Γνωρίστε τη Γεωργία Λάττα

Η Γεωργία Λάττα κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Η Γεωργία Λάττα σπούδασε Παιδαγωγικά και Ειδική Αγωγή στο Α.Π.Θ.

Εργάστηκε στην ιδιωτική εκπαίδευση ως νηπιαγωγός εφαρμόζοντας τη μέθοδο Montessori και δίδαξε καλλιτεχνικά και παιδαγωγικά μαθήματα στα Δ.Ι.Ε.Κ. Θεσσαλονίκης στην ειδικότητα Προσχολικής Αγωγής  Δραστηριοτήτων Δημιουργίας κι Έκφρασης.   

Από το 2001 υπηρετεί στη δημόσια εκπαίδευση. Παράλληλα αρθρογραφεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα για θέματα που αφορούν γονείς και παιδιά. Είναι μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Ζει στη Θεσσαλονίκη.

Ιστότοπος: https://georgialatta.blogspot.gr/

Εργογραφία

Ενότητα 1η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Τα καλοκαίρια που κυνηγούσα τα μεγάλα κύματα.

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Τις απώλειες που με σημάδεψαν. Δεν υπάρχουν αυτονόητα, δεν υπάρχουν σταθερές. Υπάρχει το «εδώ και το τώρα» κι η ανάγκη να εκδηλώσουμε την ευγνωμοσύνη μας για όσα η ζωή μας χαρίζει.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Όσες μπορώ, με τον γιο μου που είναι ο πιο κοντινός μου άνθρωπος. Τις υπόλοιπες τις διοχετεύω στον «βαθύτερο εαυτό μου».

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Εξαρτάται πώς εννοεί ο καθένας τον πειρασμό. Από την ερμηνεία του προκύπτουν οι ασπίδες που θα προτάξει ο καθένας μας. Δική μου ασπίδα είναι η επιείκεια.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η συνειδητοποίηση πως συχνά αποφεύγουμε, με ή χωρίς επίγνωση, να «δούμε» τον διπλανό μας.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Ό, τι γεννιέται είναι η μοίρα του ν’ αγαπηθεί.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Γεωργία, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Μιλώντας για εποχή του χρόνου, σίγουρα είναι το καλοκαίρι. Πιο εύθυμη, πιο χαλαρή εποχή, με περισσότερες ευκαιρίες να πλησιάσεις τους ανθρώπους. Αν εννοήσουμε την εποχή με την ευρεία της έννοια, από τότε που έγινα μητέρα μέχρι σήμερα.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η αγάπη και μόνον.

Ενότητα 2η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Με συναρπάζουν οι μικρές φόρμες. Η ποίηση είναι το αγαπημένο μου είδος κι ακολουθεί το διήγημα.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Ακόμη χειρότερα, υπάρχουν λογοτεχνικοί ήρωες που θα τους εξαφάνιζα. Επειδή μου παραδόθηκαν άνευ όρων και μου αποκάλυψαν απλόχερα όλα όσα θα ήθελα να μαντέψω. Αυτή είναι η μαγεία των λογοτεχνικών ηρώων, κατά τη γνώμη μου: Να σου προσφέρουν ένα στίγμα της ύπαρξής τους, μια στιγμή της μέρας τους κι εσύ να πλάθεις την εικόνα τους σε κάθε λεπτομέρεια που σου είναι σημαντική. Αυτούς, τους μη φωτογραφημένους ήρωες θέλω.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;    

Πειθαρχία, πειθαρχία, πειθαρχία. Όταν σ’ επισκεφτεί η έμπνευση πρέπει να είσαι εστιασμένος, έτοιμος να την υποδεχτείς. Και τις λέξεις πιο πολύ να τις  πηγαίνεις παρά να  σε πηγαίνουν εκείνες. Αυτό προϋποθέτει ταλέντο. Αλλιώς μιλάμε για άναρχη, αυθόρμητη γραφή που αποτελεί προσωπική καταγραφή και κανέναν λόγο δεν έχει να βγει από το συρτάρι μας.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Ειλικρινά, δεν επιλέγω ποτέ γραμματοσειρά. Μ’ ενδιαφέρει η ουσία κι όχι η αισθητική. Δε θα ‘λεγα όμως «όχι» σ’ ένα μολύβι. Ίσως για τις παιδικές μνήμες που ξυπνά.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

«Όταν ήμουν μικρός, έλπιζα να μεγαλώσω και να γίνω βιβλίο. Όχι συγγραφέας, αλλά βιβλίο: ανθρώπους μπορείς να σκοτώσεις, σαν μυρμήγκια. Και συγγραφείς δεν είναι δύσκολο να σκοτώσεις. Τα βιβλία όμως, ακόμη κι αν τα καταστρέφουν συστηματικά, πάντα υπάρχει πιθανότητα να σωθεί κάποιο αντίτυπο και να συνεχίσει να ζει πάνω στο ράφι, μια αιώνια σιωπηλή ζωή σε κάποιο ξεχασμένο ράφι, σε κάποια μακρινή βιβλιοθήκη…»

‘Αμος Οζ, Ιστορία Αγάπης και Σκότους, εκδ. Καστανιώτη

Ενότητα 3η:  Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… θα το κάνεις για πολύ – πολύ καιρό ακόμη!

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

«Ο Πιανίστας» του Roman Polanski

Σας ευχαριστώ πολύ για τις ενδιαφέρουσες ερωτήσεις.

Έκθεση εικόνων

Το τελευταίο συγγραφικό της εγχείρημα!

Αφήγηση-Τραγούδι: Γρηγόρης Βαλτινός 
Σύνθεση-Ενορχήστρωση: Δημήτρης Κεχαγιάς
Εικονογράφηση: Νικόλας Ανδρικόπουλος