Γνωρίστε τη Λαμπρίνα Μαραγκού

Η Λαμπρίνα Μαραγκού κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Η Λαμπρίνα Α. Μαραγκού γεννήθηκε, σπούδασε και εργάζεται στην Αθήνα ως φιλόλογος στο 2ο Πειραματικό Λύκειο Αθηνών. Είναι πτυχιούχος της Γαλλικής Φιλολογίας και του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Εθνικού και  Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, έλαβε δε το διδακτορικό της δίπλωμα στη Συγκριτική Λογοτεχνία από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Στην παρούσα χρονική περίοδο, εκπονεί μεταδιδακτορική έρευνα για το αρχαίο θέατρο, στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

Έχει εκδώσει τρία μυθιστορήματα και δύο δοκίμια, ενώ έχει δημοσιεύσει μεγάλο αριθμό άρθρων σε πληθώρα λογοτεχνικών περιοδικών και εφημερίδων.

Για το μυθιστόρημά της Χνάρια στην Άμμο έχει βραβευτεί από την Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Είναι Πρόεδρος της Ενωτικής Πορείας Συγγραφέων, μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του λογοτεχνικού περιοδικού ΟΜΠΡΕΛΑ.

Εργογραφία

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Τα παιδικά χρόνια του καθένα μας αποτελούν το εφαλτήριο της δημιουργίας της κατοπινής του συνείδησης. Οι αναμνήσεις μας εξιδανικεύονται, ωραιοποιούνται και μας πλανεύουν. Η πλάνη αυτή δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, κατακριτέα. Φτιάχνει το παρόν μας και μας τροφοδοτεί στο μέλλον. Η παιδική μου ανάμνηση έχει να κάνει μ’ ένα μικρό σπιτάκι, πέτρινο, ανάμεσα σε λιμνοθάλασσα και σε θάλασσα. Από μπροστά η λίμνη, με τα ακούνητα νερά και από το πλάι, το πέλαγος, συνεχώς να αναπνέει…. Και στη μέση, το σπιτάκι με την αυλή στην οποία έβλεπαν τα τρία δωμάτια, που είχαν στρώματα από φύκια και μαξιλάρια από σκληρό λινό, δίχως ηλεκτρικό, μόνο με τη λάμπα πετρελαίου. Λίγο πιο κει, ο φούρνος με τα ξύλα και η μάνα μου με το κόκκινο φουστάνι με τα μαύρα λουλούδια… Αυτή είναι η ανάμνηση μου, ο τόπος μου, το παρελθόν μου και το μέλλον μου. Και πολύ θ άθελα να μπορούσα τώρα, αυτή τη στιγμή, να γεύομαι το πεπόνι καθισμένη στο βράχο που από κάτω του λυσσομανούσε η θάλασσα και να κουνάω τα πόδια μου πέρα δώθε, όπως τότε που ήμουν πέντε χρονών. Η γεύση από το πεπόνι, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, είναι ακόμα μέσα στο στόμα μου…..

