Γνωρίστε τη Μανίνα Ζουμπουλάκη

Η Μανίνα Ζουμπουλάκη κουβεντιάζει στο ΒΟΟΚ TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Γεννήθηκα το 1960, μεγάλωσα στην Καβάλα. Έχω δουλέψει σαν δημοσιογράφος στον ‘Ταχυδρόμο’ (1982-1991), στα ‘Πρόσωπα’, ‘Κλικ’, ‘Diva’, ‘Μen’  (1991-1998), στα ‘Nitro’, ‘Down Town’ και από το 1997 διατηρώ μόνιμη συνεργασία με το ‘Elle’. Από το 2005 μέχρι σήμερα γράφω στήλη (‘Ζωντανός στην Πόλη’) στην Athens Voice.

 

 Έχω μεταφράσει τριάντα βιβλία από αγγλικά και γαλλικά για τις εκδόσεις ‘Κάκτος’ (‘Πέρα από την Αφρική’ της Κάρεν Μπλίξεν, ‘Ο άγνωστος Όργουελ’ του Τζ. Όργουελ, και το ‘Αρχαία Απογεύματα’ του Νόρμαν Μέηλερ, πχ) και άλλα τόσα ‘Αρλεκιν’. Δούλεψα στο ραδιόφωνο ως δημοσιογράφος/παραγωγός (Top Fm, ΕΡΑ 4, Κανάλι 15, Κανάλι 5,  Μελωδία, Αντένα). Διδάσκω δημιουργικό γράψιμο από το 2002 σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας και σε ιδιωτικές σχολές.  

 

   ΒΙΒΛΙΑ

«Κενά Μνήμης», ’93, εκδόσεις Ιστός.

«Μυροβόλος Ανοιξις», ’95, Ιστός.

«Φεύγα!»,  ‘98,  Ιστός.

«Η ζωή (δεν) είναι ταινία», 2002, Ιστός.

«Η σκόνη της ημέρας»,  2003, Ιστός.

«Αληθινή σταρ»,  2004, εκδόσεις Ωμέγα.

«Πώς να γράψεις» , 2007, εκδόσεις Intro Books.

«Το μεγάλο καλοκαίρι», 2008, Intro Books.

«Μέρα νύχτα», διήγημα 2010, εκδόσεις Απόπειρα.

«Ευτυχία», μυθιστόρημα, εκδόσεις Παπαδόπουλος, Ιούλιος 2012.

«Πώς να γράψεις – ανανεωμένη έκδοση»,  Παπαδόπουλος, Οκτώβριος 2012.

«Φερμουάρ» μυθιστόρημα, Παπαδόπουλος 2015.

«Αόρατα κορίτσια» μυθιστόρημα, Παπαδόπουλος 12/2015.  

«Τα δίδυμα παιδιά που ακούνε τα πάντα» παιδική λογοτεχνία, Παπαδόπουλος 2016.  

 

   ΣΕΝΑΡΙΑ

«Ελεύθερη κατάδυση» (ταινία μεγάλου μήκους),  με τον Γ. Πανουσόπουλο, 1995

«Ριζότο» (ταινία μεγάλου μήκους),  με την Ο. Μαλέα, 2001

«Φεύγα!» (σήριαλ 24 επεισοδίων, Mega), 2003-4

«Ξέχασέ με» (σήριαλ 25 επεισοδίων, Alpha), με τον Βαγγέλη Νάση, 2005-6

 «Απαγωγή» (τηλεταινία, Mega), 2007

 

  ΘΕΑΤΡΙΚΟ

«Ευρέ Εργά», μονόπρακτο, Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, σκηνοθεσία Βασίλη Τσελεμέγκου, άνοιξη 2012. Σε σκηνοθεσία Πέμης Ζούνη, Ίδρυμα Κακογιάννη, 2014.

