9 ΩΡΕΣ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ – Συλλογικό Έργο, Εκδόσεις Λέμβος, 2016

Απρίλιος και αυτό το μήνα θα βγούμε βόλτα στα Εξάρχεια. Μέσα από τις 9 ιστορίες των συγγραφέων θα περπατήσουμε στις γειτονιές, στα στενά, θα συνομιλήσουμε με τους κατοίκους και θα ακούσουμε όσα έχουν να μας πουν.

Αφορμή για να γνωρίσω το συγκεκριμένο έργο στάθηκε η συνάντησή μου - με τον αγαπημένο πια φίλο -  Χρήστο Δασκαλάκη. Βρεθήκαμε σε ένα μικρό καφέ στην Καλλιδρομίου. Είπαμε πολλά και ο ίδιος έδειχνε ευτυχισμένος για τη συμμετοχή του στη συλλογική αυτή προσπάθεια. Λίγο αργότερα βρεθήκαμε στις εκδόσεις Λέμβος από όπου κυκλοφορεί και το βιβλίο. Υπέροχος χώρος, υπέροχοι άνθρωποι.

Όταν έφυγα είχα τόσα πολλά πράγματα στο μυαλό μου. Όταν συναντάς όμορφους ανθρώπους με όνειρα και ένα “πείσμα” να βλέπουν τον κόσμο από διαιρετική οπτική γωνία μόνο κέρδος μπορεί να έχεις.

Περιπλανήθηκα για αρκετή ώρα στα γύρω στενά. Τα Εξάρχεια είναι μια περιοχή που πάντα χαίρομαι να περπατάω. Οι άνθρωποι, τα κτήρια, οι βαμμένοι τοίχοι, οι δρόμοι τους έχουν τόσα πολλά πράγματα να σου πουν αλλά και από την άλλη, είναι έτοιμοι να αγκαλιάσουν και να δεχτούν την αλήθεια του καθενός. Αυτή την αίσθηση έχω κάθε φορά που βρίσκομαι στα Εξάρχεια.

Αυτή την αίσθηση είχα και, όταν ώρες μετά στον καναπέ του σπιτιού μου, διάβαζα την τελευταία ιστορία του βιβλίου. Εννέα διαφορετικοί άνθρωποι που ένωσαν τις φωνές τους και κατέθεσαν σε αυτή τη συλλογή διηγημάτων την αλήθεια τους.

Όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωση δεν υπήρχε καμία σκέψη για το ποιο βιβλίο θα παρουσιάσω αυτό το μήνα στη στήλη “Ταξιδεύοντας με τα βιβλία”. Η απόφαση είχε παρθεί σιωπηλά από την πρώτη ιστορία.

Καθώς σκεφτόμουν τον τρόπο που θα κάνω την παρουσίαση σκέφτηκα πως αντί να γράψω εγώ κάποια λόγια θα ήταν καλύτερα να μιλήσουν για τις ιστορίες τους οι ίδιοι οι συγγραφείς. Ζήτησα λοιπόν από κάποιους να γράψουν δυο λόγια:

Χρήστος Δασκαλάκης, για το διήγημα, «Το αγόρι που έλεγε Ναι!»:

 «Με Το Αγόρι που έλεγε Ναι ήθελα  να τολμήσω να αγγίξω την επιφάνεια της ματαιοδοξίας μας και της εμμονής στο «φαίνεσθε» και στο «περιτύλιγμα». Είτε πρόκειται για ανθρώπους είτε πρόκειται για αντικείμενα. Ο μικρός πρωταγωνιστής του διηγήματος μου, είναι ένα αγόρι με το οποίο μοιραζόμαστε ένα κοινό «μυστικό». Εκείνο έχει χάσει ολοκληρωτικά την ακοή του, ενώ εγώ από το ένα μου μόνο αυτί. Με αυτό λοιπόν το διήγημα, ήθελα να μιλήσω για όσα κρύβονται κάτω από την επιφάνεια, για όσα κάποτε μας απομόνωναν  από το σύνολο. Ήθελα να μιλήσω ανοιχτά για την κάθε ιδιαιτερότητα μας, που οφείλουμε  να δεχτούμε και να αγκαλιάσουμε, γιατί απλά είναι ένα κομμάτι του μοναδικού εαυτού μας».

