Αμυγδαλιά ανθισμένη, κόντρα στον Φλεβάρη - A blossomed almond-tree out of spite to February

Ποίηση: Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου)

Μετάφραση: Γεωργία Λαπατά

Παλιέ μου φίλε

Με φωνές, τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω

Ποτέ δεν ρώτησες, γιατί με φέρνει η βροχή

Σ’ άλλο ουρανό δεν θα γυρέψω πεπρωμένα

Στην αγκαλιά σου

Θα γυρίσω απόψε, δίχως ενοχή

Κι έχω τα φρένα της καρδιάς σπασμένα.

My old friend

You cannot bring back the years by crying out

You've never asked, why the rain is carrying me

I shall not seek destiny in another sky

Tonight, without remorse

I shall be back into your arms again

Having exceeded all the limits of my heart

Παλιέ μου φίλε 

Πως  πέρασε, άθελα μας ο καιρός

Άλλα, στο βλέμμα που νικήθηκε

Κι’ άλλα ορκίζεται η νύχτα στη Σελήνη.

Στο έρημο κάστρο

Η ψυχή, απ’ την αγάπη πλύθηκε

Για να χορέψει η μοναξιά και ότι γίνει.

My old friend

How time has elapsed without our consent

My defeated glance had seen otherwise

Still, the night keeps a different vow to the moon

Keeping my soul

In the desert castle, I've washed off my love

To let loneliness dance and whatsoever may come

Θα στάξω μέλι

Στο ποτήρι, τώρα γελά η αμυγδαλιά

Γύρη σκορπίζει στου χειμώνα το σεντόνι

Έγινε η σκέψη μου πατρίδα του χιονιά

Πόσα τραγούδια

Το φεγγάρι, στο ανθισμένο σου μπαλκόνι

Θα πει για μας, μέχρι να φύγει η παγωνιά.

I'll drop honey

Into the glass, the almond-tree is laughing

Spreading pollen all over the sheet of winter

My thought has become the homeland of snow

Innumerable songs

The moon upon your blossomed balcony

Will narrate about us until the frost is gone
 

Παλιέ μου φίλε

Στο υπόγειο της καρδιάς, σκοτάδι

Μα και η δική σου, σβήνει μοναχή

Μια σπίθα, κοίτα, απ’ τη στάχτη μου ξεθάβω

Μες την ομίχλη

Έχω στα χείλη πεταλούδα την ψυχή

Καινούριο φως, απ΄ το παλιό να μεταλάβω.

My old friend

Darkness reigns in the basement of my heart

Likewise yours is fading away lonesome

Behold, I'm disinterring a spark from my ash

Amidst the fog

Keeping my soul on the lips like a butterfly

To receive new light as holy communion from the old one

Λιώνει το ψέμα

Είμαι  δικό σου, χάρτινο καράβι

Μ’ ένα ανεκπλήρωτο φιλί, θα ονειρευτώ

Αμυγδαλιά ανθισμένη,  κόντρα στον Φλεβάρη

Παλιέ μου φίλε

Χάρισε μου, τελευταίο έναν χορό

Μετά, ποτέ δεν θα ζητήσω άλλη χάρη…

The lie is melting

I am your own paper vessel

I'm dreaming with an unfulfilled kiss

A blossomed almond-tree out of spite to  February

My old friend

Grant me one more last dance

Afterwards, I shall never ask a favour of you...

Για το BOOK TOUR, Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου)

και Γεωργία Λαπατά.