 

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Ένα  καλοκαίρι στην Θάσο, στον Ποτό, όταν ήμουν 6 χρονών. Τα βότσαλα στη θάλασσα, η ησυχία του μεσημεριού, τα τζιτζίκια και το αντίσκηνο του θείου μου του Χρήστου πάνω από την παραλία. Μπήκα στο κτήμα της κυρίας Βασιλικού και είδα (από μακριά) τον Βασίλη Βασιλικό, που όλοι έλεγαν ότι ήταν μεγάλος συγγραφέας αλλά δεν με αφήναν να διαβάσω ακόμα κανένα βιβλίο του. Μου είχε φανεί τεράστιος…

 

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Και πάλι καλοκαίρι, κάποια σκηνή σχεδόν-παραλίας: είμαι μπανάλ, το ξέρω, αλλά όταν ψάχνω ένα μέρος να αποτραβηχτώ και να ηρεμήσω (μέσα μου), πηγαίνω στο καλοκαίρι του 1999 στο σπίτι του Σούλη Καλάη στη Θάσο, κοιτάζω το βουνό από το παράθυρο της κουζίνας και καπνίζω μέσα σε ακίνητη Αυγουστιάτικη ζέστη. Μπορώ μέχρι να μυρίσω τα ζεματισμένα πεύκα στον αέρα…

 

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Τις γράφω. Τις σημειώνω σε τσαλακωμένα τετράδια και επιστρέφω σ’ αυτές όταν αρχίζω να γράφω βιβλίο. Δεν έχω πει ποτέ «ρε συ, έχω μια καταπληκτική ιδέα για βιβλίο/σενάριο/θεατρικό!» σε κανέναν. Νομίζω ότι άμα τα πω πριν τα γράψω, καίγονται όλα και δεν πρόκειται να τα γράψω ποτέ.  Εκτός που είμαι μονόχνοτος άνθρωπος και όχι τρελά κοινωνικός…

 

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Επιλεκτικά και ανάλογα με την ηλικία μας. Μια χαρά αντιστέκεσαι στους πειρασμούς μετά τα 45 ή ακόμα καλύτερα μετά τα 80, αλλά άντε να πεις «όχι» στα 25…Η ασπίδα θα έπρεπε να είναι, και καλά, η ηθική μας, αλλά είναι υπερεκτιμημένη. Κι από την στιγμή που ψάχνεις την ασπίδα σου έχεις τσιμπήσει στον πειρασμό έτσι κι αλλιώς.

 

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η σκληρή πραγματικότητα.      

                                                    

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Αν χρειάζεσαι λόγο για να την αγαπήσεις, ξεκινάς λάθος. Είναι αξιαγάπητη από μόνη της, χωρίς αιτιολογία.

 

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Μανίνα όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Άρχισα να γίνομαι αυτό που είμαι από την γέννηση του μεγάλου μου γιού και μετά – από τα 33 μου. Ως τότε ήμουν περίπου αυτή που είμαι αλλά όχι ακριβώς. Είναι σαν να μπήκα μέσα στο πετσί μου ξαφνικά, σαν να κατάλαβα τι μου συμβαίνει. Πολύ περίεργο συναίσθημα, το θυμάμαι ακόμα και ξαφνιάζομαι ώρες-ώρες…

 

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η αγάπη. Cheesy αλλά αληθινό….

 

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Η λογοτεχνία, ο πεζός λόγος, το μυθιστόρημα. Διαβάζω τα πάντα αλλά το μυθιστόρημα είναι το αγαπημένο μου. Το αστυνομικό ακόμα περισσότερο.

 

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Πολλοί! Θύμωσα πχ όταν έφτασα στο τέλος του «Αποχαιρετισμός στα όπλα» (του Ερνεστ Χέμινγουεη) μου την έσπασε που πεθαίνει αυτή που πεθαίνει (δεν δίνω το τέλος μπας και το διαβάζει κανείς). Θα άλλαζα γενικά το τέλος σε όλα τα μεγάλα έργα που τελειώνουν με κλάμα. Θα ήθελα ο Ρωμαίος και η Ιουλιέττα να παντρευτούν και να κάνουν εφτά παιδιά, κι όχι να πάνε χαμένοι στο άνθος της ηλικίας τους. Μερικές φορές με σύγχρονα μυθιστορήματα απλώς ψάχνω για ένα διαφορετικό τέλος, μια καλύτερη λύση. Στο «Αστείο κορίτσι» πχ  (Νικ Χορνμπυ)  θα έβαζα την ηρωίδα να κάνει τρελή καριέρα στο Χόλυγουντ ΚΑΙ εφτά παιδιά.

 

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;         

Σκληρή πειθαρχία – αυτόματα δεν λειτουργεί απολύτως τίποτε. Η έμπνευση δεν σε χτυπάει κατακούτελα εκεί που πίνεις μπίρες στην παραλία, μπαίνει σιγά σιγά μέσα σου όταν κάθεσαι στο γραφείο σου και δουλεύεις, διαβάζεις, γράφεις ή σκέφτεσαι τι θα διαβαζο-γράψεις. Η έμπνευση δεν είναι πυρετός, είναι  αποτέλεσμα βαθιάς σκέψης, διαβάσματος και γραψίματος.

