«Γιατί σε μένα;»

«Γιατί σε μένα Θεέ μου», «Πώς θα το αντιμετωπίσω;», «Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό στο παιδάκι μου!!!», «Κάτι έκανα λάθος και συνέβη αυτό στο παιδί μου». Αυτές είναι, αγαπημένοι μου, μερικές από τις φράσεις ή τις ενοχές  που σίγουρα βγήκαν από το στόμα γονέων που ήρθαν αντιμέτωποι με οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας και μάλιστα αναπηρία που ακολουθούσε τη ζωούλα του ίδιου του παιδιού τους.

 Για σκεφτείτε πόσα ανείπωτα «γιατί» και «τι θα κάνω τώρα» ακουμπούσαν κάθε βράδυ το μαξιλάρι τους την ίδια στιγμή που δυστυχώς οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε επαρκώς τι σημαίνει αναπηρία ή έχουμε λανθασμένα συνδέσει την έννοια μόνο με οποιαδήποτε κινητική δυσκολία. Δυστυχώς η αναπηρία παίρνει πολλές μορφές και έτσι  μπορεί να αφορά εκτός από το σώμα σε συναισθήματα, ψυχισμό  και νόηση.

Ας προσπαθήσουμε όσο δύσκολο κι αν είναι, να βάλουμε τον εαυτό μας για μια στιγμή στη θέση των γονέων αλλά και των υπόλοιπων μελών της οικογένειας ενός παιδιού που φέρει οποιαδήποτε αναπηρία! Μόνο που το σκεφτήκατε φαντάζομαι πως νιώσατε αρκετά δύσκολα! Σίγουρα μια τέτοια σκέψη σε κάνει να κυριεύεσαι από  αγωνία του τι μέλλει γενέσθαι και φυσικά  η ανασφάλεια του αν είναι σωστά και επαρκούν τα όσα προσφέρεις.

Ό,τι νιώσατε, αγαπημένοι μου, πολλαπλασιάστε το με το …άπειρο, για να αποτυπωθεί σαν πραγματικότητα! Αρκεί να σκεφτείτε πως η καθημερινότητα μιας οικογένειας περιλαμβάνει πιθανά βόλτα σε κάποιο πάρκο, σε έναν παιδότοπο ή ακόμη και μπανάκι στη θάλασσα, ενώ για μια οικογένεια όπου μεγαλώνει ένα παιδάκι με αναπηρία η μέρα ξεκινάει με επίσκεψη σε ψυχρά φυσιοθεραπευτήρια, σε λογοθεραπευτές και νοσοκομεία!

Και να ήταν μόνο τα συναισθήματα αγωνίας, θλίψης και απόγνωσης που αντιμετωπίζουν καθημερινά αυτοί οι άνθρωποι! Ας αναλογιστούμε τις πρακτικές δυσκολίες και προβλήματα που στέκονται τροχοπέδη στο δύσκολο έργο τους.

 Ας ξεκινήσουμε με την απαράδεκτη στάση δυστυχών πολλών συνανθρώπων μας να εμποδίζουν τη διέλευση αναπηρικών αμαξιδίων παρκάροντας κάποιο όχημα σε διάβαση. Αλλά πριν φτάσουμε σε αυτούς ας αναφερθούμε στο ίδιο το κράτος που δεν έχει δημιουργήσει χώρους και ειδικούς διαδρόμους διέλευσης παρά μόνο ελάχιστες κακοφτιαγμένες ράμπες , που δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι τους διευκολύνουν, αναγκάζοντάς τους σε «υποχρεωτική» παραμονή στο σπίτι.

Για να μην αναφερθούμε στα πενιχρά επιδόματα πρόνοιας που χορηγούνται σε αυτές τις οικογένειες με αποτέλεσμα να εξαθλιώνονται οικονομικά οι γονείς και δυστυχώς δεν μπορούν να παρέμβουν επαρκώς στη θεραπεία των παιδιών τους. Επιπλέον είναι αναπόφευκτο και δεν είναι λίγες οι φορές που παραγκωνίζονται οι ανάγκες των υπόλοιπων μελών της οικογένειας.

