Δρυς με Φύλλα Σμαραγδιά (Γιοι της Στάχτης #3) του Ελευθέριου Κεραμίδα

Μια σημαντική στιγμή στον χώρο της λογοτεχνίας, μια φωνή που ξεχωρίζει για την ποιότητά της και μόνο, μια δουλειά υψηλού επιπέδου, μια προσπάθεια που δικαιώνει όσους αναζητούν ένα έργο που κάνει τη διαφορά.

"Τα Έθνη της Ρομφαίας λένε πως τα αιγλωικά είναι σαν τον καπνό. Σε γελά, πως είναι μια στήλη ολόισια, μα με τον χορό που κάνουν οι φλόγες ή με την ελάχιστη πνοή, μια ανάσα μονάχα, αλλάζει σχήμα και πορεία. Να τον ψηλαφίσεις δεν μπορείς, στις χούφτες δεν φυλακίζεται. Νομίζεις πως έμαθες την όψη του, ανοιγοκλείνεις τα μάτια και πάει, άλλο πράγμα έχεις πια μπροστά σου.
Οι δικές τους γλώσσες, λένε, είναι πέτρα λαξεμένη, να μένει απαράλλαχτη γενιές ολάκερες μετά που θα χαθείς, σε ήλιο και σε βροχή. Και τυφλός να 'σαι, ψαύεις και μαθαίνεις το περίγραμμα. Ό,τι πουν, όρκος και νόμος, αληθινό και απαράβατο, όχι κίβδηλο και δολερό σαν τις δικές μας υποσχέσεις. Αφηγούνται πως ως και η ίδια η Πλάση και η Ειμαρμένη συμμορφώνονται".

Ο Ελευθέριος Κεραμίδας, ένας τεχνίτης της γραφής, αναζήτησε τα κομμάτια της ιστορίας, τα στοιχεία της μυθολογίας και της ελληνικής παράδοσης που θα γοητεύσουν τον αναγνώστη, και τα έδεσε αριστοτεχνικά σε ένα έπος που μοιάζει σαν μια ιδιαίτερα φωτεινή στιγμή, μέσα σε μια θολή εποχή στον εκδοτικό χώρο.

Στο "Δρυς με Φύλλα Σμαραγδιά" θα συναντήσετε ένα κόσμο που ίσως να θυμίζει Βυζάντιο, αλλά ουσιαστικά σου φέρνει συνεχώς εικόνες και αρώματα της Ελλάδας, και πολλούς μα πολλούς χαρακτήρες- καθένας με τη δική του ιστορία, καθένας με τη δική του φωνή.

Λεπτομερείς, σκιαγραφημένες με ζωντάνια οι σκηνές από μάχες, άρτιες περιγραφές στα όπλα και στις ενδυμασίες, αλλά και στα κίνητρα και στις δολοπλοκίες όλων όσων συμμετέχουν.

Επίσης, θα βρείτε εμβόλιμες ιστορίες-λαϊκά παραμύθια, που δίνουν μια άλλη γοητεία στην εξέλιξη τής ιστορίας, πλάσματα και στοιχειά της μυθολογίας και των παραδόσεών μας, και μια αύρα υπερφυσικού στοιχείου, διακριτικού μεν, που προσδίδει δύναμη στο κείμενο, χωρίς, ωστόσο, να καταφεύγει στις συνηθισμένες νόρμες τού φανταστικού.

 Από το κατατοπιστικό ευρετήριο στο τέλος του βιβλίου.

Μου άρεσε πάρα πολύ η οπτική γωνία του Προφήτη, ανατριχιαστική γραφή και τρόπος σκέψης. Ιδιαίτερα επιτυχημένες στιγμές η αλλαγή οπτικής γωνίας, η περιγραφή της Λάμιας, ο Αλγεινός και οι ιδιότητές του, τα ονόματα, αλλά και οι φαρμακοί, που δρουν ως μάγοι-αλχημιστές.

"Πάντα νοσηρά συστατικά χρησιμοποιεί στα φίλτρα του, νεκρά ή στρεβλά. Για να επιτύχει τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα, ο Μελέτιος θα έβραζε μείγματα παρόμοια με σούπες. Η ισχύς δεν πηγάζει από την ύλη, αλλά από τον φαρμακό που τη μαγειρεύει. Ο καθένας τους δημιουργεί συνταγές που να ταιριάζουν στον χαρακτήρα του, όχι στον σκοπό του".

Το "Δρυς με Φύλλα Σμαραγδιά" μιλάει για πόλεμο, ωστόσο είναι τόσο πλούσιο σε γλώσσα, σκέψη, ιδέες και χαρακτήρες, ώστε να ενδιαφέρει και ανθρώπους με απαιτήσεις από ένα βιβλίο, άσχετα από το είδος.Το συστήνω, λοιπόν, σε όσους αγαπούν το ιστορικό μυθιστόρημα, σε όσους διαβάζουν φανταστικό, σε όσους ψάχνουν μια πολύ προσεγμένη και πλούσια δουλειά, αλλά και σε όσους παρακολουθούν σεμινάρια δημιουργικής γραφής (έχουν να πάρουν πολλά).

Ο πίνακας στο φόντο είναι εμπνευσμένος από το δεύτερο βιβλίο της σειράς.

Το μυθιστόρημα αποτελεί το τρίτο μέρος της τριλογίας "Γιοι της Στάχτης". Το πρώτο μέρος της τριλογίας ονομάζεται "Κοράκι σε άλικο φόντο" και το δεύτερο “Βέλη και κρόκινες φλόγες”. Κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Mamaya.

Περιμένω τα επόμενα βήματα του συγγραφέα.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Ο πόλεμος δεν είναι πια απειλή, έχει έρθει.
Όποιος μπορεί να συμμετάσχει ξεκινά για το μέτωπο. Στρατιωτικοί, μεταμφιεσμένοι μοναχοί, φαρμακοί, Γιοι της Στάχτης. Ο καθένας έχει τα δικά του όπλα να χειριστεί, τους δικούς του αντιπάλους να νικήσει, τους δικούς του φόβους να ξεπεράσει.
Μα κι οι άμαχοι δίνουν τον δικό τους αγώνα, πίσω στην πατρίδα. Για να φτάσει το εκστρατευτικό σώμα στον τόπο της τελικής αναμέτρησης. Για να βγάλουν τον χειμώνα οι ξεσπιτωμένοι. Γιατί υπάρχουν και κρυφές απειλές.
Κάθε νίκη κρέμεται από μια άλλη νίκη. Ή από μια θυσία.
Η τριλογία των Γιων της στάχτης κλείνει με την κορύφωση των αφηγηματικών νημάτων που ξεκίνησαν στο Κοράκι σε άλικο φόντο και ξεδιπλώθηκαν στο Βέλη και κρόκινες φλόγες.

«Υπήρχε ελπίδα μια μέρα η Πλάση να μην έχει πια θέση για ανθρώπους της βίας».

Για το Book-Tour, Κωνσταντίνα Κοράκη. 

Η Κωνσταντίνα Κοράκη ζει στην Αθήνα και εργάζεται στον χώρο της εκπαίδευσης. Έχει γράψει δύο μυθιστορήματα, την “Ανταριασμένη” και τη “Σαφένια” (εκδόσεις Λυκόφως) και έχει ολοκληρώσει μια νουβέλα, η οποία είναι άγνωστο πού θα καταλήξει. Παράλληλα αρθρογραφεί και ενίοτε γράφει διηγήματα.

https://wordpress.com/view/konstantinakoraki.wordpress.com