Γνωρίστε τη Χαρούλα Βερίγου (Ζωή Δικταίου)

Η Χαρούλα Βερίγου κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο Bιογραφικό

21  Νοεμβρίου του 1962,  πιστή στο ραντεβού που είχε ορίσει η μοίρα, συνάντησα πρώτη φορά το φως της αυγής στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης. Μεγάλη τύχη να γεννηθώ στο ακριβό  σμίξιμο ή μήπως είναι αλήθεια  χωρισμός, της νύχτας με τη μέρα. Εκεί στο φίλημα του ορίζοντα και της θάλασσας στη Σπιναλόγκα, θαρρώ είναι από τότε ταπεινός προσκυνητής ο λογισμός μου. Οι ρίζες μου, ρίζες τιμής είναι  στο Οροπέδιο Λασιθίου στο Τζερμιάδο. Ανάμεσα στη Δίκτη και τη Σελένα μεγάλωσα, κορφές που ακόμη και τώρα φεγγοβολούν στον ύπνο μου φωτίζοντας διακριτικά τη δική μου  αλήθεια για να μη χαθώ στα σύγχρονα σκοτάδια. Μεγάλωσα και με τις γιαγιούλες μου, με πολύ αγάπη και καλοσύνη. Κρατώ στο μυρογυάλι της καρδιάς την αθωότητα του παιδιού που υπήρξα και μυρωδιές πολλές, της ασβεστωμένης αυλής, του βασιλικού, της κανέλας, του μήλου, του αχνιστού ψωμιού, του μούστου... και του Αυγούστου που ήταν και είναι πάντα του γούστου μου. Το ασήμι του φεγγαριού με μαγνητίζει. Αποπειράθηκα να αγγίξω κάποτε ένα φεγγάρι, αυτό που ανατέλλει στον Κάστελλο και πίστεψα πως ήταν δικό μου. Δεν τα κατάφερα...

Μια νεράιδα είχα συναντήσει εκείνη τη νύχτα. «Όταν  αγαπήσεις και πονέσεις  θα ’ρθει μόνο του να σε βρει»,  είχε ψιθυρίσει... και μύριζε χώμα βρεγμένο η ανάσα της.

Ζω στην Κέρκυρα και εργάζομαι στην Επαγγελματική Σχολή του Υπουργείου Τουρισμού. Θαυμάζω το φως  και αγωνίζομαι  να πείσω και  να μάθω τα παιδιά,  και τα παιδιά μου, να ζητούν και να διεκδικούν τον  αμύθητο θησαυρό της Ζωής και του Έρωτα, με αφετηρία την ψυχή, κρατώντας το νου ελεύθερο, με πράξεις Αγάπης.

Εργογραφία

Δισκογραφία

Συμμετείχε και συνεργάστηκε ως στιχουρχός στα ακόλουθα:

Ενότητα 1η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Αύγουστος με πανσέληνο, δεν είχα πάει ακόμη σχολείο. Όλο το βράδυ καθόμουν στο μπαλκόνι, δίπλα στο χιώτικο γιασεμί και κοίταζα με προσήλωση το γεμάτο φεγγάρι στο λόφο απέναντι, στον Κάστελο. Το ωραιότερο φεγγάρι που έχω δει ν’ ανατέλλει. Μου μιλούσε, ένα κάλεσμα ακριβό, μυστικό και πρωτόγνωρο. Λίγες ώρες αργότερα, είχα φύγει κρυφά,  με πρόθεση  όχι  μόνο να  είμαι πιστή στο ραντεβού, μα και να το ξεκρεμάσω από τον ουρανό, να το έχω για πάντα μαζί μου. Στην αγωνία μου, έφυγα ξυπόλητη. Λίγο πιο μακριά από το σπίτι μας, στο χωματόδρομο, με συνάντησε μια γειτόνισσα και με  γύρισε πίσω. Έκλαιγα. Κανείς δεν πίστευε πως το ίδιο το φεγγάρι μου είχε ψιθυρίσει πως «ήταν το δικό μου Φεγγάρι…». Κι από τότε, όλο Αύριο, του υπόσχομαι.

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Όταν κεντά η μνήμη τη νοσταλγία και λάμπει ολόφωτη η Δίκτη.

Θυμάμαι, τη γιαγιά μου τη Γαρυφαλιά, τη θεία Χαρίκλεια την αλαφροΐσκιωτη, τη θεία τη Δόξα της σιωπής, την Αντιγόνη τη δασκάλα μου, την καθηγήτρια μου τη Σωσώ, τη μητέρα μου και μια υπόσχεση, εν’ ονόματι της Αγάπης.

«Να νιώθεις τον ήλιο και τον άνεμο πάνω σου, ο λόγος σου να είναι από καρδιάς για να βρίσκει ανοικτή την πόρτα σε άλλη καρδιά και τότε ο δρόμος θα έρθει και θα σε βρει μόνος του», μου ευχόταν με συγκίνηση η Γαρυφαλίτσα.