Αλέξανδρος Κεφαλάς, για το διήγημα «Hermes Baby»:

«Το διήγημα μου Hermes Baby πραγματεύεται με συμβολικό πάντα τρόπο την σύζευξη κι ένωση δύο αντιθετικών, αμφίρροπων μα τόσο αληθινών πραγματικοτήτων. Μέσο της ένωσης μια vintage γραφομηχανή του ’60. Ο ‘παλιός’ Εξαρχειώτης που έχει οικογενειακούς δεσμούς, ισχυρές ρίζες, παιδικές & νεανικές θύμισες με τον τόπο του από τη μια, κι ο ‘νέος’ από την άλλη, που αρέσκεται στον εναλλακτικό, επαναστατικό αέρα της γειτονιάς και θέλει πάση θυσία να ενσωματωθεί στο ιδιαίτερο περιβάλλον των Εξαρχείων. Δύο κόσμοι αντίθετοι, διαφορετικοί μα τόσο ίδιοι, συγκρούονται, αποκαλύπτονται κι εν τέλει ενώνονται μέσα από μια απογευματινή διαδρομή στα στενά των Εξαρχείων».

Τζούλια Γκανάσου, για το διήγημα «Μαύρο Πρόβατο»:

«Στο Μαύρο Πρόβατο, μια «αντιηρωίδα», ένα περιπλανώμενο πλάσμα στην περιοχή των Εξαρχείων, ανακαλύπτει σε ρούχο από δεύτερο χέρι ένα σημείωμα για το πακέτο που εκκρεμεί στο κοντινό παντοπωλείο και ανήκει στον αγαπημένο της δάσκαλο. Μέσα από την πορεία προς εκείνον, αποκαλύπτεται η γοητεία και το τίμημα της «εναλλακτικής» ζωής που συνάδει με την αναρχική διάσταση των Εξαρχείων και έρχεται σε αντιπαράθεση με τον πιο «συμβατικό» τρόπο διαβίωσης ως την οδύνη της απώλειας. Παράλληλα ξεδιπλώνεται η πορεία της ματαίωσης σε σχέση με όσα η ηρωίδα ονειρεύτηκε παρέα με τον δάσκαλο, σε σχέση με όσα φαντάστηκε πως θα κατακτούσε, σε σχέση με την πραγματικότητα της ίδιας της ζωής».

Βαγγέλης Σωτήρης, για το διήγημα «Ναταλία»:

«Μερικές φορές ένα απόσπασμα καθημερινότητας είναι αρκετό. Μια πραγματική είδηση που αφορούσε την εξαφάνιση μιας μουσικού με έβαλε στη διαδικασία της «Ναταλίας» πριν ακόμα δημοσιευτεί το αποτέλεσμα της υπόθεσης. Η τοποθέτηση του στα Εξάρχεια δεν ήταν συμπτωματική. Η πολύμορφη ουσία της συγκεκριμένης περιοχής αποτελεί το ιδανικό υπόβαθρο για ανάπτυξη πλοκής. Την ουσία αυτή, δύσκολα την τοποθετούμε αλλά εύκολα την ενστερνιζόμαστε. Στην συλλογή αυτή έχουμε 9 όψεις του ίδιου νομίσματος».

Να πω, πως η συλλογή διηγημάτων περιλαμβάνει ακόμα πέντε εξαιρετικές ιστορίες: «Ένα αλλιώτικο μνημείο» του Αλέξανδρου Διονυσόπουλου, «Τι σημαίνει έχουμε;»  της Μαρουσώς Αθανασίου, «Μια αλκοολική περιπέτεια στην Αθήνα» του Νεκτάριου Πουλάκου, «Πέτρος» του Τάσου Ελένα, «Ο άγνωστος άντρας» του Βαγγέλη Προβιά.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω ένα τεράστιο μπράβο και στους εννέα συγγραφείς αλλά και στις εκδόσεις Λέμβος που αγκάλιασαν αυτές τις ιστορίες και τους έδωσαν φτερά ώστε να φτάσουν σε εμάς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Διαβάστε τη συλλογή διηγημάτων «9 ώρες στα Εξάρχεια». Εσείς που αγαπάτε τα Εξάρχεια σίγουρα θα αναγνωρίσετε εικόνες και αλήθειες που έχετε ζήσει σε κάποια γειτονιά τους. Εσείς που δεν αγαπάτε τόσο αυτή την περιοχή νομίζω είναι μια καλή ευκαιρία να τη γνωρίσετε και είμαι σίγουρος πως μετά την ανάγνωση θα θέλετε να βρεθείτε εκεί.

Καλή ανάγνωση!

Για το BOOK TOUR, Χάρης Γαντζούδης.

Από το οπισθόφυλλο:

 9 ώρες, 9 ιστορίες.

Μια γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας. Τα Εξάρχεια φωνάζουν, συζητούν, σωπαίνουν.

Διαφορετικές φωνές, κοινός τόπος.

Μέσα από προσωπογραφίες και εξομολογήσεις, ο γείτονας και ο περαστικός συστήνονται στον αναγνώστη, σχηματίζοντας ένα μωσαϊκό εικόνων και συναισθημάτων.

Το συλλογικό αυτό έργο είναι η διαδρομή εννέα ξένων που ανέβηκαν στο ίδιο λεωφορείο.