«Άδικα αυτόπτες μάρτυρες»

Πόσες φορές δεν έχετε σκεφτεί, αγαπημένοι μου, να αποστασιοποιηθείτε από αυτό που αποκαλούμε «ενημέρωση» μήπως και λίγο καθαρίσει το μέσα σας από όσα ακούτε και παρακολουθείτε καθημερινά! Εγώ πάντως όσες φορές προσπάθησα αποδείχτηκε καταστροφή αφού ήταν ανώφελο να κάνω πως δεν ακούω, πως δεν μαθαίνω το τι συνέβαινε γύρω μου. Κι όμως ο σκοπός μου ήταν να αποτοξινώσω τον οργανισμό μου από όσα θλιβερά γεγονότα άκουγα σχεδόν καθημερινά, με την ελπίδα τη στιγμή που θα ξανάνοιγα είτε την τηλεόραση είτε το ράδιο είτε μια εφημερίδα δε θα πλήγωνα για ακόμη μια φορά ότι αντοχή και ανοχή μου έχει απομείνει στα χρόνια που ζω.

Δυστυχώς, όμως, αγαπημένοι μου, οι ειδήσεις βρίθουν από λέξεις όπως αποτρόπαιο, φρικιαστικό, ειδεχθές… κι άλλες τέτοιες έννοιες που τελικά θα καταφέρουν να μεταμορφώσουν την κοινωνία μας σε ζούγκλα ή έχουμε ήδη γίνει μέλη της και δεν το παραδεχόμαστε ή δεν το αναγνωρίζουμε; Τι άλλο πρέπει να συμβεί δηλαδή για να το αποδεχτούμε ως  γεγονός;

Ορμώμενη από περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας,που έχουν γίνει δυστυχώς πια μια από τις πιο συνηθισμένες αναφορές στα δελτία ειδήσεων, ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας είτε είστε γονείς είτε όχι τους φόβους μου, ναι αυτή είναι η κατάλληλη λέξη, φόβος. Κάποτε μπορεί να ήταν προβληματισμός ή ανησυχία. Κι αυτό είναι που με ανησυχεί, αγαπημένοι μου, πως οι λέξεις δίνουν τη θέση τους σε έννοιες πιο σκληρές χρόνο με το  χρόνο. Αυτό θέλουμε για τα παιδιά μας; Αυτό ονειρευόμαστε για την κοινωνία μας;

Διαβάζοντας στατιστικές για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας νιώθει κανείς σαν να του ρίχνουν γροθιά στο στομάχι, απίστευτη ντροπή για όσες φορές ήξερε και δεν μίλησε και λύπη που δεν κατάλαβε τι κρύβεται πίσω από τεράστια χαμόγελα που όσο πιο μεγάλα είναι τόσο πιο μεγάλος και ο πόνος τόσο ψυχικός όσο και σωματικός.

Ενδεικτικά παραθέτω κάποιες από αυτές τις στατιστικές, της ντροπής! Η κακοποίηση παιδιών στην Ελλάδα είναι συχνή, 1-2% ανά ηλικία, τα παιδιά καταλήγουν σε ποσοστό 45% σε ψυχικές νόσους, ενώ σε μικρότερα αλλά ντροπιαστικά ποσοστά 6% καταλήγουν σε θάνατο. Δηλαδή για να το μεταφράσουμε είτε οδηγούνται σε ψυχικό θάνατο είτε σε φυσικό!

Πώς μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ένα παιδάκι δέχεται βία; Αρχικά όταν τα παιδιά βιώνουν συνεχή περιστατικά βίας ζούνε σε καθεστώς απειλής και εξουθενώνονται ψυχικά.

Συνήθως απομονώνονται από το περιβάλλον και δεν είναι λίγες οι φορές που απέχουν από το σχολείο και από οποιαδήποτε δραστηριότητα αφού ντρέπονται για ότι συμβαίνει μέσα στο σπίτι και δυστυχώς τις περισσότερες φορές προσπαθούν να καλύψουν τους μώλωπες από το κορμάκι τους και να κρύψουν τη θλίψη στα αθώα ματάκια τους. Μελλοντικά εξελίσσονται σε ενήλικες που δύσκολα συνάπτουν υγιείς και ισότιμες σχέσεις με το άλλο φύλο μιας και είναι αδύνατο να εμπιστευτούν κάποιον και όχι άδικα αφού ένιωσαν προδομένοι από τους ανθρώπους, τους γονείς (!;) που θα έπρεπε να αποτελούν το «καταφύγιό» τους και την πηγή ασφάλειας για κάθε άνθρωπο.

Δυστυχώς δεν λείπουν και οι περιπτώσεις που η βία κληροδοτείται. Αρκετές φορές τα ενήλικα πια και κακοποιημένα στο παρελθόν παιδιά μεταμορφώνονται σε κακοποιητικούς ανθρώπους επαναλαμβάνοντας τα ίδια μοτίβα συμπεριφοράς που δέχτηκαν στο παρελθόν.

Ας μην κλείνουμε τα μάτια και τα στόματα ακόμη κι αν υποψιαστούμε πως κάτι μπορεί να πληγώνει έναν μικρό άγγελο. Πολλές φορές τα σημάδια είναι ορατά και στο κορμάκι τους και στη συμπεριφορά τους. Αδικαιολόγητες πληγές, μώλωπες, αποχή από ομαδικές δραστηριότητες στο σχολείο, μαθησιακές δυσκολίες, χαμηλή αυτοεκτίμηση, αδικαιολόγητες συχνές απουσίες, παραβατική συμπεριφορά, ακατάλληλη ένδυση, συνεχής πείνα, κακή σωματική υγιεινή και πολλές άλλες ενδείξεις που θα πρέπει να μας οδηγήσουν σε περαιτέρω έρευνα.

Δυστυχώς οι αθώες αυτές ψυχές τραυματίζονται ανεπανόρθωτα πολλές φορές πριν ακόμη έρθουν στη ζωή, στην κοιλιά της μάνας τους η οποία επίσης κακοποιείται συχνά βάναυσα.

Ας ανοίξουμε όλοι μια τεράστια αγκαλιά για αυτά τα παιδιά. Δεν έχουν ανάγκη τη λύπησή μας αλλά τη φωνή μας, αυτή τη φωνούλα που άλλοτε από φόβο, άλλοτε από αίσθημα ενοχών και άλλοτε επειδή τους πλημμυρίζουν αισθήματα υποταγής την έχουν χάσει. Ας γίνουμε εμείς το χέρι που θα τους οδηγήσει στον κόσμο που τους αξίζει!

Η σιωπή δεν λύνει τη βία, την ενθαρρύνει και την πολλαπλασιάζει!

Η σιωπή λένε είναι χρυσός, αλλά συχνά, αγαπημένοι μου, οδηγεί σε μαρασμό και τα παιδιά μας πρέπει να ανθίσουν!

Καλή αντάμωση!

«Όχι άλλες πληγές»

Μην μου μιλάς μανούλα

σαν να ‘μαι μια ξένη,

 εγώ είμαι το παιδάκι σου

 που όλο περιμένει.

 Τα μάτια σου τόσο θέλω να τα δω

 χαρούμενα, καθάρια,

την αγκαλιά σου τη ζητώ,

τη γλύκα σου, τα χάδια.

Κράτα για πάντα το θυμό

μακριά απ’ την ψυχή μου,

μη μου γεμίζεις με πληγές

 το αθώο το κορμί μου.

                                    Γ.Μ.

Για το BOOK TOUR, Μελίνα Γαβρή.

Πηγή εικόνας: Διαδίκτυο