Γνωρίστε τη Μαρία Κωνσταντούρου

Η Μαρία Κωνσταντούρου κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

«Αγάπησα τα βιβλία από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Πολύ γρήγορα κατάλαβα πως μου ήταν πιο βολικό, πιο εύκολο, να εκφράζομαι με τον γραπτό παρά με τον προφορικό λόγο.

Έχω προσέξει πως στα λόγια είμαι πολύ λιτή, σχεδόν λακωνική, ενώ αντίθετα όποτε κάθομαι να γράψω κάτι, οτιδήποτε, σκέψεις και συναισθήματα ρέουν σαν χείμαρροι μέσα από την ψυχή μου.

Επί τριάντα χρόνια κάλυπτα αυτή την ανάγκη έκφρασης μεταφράζοντας χωρίς διακοπή λογοτεχνικά βιβλία.

Πριν από δεκαπέντε χρόνια, ο πόθος -ή το πάθος- μου ικανοποιήθηκε πλήρως όταν, μάλλον από τύχη, εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο.

Τώρα πια ξέρω πως, όσο είμαι πνευματικά υγιής, η ψυχή μου θα συνεχίσει να μιλάει έτσι όπως εκείνη ξέρει και μπορεί».

 

Επικοινωνία με τη συγγραφέα:
meraki50@gmail.com
https://www.facebook.com/
https://marykonstandourou.blogspot.gr/
https://www.facebook.com/groups/496949890351571/

 

Εργογραφία

(2016)

Η άγνωστη δίπλα μου, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη

(2015)	Μια ανάσα μακριά, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2014)	Χωρίς εσένα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2013)	Αγεφύρωτες σιωπές, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2011)	Ζωή μου, εσύ..., Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2010)	Σκιές στο χρόνο, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2010)	Το πολύ δεν είναι πάντα αρκετό, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2009)	Όταν οι γυναίκες τολμούν, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2008)	Σε βλέπω παντού, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2003)	Όταν οι γυναίκες τολμούν..., Μίνωας
(2002)	Σκιές στο χρόνο, Μίνωας
(2000)	Όταν οι γυναίκες τολμούν, Λαβύρινθος
(2013)	Συμμετοχή σε συλλογικά έργα Ιστορίες από ένα παγκάκι, Εκδόσεις Σαΐτα
(2012)	Μεταφράσεις Deveraux, Jude, Η μαγεία της καρδιάς, Anubis
(2012)	Weiner, Jennifer, Η συγγνώμη είναι η πιο σκληρή λέξη, Διόπτρα
(2012)	Landay, William, Υπόθεση Jacob, Διόπτρα
(2009)	Rollins, James, Τελευταίος χρησμός, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη

 

 

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω μεμονωμένα κάποια. Τα παιδικά χρόνια που μου πρόσφεραν οι γονείς μου έχουν μείνει στο μυαλό μου σαν η πιο γλυκιά ανάμνηση της ζωής μου. Τα παιχνίδια μας μαζί τους, ο κουβέντες που κάναμε καθημερινά, τα ανέμελα μαθητικά χρόνια… Όλα αυτά έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό και την ψυχή μου σαν μία ολοκληρωμένη κινηματογραφική ταινία που με έφτιαξε αυτό που είμαι σήμερα. Είχα απίθανους γονείς, δύο πραγματικά αξιόλογους Ανθρώπους, που με το φως που μου χάρισαν τότε εξακολουθεί να φωτίζεται η ζωή μου και τώρα. Πιστεύω πως αν ξεχωρίσω κάποια στιγμή, θα αδικήσω όλες τις άλλες που αξίζουν εξίσου. 

 

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Το καλύτερο εφαλτήριο για τις όποιες κινήσεις μου είναι τα λόγια των γονιών μου, Συνειδητά ή ασυνείδητα ακολουθώ τις συμβουλές αλλά και το παράδειγμα που μου έδωσαν τότε. Ταυτόχρονα, φέρνω πότε-πότε στο μυαλό μου και τα λάθη που –δυστυχώς- έκανα στην πορεία της ζωής μου και προσπαθώ να μάθω από αυτά. Άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε ανεπιτυχώς.

 

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Πρώτα-πρώτα με τον εαυτό μου. Αναλύω, ζυγίζω, σχεδιάζω, προβλέπω. Έπειτα, ανάλογα με το είδος τους, μοιράζομαι τις ανησυχίες μου με πολύ δικούς μου ανθρώπους. Είτε με τον σύντροφο, είτε με τους φίλους, είτε με τα παιδιά μου.

 

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Θα πρέπει να έχουμε. Η καλύτερη ασπίδα θεωρώ πως είναι μία κουβέντα του μπαμπά μου: Ποτέ μην κάνεις ό,τι δε σου αρέσει να σου κάνουν. Αυτό σε γλιτώνει από πολλά δεινά.

