ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ (ακόμα) τους Duran Duran
2015-04-27 16:38
Πήγαινα νομίζω τρίτη δημοτικού, όταν ο αδερφός μου έφερε στο σπίτι το RIO των Duran Duran σε βινύλιο. Δεν θυμάμαι αν νωρίτερα είχε φέρει το προγενέστερο άλμπουμ που φέρει ως τίτλο το όνομα του συγκροτήματος (ή αν αυτό έγινε αργότερα). Θυμάμαι όμως την εντύπωση που μου είχε κάνει το εξώφυλλο του RIO αρχικά, και τα τραγούδια που περιείχε στη συνέχεια. Παρότι δε νομίζω να μου επιτρεπόταν να «πειράζω» το πικάπ, με κάποιο τρόπο έμαθα τα τραγούδια απ’έξω και ανακατωτά (μάλλον επειδή ο αδερφός μου τα άκουγε συνέχεια). Άλλο αν επειδή τα Αγγλικά μου ήταν ακόμη φτωχά, έλεγα «ό,τι άκουγα» και συχνά αυτό δεν είχε κανένα νόημα και καμία σχέση με τους πραγματικούς στίχους των τραγουδιών.Σιγά-σιγά, μπήκαν στο σπίτι μας κι άλλοι δίσκοι (και singles) των Duran και έκαναν την εμφάνισή τους στην ελληνική τηλεόραση μουσικές εκπομπές (ποιος δε θυμάται το Γιώργο Γκούτη με το θρυλικό ΜΟΥΣΙΚΟΡΑΜΑ), δίνοντάς μου την ευκαιρία να σχηματίσω μια πλήρως αποκρυσταλλωμένη άποψη για αυτούς τους «νεορομαντικούς» τύπους από το Birmingham. Και αν αρχικά έπαιξε ρόλο η κοριτσίστικη εφηβική ονειροπόληση (εντάξει, ο Simon που ήταν ο αγαπημένος μου παραμένει ακόμη γοητευτικότατος, τον προτιμούσα από τον λίγο γλυκανάλατο για τα γούστα μου John), δεν άργησα να καταλάβω ότι ήταν η μουσική τους που ουσιαστικά με κέρδισε.
Έτσι, από το 1983 μέχρι σήμερα, δε σταμάτησα ποτέ να ακούω Duran Duran. Δυσκολεύομαι να επιλέξω κάποια από τα παλιότερα τραγούδια τους ως αγαπημένα, γιατί είναι σχεδόν όλα αγαπημένα. Πώς να ξεχωρίσω ανάμεσα στα Rio, Union of the Snake, Planet Earth, Save a Prayer (αξεπέραστη ρομαντική μπαλάντα!!!), Girls on Film (με το «απαγορευμένο» βίντεο κλιπ), Careless Memories (ελαφρώς hard rock), New Religion, My Own Way, Hungry Like the Wolf, The Reflex (ποιος δεν έχει το χορέψει), New Moon on Monday, the Seventh Stranger (πολύ υποτιμημένη τραγουδάρα), Wild Boys (άκρως ξεσηκωτικό) και λοιπά τραγούδια των 3 πρώτων άλμπουμ τους; Είναι όλα μουσικά αριστουργήματα- στιχουργικά καμιά φορά ήταν λίγο ασυνάρτητα, αλλά ποιος νοιάζεται όταν πρόκειται για ποπ στη δεκαετία του ‘80;Μου είναι, όμως, πολύ πιο εύκολο να επιλέξω ως κορυφαία ζωντανή εκτέλεση εκείνη του The Chauffeur από το "As The Lights Go Down" το 1984. Εκεί όπου ο Simon τραγουδάει πάνω σε κάτι πασάλους και πραγματικά είναι να απορήσει κανείς πώς «χτυπάει» με τόση ακρίβεια την κάθε νότα, ενώ το κεφάλι του κρέμεται χαμηλότερα από τον κορμό του.
