Γνωρίστε τον Χρήστο Δασκαλάκη

Ο Χρήστος Δασκαλάκης κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους. 

Σύντομο βιογραφικό

Ο Χρήστος Δασκαλάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Από την ηλικία των πέντε ετών έως και την ηλικία των 18, μεγάλωσε και έζησε στο νησί της Ύδρας. Σπούδασε συμβουλευτική και ψυχολογία στο Mediterranean College, θεωρία της μουσικής και ορθοφωνία στο Ελληνικό Ωδείο, υποκριτική και σκηνοθεσία στο Θέατρο Των Αλλαγών και ολοκλήρωσε τον κύκλο σπουδών του με μαθήματα  στη δημιουργική γραφή/ποίηση στο Open College Οf The Arts του Λονδίνου. Ο ελεύθερος χρόνος του είναι γεμάτος από ταξίδια και σελίδες με μικρές ιστορίες, παραμύθια, ποιήματα και στίχους. 

Είναι συντάκτης στις ακόλουθες στήλες

 «Ένα γράμμα που δεν διαβάστηκε ποτέ» στο KissMyGRass.gr 

(https://kissmygrass.gr/category/point-of-u/ena-gramma-pou-den-diavastike-pote/)

«Συντροφιά με το βιβλίο μου» στο deBop.gr                             

(https://www.debop.gr/deBlog/sydrofia-me-to-vivlio-mou)

 «Μια παρέα βιβλία» στο CultureNow.gr                       

(https://www.culturenow.gr/34491/akadhmias-32-lykavhttoy)

Facebook page                    

Eργογραφία:

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Όταν στα κρυφά, τα καλοκαίρια, έπαιρνα το αγαπημένο μου τεύχος Μίκυ Μάους και χανόμουν σε κάποια ερημωμένη αυλή του νησιού μου. Πολλές φορές, διάβαζα το ίδιο τεύχος δύο φορές την ημέρα από τη λαχτάρα μου να νιώσω πως ήμουν και εγώ κομμάτι αυτού του πολύχρωμου και φανταστικού κόσμου. Οι ήρωες του Ντίσνεϋ, μαζί με τα βιβλία και το σημειωματάριο μου, ήταν η καλύτερη συντροφιά των παιδικών μου χρόνων, και μέχρι τώρα παραμένουν οι αγαπημένοι μου.

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Ανασύρω πάντα την καταγωγή μου. Τον τόπο μου, την πατρίδα μου, την ιστορία μου. Προσπαθώ να μην ξεχνώ από πού ξεκίνησα, πως ξεκίνησα, τι ονειρευόμουν και τι στόχους είχα. Το παρελθόν είναι η δύναμη μου για να μπορώ να συνεχίσω στο μέλλον. Θυμάμαι πάντα τις δύσκολες στιγμές, τις απογοητεύσεις, τις απορρίψεις, τις ανασφάλειες, και στη συνέχεια νιώθω ευλογημένος που αυτές οι εμπειρίες με ωρίμασαν, με δίδαξαν, με πείσμωσαν  και εύχομαι να με έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Το μέλλον μπορεί να γίνει καλύτερο όταν έχουμε συνειδητοποιήσει και αποδεχτεί το παρελθόν μας.

 Ένας αθλητής που θέλει να τρέξει μπροστά, δεν ξεχνά ποτέ ποια ήταν η αφετηρία του. Διαφορετικά δεν θα μάθει ποτέ πόσο μακριά κατάφερε να φτάσει…

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Αρχικά τις καταγράφω είτε στη συσκευή του κινητού μου, αν είμαι στο δρόμο, είτε στο σημειωματάριο μου αν είμαι στο σπίτι ή στη δουλειά. Αμέσως μετά, τις «εμπιστεύομαι» σε κοντινούς ανθρώπους που ξέρω ότι η γνώμη τους είναι αντικειμενική και δίκαιη.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Η λογική είναι η μοναδική ασπίδα που μπορεί να  υπάρξει σε τέτοιες καταστάσεις. Όταν βρίσκεσαι μπροστά σε έναν «πειρασμό» όπως τον αποκαλείται, τότε πρέπει να υπερισχύσει η ορθή σκέψη και ο απαραίτητος σεβασμός προς τον εαυτό μας και προς όσους εμπλέκονται σε μία τέτοια κατάσταση. Πειρασμός και συναίσθημα δεν είχαν ποτέ θετική κατάληξη, απεναντίας είχαν ως αποτέλεσμα από μυθικούς πολέμους μέχρι διάλυση οικογενειακών δεσμών, σχέσεων, συνεργασιών και προσωπικοτήτων.  Ο παράδεισος χάθηκε για ένα μήλο. Δεν το βρίσκετε λίγο άδικο;

