«ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ»

«Κυρία, δεν ακούω», «Κυρία, δεν βλέπω!», «Φύγε έχω μάθημα, φαίνεσαι στην κάμερα, δεν βλέπεις;», αλλά και …«Κυρία, μου λείπετε πολύ!», «Γεια σου Γιαννάκη, τι κάνεις; Το σκυλάκι σου καλά;», «Κυρία, να σου δείξω το αρκουδάκι μου;»

Όλα αυτά κατά τη διάρκεια των μαθημάτων, αυτών των τόσο διαφορετικών μαθημάτων που δυστυχώς σε καμία περίπτωση δεν μπόρεσαν και δεν θα μπορέσουν ποτέ να υποκαταστήσουν οποιαδήποτε ανθρώπινη επαφή, οποιοδήποτε live χαμόγελο, ξέρετε από εκείνα τα τρανταχτά, που σε κάνουν να χάνεις την ψυχραιμία σου  κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας μα συνάμα θέλεις να αρπαχτείς κι εσύ για λίγο από τα φτερά της αθωότητάς τους και να χαθείς στον κόσμο τους. Να ξεχάσεις για λίγο το πρόγραμμα και να ξεκαρδιστείς για λίγο μαζί τους για τον πιο απίθανο λόγο!

Πόσο καιρό προσπαθούσα, αγαπημένοι μου, να γράψω λίγες σκέψεις, αλλά μου ήταν τόσο δύσκολο να καταφέρω να αποτυπώσω όλο αυτό που ζούσαμε εκείνες τις ημέρες!  Ωστόσο θα ήταν λίγο κι άδικο από μέρους μου αν δεν φώναζα ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ένα ακόμη πιο μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ σε όλα τα παιδάκια, που στάθηκαν ωριμότερα από όσο θα όφειλαν σε αυτή τη δύσκολη και δυσβάσταχτη πολλές φορές κατάσταση.

Και ξέρετε, αγαπημένοι μου, το δύσκολο δεν είναι μόνο η απομόνωση, που σαφώς γίνεται βαρύ φορτίο ειδικά για τους ανθρώπους που ζούσαν μόνοι τους είτε από επιλογή είτε γιατί έτσι τα έφερε η ζωή τους, αλλά η επαφή, τα χαμόγελα που φυλακίστηκαν σε ένα κομμάτι ύφασμα. Που δεν μπορούσαμε να αγκαλιαστούμε, να δώσουμε το χέρι, που τα παιδιά στερήθηκαν τα χάδια μας, που τους συστηθήκαμε στις τάξεις μας σαν δυο μάτια που δυστυχώς είχαν χάσει πολλές φορές τη λάμψη τους, τη σπίθα της αισιοδοξίας!!!

Ξεκινούσαμε το μάθημα και ένιωθα έναν κόμπο στο στομάχι κάθε που δεν άνοιγε η κάμερα, κάθε που κάποιο παιδάκι δεν μπορούσε να συνδεθεί και να μας δει ή να αστειευτεί με τους συμμαθητές του, γιατί στο διπλανό δωμάτιο κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας χρησιμοποιούσε τον υπολογιστή. Θυμάμαι σχηματίζαμε καρδιές κι απλώναμε τα χέρια μας τάχα να αγγίξουμε ο ένας τον άλλο. Και ήταν, αγαπημένοι μου, τόσο παγωμένο το ριμαδομηχάνημα, που σου έκαιγε τα χέρια!

Μετά πλησίαζαν τα Χριστούγεννα και άρχισαν τα μηνύματα στον Άγιο Βασίλη. Σίγουρα, αγαπημένοι μου, φέτος θα ήταν η πρώτη φορά που τα καλικαντζαράκια του θα ξεκουράστηκαν λιγάκι μιας και λιγόστεψε η ζήτηση για παιχνίδια, αλλά αυξήθηκε η ζήτηση για αγάπη και σύντομη αντάμωση! Και άντε τώρα ο Άγιος να μικρύνει την απόσταση και άντε να μακρύνει τα χέρια και να φέρει κοντά μανάδες με παιδιά, παππούδες με εγγόνια, φίλους και αγαπημένους…

Ας γίνουμε εμείς η ελπίδα τους, ας μικρύνουμε τις αποστάσεις με την αγάπη μας κι η υπομονή μας ας γίνει βάλσαμο στα πληγωμένα βλέμματα, στα γεμάτα ερωτηματικά!

Κι ας θυμόμαστε πως αυτό το κομμάτι πανί θα φύγει κάποια στιγμή από το πρόσωπό μας, αλλά ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε ζωντανά τα χαμόγελά μας για τα παιδιά μας, έτσι για εκδίκηση στον πόνο!

Είθε αυτή η κατάσταση να μας κάνει πιο, πιο σοφούς, πιο καλούς ανθρώπους σαν τους λιλιπούτειούς μας ήρωες!

Και μην ξεχνάτε πως οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν είναι αυτοί που τα έχουν όλα, αλλά αυτοί που δεν έχασαν την αισιοδοξία τους όταν δεν είχαν τίποτα!!!

Καλή αντάμωση!

Γαβρή Μελίνα

«Μια ευχή»

Μια δεν ακούω

και μια δεν βλέπω

 τέτοια κατάσταση

δεν την αντέχω!

Τσακ και μπουμ

και άλλοι ήχοι

τέτοιο μάθημα να λείπει!

Θέλω τώρα μια ευχή΄

να σας πω και να μου βγει.

Τους φίλους όλους πια να δω

και υπόσχεση καλά κρατώ,

χαμόγελο μεγάλο και πλατύ

 ποτέ του πια να μην χαθεί!

                                       Γ.Μ.

Για το BOOK TOUR, Γαβρή Μελίνα.