Γκρίζες δέσμες του Οκτώβρη

«Αντίνοος», γραφίτης και χρωματιστά μολύβια σε χαρτί

Σπύρος Τρούσας

Ντύθηκε η νύχτα, πέπλα σκοτεινά
ακόμη μια φορά,
αναγγέλλοντας τη συντριβή του ονείρου
περίμενε τον ερχομό μας.
Ξεδιπλωμένες αγωνίες και προσδοκίες,
μπερδεμένες  εικόνες, μνήμες θολές.

Πίσω από τα κλειστά βλέφαρα η απόγνωση,
ένα πασκίζει με το δάκρυ να γίνει,
πριν το λιγοστό φως σταθεί στη σιδερένια πόρτα,
πριν η ίδια σιδερένια πόρτα κλείσει για πάντα,

πριν γίνουν ακατάληπτα τα λόγια και τα έργα.

Ένας κόκκινος ιβίσκος ανθίζει στο άγγιγμα.

Η δύναμη της άρνησης
μετριέται στην αντοχή της καρδιάς.
Ρωτάς, πού είναι η αγάπη
εκείνη που ξέρει, να χωρίζει το σκοτάδι μ’ έναν κεραυνό,
εκείνη που σωπαίνει, για ν' αφουγκραστεί 
τον ψίθυρο ενός άστρου μακρινού

και αφήνεται,
ελεύθερη στη ρέμβη τ' ουρανού και στη μέθη του έρωτα.

Τρεμοσβήνουν οι φανοστάτες στην άκρη του δρόμου
η  θάλασσα λυτρώνεται, το αισθάνεσαι,
κύματα άγρια στην έρημη ακτή

το φως διάσπαρτο με τ' αλάτι στα βράχια.

Στενεύει ο χρόνος
κι η νύχτα, στένεψε κι άλλο.
Πόσο παράξενα κι αλλόκοτα ο χωρισμός,

μας πρόφτασε στο δείλι..

Απλώνεται,

μια παγωμένη ομίχλη να τυλίξει την καρδιά,
θαρρείς απόψε λιγοστεύει η αγάπη,

θαρρείς απόψε γιγαντώνονται οι ίσκιοι,
θαρρείς κι απόψε, περισσεύει ο θάνατος.

Στη ρότα των ανέμων
άδραξε η νοσταλγία την ψυχή
με αναμνήσεις τρυφερές προσπαθείς
να καταργήσεις την αλήθεια

κι ας ξέρεις καλά, πως,
ό, τι η μοίρα υφαίνει δίχως να ρωτά

είναι αιχμαλωτισμένο στη σκέψη σου.

Απέναντι  στο παράθυρο και στο παράλογο.
Η υγρασία της νύχτας κατοικεί τα όνειρα,
τα χείλη συναντώνται ξανά και ξανά, στη σιωπή.

Ειρωνική επανάληψη το τυχαίο,

κι οι μαύρες φτερούγες,

απειλή στην κυψέλη του νου.

Να με σκέφτεσαι. Αύριο…

Ένα μέλλον άλλο, θα φέρει η αυγή,
όταν τα δέντρα θα ρίχνουν τα φύλλα, 
στον πρωινό περίπατο του φθινοπώρου
τα καράβια αφήνουν το λιμάνι,
όταν δεν θα φοβάσαι πια τις αποστάσεις,

όταν θα μετράς το αχ και το παράπονο,
με ραγισμένες ανάσες,

τότε, που η πτώση σου, θα αναγγέλλει

την ύψωση των αισθήσεων

δοξάζοντας στην αντίπερα όχθη

τη θύελλα, αυτήν  που είπαμε… Ζωή.
Αύριο...
με χρώματα πρωτοφανέρωτα
σ' έναν κόσμο καινούριο.
Αύριο...
στην κιβωτό της αγάπης
μια λεπίδα φως, ελευθερώνεται,

γκρίζες σκιές του Οκτώβρη

ταξιδεύουν,

ασημένια μαρμαρυγή η ψυχή

Αύριο...
κρατώντας ξανά το χέρι σου,
αφετηρία ο πόθος.

Να σε ονειρεύομαι, σαν να ’σαι εδώ.

Για το BOOK TOUR, Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου).

Αύριο... εν ονόματι της αγάπης

Κέρκυρα, φθινόπωρο 2013