Ακολούθησε το 1985 το A View to a Kill, βασικό τραγούδι της ομώνυμης ταινίας του James Bond. Εκτός του ότιμπήκε ευστοχότατα στην ατμόσφαιρα της ταινίας, το A View to a Kill απέδειξε ότι η μπάντα μπορεί να κάνει μουσικά ό,τι μα ό,τι θέλει. Έτσι, ήρθε η αλλαγή πλεύσης το 1986 με το δίσκο Notorious και τη συνεργασία με το Nile Rodgers (ιερό τέρας κατά τη γνώμη μου, ευτυχώς έχει να δώσει πολλά ακόμη στην παγκόσμια μουσική). Πιο funk ήχος (το κομμάτι Notorious είναι πολύ χαρακτηριστικό), που στη χειρότερη περίπτωση σε κάνει να κουνιέσαι ρυθμικά στην καρέκλα σου.
Από κει και πέρα, άρχισαν οι μουσικοί πειραματισμοί. Μετά την funk προσέγγιση, ήρθε η house προσέγγιση με το άλμπουμ Big Think το 1988. Ακολούθησε το 1990 το Liberty (με νέο κιθαρίστα και νέο ντράμερ), που για κάθε γνήσιο «Ντουρανόβιο» δεν ήταν και ό,τι καλύτερο. Ευτυχώς τα πράγματα άλλαξαν λίγο το 1993 με το The Wedding Album, στο οποίο ξεχώρισαν και έμειναν διαχρονικά το Ordinary World και το Come Undone.
Το 1995 κυκλοφόρησε το Thank you, στο οποίο οι Duran διασκεύασαν τραγούδια άλλων καλλιτεχνών. Το συγκεκριμένο άλμπουμ συγκέντρωσε κακές κριτικές και συμπεριλήφθηκε σε διάφορες λίστες με τα χειρότερα άλμπουν όλων των εποχών, ακόμα και χρόνια μετά, όπως το 2006 στη λίστα "The 50 Worst Albums Ever! " του Q Magazine (όπου πήρε την καθόλου τιμητική πρώτη θέση). Βέβαια, η ίδια λίστα είχε στο νούμερο 25 το To the Faithful Departed των Cranberries που εγώ βρίσκω αριστουργηματικό, κάτι που καθιστά τη λίστα αυτομάτως αναξιόπιστη. Μια χαρά ήταν το Thank you. Και δε νομίζω πως είναι τυχαία η δήλωση του Lou Reed ότι αυτή η διασκευή του Perfect Day είναι η καλύτερη διασκευή που έχει γίνει ποτέ σε δικό του τραγούδι.
Το 1997 ο μπασίστας John Taylor εγκατέλειψε το γκρουπ πριν ολοκληρωθεί το Medazzaland. 16 χρόνια μετά το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος, όλα έδειχναν πως όδευαν προς οριστική διάλυση. Παρ’όλα αυτά, βγήκε το Medazzaland μόνο στην Ευρώπη (με μόνο 2 από τους αρχικούς 5 των Duran ως συντελεστές, τον Simon και τον ευρηματικό και πολύ μπροστά πάντα από την εποχή του Nick Rhodes). Το μόνο που θυμάμαι είναι μια γενική απογοήτευση και το Electric Barbarella να σώζει λίγο την κατάσταση.
Ευτυχώς χρειάστηκε μόνο ένας λίγο χειρότερος από το Medazzaland δίσκος για να κλείσει αυτή η μαύρη περίοδος των Duran: το Pop Trash το 2000. Πολύ ταιριαστός τίτλος, δυστυχώς. Ο ίδιος ο Nick Rhodes έχει πει ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ ήταν το πιο δύσκολο, υπήρχε έλλειψη έμπνευσης, η απουσία του John ήταν παραπάνω από αισθητή και η δισκογραφική εταιρεία Hollywood Records κάθε άλλο παρά δισκογραφική θύμιζε.
