Γνωρίστε τη Νίκη Δαγδαλιανίδου

Η Νίκη Δαγδαλιανίδου κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Η Νίκη Δαγδαλιανίδου γεννήθηκε το 1979. Σπούδασε στο Τμήμα Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Άσκησε τη δικηγορία στο Πρωτοδικείο Κοζάνης, έχοντας την έδρα της στην πόλη της Πτολεμαΐδας, όπου διαμένει από το έτος 2005. Είναι σύζυγος και μητέρα δύο αγοριών. Τα δυο παιδιά της έγιναν η πηγή έμπνευσής της, καθώς πολύ συχνά αφηγούταν σε αυτά αυτοσχέδιες μικρές ιστορίες, ώσπου μια μέρα αποφάσισε να πάρει ένα μολύβι κι ένα χαρτί, ώστε να καταγράψει αυτά που διηγούταν. Έτσι συγκέντρωσε μια πλειάδα μικρών παιδικών ιστοριών, όπου μια από αυτές είναι και το πρώτο της πεζό κείμενο - παραμύθι, το οποίο αποφάσισε να εκδώσει, καθώς η διήγηση του συγκεκριμένου παραμυθιού στα παιδιά της, προκάλεσε το έντονο ενδιαφέρον αυτών.

Εργογραφία

Ενότητα 1^η :Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Οι καλοκαιρινές διακοπές στο θέρετρο μουσικοσυνθετών (λόγω του ότι ο παππούς μου ήταν μουσικοσυνθέτης), μαζί με τον παππού και την γιαγιά, τις αδερφές μου και το ξάδερφό μας. Το θέρετρο βρίσκεται μέσα σε τεράστια δασική έκταση κοντά στην πόλη Ντιλιζάν της Αρμενίας. Τοπίο ονειρεμένο, κατάλληλο για να δημιουργεί κανείς. Θυμάμαι τον παππού μου να συνθέτει τα νέα του έργα κι εμείς να τον ακούμε δίχως να αντιλαμβανόμαστε το μεγαλείο των δημιουργιών του και του γεγονότος του πόσο τυχεροί ήμασταν που μεγαλώναμε δίπλα σε έναν τέτοιο χαρισματικό άνθρωπο. Έπειτα οι βόλτες στο δάσος με την γιαγιά, τον άγγελό μου, που μας έφτιαχνε στεφάνια από λουλούδια, τα μαθήματα ζωής που μας έδινε κατά τον καθημερινό μας περίπατο στα πανέμορφα μονοπάτια που είχαν δημιουργηθεί ανάμεσα στα σπιτάκια μέσα στο δάσος, με τελικό προορισμό την αυλή του κεντρικού κτιρίου όπου στεγαζόταν το εστιατόριο, η κινηματογραφική αίθουσα, η αίθουσα εκδηλώσεων. Εκεί μαζευόμασταν αργά τα απογεύματα, όπου παίζαμε διάφορα παιχνίδια της εποχής μας με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μας. Υπήρχε ζωντάνια μέσα μας, απλότητα και ανεξίτηλη αίσθηση χαράς. Συναισθήματα που δεν περιγράφονται, γι’ αυτό στις κακές στιγμές μου τα φέρνω στον νου και με γεμίζουν ζεστασιά και γαλήνη.

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμα σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Οι συζητήσεις που έκανα με τον παππού μου. Η κάθε του κουβέντα είχε ένα ηθικό δίδαγμα. Συμβουλές που μου έδινε με τον μοναδικό τρόπο, που μόνο αυτός ήξερε, μέσω παιχνιδιού, με τρόπο διακριτικό. Πράγματα που άρχισα να αντιλαμβάνομαι όταν μεγάλωσα. Τότε μου φαινόντουσαν απλώς ευχάριστες κουβέντες. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πόσο χρήσιμες ήταν για το μέλλον μου. Ακολουθώ πιστά πολλές από αυτές τις συμβουλές και η ζωή ουκ ολίγες φορές με έχει ανταμείψει γι’ αυτό.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιόν τις μοιράζεστε;

