Δημήτριος Δημητριάδης-Χρόνος αυτόχειρας, εκδόσεις Γκοβόστη

Ο Δημήτριος Δημητριάδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976. Έλαβε το πτυχίο του από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Λιέγης στο Βέλγιο και ολοκλήρωσε την ειδίκευσή του στην Ψυχιατρική στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής. Είναι Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί στα λογοτεχνικά έντυπα «Νέα Αριάδνη» και «Θράκα». Συμμετείχε στην ετήσια ανθολογία της «Νέας Αριάδνης» το 2011. Ο Χρόνος αυτόχειρας αποτελεί την πρώτη του ποιητική συλλογή.

Η ποίηση δεν είναι το αίτιο αλλά το αιτιατό. Είναι το αρχείο της μνήμης μας. Ένα μαγικό παιχνίδι λέξεων και εικόνων. Η ποίηση είναι ο σωστός τρόπος για να αναδείξεις ενδόμυχες και υποσυνείδητες σκέψεις. Ο μη εκπαιδευμένος αναγνώστης αντιλαμβάνεται νοηματικές χασμωδίες, ενώ ο δεινός απολαμβάνει τα σημεία στίξης- τις ποιητικές ανάσες, τις εικονοπλασίες και τις γλυκόπικρες στιγμές που πίνονται μονορούφι σαν κόκκινο κρασί το οποίο παλαιώθηκε πολύ πριν ανοιχτεί, που υπέστη την απαραίτητη αλκοολική ζύμωση.

Στο πόνημα του Δημητριάδη συναντάμε καθαρές φόρμες, απολυτότητα, αποφθεγματικά συμπεράσματα και μια υπόγεια υποκίνηση να βγούμε απ’ το κέλυφος της ατομικότητάς μας, απ’ τα άσχημα συναισθήματα που πολλές φορές μας στοιχειώνουν. Το κείμενο λειτουργεί σαν ένα αόρατο χέρι το οποίο μας οδηγεί να ψηλαφίσουμε τον κόσμο γύρω μας, να ανταλλάξουμε έντονες εμπειρίες-η έλλειψή τους το επικίνδυνο της μοναξιάς.

Λόγος στρωτός, διάτρητη ατμόσφαιρα, ποιήματα που πυροβολήθηκαν, λοιδορήθηκαν, σχεδόν κατακρεουργήθηκαν, μα έστω και με μισά μέλη συνεχίζουν να στέκονται όρθια για να αποδείξουν σε όλους εμάς πως το ανθρώπινο ον είναι ικανό να αντέξει τα πάντα. Είναι κατάλληλα δομημένο για να ξεπερνά τον εαυτό του-να αναγεννιέται από τις στάχτες του.

Στο μαγικό ταξίδι των σελίδων ξεχωρίζουν οι λογοτέχνες οι οποίοι αφήνουν τη δική τους σφραγίδα-το δικό τους αποτύπωμα. Τούτος ο ποιητής έχει ένα χάρισμα: την ικανότητα να χτίζει ένα ποίημα από το τέλος προς την αρχή. Οι αποφθεγματικές σκέψεις του θέτουν τα θεμέλια για την ανοικοδόμηση του ποιήματος. Παρουσιάζει, επίσης, ιδιαίτερο ενδιαφέρον η εσωτερική συνομιλία και κατάρριψη της μίας σελίδας από την άλλη.

Σας παραθέτω τέσσερα από τα αγαπημένα μου ποιήματα τα οποία κρύβουν μέσα τους έρωτα, θλίψη, σαρκασμό και ελπίδα:

ΔΙΔΥΜΕΣ ΣΚΙΕΣ

«ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ»

Σκιά,

μόνο σκιά,

γλιστρά απ’ το παράθυρο,

τις χαραμάδες,

απ’ όπου βρει.

Σε τυλίγει,

σ’ ακουμπά στα δάχτυλα, στα στήθη

και σε ματώνει

σαν να σε γνώριζε χρόνια.

«ΣΤΟ ΧΩΜΑ»

Σκιά,

μόνο σκιά

και πέτρα

χωρίς καρδιά, κι ανάσα

πληγή που στάζει

αόρατα.

