ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ (ακόμα) τους Duran Duran
Σιγά-σιγά, μπήκαν στο σπίτι μας κι άλλοι δίσκοι (και singles) των Duran και έκαναν την εμφάνισή τους στην ελληνική τηλεόραση μουσικές εκπομπές (ποιος δε θυμάται το Γιώργο Γκούτη με το θρυλικό ΜΟΥΣΙΚΟΡΑΜΑ), δίνοντάς μου την ευκαιρία να σχηματίσω μια πλήρως αποκρυσταλλωμένη άποψη για αυτούς τους «νεορομαντικούς» τύπους από το Birmingham. Και αν αρχικά έπαιξε ρόλο η κοριτσίστικη εφηβική ονειροπόληση (εντάξει, ο Simon που ήταν ο αγαπημένος μου παραμένει ακόμη γοητευτικότατος, τον προτιμούσα από τον λίγο γλυκανάλατο για τα γούστα μου John), δεν άργησα να καταλάβω ότι ήταν η μουσική τους που ουσιαστικά με κέρδισε.
Μου είναι, όμως, πολύ πιο εύκολο να επιλέξω ως κορυφαία ζωντανή εκτέλεση εκείνη του The Chauffeur από το "As The Lights Go Down" το 1984. Εκεί όπου ο Simon τραγουδάει πάνω σε κάτι πασάλους και πραγματικά είναι να απορήσει κανείς πώς «χτυπάει» με τόση ακρίβεια την κάθε νότα, ενώ το κεφάλι του κρέμεται χαμηλότερα από τον κορμό του.
Ακολούθησε το 1985 το A View to a Kill, βασικό τραγούδι της ομώνυμης ταινίας του James Bond. Εκτός του ότι
μπήκε ευστοχότατα στην ατμόσφαιρα της ταινίας, το A View to a Kill απέδειξε ότι η μπάντα μπορεί να κάνει μουσικά ό,τι μα ό,τι θέλει. Έτσι, ήρθε η αλλαγή πλεύσης το 1986 με το δίσκο Notorious και τη συνεργασία με το Nile Rodgers (ιερό τέρας κατά τη γνώμη μου, ευτυχώς έχει να δώσει πολλά ακόμη στην παγκόσμια μουσική). Πιο funk ήχος (το κομμάτι Notorious είναι πολύ χαρακτηριστικό), που στη χειρότερη περίπτωση σε κάνει να κουνιέσαι ρυθμικά στην καρέκλα σου.
Το 1995 κυκλοφόρησε το Thank you, στο οποίο οι Duran διασκεύασαν τραγούδια άλλων καλλιτεχνών. Το συγκεκριμένο άλμπουμ συγκέντρωσε κακές κριτικές και συμπεριλήφθηκε σε διάφορες λίστες με τα χειρότερα άλμπουν όλων των εποχών, ακόμα και χρόνια μετά, όπως το 2006 στη λίστα "The 50 Worst Albums Ever! " του Q Magazine (όπου πήρε την καθόλου τιμητική πρώτη θέση). Βέβαια, η ίδια λίστα είχε στο νούμερο 25 το To the Faithful Departed των Cranberries που εγώ βρίσκω αριστουργηματικό, κάτι που καθιστά τη λίστα αυτομάτως αναξιόπιστη. Μια χαρά ήταν το Thank you. Και δε νομίζω πως είναι τυχαία η δήλωση του Lou Reed ότι αυτή η διασκευή του Perfect Day είναι η καλύτερη διασκευή που έχει γίνει ποτέ σε δικό του τραγούδι.
Το 1997 ο μπασίστας John Taylor εγκατέλειψε το γκρουπ πριν ολοκληρωθεί το Medazzaland. 16 χρόνια μετά το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος, όλα έδειχναν πως όδευαν προς οριστική διάλυση. Παρ’όλα αυτά, βγήκε το Medazzaland μόνο στην Ευρώπη (με μόνο 2 από τους αρχικούς 5 των Duran ως συντελεστές, τον Simon και τον ευρηματικό και πολύ μπροστά πάντα από την εποχή του Nick Rhodes). Το μόνο που θυμάμαι είναι μια γενική απογοήτευση και το Electric Barbarella να σώζει λίγο την κατάσταση.
Ευτυχώς χρειάστηκε μόνο ένας λίγο χειρότερος από το Medazzaland δίσκος για να κλείσει αυτή η μαύρη περίοδος των Duran: το Pop Trash το 2000. Πολύ ταιριαστός τίτλος, δυστυχώς. Ο ίδιος ο Nick Rhodes έχει πει ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ ήταν το πιο δύσκολο, υπήρχε έλλειψη έμπνευσης, η απουσία του John ήταν παραπάνω από αισθητή και η δισκογραφική εταιρεία Hollywood Records κάθε άλλο παρά δισκογραφική θύμιζε.
Για το BOOK TOUR, Μαίρη Σκόρδια.
Μ' ένα βλέμμα κι ένα φιλί!
Βραχεία λίστα
Κρατικών Βραβείων Κύπρου
Κατηγορία: Λογοτεχνία για μεγάλα παιδιά και εφήβους
ΜΕ ΤΡΟΧΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΗΛΙΟ
Δυο χέρια πλέκουν την αγάπη