Με τον σύζυγό μου και έπειτα με την μητέρα μου, με την μητέρα του συζύγου μου και την καλύτερή μου φίλη (ξέρει αυτή). Ο καθένας τους με διαφορετικό ρόλο στην ζωή μου, όμως εξίσου σημαντικό. Τις πιο σημαντικές όμως αναλαμπές τις μοιράζομαι μόνο με τον σύζυγό μου, ο οποίος είναι πολύ προσγειωμένος άνθρωπος, σε αντίθεση με μένα που ενθουσιάζομαι αμέσως. Επομένως, όταν θέλω να πάρω μια σοβαρή απόφαση, ζητάω τη συμβουλή του συζύγου μου, που είναι σίγουρο ότι θα είναι ισορροπημένη.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Νομίζω πως στη σύγχρονη εποχή οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς σε πειρασμούς, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Εξαρτάται από τα βιώματα αλλά και την καθημερινότητα του καθενός. Προσωπικά, ενεργοποιώ τις ασπίδες μόνο όταν κρίνω ότι πρέπει. Διότι θεωρώ πως θα πρέπει να υπάρχουν όρια σε καθετί που κάνουμε στη ζωή μας. Έτσι, προσπαθώ να είμαι αξιοπρεπής, ανιδιοτελής και μοιράζω χαμόγελα στους ανθρώπους γύρω μου.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Ο θάνατος, ιδιαίτερα νέων ανθρώπων. Πρόσφατα έχασα ένα πολύ κοντινό συγγενικό μου πρόσωπο σε νεαρή ηλικία. Συνειδητοποίησα για πρώτη φορά πως δεν θα πρέπει να θεωρώ τίποτα δεδομένο, να μην πληγώνω τους ανθρώπους που αγαπώ και να προσπαθώ να κάνω πράγματα που με γεμίζουν σαν άνθρωπο και να μην αγχώνομαι για πράγματα που λύνονται.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Μπορώ να δώσω πολλούς. Οι πιο βασικοί όμως είναι η δυνατότητα να δημιουργεί κανείς, να γελά, να αγκαλιάζει αυτούς που αγαπά και να γνωρίζει ενδιαφέροντες ανθρώπους αλλά και καινούργιους τόπους.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Νίκη όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή);

Νομίζω στην εποχή που διανύουμε τώρα. Η συγγραφή και η σύνθεση ενεργοποιούν όλες τις αισθήσεις.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Να αρπάζεις τις ευκαιρίες που έρχονται απρόσμενα. Να ζεις έντονα τις καλές στιγμές και να ταξιδεύεις. Τα υλικά αγαθά είναι τελευταία στη λίστα.

Ενότητα 2^η: Η τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Με συναρπάζουν τα μυθιστορήματα και τα θεατρικά έργα, αλλά με συγκινεί πολύ η παιδική λογοτεχνία, κυρίως τα παραμύθια, τα οποία θεωρώ πως απευθύνονται και σε ενήλικες που επιθυμούν να αισθάνονται παιδιά.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Μιας και είμαι λάτρης παιδικών παραμυθιών, θα άλλαζα το γραφτό της μοίρας της βασίλισσας του Χιονιού. Θα ήθελα στο τέλος στην παγωμένη της καρδιά να εισβάλλουν ακτίνες ήλιου αρκετές για να την κάνουν καλόκαρδη, χωρίς συγχρόνως να την λιώσουν, καθώς η βασίλισσα του χιονιού θα πρέπει να φέρνει χαρά στα παιδιά και όχι τρόμο, αφού τα παιδιά χαίρονται όταν χιονίζει.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Πιστεύω πως η γραφή θα πρέπει να λειτουργεί αυτόματα. Είναι θέμα έμπνευσης. Δεν μπορεί να γίνει υπό πίεση. Ωστόσο, κάποιες φορές απαιτεί πειθαρχία στο κομμάτι της συγκέντρωσης των ιδεών που έχουμε στο μυαλό μας, ώστε να αποτυπωθούν στο χαρτί.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Ένα καλοξυσμένο μολύβι μου είναι πιο οικείο από την οθόνη του υπολογιστή ο οποίος με ενοχλεί να εκφραστώ, να βγάλω από μέσα μου το συναίσθημα. Ίσως γιατί ως νομικός έχω συνδυάσει τον υπολογιστή με τη σύνταξη των αγωγών, αιτήσεων και λοιπών επίσημων εγγράφων που μόνο καλά συναισθήματα δε χαρίζουν. Το γράψιμο του βιβλίου είναι κάτι ξεχωριστό, ζεστό, δικό μου.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

«Δεν υπάρχει μεγαλείο εκεί που δεν υπάρχει απλότητα, καλοσύνη και αλήθεια». - Λέων Τολστόι

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… θα καταφέρεις να μεταδώσεις στην επόμενη γενιά τις πανανθρώπινες αξίες.

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

«Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», ταινία που αφηγείται την ιστορία ενός αντισυμβατικού καθηγητή, ο οποίος διδάσκει και εμπνέει τους μαθητές του, παιδιά συντηρητικών οικογενειών, πώς να πάνε κόντρα στο κατεστημένο και πώς να απελευθερώσουν τις καταπιεσμένες επιθυμίες τους.

Έκθεση εικόνων

Λίγα λόγια για το βιβλίο "Ο καλός μας κύριος ύπνος που χάθηκε."

Μια φορά κι έναν καιρό στο όμορφο και μαγικό δάσος Αντάρ που βρισκόταν στο Βασίλειο Αντάρια, ζούσαν μαζί με άλλα ζωάκια ο Πάρης το λιοντάρι, ο Μάρκος ο σκαντζόχοιρος, η Μόνα η χελώνα και ο λαγός με το όνομα Αίας. Όλα κυλούσαν ήρεμα, ώσπου ο κύριος ύπνος...

Αποκτήστε το άμεσα: goo.gl/WDEdBJ