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η αγένεια και η έλλειψη σεβασμού και αξιοκρατίας. Είναι τα ευαίσθητα σημεία μου. Να βλέπω ανθρώπους να παλεύουν χωρίς αναγνώριση, να βλέπω υπαλλήλους να μιλούν με έντονο και απάνθρωπο ύφος σε ηλικιωμένους που ζητούν να εξυπηρετηθούν, να θεωρούμε τους εαυτούς μας ανώτερους, και με βάση αυτήν τη σκέψη, να νομίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε και να έχουμε τα πάντα…

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Μα και μόνο το ότι καταφέραμε να σταθούμε το πρωί στα δύο μας πόδια (αν αυτό θεωρηθεί ως δεδομένο) και να βγούμε έξω στο φως, είναι από μόνο του μια μεγάλη ευλογία. Μια αγαπημένη μου φίλη, συμμαθήτρια από το σχολείο, δεν σηκώνει πια το τηλέφωνο γιατί δεν μπορεί να μιλήσει λόγω μιας ιδιόρρυθμης αναπηρίας, δεν περπατάει, δεν μπορεί να παίξει πια με τα παιδιά της, αδυνατεί ακόμα και να φάει…

Γιατί πρέπει λοιπόν όλα στη ζωή να θεωρούνται δεδομένα; Το να μπορείς να μιλάς, να χαμογελάς, να περπατάς, να αναπνέεις, να τρως, να πληγώνεσαι, να αγαπάς, να παραπονιέσαι, να κλαις, να ζεις, είναι μια τεράστια ευλογία. Και αυτοί είναι μόνο μερικοί μικροί λόγοι για να βγεις από το σπίτι σου και να πεις «αυτή είναι μια όμορφη μέρα».

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Χρήστο όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Ένας άνθρωπος συνήθως είναι αληθινός στην εντελώς προσωπική το ζωή και σε όσα κάνει μέσα σε αυτή. Τις υπόλοιπες στιγμές (επαγγελματικές και κοινωνικές υποχρεώσεις) ίσως ντύνεται τον ρόλο που χρειάζεται ή που οι άλλοι περιμένουν από αυτόν. Προσωπικά, όταν κλείνει η «πόρτα» της δουλειάς μου, είμαι ο Χρήστος που οι φίλοι και οι οικείοι μου ξέρουν.

Τις στιγμές που είμαι με την οικογένεια μου και τους φίλους μου, τις στιγμές που γράφω, δημιουργώ και επικοινωνώ με τους αναγνώστες μου, τις στιγμές που είμαι σπίτι μαγειρεύοντας, ακούγοντας μουσική και βλέποντας ταινίες, είναι και οι στιγμές που ο «αληθινός» Χρήστος νιώθει ευτυχισμένος και ολοκληρωμένος.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η απλότητα θαρρώ. Είναι τόσο δύσκολο στη πραγματικότητα και όμως λανθασμένα το θεωρούμε εύκολο και το προσπερνάμε… Αν καταλάβουμε ότι η απλότητα είναι το κλειδί, ίσως τελικά καταφέρουμε να νιώσουμε πλήρεις και ολοκληρωμένοι.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Τα πάω αρκετά καλά τόσο στον προφορικό όσο και στο γραπτό λόγο.

Αγαπώ λίγο παραπάνω να γράφω, να αποτυπώνω τις σκέψεις μου στο χαρτί, να βλέπω τις λέξεις να παντρεύονται και να μεταφέρουν τα νοήματα τους. Μικρός δεν μιλούσα πολύ, ήμουν λόγω των συνθηκών αρκετά μοναχικός και έτσι έπρεπε να γράψω για να μπορέσω να βγάλω από μέσα μου όσα ένιωθα. Μεγαλώνοντας, αυτό ήταν και η λύτρωση μου. Τώρα μιλάω πολύ, αλλά η «σιωπηλή» διαδικασία της συγγραφής δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Όχι. Δέχομαι τη μοίρα του κάθε ήρωας της λογοτεχνίας έτσι όπως είναι. Ο συγγραφέας έχει κάποιο λόγο που δίνει την οποιαδήποτε κατάληψη στους ήρωες του και ο αναγνώστης πρέπει να νιώσει αυτήν την ανάγκη, πρέπει να «ταξιδέψει» μέχρι το τέλος μαζί με τον ήρωα, να τον δει να φτάνει στα άκρα, να πονά, να ταλαιπωρείται, να πετυχαίνει ή να καταστρέφεται. Αλίμονο αν όλα στη ζωή μας είχαν happy end. Δεν θα είχαμε μάθει ποτέ τι σημαίνει πόνος, δεν θα προσπαθούσαμε ποτέ για τίποτα, δεν θα ζούσαμε πραγματικά.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Θα έλεγα ισχύουν και τα δύο. Ακόμα και ο αυθορμητισμός χρειάζεται πειθαρχία. Αν αφήσεις μια καταπληκτική ιδέα να λειτουργήσει «ατίθασα» και παρορμητικά, τότε δεν θα φέρει ένα όμορφο αποτέλεσμα.            