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Ως ενήλικη, τολμώ να πω, έμαθα το μάθημά μου. Δεν ζω με τις σκέψεις αλλά ζω τις σκέψεις μου. Η μνήμη μου έχει ζυμωθεί μαζί μου και αποτελούμε ένα σώμα.  Ο χρόνος δεν είναι ευθύγραμμος αλλά  κυκλικός, συμπίπτουν τα συναισθήματα, βιώνονται ξανά και ξανά οι μνήμες και γίνονται «τώρα» και είμαι το προϊόν των χρόνων που κουβαλώ μαζί μου. Των πλασματικών χρόνων βεβαίως, γι’ αυτό και παίζω με τόση ευκολία το παιχνίδι με τα ζάρια που θάλεγε και ο Ηράκλειτος. Όπως στο σπιτάκι στην λίμνη, όταν με ευκολία έπιανα τα σκουληκάκια της άμμου και τα έβαζα στο γυάλινο βάζο  για να παίξω αργότερα μαζί τους. Αυτά πέθαιναν και από τότε κατάλαβα πως το παιχνίδι περιοριζόταν  σ’ εκείνη την μαγική στιγμή που πιάνοντας τα, τα έριχνα στη γυάλα. Έτσι και τώρα, ως ώριμη,  κρατώ την στιγμή του παιχνιδιού και τίποτα άλλο… Και πιστέψτε με, το παιχνίδι είναι ίδιο, τίποτα δεν έχει αλλάξει, γιατί μνήμη και παρόν, είναι το ένα και το αυτό.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Είμαι τυχερός άνθρωπος. Ευλογημένος θα έλεγα. Δίπλα μου υπάρχουν πρόσωπα που αποτελούν συμπληρωματικά κομμάτια του εαυτού μου. Η θυγατέρα μου, που δοξολογώ κάθε στιγμή το σύμπαν που μου την έστειλε, το φως μου που με βοηθά να διακρίνω καλύτερα τον κόσμο. Ύστερα ο συνοδοιπόρος μου, ο σύντροφός μου, το άλλο μου μισό, στην κυριολεξία, που δεν χρειάζονται λόγια για να μιλήσουμε, μόνο βλέμματα και σιωπές. Η απόλυτη αρμονία. Και τελευταίοι, οι φίλοι μου, λίγοι και καλοί. Παραστάτες και συμπαραστάτες, πρόθυμοι να ακούσουν ότι τους πω και στις πιο ακατάλληλες ώρες. Ω, είμαι ένας πολύ πολύ τυχερός άνθρωπος.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Δεν το ξέρω και ούτε με έχει απασχολήσει. Οι πειρασμοί είναι πανέμορφοι, αναντικατάστατοι και είναι εδώ για να τους απολαύσουμε. Ξέρετε, οι ενοχές ήταν πάντα η τροχοπέδη αυτού του πολιτισμού. Θέλουν να μας κάνουν να είμαστε ένοχοι, ένοχοι για όλα. Ακόμα και γι’ αυτή την ύπαρξή μας γιατί έτσι θα μας διαχειρίζονται. Οι ασπίδες είναι μόνο για τις μάχες, και είναι επιλογή μας αν θα πολεμήσουμε. Είμαι κατά κάθε είδους βίας, πιστεύω μόνο στην ειρήνη, σαν τον Δικαιόπολη στους Αχαρνείς του Αριστοφάνη. Δεν με αφορούν οι απαγορεύσεις γιατί δεν τις δέχομαι. Πιστεύω στον άνθρωπο και στη φύση, αρκεί να γίνει διαχωρισμός ανάμεσα στον πραγματικό άνθρωπο και στην ελεγχόμενη μαριονέττα του δυτικού πολιτισμού.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η αίσθηση πως ο συνομιλητής μου είναι φοβισμένος για αυτό κακός. Η ανασφάλεια του άλλου με κάνει να νοιώθω οίκτο και ο οίκτος είναι ένα άσχημο συναίσθημα. Επειδή δεν θέλω να τον αισθάνομαι, τρέπομαι σε φυγή μπροστά στην κακία και την διαφθορά. Φεύγω για να μην αναγκαστώ να μπω σ’ αυτό το παιχνίδι, και δεν θέλω να παίζω μ’ αυτούς τους όρους.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Μα η ανάσα! Κάθε ξεκίνημα μιας μέρας είναι η άφταστη ευλογία που  μας δίνει το σύμπαν. Μας χαρίζει την ευτυχία του γέλιου, του κλάματος, της πίκρας και της οδύνης, της ατελείωτης χαράς και αυτοσυνειδησίας. Όλες οι μέρες, ευλογημένες, όλες οι στιγμές κρύβουν την έκπληξη, την ατελείωτη ηδονή του να συντονίζεσαι με την ανάσα της γης.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Λαμπρίνα όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων! Είμαι πάντα η ίδια,  δεν αποκηρύσσω τίποτα από τον εαυτό μου γιατί όλα είναι κομμάτια που αποτελούν εμένα. Δεν υπάρχουν διαφορετικές εποχές, όλες είναι ίδιες γιατί όλες είναι μοναδικές!!!και το μοναδικό είναι θείο, είναι εμπνευσμένο, είναι ονειρώδες και για αυτό πραγματικό…

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η αγάπη. Και δεν θέλω να ακουστεί αυτό χριστιανικό. Η φιλότης είναι ίδιον της αποδοχής της ζωής μας στη γη. Πλημμυρίζουμε από αγάπη, σημαίνει πλημμυρίζουμε από ζωή, από αποδοχή, από ευτυχία. Η ευτυχία δεν υφίσταται καν σαν όρος όπως θέλουμε να τον εννοήσουμε εμείς. Η ευτυχία είναι η αγαλλίαση εκείνη που νοιώθεις όταν τρως το παγωτό σου μέσα στο ζεστό καλοκαιρινό μεσημέρι, όταν δροσίζεσαι στην θάλασσα στον καύσωνα, όταν φιλάς το μωρό σου στο λαιμό, όταν αγκαλιάζεις τον άντρα σου στο κρεβάτι. Οι στιγμούλες που μας κάνουν να αισθανόμαστε πλήρεις, να μην θέλουμε τίποτα άλλο. Νομίζω, πως η αγάπη συμπίπτει με το βαθύ νόημα της ευτυχίας. Αυτό είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Μακράν όλων, η ποίηση. Ο σύμπηκτος λόγος της ύπαρξης, η επιγραμματικότητα του όλου. Μιλάμε φυσικά για την πραγματική ποίηση… Ο λόγος, αυτός ο θεός της αισθαντικότητας, η εσωτερική αρμονία που σε κάνει να επικοινωνείς με κάτι πιο ψηλά από σένα, η αγαλλίαση του να μοιράζεσαι φράσεις, λέξεις, εκρήξεις με κάποιον άλλον. Ο θείος ποιητικός λόγος που εξοβελίζει την μικρόνοια των μικρών και σε ανυψώνει στο μεγάλο. Τα δάκρυα συγκίνησης που ανεβαίνουν στα μάτια, δίχως προφανή λόγο, μόνο γιατί η ψυχή αφουγκράζεται. Γι αυτό η ποίηση…

