«Άσε με να μεγαλώσω»

Πραγματικά, αγαπημένοι μου, ένα ερώτημα τριβελίζει το μυαλό μου κάθε φορά που βρίσκομαι ανάμεσα σε γονείς που μάταια προσπαθούν να τιθασεύσουν τα λίγο ανυπάκουα παιδιά, τα λίγο αγενή και τα λίγο αδιάφορα να πω; Άραγε αφήνουμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν ή από τη μία γκρινιάζουμε για όλες τις παραπάνω συμπεριφορές και από την άλλη λειτουργούμε σαν εκκολαπτήρια κακών συνηθειών;

Και ας γίνω πιο συγκεκριμένη, λοιπόν. Ας υποθέσουμε πως το βλαστάρι μας επιστρέφει κατάκοπο από το σχολείο και είναι η στιγμή που ακούς: «η κυρία πάλι μας έβαλε πολλές εργασίες για το σπίτι. Και πότε θα τελειώσω, να πάω για παιχνίδι και φτάνει πια» και άλλες τέτοιες γκρινίτσες. Και τότε εμφανίζεται η δόλια μάνα που στην προσπάθειά της να βοηθήσει, διαβάζει και ξαναδιαβάζει το μάθημα της ιστορίας, γιατί ο μπόμπιρας δεν μπορεί λέει να συγκεντρωθεί και θέλει να ακούει κάποιον να του διαβάζει. Σέρνει και μια κατσάδα στον δάσκαλο που δεν καταλαβαίνει πόσο κουρασμένο είναι το αγγελούδι της και σαν κερασάκι στην τούρτα έρχεται το τηλεφώνημα στους συμμαθητές γιατί το παιδάκι της δεν είχε σημειώσει τι είχε να κάνει στο σπίτι. Στο τέλος της ημέρας, λοιπόν, έχουμε καταφέρει να διδάξουμε στο παιδί μας να μην είναι υπεύθυνο για τις υποχρεώσεις του και να μην μπορεί να οργανώσει το πρόγραμμά του. Άλλο είναι η βοήθεια, αγαπημένοι μου, αν μας ζητηθεί ως γονείς και άλλο να κάνουμε εμείς τη δική τους δουλειά.

Για να μην αναφερθώ για την συγκατοίκηση με τους μικρούς ταραξίες. Ναι ναι αυτούς τους μπόμπιρες εννοώ που για να μπεις στο δωμάτιό τους χρειάζεσαι κράνος μην τύχει και γλιστρήσεις πάνω στα άπειρα παιχνίδια που έχεις φροντίσει να του χαρίσεις, γιατί «παιδί είναι» ή στα ρούχα που σουλατσάρουν στο πάτωμα και βρεθείς φαρδύς πλατύς χάμω. Φυσικά και σε αυτή την περίπτωση ο στόχος είναι να τα διδάξουμε την τάξη, την οργάνωση και τη διαφορά μεταξύ άπλυτου και καθαρού, αλλά και πάλι ενώ μουρμουράς έχεις ήδη ζαλωθεί με μια κούτα και μαζεύεις τελικά εσύ τα καλούδια του. Αμ το άλλο που οι μανούλες τρέχουμε ξοπίσω τους να τα ταΐσουμε λες κι έχουν σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα και δεν είναι σε θέση να φάνε μόνα τους! Είναι η στιγμή που αναρωτιέσαι τι έχεις κάνει λάθος. Μα είναι απλό, αγαπημένοι μου, πάλι μπερδέψαμε το δίνω βοήθεια με το αναλαμβάνω εγώ τις υποχρεώσεις του παιδιού μου.

Όλοι αγαπάμε τα παιδιά μας, αλλά τελικά τα αφήνουμε να ωριμάσουν, να αναλάβουν ευθύνες ή τα κρατάμε στην πραγματικότητα συχνά δέσμια της απραξίας και  της ανευθυνότητας; Τι είναι τελικά αυτό που πραγματικά φοβόμαστε; Μήπως εξαγοράζουμε με αυτό τον τρόπο τον ποιοτικό χρόνο που δεν τους χαρίζουμε πάντα; Ή μήπως πάλι νομίζουμε, λανθασμένα κατά τη γνώμη μου, πως έτσι αποδεικνύουμε την αγάπη μας;

Τα παιδιά έλεγαν οι παππούδες μου, να τα αγαπάτε με την καρδιά μόνο με την καρδιά και αυτά θα μεγαλώσουν και θα τα έχουν όλα ακόμη κι αν δεν μεγάλωσαν με πολλά χρήματα, ακριβά σχολεία, άπειρα ρούχα και παιχνίδια. Στο τέλος της ημέρας θα θυμούνται μόνο την αγάπη σας και το παράδειγμά σας!

Ας τα αφήσουμε να λερωθούν, να κάνουν λάθος τις λύσεις των ασκήσεων, να λύσουν μόνα τους τις διαφορές με τους φίλους τους και αν μας χρειαστούν αρκεί να μας το ζητήσουν και θα είμαστε εκεί πλημμυρίζοντάς τα με μεγαδόσεις συμπόνιας, αγάπης και αποδοχής.

Η καρδιά, αγαπημένοι μου, ξέρει να διδάσκει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο αλλά και το παράδειγμά μας είναι ο βοηθός της!

Ας μην ανησυχούμε για το αν κάνουν λάθη μεγαλώνοντας, αλλά για το πόσες λάθος συμπεριφορές μας θα μιμηθούν!

Καλή αντάμωση!

Γαβρή Μελίνα.

«Θα είμαι εκεί»

«Πλύνε τα χεράκια,

φάε μια μπουκιά.

Μάζεψε τα ρούχα,

φεύγω για δουλειά.

Έκανες τις ασκήσεις;

Ήπιες τον χυμό;

Σταμάτα πια να κάνεις

 σαν ένα μικρό μωρό.

Εγώ θα είμαι δίπλα σου,

όλα να σου τα μάθω

και ακόμη και τα λάθη σου

 γλυκά θα αγκαλιάσω.»

                                   Γ.Μ.

Για το BOOK TOUR, Γαβρή Μελίνα.

Πηγή εικόνας: Διαδίκτυο