Γνωρίστε τη Μαριάννα Κουμαριανού

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Οι κυριακάτικες μεσημεριανές βόλτες με τον πατέρα μου στο δάσος (τότε) της Πεντέλης.

Ξεκινούσαμε με το αυτοκίνητο ακούγοντας Μπαρμπάρ. Στην υπόλοιπη διαδρομή συνήθως κουβεντιάζαμε ακούγοντας μουσική. Φτάνοντας, κατηφορίζαμε ένα μονοπάτι μες το δάσος που οδηγούσε σε ξέφωτο και μετά σε ένα μοναστήρι που το κατοικούσε ένας χαμογελαστός γέροντας με φωτεινό πρόσωπο. Τον βλέπαμε για λίγο και φεύγαμε. Στην επιστροφή, υπήρχε μια γλυκιά σιωπή, ηρεμία και γαλήνη. Από αυτές που δεν ξέρεις πώς ήρθαν και γιατί υπάρχουν. Ούτε μουσική δεν έμπαινε στο αυτοκίνητο. Μόνο σταματούσαμε κάπου, όπου έπαιρνε ο πατέρας μου καφέ και σε μένα μια μπάλα παγωτό.

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Ένα συμπέρασμα ή μάλλον ένα μάθημα που ξεκίνησα να παίρνω τα χρόνια εκείνα: ότι για τη ζωή που ζούμε πρέπει εμείς οι ίδιοι να φροντίζουμε να δημιουργούμε όμορφες συνθήκες στο περιβάλλον. Η ελπίδα ότι μπορεί στο μέλλον κάτι να αλλάξει είναι ουτοπική όταν περιμένεις την αλλαγή να έρθει από άλλους. Στην καθημερινότητά μας, είμαστε εμεις υπεύθυνοι. Έτσι, σταμάτησα να προσπαθώ και να περιμένω πότε θα αλλάξει ο κόσμος γύρω μου και άρχισα να βλέπω τι μπορώ να αλλάξω εγώ σε μένα και τον τρόπο που ζω και επηρεάζω ό,τι είναι γύρω μου.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Με τον σύντροφό μου. Αφιλτράριστρα. Ό,τι συμβαίνει και μου γεννάει συναισθήματα ή/και σκέψεις, ό,τι γράφω, ό,τι με προβληματίζει… Σαν τα μικρά παιδιά που τα πιάνει ακατάσχετη φλυαρία.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Δύσκολα παρασύρομαι ή μάλλον παρασύρομαι εν γνώσει μου. Όμως, όταν κάτι το θέλω, φροντίζω για αυτό. Γιατί όχι, άλλωστε; Δεν υπάρχει κακό στην επιθυμία όταν αυτή δεν βλάπτει εμένα ή κάποιον άλλο και όταν υπάρχει σεβασμός. 

 Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η υποκρισία και η απροθυμία! Δηλαδή, το να υποκρίνεται κάποιος ότι θέλει ή προσπαθεί για κάτι ενώ στην πραγματικότητα επαναπαύεται και αρκείται σε όσα κάνουν οι άλλοι και σε ένα «δεν μπορώ» ή «θα ήθελα να μπορώ».

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί! Κάθε μέρα είναι μια νέα ευκαιρία για επικοινωνία, παρατήρηση, δημιουργία.

Συνήθως ξεχνάμε τα απλά και σημαντικά που έχουμε και μένουμε να μιζεριάζουμε για κάποια που δεν πάνε καλά, όπως θα θέλαμε. Κάθε φορά που γκρινιάζουμε για ένα θέμα, χωρις να κάνουμε κάτι γι’ αυτό, απλά βάζουμε εμπόδιο από το να είμαστε ευτυχισμένοι. Γιατί αυτό; Ας βρίσκουμε τα θετικά γύρω μας και τους λόγους να χαμογελάμε και τότε έχουμε δημιουργήσει μια όμορφη μέρα για εμάς και όσους είναι κοντά μας.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινήΜαριάννα,όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή);

Η τελευταία τετραετία είναι η περίοδος που έχω βρει και έχω φωτίσει τα «σκοτάδια» μου και μπορώ να προχωρώ με αποδοχή, τόσο του εαυτού μου όσο και των γύρω μου.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Το να ζεις! Ζούμε, κάποιες φορές, τόσο πολύ με στεγανά, με το τι θα πουν οι άλλοι, πώς θα μας χαρακτηρίσουν, τι περιμένουν από εμάς, που χάνουμε τη γνησιότητα και την αυθεντικότητα που έχουμε ή που θα μπορούσαμε να φτάσουμε.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Η ποίηση. Δημιουργεί εικόνες και ατμόσφαιρα, παίζει με τις λέξεις και την πολυσημεία τους και συχνά κρύβει μυστικά και αλήθειες που καμιά αφήγηση και περιγραφή δεν μπορεί να αποδώσει.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;    

Θέλει υπομονή και επιμονή. Κάθε ιστορία ή ποίημα είναι σαν να πιάνεις ένα κομμάτι πηλό ή μάρμαρο και να του δίνεις μορφή.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Πάντα ξεκινώ με μια λευκή κόλλα χαρτί χωρίς γραμμές και ένα μαλακό καλοξυσμένο μολύβι.

Όταν γράφω ιστορία για παιδιά κρατάω εκεί τις πρώτες σημειώσεις ή και φράσεις. Σχετικά γρήγορα όμως περνώ στον υπολογιστή.

Όταν πρόκειται για ποίημα, το γράφω στη λευκή κόλλα, όπου το χαρτί γεμίζει με μουτζούρες, βελάκια, συμπληρωματικές και σβησμένες λέξεις. Τα ποιήματα είναι χορός πάνω στη λευκή σελίδα. Όταν τα περνάω στον υπολογιστή νιώθω σαν να γίνονται απρόσωπα, σα να δημιουργείται απόσταση. Η σχέση μαζί τους είναι πολύ δυναμική και απαιτεί επαφή.

Ας π(ι)ούμεμαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

«Μ’ αρέσει τόσο η ζωή που φοβάμαι μην ξεχάσω να πεθάνω», του Βασίλη Αμανατίδη.

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…

Αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, η ζωή μπορεί να σε διδάξει πολλά και πολύ όμορφα πράγματα.

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

«Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας και πάλι άνοιξη», του Κορεάτη Kim Ki-duk. Είναι μια ταινία χωρίς λόγια αλλά πλούσια σε εμπειρίες και μαθήματα ζωής.