Γνωρίστε τη Χαρά Νικολακοπούλου

21 νέες φωνές,  εκδόσεις Ελευθερουδάκη, 2011

Stella’ Bistro Literary Bistro 2009-2010, εκδόσεις Literary Bistro

Κριτικές της θα βρείτε σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά:

Ελένη Λόππα Απαγορευμένη πατρίδα Διάστιχο goo.gl/Hxy3LQ 26-11-2015

Αποστάγματα μιας ενήλικης αθωότητας Τα Λιλιπούτεια του Ηλία Κεφάλα, περιοδικό Εντευκτήριο, τεύχος 108, Νοέμβριος 2015

Ιχνηλατώντας μικρά και μεγάλα θαύματα, Ελένη Κοφτερού Στο λάμδα των χελιδονιών, περιοδικό Παρέμβαση, τεύχος 176-177, καλοκαίρι 2015.

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Εκείνο που θυμάμαι με μεγάλη τρυφερότητα είναι όταν με έπαιρνε από το χέρι ο μπαμπάς μου - θα ήμουν τότε 10 με 12 χρονών-  και πηγαίναμε οι δυο μας σινεμά. Ήταν ευτύχημα που  διαθέταμε τέτοια επιλογή στον μικρό τόπο όπου μεγάλωσα. Ο πατέρας μου δεν είχε  τη δυνατότητα να μορφωθεί,  παρόλα αυτά  αγαπούσε το σινεμά και το διάβασμα. Νομίζω πως εκεί βρίσκεται η απαρχή για τις δύο μεγάλες αγάπες της ζωής μου, τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία.

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Σκέφτομαι πάντα ότι η ζωή βρίσκει τρόπους να ανθίζει, ακόμα και ύστερα από τη μεγαλύτερη συμφορά. Και αυτό μου το δίδαξε ο τόπος όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, τα Καλάβρυτα.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Συνήθως με τους φίλους μου, εκείνοι είναι οι πρώτοι στους οποίους θα ξεφουρνίσω κάθε τι ρηξικέλευθο που γεννιέται στο κεφάλι μου. Συχνά διακινδυνεύω βέβαια να ακούσω το προσφιλές μου πια «Ε, είσαι τελείως τρελή» αλλά το έχω συνηθίσει και δεν μου κάνει εντύπωση.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Φυσικά διαθέτουμε ασπίδες, είναι οι ίδιες με εκείνες που είχε ο Οδυσσέας μπροστά στη θανατηφόρα σαγήνη των Σειρήνων. Να δεθούμε γερά στο κατάρτι, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα μας. Η λέξη πειρασμός είναι πολύσημη και πολυσήμαντη έτσι κι αλλιώς.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Οι ειδήσεις της  τηλεόρασης, γι’ αυτό και τις αποφεύγω μετά βδελυγμίας.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Θα απαντήσω με μια πρόταση από το καινούριο μυθιστόρημα που ετοιμάζω. «Έρχονταν στιγμές που το μάταιο αυτού του κόσμου, ένας καφές με άρωμα μόκα και μια σπάνια λιακάδα στο δάσος έμπλεκαν αξεδιάλυτα φτιάχνοντας το άρωμα μιας ζωής που πονούσε πολύ η νοσταλγία της. Αυτά όμως συνέβαιναν μόνο την άνοιξη. Τότε ακόμα και η χαρά γίνεται οδυνηρή καμιά φορά.» Αυτά τα απλά: ένας καφές, μια βόλτα στη φύση, μια ανοιξιάτικη λιακάδα, ή ακόμα μια δυνατή χειμωνιάτικη μπόρα, ένα καλό βιβλίο.  

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Χαρά, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Χωρίς αμφιβολία, ήταν η εποχή  κατά την οποία ανακάλυψα ότι μπορώ να γράφω. Ήταν μια πραγματική αποκάλυψη για εμένα. Ένα εκκωφαντικό bing bang στο προσωπικό μου σύμπαν.  Ήταν τόσο συναρπαστική διαδικασία και εμπειρία που, αν μου ζητούσαν να διαλέξω ανάμεσα στη γραφή και στον έρωτα, ειλικρινά θα δυσκολευόμουν.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η διάθεση για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση. Και η αγάπη, βέβαια, για οτιδήποτε κάνει κανείς.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει  περισσότερο;

Θα έλεγα -με κάποιον δισταγμό βέβαια γιατί όλα τα είδη με συναρπάζουν το καθένα για διαφορετικούς λόγους- ότι είναι το διήγημα από τη μικρή και πολύ μικρή φόρμα του μέχρι και το εκτενές που πλησιάζει στο μέγεθος της νουβέλας. Θέλει δεξιοτεχνία, οικονομία, μεγάλη μαεστρία.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Θα συμβούλευα την Μαντάμ Μποβαρύ να αποφεύγει τα δηλητήρια, κάνουν πολύ κακό στο στομάχι και γενικότερα.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Νομίζω και τα δύο. Προσωπικά δουλεύω το υλικό μου με πειθαρχία μέσα στο μυαλό μου και μετά βγαίνουν αυτόματα στο χαρτί. Μετά, ξανά άσκηση πειθαρχίας για να τιθασεύσεις το υλικό.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Δουλεύω με το μολύβι και το χαρτί αρχικά γιατί δίνουν πιο ελεύθερη δίοδο στην έμπνευση. Στη συνέχεια όμως, όταν έχει διαμορφωθεί το κείμενο, έρχεται η σειρά του υπολογιστή.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Τι να πρωτοπώ, ας πω μόνον αυτό

 «Οι έρωτες, καρδιά μου, δεν πεθαίνουν μα κοιμούνται για να μπορούν κρυφά να κοροϊδεύουν τον καιρό» Μιλτιάδης Πασχαλίδης.  Δεν είμαι σίγουρη ότι ισχύει, όμως ακούγεται ωραίο.

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…  θα επισκεφτείς πολλούς λιμένας πρωτοειδωμένους στο ταξίδι,  τες καλές πραμάτειες θ’ αποκτήσεις, θα γευτείς άφθονα ηδονικά μυρωδικά, και όταν έρθει η στιγμή να φύγεις θα έχεις  καταλάβει οι Ιθάκες τι σημαίνουν…

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

‘O μεγάλος -ή υπέροχος- Γκάτσμπυ’ και στις δύο version, με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και σε εκείνη με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Υπέροχη ταινία για έναν γνήσια ρομαντικό ήρωα που ξεχωρίζει ανάμεσα στην ανοησία και την ελαφρότητα του περίγυρου.

Έκθεση εικόνων