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Λίγη σημασία έχει το μοιραίο των ηρώων των λογοτεχνικών έργων. Οι ίδιοι οι ήρωες, λειτουργούν, κατά τη γνώμη μου, ως υποκατάστατα, ως πειράματα σκέψης του συγγραφέα. Δημιουργεί ότι ο ίδιος θέλει να δημιουργήσει, λειτουργεί ως θεός στον κόσμο του πονήματός του. Δεν με πειράζει που η ΄Αννα Καρένινα, πέφτει στις γραμμές του τραίνου, ούτε που ο Ιαβέρης πνίγεται στον Σηκουάνα. Συμπάσχω βέβαια με τον Γιάννη Αγιάννη, αλλά δεν θα μπορούσα να το φανταστώ και αλλιώς. Και παρόλο που έκλαψα με την Μαρίνα της Μεγάλης Χίμαιρας, εν τούτοις επειδή έτσι την γνώρισα, δεν θέλω να πειράξω το παραμικρό.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Η πειθαρχία είναι δεδομένη, γιατί η τέχνη είναι πειθαρχία. Και όχι πειθαρχία με  το ωράριο αλλά με την υφή του εαυτού σου. Καλείσαι να υποχρεωθείς να περπατήσεις έναν δρόμο που τον επινοείς συνέχεια. Είναι ξεγύμνωμα, είναι σκληρή διαδικασία. Είναι κουραστική αλλά γοητευτική, απαιτητική αλλά φιλήδονη και κυρίως είναι το πολυδιάστατο του εσώτατου ψυχισμού του συγγραφέα.           

Η αυτοματοποίηση έχει να κάνει με την έμπνευση, με την φαντασία. Αυτό είναι το εύκολο κομμάτι, αρκεί να ονειρευόμαστε….

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Πολύ θα ήθελα να απαντήσω πως είμαι από αυτούς τους συγγραφείς που χρησιμοποιούν ξυσμένα μολύβια ή απαρχαιωμένες γραφομηχανές. Όχι, γράφω στον υπολογιστή, γιατί γράφω γρηγορότερα, ευκολότερα και κυρίως μπορώ και διαβάζω αυτά που γράφω, γιατί στο χαρτί γίνονται μουτζούρες και κακογραφίες. Όσο για καινούριες γραμματοσειρές, δεν έχω και καμιά περίκαψη, χρησιμοποιώ απλά την τεχνολογία.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Έρωτα εσύ, με περισσή όταν λαβώνεις δύναμη, μητ’  όνομα καλό, μητ’ αρετή, μπορεί να βγεί ( Ευριπίδης, Μήδεια).

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…

Θα καταλάβεις πως είσαι μοναδικός, πως η αναπνοή σου είναι μοναδική, πως δεν υπάρχουν σωστά και λάθη, πως πρέπει να ακούσεις το δικό σου δαιμόνιο, πως φτιάχνεις μόνος σου τον δικό σου δρόμο, όπως εσύ τον θέλεις. Κανείς δεν μπορεί να στο στερήσει αυτό.

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο….

Έκθεση εικόνων

Το πολυαναμενόμενο τελευταίο λογοτεχνικό της εγχείρημα

κυκλοφορεί από την ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ.

Λένε πως ο έρωτας είναι αυτόχειρας... Λένε πως οι ερωτικές ιστορίες είναι λυπητερές στο τέλος τους και ελάχιστες από αυτές έχουν ένα αισιόδοξο φινάλε. Είναι όμως έτσι; Έρωτας, ενθουσιασμός, απελπισία, ένα μεγάλο παιχνίδι που κινεί τον κόσμο, τον γυρνάει σαν σβούρα και τον αφήνει πάλι στο σημείο που τον άρχισε.

Η ηρωίδα του βιβλίου ζει μέσα από τον έρωτα, μαθαίνει να παλεύει με τα αδιέξοδά του και στο τέλος νικά, γιατί καταλαβαίνει πως όλο το ερωτικό παιχνίδι είναι η ίδια η ζωή, η κάθε ανάσα που το σύμπαν, της επιτρέπει να παίρνει, το κάθε ξημέρωμα και ηλιοβασίλεμα, το κάθε δάκρυ και το γέλιο...

Χορεύει μέσα στην δίνη της επιθυμίας για να την μάθει καλύτερα, να την κρατά στην ψυχή της και να την κοινωνεί με τον άλλον αλλά και με τον εαυτό της για να κατανοήσει στο τέλος, πως ο έρωτας είναι πάντα ευλογία.

Αποκτήστε το άμεσα: goo.gl/a8vM9w