατί. 

Λίγα λόγια για το βιβλίο.

Ένα εφιαλτικό δίλημμα ορθώνεται απειλητικά στη ζωή της γιατρού Άννας Παπαδάκη. Ένα δίλημμα που την ωθεί να καταπατήσει τον ιερό όρκο του Ιπποκράτη, που με τόσες θυσίες και κόπους είχε δώσει. Τα δύσκολα παιδικά χρόνια, η φρικτή εμπειρία στα πέντε της, όταν την είχαν εγκαταλείψει με μια θεία στο ορεινό χωριό της Πάφου, η στέρηση της αγάπης και της αποδοχής που την είχαν σημαδέψει θα βαρύνουν άραγε την όποια επιλογή της; Ή μήπως μόνο η αγάπη και ο σεβασμός θα την κατευθύνουν; 

Σκληρή απόφαση! Ευθανασία ή φόνος; Στα μάτια της δεν υπάρχει δικαιολογία. Πώς και γιατί βρισκεται αντιμέτωπη με τέτοιες επιλογές στη ζωή της; Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις για την μία ή την άλλη απόφαση; Και χρόνια μετά, το δίλημμα επιστρέφει και την αναγκάζει να αναμετρηθεί ξανά με τον όρκο της. Το ερώτημα αυτή τη φορά είναι: τιμωρός ή το δικαίωμα να λέγεται Άνθρωπος; Μια ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, που καθηλώνει και συνάμα γεννά ερωτήματα.