Γνωρίστε τη Μαρία Χρονιάρη

Η Μαρία Χρονιάρη κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Η Μαρία Χρονιάρη γεννήθηκε στην Αθήνα και κατάγεται από τα Ανώγεια της Κρήτης. Σπούδασε τηλεόραση, έκανε σεμινάρια σκηνοθεσίας και εργάστηκε ως οπερατέρ.

Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Εκεί που αλλάζω ζωές» (εκδ. Απόπειρα, 2010, β' έκδοση 2014), «Η  σκιά μου κι εγώ» (εκδ. Απόπειρα 2014) και τη συλλογή πεζών κειμένων «Επειδή μαζί» (εκδ. Απόπειρα, 2012, β' έκδοση 2014).

Στο θέατρο έχει σκηνοθετήσει την παράσταση της ομάδας IlluminArti, Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου, από το ομώνυμο βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου. 

Περισσότερα για την ίδια θα βρείτε στη σελίδα της:

https://www.mchroniari.blogspot.gr/

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Η χαρά που βίωνα κάθε φορά που ξεπερνούσα το όποιο εμπόδιο βρισκόταν στον δρόμο μου, ακόμη κι εκείνα που η ίδια έβαζα στον εαυτό μου.

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Ως ενήλικη πραγματικά δεν ξέρω. Για μένα η αίσθηση του χρόνου είναι άχρονη. Παρελθόν – παρόν – μέλλον συνυπάρχουν. Γεννιούνται, πεθαίνουν αλλά και εξελίσσονται παράλληλα. Ταυτόχρονα. Οπότε το μέλλον μου είναι κάθε δευτερόλεπτο.  Πιο μακρινό δεν έχω.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Είμαι από την φύση μου βαθιά μοναχική. Αυτό έχει ως συνέπεια αρχικά να μοιράζομαι τα πάντα με τον εσώτερο εαυτό μου. Ο επόμενος που θα μάθει κάτι είναι το χαρτί. Και του είμαι ευγνώμων.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Όσο οι εποχές αλλάζουν, οι πειρασμοί γίνονται ολοένα και συχνότερα επιδεινούμενοι. Όσο αυτό που μας συντελεί ως ανθρώπινη φύση συνεχίζει να υφίσταται σήψη, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. Ασπίδες έχουμε, αρκεί να μην τις αφήνουμε σε θέση μόνιμης νάρκης, γιατί μας εξυπηρετεί να γινόμαστε ένα με τη μάζα. Η δική μου ασπίδα είναι να μην αντιβαίνω τους εσωτερικούς μου νόμους.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Αυτό με το οποίο δεν θα συμβιβαστώ ποτέ, είναι η έλλειψη καλοσύνης. Η κακία και η άσχημη μεταχείριση μπορούν να με σκοτώσουν.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Το ότι έχει για άλλη μια μέρα τη χαρά να είναι ζωντανός.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Μαρία, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Σε όλες τις εποχές, με όλες τις καιρικές συνθήκες, κάθε μέρα του χρόνου. Η Μαρία είναι η αλήθεια της. Δεν διαχωρίζεται, δεν διασπάται.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η αγάπη  και ο σεβασμός για κάθε ζωή.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Αγαπάω την ψυχή και την διαφορετική ματιά που κρύβεται κι εκφράζεται μέσα κι από την ποίηση. Τον λιτό και συνάμα πολύπλοκο – μέσα στην απλότητα της εκφοράς του – λόγο. Τη συμπύκνωση του βλέμματος μέσα σε λίγες μόνο γραμμές. Κι αυτό πιστέψτε με, είναι αρκετά δύσκολο. Πρέπει να ξέρεις να χειριστείς τις λέξεις με σωστό τρόπο. Να μην τις βασανίσεις. Να τις σεβαστείς για να σου δώσουν απλόχερα πολύ περισσότερα από εκείνα που έχεις μάθει να περιμένεις.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Όχι, δεν έχω τέτοιες φιλοδοξίες. Σέβομαι απόλυτα την ζωή κάθε λογοτεχνικού ήρωα.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;    

Μια γενικευμένη απάντηση σε αυτή σας την ερώτηση νομίζω θα ήταν άδικη, κυρίως απέναντι στην γραφή. Θα μιλήσω μόνο για τον δικό μου τρόπο που είναι πειθαρχημένα αυτόματος.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Γράφω παντού, σε όσα μέρη και όποια ώρα της μέρας ή της νύχτας μπορείτε να φανταστείτε. Χρησιμοποιώ μολύβι – στυλό και από χαρτί τετραδίου μέχρι και χαρτοπετσέτα, εφημερίδα. Συχνά γράφω και στο κινητό μου τηλέφωνο εν είδει μηνύματος, μιας και μια λέξη είναι αρκετή για να μη με αφήσει να συνεχίσω τον νυχτερινό  ύπνο μου.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Δύσκολη η απάντηση, είναι τόσες πολλές. Θα σας πω μια φράση από ένα αγαπημένο μου τραγούδι, η οποία με γεμίζει ζωή κι ελπίδα κάθε φορά που την ακούω: «Ο κόσμος ξημερώνει».

Ενότητα 3^η:  Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… στο πέρασμα των χρόνων δεν θα επιτρέψεις ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό, να χάσεις την ψυχή σου.

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Λόγω του αντικειμένου των σπουδών μου, θα μπορούσα να σας μιλάω με τις ώρες. Ωστόσο θα σταθώ στην οπτικοποίηση του υπέροχου παραμυθιού «Το μολυβένιο στρατιωτάκι» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Μέσα του κρύβεται όλη η αλήθεια της ανθρώπινης ψυχής και της αγάπης. Αλήθεια τόσο βαθιά και απροσποίητη που με διαμελίζει, κάνοντάς με να στέκομαι απέναντί της βωβή, με απόλυτο σεβασμό και κάθε φορά να κλαίω.

Έκθεση εικόνων 

"ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΩ ΖΩΕΣ" ποίηση (2010, β' έκδοση 2014)

"ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ" πεζογραφία (2012, β' έκδοση 2014)

Το τελευταίο λογοτεχνικό της εγχείρημα.

"Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" ποίηση (2014) 

Από το οπισθόφυλλο

Η καταγωγική ρίζα του τρίτου ποιητικού διαβήματος της Μαρίας Χρονιάρη είναι η λύπη. Η αναζήτηση αυτής της λύπης παραπέμπει εξαρχής στα έρμαια υλικά της: Αρχέγονα, γενετικά σώσματα από θριάμβους ήττας, ασυνεχή διαστήματα απουσίας, γραμμικά σχεδιάσματα να φτάσεις ως το κόκκινο της κραυγής.

Κάτω από την σάρκα κάθε ποιήματος αναπνέει το ζώο. Επεξεργάζεται τις δίκαιες λέξεις. Το ποιητικό υποκείμενο ενδεδυμένο με την τρομακτική προβιά του δράκου. Απελευθερώνει όνειρο. Το νήμα που το ενώνει με την πραγματική ύπαρξη μπορεί ανά πάσα στιγμή να κοπεί. Όμως υπάρχει το χρώμα. Και δεν είναι διόλου μετέωρο.
Χρώμα από ένα καθαρό άσπρο. Το άσπρο, το κενό της ζωής.