«ΕΝΑ ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ»: Όταν έκλαψε η Φρίντα…

Το ξέσπασμα με κλάμα ορίζει την αποδοχή της απώλειας και τον πόνο της, αλλά και το γλυκοχάραμα μιας νέας ελπίδας μέσα απ’ το φως μιας νέας ζωής. Το σωτήριο κλάμα εδώ του παιδιού για την μεγάλη απώλεια της μητέρας του θα έρθει στο φινάλε και θα λυτρώσει τόσο εκείνο όσο και τους θεατές. Μέχρι εκείνη την στιγμή αιωρείται πάνω τους σαν στοιχειωμένο φάντασμα η πρώτη φράση της ταινίας: «Γιατί δεν κλαις;»…

Myfim

Η Κάρλα Σιμόν στο εντυπωσιακό της σκηνοθετικό ντεμπούτο δείχνει εξαιρετικά διαβασμένη γύρω απ’ τον τρόπο με τον οποίο κατανοούν τα παιδιά τον θάνατο και τις 4 βασικές έννοιες οι οποίες είναι άμεσα συνδεδεμένες με αυτόν: η αναστρεψιμότητα, η οριστικότητα, το αναπόφευκτο και η αιτιότητα. Κάθε μία από αυτές τις τέσσερις έχουν σημαντικές επιπτώσεις στο πόσο επιτυχημένα αντιλαμβάνεται (αλλά και διαχειρίζεται) το κάθε παιδί την απώλεια. Οι εικόνες που επιλέγει άλλωστε είναι χαρακτηριστικές όπως η απόθεση αντικειμένων στο αγαλματάκι της Παναγίας ή σφαγή του αμνού με το αίμα να ρέει. Οι αντιδράσεις της Φρίντα αποτυπώνονται άψογα με τ’ ανάμεικτα συναισθήματα αποδοχής και άρνησης απέναντι στην απώλεια της μητέρας να παρασέρνουν τους θεατές στο δράμα που βιώνει. Η προσαρμογή της στο ιδανικό περιβάλλον της οικογένειας του θείου της, επανακαθορίζει τον ρόλο της, κατακτά νέες δεξιότητες, ανακαλύπτει νέες δυνάμεις και ικανότητες καθώς επανακαθορίζει τον εαυτό της.

Ο τρόπος κινηματογράφησης μου θύμισε έντονα τον Δήμο Αβδελιώτη στο «Δέντρο που πληγώναμε» με την φύση να κυριαρχεί, την παιδική τρυφερότητα να πρωταγωνιστεί, την κάμερα να κινείται ελεύθερα και ανεπιτίδευτα σε πρόσωπα και χώρους και τα προσωπικά βιώματα αντίστοιχα να καθορίζουν τα μικρά και μεγάλα μυστικά της ταινίας.

Δεν θα βρείτε τον εύκολο μελοδραματισμό ούτε την γλυκερή ευκολία διαχείρισης της απώλειας, αλλά την λύτρωση και την αισιοδοξία διασχίζοντας το μονοπάτι της πιο μεγάλης πίκρας για την ψυχή ενός παιδιού. Μπείτε στα παπούτσια της Φρίντα κι ακολουθήστε την!

Για το BOOK TOUR, Τάσος Μαργέλος.