«Ας τους μάθουμε να πετούν»

«Χάλασε ο κόσμος, έχει γίνει επικίνδυνος! Πού να ζήσει μόνο του το παιδί μου σε αυτό το χάος; Το πολύ πολύ αν θέλει να φύγει θα βρούμε ένα σπιτάκι κάπου κοντά μας»… Χμμμ… Κάτι δεν πάει καλά με αυτές τις φράσεις, αγαπημένοι μου, δε νομίζετε; Πολλή αγάπη ή καλύτερα αγάπη πασπαλισμένη με μεγατόνους φόβου και ανασφάλειας από μέρους των γονέων;

Μήπως τελικά όλη αυτή η κινδυνολογία αποτελεί τη φαρέτρα που κρύβει καλά τα μυστικά όπλα πειθούς των γονέων μην τυχόν και φύγουν τα παιδιά από κοντά τους; Αναρωτιέμαι μήπως τελικά όλοι αυτοί οι «κακοί λύκοι» εκεί έξω τεκμηριώνουν και τον ρόλο των γονέων ως ες αεί προστάτες; Πολλά τα ερωτήματα.

Ας μη βομβαρδίζω μέρες που είναι με υπονοούμενα αλλά ας αφήσω ελεύθερη τη βόμβα της αλήθειας με ελπίδα να μη μου θυμίσει σε λίγα χρόνια κάποιος το κείμενό μου λέγοντάς μου δάσκαλε που δίδασκες…

Μα δεν αντέχω άλλο, αγαπημένοι μου, να βλέπω άντρες πια και γυναίκες σε ηλικία που θα έπρεπε τουλάχιστον να γνωρίζουν το μέσα τους, να μην μπορούν να διαχειριστούν ούτε τις πιο απλές, καθημερινές δραστηριότητες ή ακόμη χειρότερα να είναι τόση η εμπλοκή των γονέων στη ζωή τους που να θεωρούν και δεδομένο το να διεκπεραιώνουν αυτοί τις δουλειές τους!

Πώς θα αφήσουν το ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού τους, αγαπημένοι μου,  που τους παρέχει τα πάντα σε αφθονία, τόσο υλικά όσο και συναισθηματικά, για να ανοίξουν τα φτερά τους και να ανακαλύψουν τις δυνάμεις τους; Μα είναι ολοφάνερο πως πρόκειται για μια συμφωνία σιωπής. Ναι ναι σιωπής, αυτή είναι η κατάλληλη λέξη. « Μη μου πεις φεύγω κι εγώ θα σε νταντεύω μέχρι τα βαθιά σου γεράματα!»

Μα αυτό θέλουμε τελικά για τα βλαστάρια μας; Αυτό ονειρευόμασταν για εκείνα όταν τα κοιμίζαμε γλυκά στην αγκαλιά μας; Δε νομίζω! Τι φανταστήκατε; Πως αν φύγουν από το σπίτι και αυτονομηθούν θα χάσετε το ρόλο σας ως γονείς. Ο ρόλος σας απλώς θα αλλάξει και σίγουρα δε θα χαθεί. Μπορεί να μην είναι πάντα πρωταγωνιστικός, αλλά θα νιώσετε όπως  την περίοδο του θερισμού οι αγρότες… ότι έσπειραν θα θερίσουν!

Δεν είναι σχεδόν μαγικό να βλέπεις το παιδί σου να παίρνει πρωτοβουλίες, να εκφράζει νέες ιδέες, να ορίζει τον εαυτό του πια μόνο του; Θυμηθείτε  πως όταν τα θεμέλια είναι γερά το κτίριο δε φοβάται τους ανέμους! Θα δείτε να αναπτύσσονται υπέροχες προσωπικότητες μπρος στα μάτια σας και το καλύτερο; Θα τους έχετε μάθει εσείς να πετάνε!

Μην επιθυμείτε να γίνεστε οι δημιουργοί χρυσών κλουβιών, που θα στεγάζουν ανασφάλειες, φόβους και εξαρτημένες προσωπικότητες, αλλά αυτοί που θα  ανοίγουν το δρόμο τους και αν καμιά φορά σκοντάψουν και ίσως και να πέσουν και να χτυπήσουν να είστε σίγουροι πως θα αναζητήσουν τη συμβουλή και την αγκαλιά σας.

Και μην ξεχνάτε, αγαπημένοι μου, οι φυλακές δε γεννούν γνώση η ελευθερία όμως γεννά ζωή!

Καλή αντάμωση!

«Φοβάμαι»

Τρέμω μη μου φύγεις

πουλάκι μου μικρό.

Τρέμω μη σε χάσω

που σ’έχω φυλαχτό.

Φοβάμαι μήπως χάσω

το μικρό σου το χεράκι

μην τυχόν και σε κρυώσει

 το γλυκό το αγεράκι.

Την καρδιά μου όμως θα σφίξω,

θα σου μάθω να πετάς,

για να έρχεσαι πουλί μου

τη ζωή να τραγουδάς.

                                            Γ.Μ.

Για το BOOK TOUR, Γαβρή Μελίνα.