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Στην ποίηση επιλέγω ένα καλά ξυσμένο μολύβι. Στον πεζό λόγο επιλέγω τον υπολογιστή μου. Η ποίηση είναι κάτι πολύ προσωπικό, δεν μπορώ να γράψω σε μια απρόσωπη οθόνη. Δυσκολεύομαι. Στη μυθοπλασία, ένα διήγημα ή ένα παραμύθι, η οθόνη του υπολογιστή είναι μέρος της διαδικασίας. Εκεί, μπορώ να δω τους ήρωες από απόσταση.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Από τον Κωνσταντίνο Καβάφη, το πιο αγαπημένο μου ίσως ποίημα. Ένα ποίημα τόσο δυνατό και διαχρονικό, τόσο έξυπνο, άμεσο και λυπημένο.

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά, δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Ενότητα 3^η:  Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…

Θα έχεις την τύχη να συναντήσεις στη διαδρομή ανθρώπους να «ζήσουν» μαζί σου, να αγαπήσουν αυτό που είσαι, να μάθουν αυτό που πρεσβεύεις και μαζί να ελπίζετε πως αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει πιο όμορφος αρχίζοντας από εσάς.

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Θα κάνω μια μικρή «παράβαση» και θα προτείνω τις τρεις εκείνες αγαπημένες ταινίες που βλέπω κάθε χρόνο, για να μου θυμίζουν τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής, τη δύναμη της ελπίδας και το μεγαλείο που κρύβουμε βαθιά μέσα μας. «Μαθήματα Πιάνου», «Ο λαβύρινθος του Πάνα», «Η λίστα του Σίντλερ». Υπάρχουν πολλές ακόμα μεγαλειώδεις ταινίες που θα μπορούσα να σας πω και ομολογώ ότι με συγκινεί απίστευτα το γεγονός ότι φτιάχτηκαν από ανθρώπους που ακόμα έχουν κάτι να πουν και ένα μήνυμα να μεταφέρουν. Αυτό μου δίνει μια ακόμα ελπίδα...

Έκθεση εικόνων

Οι ποιητικές συλλογές του.

Το τελευταίο συγγραφικό του εγχείρημα.

Από το οπισθόφυλλο.

Ένα τρυφερό παραμύθι για τον φόβο, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την ουσία της διαφορετικότητας στη ζωή μας. 

"Με μοναδικό εφόδιο τις λέξεις, τα χρώματα και την επιθυμία μας για έναν πιο όμορφο κόσμο, ονειρευτήκαμε την ιστορία του νεαρού Νικολύκου και θελήσαμε να την βγάλουμε από το "ντουλάπι" της.
Για εμάς, όπως οι λέξεις και τα χρώματα μπορούν αν συνυπάρξουν το ένα δίπλα στο άλλο δίνοντας ένα σύνολο με νόημα, έτσι πιστεύουμε ότι θα πρέπει να γίνει και με τους ανθρώπους.
Οι δικοί μας ήρωες έχουν πολύχρωμα μαλλιά, τα δικά μας πινέλα τραβούν γραμμές με κίνηση, οι δικές μας λέξεις μιλούν από καρδιάς για όσα μικροί θεωρούσαμε "διαφορετικά" από άγνοια ή φόβο.
Μεγαλώνοντας, καταλάβαμε ότι ίσως τελικά αυτό που φοβόμασταν περισσότερο ήταν ο εαυτός μας, ο κόσμος και η γνώμη του.
Μεγαλώνοντας, καταφέραμε τελικά να μας μάθουμε, να μας αγαπήσουμε, και τώρα, ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε και τους άλλους. Γιατί όλοι "διαφορετικοί" ήμαστε τελικά, και αυτός ο κόσμος, όμορφος μέσα στην διαφορετικότητα του..."