 

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Τώρα πια ξέρω πως δεν είναι ρεαλιστικό να πετάς πολύ ψηλά γιατί έτσι θα τσακίσεις κάποια στιγμή τα φτερά σου. Ή θα στα κάψει ο ήλιος. Το ιδανικό είναι να πετάς πάνω από τον εαυτό σου, προσπαθώντας να φτάσεις όσο πιο κοντά γίνεται στο τέλειο της ύπαρξής σου, αλλά όχι πολύ πάνω για να μην ξεχνάς τις αδυναμίες που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη φύση. Όποτε έχω ξεφύγει από αυτά τα «ύψη» έχω προσγειωθεί απότομα.

 

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί. Και μόνο το ότι ξύπνησε άλλο ένα πρωινό, έχοντας τη δυνατότητα να χαρεί πράγματα  που άλλοι στερούνται, να διορθώσει καταστάσεις που πονάνε, να δώσει και να πάρει αγάπη και ελπίδα… Δεν είναι ένας πολύ σημαντικός λόγος για να νιώθουμε ευγνωμοσύνη που μας δίνεται ακόμη μία ευκαιρία για το κάτι περισσότερο;

 

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Μαρία, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Πιστεύω –ή θέλω να πιστεύω- πως πάντα λειτουργώ με μία… σύμπραξη αυτών των τριών δυνάμεων. Φυσικά άλλοτε παίζει μεγαλύτερο ρόλο η μία, άλλοτε η άλλη. Αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ πως συμμετέχω σε κάτι με τον μισό μου εαυτό. Αν δεν έχω προσφέρει και τα τρία αυτά στοιχεία τότε δε μιλάμε για συμμετοχή αλλά για αυταπάτη.

 

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Σεβασμός, κατανόηση, αξιοπρέπεια.

 

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Οποιοσδήποτε αγγίξει την καρδιά μου ή/ και ταρακουνήσει το μυαλό μου, συνδυασμένος πάντα με μία καλή και όχι επιτηδευμένη γραφή.

 

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Θα ήθελα όλοι οι ήρωες να είχαν αίσιο τέλος. Να γλίτωναν από βαριά χτυπήματα της μοίρας. Αλλά ξέρω ότι αυτό δεν είναι εφικτό –αν θέλω να είμαι ρεαλίστρια. Οπότε, όσο κι αν με πονάει, μοιράζομαι τον πόνο τους, αφήνω και κάποιο δάκρυ να κυλήσει και υποκλίνομαι στη ζωή.

 

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Πιστεύω πως χρειάζονται και τα δύο. Και η έμπνευση και η πειθαρχία. Και «ζηλεύω» όσους καταφέρνουν να τα συνδυάζουν σωστά και τα δύο. Εγώ είμαι κάποιες φορές λιγάκι… απείθαρχη και μου θυμώνω πολύ γι’ αυτό.

 

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Ξεκινώ κρατώντας σημειώσεις στα χαρτιά μου με τον σκελετό, τους ήρωες και τις βασικές πληροφορίες. Έπειτα, με το σημειωματάριο δίπλα μου, στρώνομαι στο λάπτοπ και παραδίνομαι στα πλήκτρα του. Κι ο ήχος που κάνουν όταν τα χτυπάω, εκείνες τις ώρες μοιάζουν με την καλύτερη μουσική.

 

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

«Τώρα γυρίζω και κοιτάζω

Και τη ζωή μου αναμετρώ

Πόσο μεγάλη ήταν η φόρα

Πόσο το πήδημα μικρό…!

(Κ. Ουράνης)

 

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…

…θα αγαπήσεις όσα έμαθες και θα αγαπάς όσο θα ζεις.

 

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Ευτυχώς υπάρχουν πολλές ταινίες με δυνατά μηνύματα γι’ αυτούς που δεν κουράζονται να ψάχνονται στη ζωή τους. Θα πω αυτή που μου ήρθε πρώτη στο μυαλό, όχι επειδή ήταν η καλύτερη, αλλά επειδή εξυμνεί την ανθρώπινη θέληση και τη δίψα για ζωή. The diving bell and the butterfly.

 

Έκθεση εικόνων

 

 

Περισσότερα για το συγκεκριμένο μυθιστόρημα θα βρείτε στη στήλη:

 "Στον Αστερισμό Του Βιβλίου"-

από τη βιβλιοκριτικό Ελισσάβετ Π. Δέδε

www.booktourmagazine.com/news/mia-anasa-makria-maria-konstantoyroy/

 

Το τελευταίο λογοτεχνικό της εγχείρημα 

"Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ"

από τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας του

 συγκίνησε κοινό και κριτικούς.

Αποκτήστε το άμεσα από τις εκδόσεις Λιβάνη:

goo.gl/YR9qlk