Έχουμε και όνομα…

ΑΜΕΑ, άτομα με ειδικές ανάγκες, άτομα με ειδικές ικανότητες, αυτός με το καρότσι (λες και οδηγεί κάρο)… Συγγνώμη πολύ άστοχες προσφωνήσεις για κάποιον συνάνθρωπό μας, δεν νομίζετε, αγαπημένοι μου; Ξέρετε αρκεί το όνομά τους! Αν πάλι δεν το ξέρουμε απλώς λέμε κύριε, κυρία. Τα υπόλοιπα μου φαίνονται πολύ λίγα μπροστά στο μεγαλείο αυτών των ηρώων, που καθημερινά για έναν ανεξήγητο λόγο δεν χαίρουν των ίδιων ευκαιριών με όλους τους υπόλοιπους που δεν βρίσκονται στην ίδια κατάσταση. Για να μην αποκαλέσω τα παραπάνω ανούσιες ετικέτες, που μας αρέσει να φοράμε στους ανθρώπους προκειμένου να ξεχάσουμε τα προβλήματά μας (αφού υπάρχουν και χειρότερα) ή για να ακουγόμαστε φιλεύσπλαχνοι!!!. Ξέρω πως μπορεί να ακούγεται θυμός στα λόγια μου μα αν ήμασταν όλοι λίγο περισσότερο θυμωμένοι με αυτή την κατάσταση ίσως και κάτι να άλλαζε.

Δεν χρειάζεται να φέρει κάποιος οποιαδήποτε κινητική δυσκολία, για να αντιληφθεί τη δυσκολία πρόσβασης που αντιμετωπίζουν καθημερινά όλοι αυτοί οι συνάνθρωποί μας. Αρκεί μια ματιά στις ράμπες των πεζοδρομίων και ίσως και μια βόλτα με το βρεφικό καροτσάκι, που θα χρειαστούμε πολύ περισσότερο χρόνο από όσο μπορεί κανείς να φανταστεί μιας και κάνουμε όλες οι μανούλες κύκλους προκειμένου να φτάσουμε στον προορισμό μας. Καμιά φορά το αναβάλλουμε κιόλας γνωρίζοντας τι θα συναντήσουμε.  Και άντε εγώ θα ελιχθώ με το καροτσάκι του μωρού ή θα  κάνω άσκοπα κύκλους και βαρυγκομώντας θα μετακινηθώ, το αναπηρικό αμαξίδιο τι θα κάνει, αγαπημένοι μου, θα πετάξει;

Μα πόση υποκριτική έχει καταντήσει η κοινωνία μας; Τι νομίζετε ότι χρειάζονται οι συνάνθρωποί μας, βλέμματα οίκτου; Αυτοί πρέπει να μας λυπούνται, που δεν σεβόμαστε στο απειροελάχιστο το δικαίωμά τους στη μετακίνηση, στη βόλτα και φυσικά να μην ξεχνάμε και τα ΜΜΜ. Αναπηρικό αμαξίδιο έχουν οι άνθρωποι δεν έχουν χάσει τα συναισθήματά τους. Έχουν ακριβώς τις ίδιες ανάγκες με όλους! Υποτίθεται πως τα νέα μέσα μεταφοράς έχουν ράμπες οι οποίες συχνά πυκνά ακούμε πως λόγω κακής ή μη συντήρησης δεν λειτουργούν. Για να μην αναφερθούμε στις στάσεις, που αν κάποιος «φωστήρας αρτιμελής» δεν έχει κλείσει με το αυτοκίνητό του, δεν είναι κατάλληλα διαμορφωμένες.

Επίσης, αγαπημένοι μου, οι συνάνθρωποί μας αυτοί δεν θέλουν να τρώνε με φίλους τους σε εστιατόρια, ούτε να πιουν το καφεδάκι τους, Άντε καλέ! Οι ανάπηροι να τρώνε και να πίνουν; ΕΛΕΟΣ!!! Ελάχιστα καταστήματα και το λέω με ντροπή έχουν ράμπες που μπορούν να βοηθήσουν την πρόσβαση και φυσικά μπρος στα κέρδη τι είναι ο σεβασμός! Ένα τραπέζι παραπάνω θα φέρει χρήματα, μα ένας ανάπηρος «πιάνει χώρο».

Αυτή είναι η κοινωνία που επιθυμούμε για εμάς και τα παιδιά μας, αγαπημένοι μου; Αρκεί να σκεφτούμε πώς θα ήταν μια και μόνο ημέρα μας στη θέση των συνανθρώπων μας. Φτάνουν τα λόγια! Ας περάσουμε στην πράξη! ΟΧΙ στάθμευση στις ράμπες, ΟΥΤΕ για 5 λεπτά( η γνωστή ατάκα), ΟΧΙ βλέμματα περιέργειας και οίκτου παρά σεβασμός και επικοινωνία μαζί τους.

Και σκεφτείτε και αυτό, αγαπημένοι μου, η έλλειψη σεβασμού και αγάπης είναι η υπέρτατη μορφή αναπηρίας σε έναν άνθρωπο!

Καλή αντάμωση!

Αυτό το ποίημα είχε δημιουργηθεί με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία και βασισμένη στο βιβλίο του ΓΟΥΙΛΙΣ ΖΑΝ, «SUSAN LAUGHS». 

Μόνο που αυτή η Αργυρούλα δεν είναι το ίδιο χαρούμενη, μα για να δούμε γιατί….

Η ΑΡΓΥΡΩ ΔΕ ΓΕΛΑΕΙ…

Η Αργυρώ  δε γελά πια

ούτε και τραγουδά.

Κάποιος της πήρε τη χαρά,

Κάποιος τα όνειρά της τα σκορπά.

Ο φόβος της;

Η πίκρα της;

Η λύπη της;

Μήπως αυτά της κλέψαν τα όνειρα;

Μήπως ξέχασε πως όλα τα μπορεί

αρκεί και μόνο να το δει!

Δε βλάπτει δα και μια δοκιμή!

Είναι κι αυτή ένα παιδί

που έχει μέσα του ψυχή.

Έχει όνειρα κι αυτή.

Γιατί να στερηθεί

μία  τόσο όμορφη ζωή;

Αρκεί ένα ταξίδι στο φεγγάρι

αστερόσκονη να πάρει…

Κι όλη η ζωή αυτή

να γίνει μαγική.

Όλοι γύρω της να πάνε,

γλυκά να της τραγουδάνε.

Αυτό πάει να πει ζωή,

αγάπη, φιλία και στοργή…

Η αναπηρία δεν μετρά

όπου υπάρχουν όνειρα.

Η αναπηρία είναι τόσο δα μικρή

όταν μεγάλη είναι η ψυχή…

                                            Γ.Μ.

Για το BOOK TOUR, Γαβρή Μελίνα.

Πηγή εικόνας: Διαδίκτυο