 «Οι χαρές και οι λύπες είναι σαν τη σταυροβελονιά κόρη μου, κάνουν το κέντημα πιο όμορφο κι η καρδιά έχει τους λόγους της, που κρατά μυστικά του νου… » συμβούλευε η  Χαρίκλεια και δεν είχε άδικο, μόνο που χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια για να την δικαιώσω.

«Κοίτα το φεγγάρι, πόσα λόγια και πόσα παράπονα κρατά, δες φαίνονται οι σκιές, μα σωπαίνει, γι’ αυτό λάμπει», έλεγε η Δόξα και έπλεκε δαντέλες με ασημένια κρόσσια για τη σιωπή.

 Η Αντιγόνη, επέμενε: «με το λυχναράκι του Αύριο, να φέγγεις στο σήμερα» .

Η Σωσώ, τόνιζε να διαλέγω τις λέξεις. Από τότε, με πολεμούν, οι λέξεις.

Η ευχή μιας μάνας αυστηρής και απόλυτης. Κάποιες φορές γίνεται φωνή μυστική και μετά το « πρόσεχε !! », μου υπαγορεύει να αφήνομαι με εμπιστοσύνη, τώρα πια στη ζωή και να ασκούμαι περιμένοντας το καλό. 

Καταλαβαίνω πως υπάρχει μέσα μου, μια μικρή τρεμάμενη φλόγα που γνωρίζει τι και πως αισθάνομαι και με οδηγεί σ’ ένα ξέφτι καταγάλανου ουρανού και χαίρομαι, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να νικήσω το φόβο. Αυτή η πρώτη φλόγα του Έρωτα, πάντα χορηγός εν’ ονόματι της Αγάπης...

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Εξαιρετικά λίγες οι ψυχές, φίλοι, όμως αισθάνομαι πολύ τυχερή γιατί συνοδοιπορούμε μαζί στο φως. Ανάμεσα τους και τα παιδιά μου, μεγάλη ευλογία να ανοίγω την καρδιά μου σε νέους ανθρώπους.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Οι πειρασμοί δεν θα πάψουν ποτέ να είναι εισβολείς στη ζωή μας,  είτε μέσα από την έλξη της εξουσίας, είτε μέσα από τα καταναλωτικά αγαθά, είτε η εύκολη πρόκληση αναρρίχησης οπουδήποτε γυαλίζει και κάνει εντύπωση. Όλοι οι άλλοι πειρασμοί είναι ασκήσεις. Ασπίδες ναι, φυσικά και έχουμε. Η αυτογνωσία, η Αγάπη, η υπομονή, η συνείδηση, η αίσθηση της ευθύνης, η αλληλεγγύη και η ενσυναίσθηση ίσως,  μια ξεχασμένη αρετή.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η απαξίωση της ζωής, με όποιο ερέθισμα και αν φτάνει.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Για να συνεχίσει τον αγώνα.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Ζωή (Χαρούλα), όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Κάθε μέρα είναι αληθινή η Ζωή (Χαρούλα), σίγουρα τώρα με πιο αποτελεσματικές δράσεις, όμως ακόμη ονειρεύομαι, Αύριο… η Ζωή (Χαρούλα), με κόκκινα σαντάλια, από τα μωβ του Λιβυκού, στο φως.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η καλοσύνη.

Ενότητα 2η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Η Ποίηση, μου θυμίζει την ανάγκη της αρμονίας.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Όχι, η μοίρα είναι προσωπική υπόθεση για τον καθ’ ένα χωριστά, ακόμη και για τους λογοτεχνικούς ήρωες.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;     

Λειτουργεί αυτόματα. Πιέζεται η ψυχή και αποτυπώνεται στο χαρτί, καμιά φορά με πολλές μουτζούρες.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Παλιομοδίτισα είμαι. Τα μολυβάκια, οι πένες και τα στυλό είναι του γούστου μου.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

«Φως που πατεί χαρούμενο, τον Άδη και το Χάρο.»

Ενότητα 3η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… στο φάλτσο της ψυχής της ξεγραμμένης, εσύ με Αγάπη θα γερνάς και θα σωπαίνεις, Αύριο… φως.

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Ο Πιανίστας,  του Ρομάν  Πολάνσκι.

Από καρδιάς

Χαρούλα Βερίγου  ή  Ζωή Δικταίου

Έκθεση εικόνων

Η περίληψη του τελευταίου λογοτεχνικού της εγχειρήματος.

Η ελληνική κοινωνία έχει να θυμάται πολλές τραγικές περιπτώσεις σαν αυτή της ηρωίδας του βιβλίου, της Ζωής. Το 'τι θα πει ο κόσμος' και 'αυτό είναι για το καλό σου και το ξέρω μόνο εγώ' ταλαιπώρησαν γενιές. Ο έρωτας κρίθηκε διακοσμητικός και ενδιαφέρον μόνο ως ανάγνωσμα, όχι σαν στάση ζωής. 
Κι αν σταθείς τυχερός και τον συναντήσεις στη ζωή σου, οφείλεις να τον προσπεράσεις... Αυτό επέβαλλαν οι κανόνες, όχι πολλές δεκαετίες πριν.