Έτσι, το 2001 η πενταμελής ομάδα επανενώθηκε και στη Νότια Γαλλία (δεν είχαν κι άδικο που διάλεξαν να το κάνουν εκεί). Με νέα δισκογραφική (Epic Records) και ανεβασμένη διάθεση έφτιαξαν έναν ανεβαστικό δίσκο, που κυκλοφόρησε το 2004 με τίτλο Astronaut. Επιτέλους! Το διαχρονικό Reach Up for the Sunrise (που παίζουν πλέον σχεδόν σε κάθε συναυλία τους) και το εξαιρετικό στιχουργικά What happens tomorrow (“Child, don’t you worry, it’s enough you’re growing up in such a hurry”) έβαλαν τους Duran ξανά στο παιχνίδι για τα καλά!
Το 2007, το Red Carpet Massacre, με τον Timbaland (!) να συμμετέχει στην παραγωγή και χωρίς τον Andy τελικά, ξαναηχογραφήθηκε ολόκληρο (αρχικά είχαν ηχογραφηθεί 14 τραγούδια με τον Andy στην κιθάρα). Έτσι, ο ήχος άλλαξε και οι Duran μας σύστησαν τον κιθαρίστα Dom Brown, που είναι από τότε σταθερός στις live εμφανίσεις τους. Το Red Carpet Massacre είναι δισκάρα! Το απίστευτα μελωδικό, αλλά και ελαφρώς groovy Falling Down έχει ψαγμένο στίχο και παραγωγό τον Justin Timberlake (ποιος το περίμενε;;;). Επίσης ξεχωρίζει το γλυκό Box Full o’ Honey που θυμίζει παλιούς καλούς Duran και το Skin Divers με τη σφραγίδα του Timbaland, εκτός των καθιερωμένων των DD.
Και φτάνουμε αισίως στο 2011 με το εκπληκτικό All You Need is Now. Η τετράδα έδεσε με τον Brown και έγινε πεντάδα! Το άλμπουμ ακούγεται μονορούφι και καθένα από τα 14 είναι εξαιρετικό. Με δυσκολία ξεχωρίζω (ένα κλικ παραπάνω από τα υπόλοιπα) το Leave a Light On και το Mediterranea, που για μένα είναι στη λίστα με τις 5 καλύτερες μελωδίες σε μπαλάντα, ενώ δεν είναι μπαλάντα στιχουργικά (μιλάει για την ανάγκη των μη Μεσόγειων να έρχονται στη Μεσόγειο και να αντλούν ζωή από τον ήλιο και τη θάλασσα.
Γιατί λοιπόν αγαπώ ακόμα τους Duran Duran; Γιατί είναι παρόντες εδώ και τριάντα τόσα χρόνια; Γιατί έχουν συντροφεύσει και συντροφεύουν διάφορες στιγμές μας; Γιατί από άποψη μουσικής απόδοσης νομίζεις ότι είναι 20-άρηδες (συμπεριλαμβανομένης της φωνάρας του Simon); Για όλα τα παραπάνω, μα και επειδή κάθε χρόνο «βλέπουμε» Eurovision μαζί με το Simon μέσω twitter, συχνά-πυκνά βομβαρδίζουμε με ερωτήσεις τον John όταν αυτός ανακοινώνει ότι κάνει “tweetfest”, απολαμβάνουμε τα βιντεοσκοπημένα μηνύματα του Nick ή παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τις φωτογραφίες που ανεβάζει ο Roger στο Facebook. Και ακόμα γιατί «ξεπεράσαμε» παρέα την λαρυγγίτιδα του Simon το 2011, που του επέβαλε αφωνία για καμπόσους μήνες πριν καταφέρει να ξανατραγουδήσει. Είναι απλώς ευφυέστατα παρόντες στην καθημερινότητά μας...
Μέσα στο 2015 αναμένουμε τον καινούριο τους δίσκο, για τον οποίο συνεργάζονται ξανά με τον Nile Rodgers και για πρώτη φορά με τον πρώην κιθαρίστα των Red Hot Chilli Peppers, John Frusciante. Ανυπομονώ!
Για το BOOK TOUR, Μαίρη Σκόρδια.
.jpg)