Γνωρίστε τη Μαρία Σταυροπούλου

Η Μαρία Σταυροπούλου κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Η Μαρία Σταυροπούλου είναι ένας άνθρωπος που ήρθε τυχαία σ’ αυτόν τον κόσμο κάνοντας φασαρία. Από πολύ μικρή αφουγκραζόταν τους ανθρώπους. Αγαπούσε το σκοτάδι της ψυχής τους και τους βοηθούσε. Όλο αυτό εν τέλει έγινε επάγγελμα (Κοινωνική Λειτουργός). Ένα επάγγελμα που την γεμίζει με πολύτιμα δώρα και εμπειρίες. Έψαχνε, ψάχνει και θα ψάχνει ανθρώπους. Πιστοί σύντροφοι της ζωής της ήταν πάντα ένα στυλό και ένα χαρτί. Πιστεύει ότι η ομορφιά κρύβεται μέσα μας και μόνο εμείς μπορούμε να σώσουμε τον εαυτό μας, αρκεί να το θέλουμε.

Εργογραφία

Επισκεφτείτε την επίσημη σελίδα της συγγραφέως στο facebook: goo.gl/OvRmtn

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Όλη η παιδική μου ηλικία αποτελεί μιαν εξαιρετική ανάμνηση. Αυτό που κρατώ όμως σφιχτά δεμένο στη μνήμη μου είναι το ότι μεγάλωσα σε μια εποχή που το παιχνίδι στις αλάνες ήταν αυτονόητο και η αγαπημένη μας ασχολία. Η ελευθερία ουσιαστικά αυτού του παιχνιδιού, το έξω και όχι ο εγκλωβισμός σε τέσσερεις τοίχους.

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πηγαίνω πολύ καλά με τον χρόνο, δεν έχω αίσθηση του χρόνου βασικά, οπότε ζω για το τώρα. Η πορεία όμως της μέχρι εδώ ζωής μου μου έχει διδάξει να είμαι ευγνώμων για τους ανθρώπους που συνάντησα και με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω τι είμαι και να γίνω αυτό που είμαι.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Μ’ ένα κομμάτι χαρτί.  Εξαιρετικά σπάνια με κάποιους αγαπημένους φίλους.

 Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Αλίμονο αν δεν είχαμε. Οι ασπίδες, ή οι άμυνες όπως θα τις έλεγα εγώ, είναι απαραίτητες για να ενισχύσουμε τη δύναμή μας και να προχωρήσουμε στο παρακάτω της ζωής μας. Προσοχή:  οι ασπίδες να μην γίνουν παρωπίδες. Από την άλλη όμως μην ξεχνάμε ότι και οι κάθε είδους  πειρασμοί είναι απαραίτητοι για την εξέλιξή μας.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Σε γενικές γραμμές τίποτα μιας και δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που πέφτουν από τα σύννεφα. Αυτό που με ενοχλεί παρά ταύτα είναι η αχαριστία, το ψέμα, το πόσο ανικανοποίητοι είναι οι άνθρωποι αλλά και το πόσο φοβούνται να σχετιστούν.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Και μόνο που ξυπνάμε και είμαστε ζωντανοί τα λέει όλα ασχέτως του αν πρέπει να παλεύουμε. Αν η ζωή ήταν εύκολη, αν ήταν μια ευθεία γραμμή, δεν θα είχε αξία και ομορφιά. Οι διασταυρώσεις και τα δύσβατα μονοπάτια είναι το αλάτι της ζωής. Το ξημέρωμα προσθέτει γοητεία επιπλέον μιας και προσμένουμε τη νύχτα.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Μαρία, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Σε όλες τις εποχές. Από την στιγμή που γεννήθηκα και έβγαλα την πρώτη μου κραυγή μέχρι και σήμερα. Γράφω απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου οπότε έμαθα από μικρή να συνταιριάζω και τα τρία.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η αγάπη σε όλες της τις εκφάνσεις, ξεκινώντας από την αγάπη προς τον εαυτό μας και πηγαίνοντας προς τους άλλους. Εξάλλου αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας πώς μπορούμε να αγαπήσουμε τους τριγύρω μας;

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Η πεζογραφία καταρχάς αλλά και η ποίηση που την θεωρώ εξαιρετικά δύσκολη. Εύκολα επονομάζονται όλοι ποιητές το θέμα είναι ποιος  πραγματικά είναι. Στην πεζογραφία είναι λίγο πιο εύκολα τα πράγματα.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Όχι, σε καμία περίπτωση. Αν το έκανα θα έπαυε να είναι αυτός ο ήρωας. Επιπλέον θεωρώ καταχρηστικό το να επέμβω στη μοίρα ενός ήρωα που δεν είναι δικός μου. Για κάποιο λόγο επιλέχθηκε να έχει αυτή τη μοίρα και το σέβομαι αυτό.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;         

Και τα δύο θαρρώ. Εγώ λειτουργώ αυτόματα συνήθως αλλά χρειάζεται και η πειθαρχία, όχι με την έννοια του καταναγκασμού. Γράφω όταν έχω κάτι να πω, όταν έχω έμπνευση, και όχι επειδή πρέπει να γράψω.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Εξαρτάται από την στιγμή που θα έρθει το καθετί στο μυαλό μου. Συνήθως επιλέγω το μολύβι (και ας μην είναι καλοξυσμένο) και το χαρτί, τα θεωρώ πιο αυθεντικά και άμεσα ως μέσα.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Θα απαντήσω με το "Όσο μπορείς" του Κ. Π. Καβάφη

"Κι αν δεν μπορείς  να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες"

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… μια μέρα θα φιλιώσεις με τον εαυτό σου και ο θάνατος δεν θα σε φοβίζει γιατί θα πορεύεσαι πλήρης προς αυτόν.

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Η πρώτη που μου ήρθε στο μυαλό όπως το θέτετε είναι "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών" για την αλήθεια και την συγκίνηση που αναβλύζει από κάθε της σκηνή. Επίσης, δυνατή και πάντα επίκαιρη ταινία αποτελεί και "Η φωλιά του κούκου".

Έκθεση εικόνων

Λίγα λόγια για το βιβλίο "Ψάχνοντας ανθρώπους".

Εσωτερικός μονόλογος ενός ανθρώπου, απροσδιόριστου φύλου, που αναζητά λύσεις στις διαπροσωπικές και οικογενειακές σχέσεις, κοινωνικό ρόλο, ευτυχία, κατανόηση και λύτρωση από τους προσωπικούς εφιάλτες.

Αποκτήστε το άμεσα: 

likofos.gr/index.php?route=product/product&product_id=73