Φωτογραφία ή καθρέφτης με παρελθόν

Φωτογραφία: Βασίλης Δουκάκης

 

Φωτογραφία δική σου, στο παρόν κι όμως,

αγγίζει τόσο οικεία την ψυχή

και τόσο γνώριμα τη δική μου ιστορία

φωτογραφία, ή καθρέφτης με παρελθόν

μέσα του γράφει αμυδρά το φως

κόντρα στη λήθη, χίλια στα χείλη φιλιά, 

Αύριο... θα σε αναγνωρίσω, είμαι σίγουρη

εμπιστεύομαι την αφή, τα χέρια τα ξέρουν όλα.

Όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ είναι εκεί

ακόμη και η συγκίνηση, ασπρόμαυρη,

μια φευγαλέα εντύπωση που γίνεται θεατή

μια ρωγμή χαραγμένη στην άσφαλτο

σαν φλέβα γαλάζια

ένα φθινόπωρο κι αυτό εκεί.

Με φόβο και πόθο, όλες οι επιθυμίες μαζί

τι κι αν η νύχτα φεύγει

με την ίδια πάντα αλλόκοτη σιωπή

καμιά φορά οι σκέψεις των άλλων μου δίνουν ζωή

σε μια καθημερινότητα

που ξέρει να συλλαβίζει μόνο στο χτες.

Άραγε, να είσαι κι εσύ από στόφα παλιά

να ψάχνεις αυτά που τελικά δεν θέλεις να βρεις

κι αυτά που θέλεις…

κρυμμένα σε μια υπόσχεση

όπως ακριβώς η βροχή, άμυνα στην απόγνωση,

η βροχή που έκρυψες στη φωτογραφία

το γνωρίζει και το δάκρυ,

διασχίζοντας ερείπια φτάνεις στην ακτή.

Ο άδειος δρόμος, ο σβηστός φανοστάτης

όλα μιλούν για την απουσία

θα το έχεις νιώσει,

ψυχή μυημένη στο μύθο και στο θάνατο

μόνο οι ματιές είναι απόψε αληθινές,

τόσο ασήμι σε μια χάρτινη επιφάνεια

μερίδιο ακριβό

σ’ αυτό που ονομάσαμε σύντομο βίο.

Πόσο παράξενες γίνονται οι διαδρομές

τοπία της μνήμης σε μια μόνο εικόνα

τοπία ηθελημένα θολά

βλέμμα ζαφείρι στη θέα τ’ ουρανού

χαμήλωσαν τ’ άστρα,

πάνω σου και πάνω στο δρόμο

οι έρημοι δρόμοι,

λένε πως έχουν αφετηρία τον έρωτα

και προορισμό την αγάπη

πες μου πως ο δρόμος οδηγεί στη θάλασσα

θέλω να το ακούσω

ξέρεις, στη θάλασσα οι προσδοκίες

δε χάνουν ποτέ τον προσανατολισμό τους.

Πάνω που νόμιζα πως είχα ξεμάθει

να συμβιώνω με τις σκιές, ήρθε,

μια μελαγχολική φωτογραφία

στην τελετουργική καταγωγή των άστρων

ένα χέρι γράφει όνειρα

ο ανώνυμος ξένος της μακρινής πολιτείας

διαβάζει στα μάτια οιωνούς αθωότητας.

Τα πικρά φύλλα

υποκλίνονται στο μοναχικό επισκέπτη

αθροίζεις το χρόνο μετρώντας σημάδια

φυγή ή επιστροφή

αισθάνεσαι με λέξεις, τις δικές μου λέξεις

ψιθυρίζεις στον άνεμο, κρυώνεις,

ώρα που οι γειτονιές γίνονται ξένες

δεν θέλεις να γυρίσεις

φοβάσαι εκείνους που φέρνουν το χαμό

οι εφιάλτες δεν έχουν ονόματα

κράτα μια απόσταση ακόμη κι από αυτήν,

την ελευθερία σου.

Λεηλατημένες οι μέρες του έρωτα ναι,

μα όχι νεκρές

στην απουσία ο άνεμος χαϊδεύει το πρόσωπο

μετέωρο το φεγγάρι στο κάστρο

ένα ξεχασμένο ρούχο στο πλακόστρωτο

μια κιθάρα στην άδεια πολυθρόνα

το βιβλίο στο πάτωμα

το κερί αναμμένο, το κρασί στο ποτήρι

απόψε το χρώμα μου είναι στο κρύσταλλο

κόκκινο βαθύ καθώς φέγγει μέσα του, το δικό σου μπλε.

Η μοναξιά πάνω σε φύλλα φθινοπωρινά

συλλαβίζει ονόματα

το δαχτυλίδι του αγγέλου στο συρτάρι

σ’ αυτή τη ζωή δεν ήρθαμε για να χάσουμε τα πάντα

ξέρεις, τώρα πια μόνο η αγάπη μου περισσεύει.

 

Για το BOOK TOUR, Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου).

Αύριο… εν’ ονόματι της Αγάπης

Κέρκυρα 29 Μάη 2016

 

Σημείωση αρθρογράφου: 

«Αυτό μπορώ να σου πω, αλλά με μια φωτογραφία μου», έτσι έγραφε  διακριτικά κάτω από τη φωτογραφία ένας εξαιρετικά προικισμένος και σεμνός  φωτογράφος, ο Κερκυραίος Βασίλης Δουκάκης. Αυτό το, μια εικόνα χίλιες λέξεις, ήρθε αμέσως στο νου. Στην Κέρκυρα της βροχής τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία. Ήταν 16 Μαΐου αργά, μόλις είχε αρχίσει η νύχτα να ξεδιπλώνει μαύρα βελούδα και όνειρα στα καντούνια και στις ερημιές.

Πρόκληση, δεν κατάφερα ν’ αντισταθώ. Άρχισα να γράφω την ίδια νύχτα, μάλλον όχι, προσπάθησα να αντιγράψω τα κρυμμένα σημάδια, γιατί και η ψυχή μου  είχε σταθεί στον ίδιο δρόμο κάποτε και η καρδιά μου είχε αγγίξει ουρανό και άβυσσο μαζί. Κάθε τοπίο έχει τη γλώσσα και τη μνήμη του… σκεφτόμουν κι έκλαιγα, δεν ήξερα πως χρόνια μετά και τα τοπία έχουν ανάγκη να μιλήσουν…  

«Από όλα τα μέσα έκφρασης, η φωτογραφία είναι το μόνο που ακινητοποιεί μια συγκεκριμένη στιγμή στο χρόνο», πίστευε ο Henri Cartier-Bresson, ένας σπουδαίος Γάλλος φωτογράφος. Η φωτογραφία του Βασίλη Δουκάκη, κατάφερε να αγγίξει με ευαισθησία τις αιτίες της θύμησης και να στοιχειώσει το χρόνο μέσα μου.

 Ξημέρωμα ήρθαν τα γιατί; Η βροχή τα είχε φέρει.

«Τώρα πια μόνο η Αγάπη μου περισσεύει», ψιθύρισα στον εαυτό μου και εγκατέλειψα την προσπάθεια στον πόλεμο με τις λέξεις.