Τέλος ας μην κλείνουμε τα μάτια στο ρατσισμό που πολύ συχνά καλούνται να αντιμετωπίσουν τόσο τα παιδάκια που φέρουν την αναπηρία όσο και η οικογένειά τους. Θεωρώ πως ακόμη και οποιαδήποτε έκφραση και μορφασμός λύπησης είναι περιττά για αυτές τις οικογένειες. Είναι πολύ λίγα και μικρά μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής τους.

Θα κλείσω το κείμενό μου αναφερόμενη στα αδέρφια των παιδιών. Σκεφτήκατε ποτέ πώς μπορεί να αισθάνονται τα άλλα παιδάκια της οικογένειας; Ας  θυμηθούμε πόσο μοναδικές ήταν οι στιγμές με τη μητέρα μας όταν είχε ΜΟΝΟ εμάς αγκαλίτσα της και της εξιστορούσαμε όλα εκείνα τα απίθανα πράγματα που κάναμε μες στη μέρα μας…ξέρετε λίγο πριν  σκοτώσουμε εκείνο το τερατάκι που τρύπωσε στο δωμάτιό μας και άλλα τέτοια κατορθώματα. Ήταν όλη δική μας, ο χρόνος που μας διέθετε, το άγγιγμά της, η μυρωδιά της ακόμη και η ματιά της. Όταν, λοιπόν, η μαμά αφιερώνει τώρα πια πολύ χρόνο στο ανάπηρο παιδάκι της είναι πολύ πιθανό να δημιουργηθούν συναισθήματα ζήλιας και ανταγωνισμού αν και κάτι μου λέει μέσα μου πως συνήθως αυτά τα αδέρφια είναι ξεχωριστά! Ναι, αυτή είναι η λέξη που τους αξίζει! Έχουν μάθει από μικρή ηλικία να μοιράζονται, να υποχωρούν ακόμη κι αν η παιδική τους ψυχούλα καμιά φορά ένιωθε παραγκωνισμένη, να αγαπούν βαθιά και να βοηθούν μόνο και μόνο για να πάρουν λίγο από το άχθος των γονιών τους στην πλατούλα τους ή για να δουν το αδερφάκι τους να νιώθει για λίγο ανακουφισμένο!

Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να παριστάνουμε τους ήρωες κάθε φορά που έχουμε μια λίγο πιο γεμάτη και απαιτητική ημέρα και ας κοιτάξουμε με θαυμασμό αυτές τις οικογένειες που το μόνο τους μέλημα είναι μια λιγότερο δύσκολη ημέρα για το αγγελούδι τους!

Και μην ξεχνάτε, αγαπημένοι μου, μπορούμε όλοι μας να είμαστε περισσότερο άνθρωποι, ραίνοντας την ψυχή αυτών των ανθρώπων με συμπαράσταση και σεβασμό!

Φυτέψτε αγάπη να ανθίζει η ανθρωπιά!!!

Καλή αντάμωση!

«Είμαι απλώς εγώ»

Όλο κάπως με κοιτάζεις

και θαρρώ πως με ματιάζεις.

 Μήπως είσαι απ’αυτούς

 που για διαφορετικότητα δε θες ν’ ακούς;

Είμαι ένας από σας,

 μπορεί όχι εξωτερικά

 μα η καρδιά μου χτυπά όμοια καλά.

Θέλω κι εγώ να γελώ, να τρέχω, να πηδώ

κι αν καμιά φορά δε θα μπορώ

βάζω με τη φαντασία μου σχοινί κι ακροβατώ.

                                                                  Γ.Μ.

Για το BOOK TOUR, Μελίνα Γαβρή.

Πηγή εικόνας: Διαδίκτυο