«Είμαι δασκάλα και μ’ αρέσει!»

Ώρα 19.00, ωραία ώρα για βόλτα, σκέφτηκα… πού να ήξερα τι μου έμελλε να ακούσω!

Ώρα 19.20…(Σε κάποιο πάρκο…)

«Είμαι η πιο τυχερή μάνα του κόσμου», δήλωσε και γέλασε τρανταχτά σε φιλική της συντροφιά! «Α!», σκέφτηκα! Θα έχει υπέροχα παιδιά ή μήπως είναι περήφανη που πέρασαν σε κάποια σχολή; Ή μήπως …και κάπου εκεί σταμάτησαν τα σενάρια που θα μπορούσαν να συνοδεύουν αυτή την… τυχερή μανούλα! Ο λόγος της τύχης της με έκανε να προβληματιστώ, να θυμώσω, να απογοητευτώ ή να αναρωτηθώ, αγαπημένοι μου, για το τι μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν έτσι στις μέρες μας; Βάλτε όλα τα παραπάνω σε υπερθετικό βαθμό και θα καταλάβετε πως αισθάνθηκα…

Κοίταξε, λοιπόν, με καμάρι και περηφάνια τις βουτηγμένες στη ζήλια φίλες της και είπε:

Καλέ είναι δασκαλίτσες και οι δυο μου κόρες και όλη μέρα λαλαλα και καθισιό και στο τέλος του μήνα να σου και ο μισθός. Και οι φίλες όχι απλά συμφώνησαν και ζήλεψαν, αλλά αναθεματίζανε και την ατυχία που είχαν τα παιδιά τους να κάνουν άλλες δουλειές.

Μου ήρθε να φωνάξω, να διεκδικήσω το σεβασμό στο πρόσωπο των εκπαιδευτικών, να τρυπώσω στην κουβέντα και να ρωτήσω: «ΓΙΑΤΙ;;;  Γιατί τόσος θυμός πια απέναντι στα σχολειά μας, γιατί τόση απαξίωση στο πρόσωπο των δασκάλων (κάθε βαθμίδας). Θα μου πει κάποιος, αγαπημένοι μου, μα είναι δυνατό να το ρωτάς; Τόσοι τεμπέληδες εκεί έξω διδάσκουν στα παιδιά μας. Περιμένουν πώς και πώς τις διακοπές, μη σου πω πως γι' αυτό έγιναν δάσκαλοι… και άλλα τόσα!

Ε, λοιπόν, θα απαντήσω από καρδιάς, αγαπημένοι μου,  και τούτο μόνο κρατήστε. Υπάρχουν πράγματι άνθρωποι που δε σέβονται τον εαυτό τους εκεί έξω και που μπορεί να μην κάνουν όπως πρέπει τη δουλειά τους …και δε λέω τυχαία άνθρωποι, γιατί όλα αυτά που μπορεί να ειπωθούν για έναν εκπαιδευτικό αντιπροσωπεύει και την αλήθεια για κάθε εργασιακό τομέα… Μα να είστε βέβαιοι πως υπάρχουν πολλοί που το μόνο που ονειρεύονται είναι να αλλάξουν έστω και για μία μέρα τη ζωή αυτών των αγγέλων. Δε σας λέω πως τα κάνουν όλα σωστά, σας λέω πως προσπαθούν, παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν, παρά την κριτική που δέχονται, παρά τα εμπόδια που μπορεί να βάζουν ακόμη και οι γονείς πολύ συχνά ή ένα κακό συναδελφικό περιβάλλον που ακόμη και αυτό «στραβοκοιτάζει» κι άλλοτε «ξινίζεται» με τον αγώνα που δίνουν αυτοί οι άνθρωποι.

Είμαι δασκάλα και νιώθω ευλογημένη και τυχερή κάθε ημέρα. Κι ας είμαι εδώ και χρόνια μακριά από την οικογένειά μου λόγω εργασίας και ας μην έχω τον παχυλό μισθό.  Έχω πολλά ματάκια πάνω μου, που φωτίζουν τη μέρα μου κάθε μέρα, έχω τις πιο ζεστές αγκαλιές του κόσμου, σαν αυτές του γιου μου και την ελπίδα πως μια μέρα κάτι όμορφο θα μείνει στην ψυχούλα τους. Σαν άλλη Τζούλι Άντριους (Μαίρη Πόπινς) θα συνεχίσω να αγωνιώ για το μέλλον αυτών των παιδιών, για το αν φεύγουν χαρούμενα από το σχολείο και αν λαχταρούν να έρθουν την επόμενη ημέρα και να κουβαλήσω λίγο από το άχθος που το καθένα μπορεί να φέρει στις πλατούλες του.

Μα θα ήμουν ακόμη πιο ευτυχισμένη, αγαπημένοι μου, αν καταφέρναμε να κάνουμε ξανά την κοινωνία μας, τα παιδιά μας να αγαπούν και να σέβονται το σχολείο! Λυπάμαι και το λέω ολόψυχα που κάποιοι νιώθετε έτσι, μα να θυμάστε πως σε έναν κήπο υπάρχουν λογής λογής λουλούδια, υπάρχουν όμως και ζιζάνια… Και τι με αυτό; Θα σταματήσουμε να τον ποτίζουμε για να τιμωρήσουμε τα  ζιζάνια;

Καλή αντάμωση!

Γαβρή Μελίνα

Σµίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές! 
Κι ότι σ' απόµεινε ακόµη στη ζωή σου, 
Μην τ' αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου! 
Χτισ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ! 

Κι αν λίγη δύναµη µεσ' το κορµί σου µένει, 
Μην κουρασθείς. Είν' η ψυχή σου ατσαλωµένη. 
Θέµελα βάλε τώρα πιο βαθειά, 
Ο πόλεµος να µη µπορεί να τα γκρεµίσει. 

Σκάψε βαθειά. Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησµονήσει; 
Θα θυµηθούνε κάποτε κι αυτοί 
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη, 
Υποµονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι ...

                                                      Κωστής Παλαμάς

Για το BOOK TOUR, Γαβρή Μελίνα.