 

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Έχω κάτι άθλια μισο-λιωμένα μολύβια Β4 πολύ μαλακά, που μουτζουρώνουν τα τετράδια αλλά μου είναι απαραίτητα στο πρώτο στάδιο της γραφής. Όταν αρχίζει να παρα-μουτζουρώνεται το τετράδιο λέω «δεν είναι κατάσταση αυτή!» και πάω στο λαπτοπ. Όπου διαλέγω πάντα μια γκάγκανη γραμματοσειρά, την 18 ας πούμε, που είναι κάτι ολοστρόγγυλα γράμματα-κεφάλες, για να μην παιδεύομαι.

 

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Έχω εκατομμύρια αγαπημένες φράσεις, ολόκληρες σελίδες, ποιήματα, χαμός… θα παραθέσω ένα στίχο του φίλου μου Γιώργου Ευσταθίου επειδή βγήκε πρόσφατα το βιβλίο («Η τρυφερότητα των άκρων») και το έχω φρέσκο, έχει τίτλο «Ο ΛΥΚΟΣ»: «Καμιά φορά θυμάμαι ακόμα τον αριθμό του  τηλεφώνου σου/ κι αμέσως καταφθάνει από κοντά η μορφή σου η αγαπημένη/ συνήθως είναι βράδυ. Μετά αλλάζω κουβέντα, αλλάζω φωνή/ βγαίνω έξω να δω το φεγγάρι, μόνος στο δρόμο, δίχως φίλο/ γίνομαι λύκος και ρίχνομαι σε ανυποψίαστους περαστικούς».

 

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… όλα θα πάνε πρίμα, σε περιμένουν σπουδαία πράγματα, ενδιαφέροντες άνθρωποι και ακόμα  πιο ενδιαφέρουσες περιπέτειες.

 

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

«Οι ζωές των άλλων»του Florian Henckel von Donnersmarck -  έψαξα το όνομά του στο Google  γιατί τον είχα ξεχάσει… έχει γράψει και το σενάριο ο ίδιος.

«Κάποτε στην Αμερική» του  Σέρτζιο Λεόνε

«1900» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι

 

Έκθεση εικόνων

 

Το τελευταία λογοτεχνικά της εγχείρηματα.

Τα δίδυμα παιδιά που ακούνε τα πάντα (Παιδική λογοτεχνία)

Μια φορά κι έναν καιρό  ήταν δύο δίδυμα αδερφάκια, η Σοφία και ο Παναγιώτης. 

Έμοιαζαν εντελώς κανονικά, αλλά δεν ήταν, όχι εντελώς: 

είχαν ξεχωριστές ικανότητες, όπως όλα τα παιδιά. 

Ίσως κάποιες παραπάνω... 

Αποκτήστε το άμεσα: goo.gl/0IppuR

 

Αόρατα κορίτσια (Μυθιστόρημα ενηλίκων)

(Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των τελευταίων ετών).

Τα κορίτσια διασχίζουν τις θάλασσες του χρόνου. Τα κορίτσια αγωνίζονται, ελπίζουν. Επιζούν χάρη σε συμπτώσεις, χάρη σε μικρά θαύματα, χάρη σ’ αυτούς που δεν τα βλέπουν. Παλεύουν να μην ξεχωρίσουν, να μη σκαλώσει πάνω τους κανένα βλέμμα.

Κουρνιάζουν μέσα στο πλήθος και γίνονται μητέρες και γιαγιάδες άλλων κοριτσιών. Τα κορίτσια είναι αόρατα μέσα στα καραβάνια των ξεριζωμένων της Ιστορίας, είναι όμως ζωντανά στο μυθιστόρημα-ποταμό της Μανίνας Ζουμπουλάκη που διατρέχει τον χρόνο και οδηγεί από το μακρινό '22 στο αόρατο αύριο. Κρυμμένες πίσω από αντρικές ταυτότητες, τρεις γενιές γυναικών αφηγούνται αριστοτεχνικά τις ιστορίες τους. Ο κόσμος του θεάματος, το θέατρο και η σόουμπιζνες είναι ο χώρος τους για περισσότερο από έναν αιώνα. Μαζί τους τρέχει η μεγάλη Ιστορία που δεν τελειώνει ποτέ...

Αποκτήστε το άμεσα: goo.gl/m7cGP2