Ήταν κάποτε θερμή

κι αντιλαλούσε

με χτύπους της καρδιάς κι ανάσα,

δεν ήταν σκιά ούτε πέτρα

μόνο φως.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΔΥΟ ΠΡΑΞΕΙΣ

«ΑΝΑΤΟΛΗ»

Λάβα κόκκινη στους δρόμους

στα υψώματα, στους υπονόμους

ξεχύθηκε νωρίς

μόλις που χάραζε.

Ίσως είναι η χολή μετανιωμένων αγίων

που κόπηκαν βαθιά απ’ το μαχαίρι.

Μην είναι η δίψα των τεράτων

παρηγοριά δε βρήκαν

κουράστηκαν να κρύβονται

από το φως του ήλιου.

Ας είναι η πνοή παλιών ηρώων

που γύρισαν ξανά ν’ ανοίξουν το φεγγίτη.

«ΔΥΣΗ»

Σε μαραμένους κήπους

περιπλανώμενοι παλιάτσοι

γυρεύουν αποκούμπι.

Αφήνουν πίσω τους

σταγόνες αίμα και ντροπή

μη χάσουν το δρόμο να επιστρέψουν.

Πετούν σχοινί να κατεβάσουν

τ’ ασήμι του φεγγαριού

να λάμψει ο τόπος.

Κόκκινη κηλίδα κατάστηθα

τόσο αχόρταγο φως

στη γη των αρχαγγέλων.

Να με θάψεις με τα μάτια ανοιχτά

να αναπνέω.”

Άλλη μια καλαίσθητη και ποιοτική έκδοση του οίκου Γκοβόστη. Φαίνεται∙ στα καλά βιβλία φαίνεται ο υπερβολικός ζήλος σε όλες τις εκφάνσεις της παραγωγικής διαδικασίας.

Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής: υγραίνονται, γελούν, δακρύζουν, εκφράζουν πάθος-πόθο και άλλοτε βλέπουν στο κενό, σαν να χάνονται στο παρελθόν ή σαν να κοιτούν το αχαρτογράφητο μέλλον. Και το εξώφυλλο ενός βιβλίου είναι η δίοδος στο εσωτερικό του-δίνει τον παλμό του ποιητικού πονήματος. Στο «Χρόνος αυτόχειρας» η επιλογή του πίνακα «Κλεψύδρα», της Νάντιας Σκορδοπούλου, κέρδισε αμέσως τις εντυπώσεις.

Για περισσότερη ποίηση, δοκίμια και λογοτεχνικές διαδρομές επισκεφτείτε την ιστοσελίδα των εκδόσεων:

https://www.govostis.gr/product/1311/xronos-aytoxeiras.html

Ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο ο οποίος οδηγεί στη στήλη, “Μια κριτική προσέγγιση”, της συνεργατιδός μας κυρίας Δημητριάδου Διώνης για μια πιο εμπεριστατωμένη θεώρηση της ποιητικής συλλογής: https://goo.gl/oS0I4v

Περισσότερα για τον ίδιο τον ποιητή, τις παιδικές αναμνήσεις του, την καθημερινότητά του και την τέχνη της γραφής, μπορείτε να διαβάσετε εδώ

https://www.booktourmagazine.com/news/gnoriste-ton-dimitrio-dimitriadi/

σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό.

Από το οπισθόφυλλο.

Χρόνος αυτόχειρας λοιπόν. Γιατί ο πραγματικός χρόνος δεν μετράται σε ώρες αλλά σε απώλειες. Προσώπων. Πραγμάτων. Επιθυμιών. Μικρές καθημερινές απώλειες. Μεγαλύτερες. Κάποιες, ριζωμένες στη σάρκα. Όλες αφήνουν στίγμα. Γρατζουνιές στον πυρήνα. Ορατές ή όχι, δεν έχει σημασία. Υπάρχουν και μας παρενοχλούν. Ο ανάγλυφος χρόνος μορφάζει. Και σβήνει κομμάτι-κομμάτι. Δεν είναι άτρωτος. Έχει ανάγκη από λίπασμα. Ένστικτο ζωής και αυτήν την έμφυτη τάση για επούλωση που μας ακολουθεί σαν σκιά. Το χρόνο τον μετρούν τα ρολόγια, αλλά τον πραγματικό χρόνο τον ορίζουμε εμείς μέσα από την αναβολή της αυτοχειρίας του.

Για το BOOK TOUR, Θεοφάνης Θεοφάνους.