Γνωρίστε τον Κώστα Θερμογιάννη

Ο Κώστας Θερμογιάννης κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Ο Κώστας Θερμογιάννης γεννήθηκε το καλοκαίρι του 1973. Ζει και εργάζεται στη Λαμία. Σπούδασε την επιστήμη του Περιβάλλοντος και της Δασολόγος στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και αγαπάει την επιστήμη του, όπως αγαπάει το διάβασμα, την τεχνολογία, το καλό φαγητό και τα ρεμπέτικα τραγούδια. Άρχισε να γράφει χωρίς να το έχει αποφασίσει, χωρίς να το σκεφτεί. Σχεδόν αναίτια! Η αγάπη του για τη λογοτεχνία τον οδήγησε το Μάρτιο του 2013 να δημιουργήσει το δικτυακό τόπο τοβιβλίο.net θέλοντας να δώσει το βήμα σε κάθε δημιουργό για να δημοσιεύσει αλλά και να μιλήσει για τις δημιουργίες του.

Έχει γράψει τα βιβλία “Παράδρομος στο χρόνο” (2013, ISBN: 978-960-93-4892-8),  “Ταντίνιο, το χαμογελαστό κοχύλι” (2014, ISBN: 978-618-81493-3-5), “Ο δάσκαλος και ο καθρέφτης” (2015, ISBN: 978-618-81493-7-3) ενώ υπάρχουν ακόμα δύο βιβλία του που είναι υπό έκδοση. Έχει συμμετάσχει στα συλλογικά έργα #TWEET_STORIES, “33 – τριάντα τρία”, “Μια παράξενη Κυριακή”, “Ένα ταξίδι… αλλιώς’’, “Ιστορίες με δύο όψεις” και “Μια εικόνα… Χίλιες λέξεις!” ενώ οι ιστορίες του έχουν δημοσιευτεί σε πολλές ιστοσελίδες ανάλογου ενδιαφέροντος και εφημερίδες.

Links:

τοβιβλίο.net (www.tovivlio.net & www.τοβιβλίο.net)

 εν θερμώ! (www.nthermo.com)

Το τελευταίο του βιβλίο είναι ‘Ο δάσκαλος και ο καθρέφτης’ και μπορείτε να το βρείτε εδώ (https://tinyurl.com/o6l2dzz) ή εδώ (nthermo.com/ο-δάσκαλος-και-ο-καθρέφτης/). Τα βιβλία του δεν πωλούνται, τα διαθέτει εκ πεποιθήσεως δωρεάν στο διαδίκτυο και ορισμένα από αυτά και σε έντυπη μορφή, ως εκ τούτου δεν υπάρχει λινκ προς κάποιο βιβλιοπωλείο.

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Η βάρκα του νονού μου κι αυτή η αίσθηση της έλλειψης βαρύτητας και του λικνίσματος ανάλογα με τις βουλές των κυμάτων!

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Θυμάμαι πάντα τις στιγμές που ερωτεύτηκα. Έναν άνθρωπο, μια ιδέα, έναν στόχο. Χωρίς τον έρωτα η ζωή μου δε θα είχε νόημα και θεωρώ πως αποτελεί την κινητήριο δύναμη για όλα όσα έχω δημιουργήσει.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Με το πληκτρολόγιο του υπολογιστή που τις μεταμορφώνει συνήθως σε ιστορίες! Και με τη γυναίκα μου που (νομίζω) έχει πια βαρεθεί να ακούει τις αναλαμπές μου…

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Ασπίδες πάντα υπάρχουν όταν θέλουμε να υπάρχουν. Γιατί, ως άνθρωποι, θα πρέπει να ενδίδουμε ενίοτε στους πειρασμούς για να έχει ενδιαφέρον η ζωή μας αλλά και για να έχουμε αναμνήσεις. Άλλωστε, συνήθως στη μνήμη μας αποθηκεύουμε ό,τι ξεφεύγει από την καθημερινότητα ή είναι απαγορευμένο!

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η έλλειψη παιδείας. Είτε των άλλων είτε όταν συνειδητοποιώ πως κι εγώ πάσχω πολλές φορές από την έλλειψή της…

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Το βράδυ, λίγο πριν πέσουμε για ύπνο και είναι όλα τα μέλη της οικογένειας παρόντα κάτω από την ίδια στέγη, νομίζω πως είναι ένας από τους καλύτερους λόγους για να αγαπήσει κανείς τη μέρα, έστω κι αν αυτή τελειώνει!

Σε ποια εποχή συναντάμε τoν αληθινό Κώστα, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Στις δροσερές ανοιξιάτικες βραδιές και τα πρωινά του καλοκαιριού δίπλα στη θάλασσα.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η αγάπη και η συγχώρεση.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει  περισσότερο;

Η ποίηση είναι αυτή που πάντα με μάγευε και που ποτέ δε θα μπορέσω να γράψω. Δυστυχώς, αυτή η τέχνη του να προσθέτεις εικόνες κι αισθήματα αφαιρώντας όσο το δυνατόν περισσότερες λέξεις δε με τίμησε με το ταλέντο της…

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Όχι, γιατί μετά νομίζω πως μάλλον θα έπαυε να είναι ήρωας.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Εξαρτάται. Για ορισμένους ανθρώπους απαιτεί απόλυτη πειθαρχία, για άλλους όχι. Στη δική μου περίπτωση θα έλεγα πως είναι μια μορφή ψυχαναγκασμού μέχρι να βγει από μέσα μου και η τελεία που θα κλείσει το κείμενο!          

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση για έναν άνθρωπο που πριν ‘ζυμώσει’ το χρόνο τον έχει ήδη μέσα στο μυαλό του ονειρευτεί και πλάσει. Το κάθε μέσο έχει τη δική του μαγεία. Ίσως, για λόγους καθαρά εργονομίας, να επέλεγα τη γραμματοσειρά.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

«Δεν τον φοβάμαι το Θεό, αυτός καταλαβαίνει και συχωρνάει. Τους ανθρώπους φοβάμαι. Αυτοί δεν καταλαβαίνουν και δε συχωρνούν». Από την Αναφορά στον Γκρέκο του μεγάλου μας Καζαντζάκη.

Ενότητα 3^η:  Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…

ο άνθρωπος θα κατανοήσει πως η συγχώρεση είναι καλύτερη από την τιμωρία.

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Πολλές. Αλλά αν έπρεπε να επιλέξω μια, αυτή θα ήταν το “Η ζωή είναι ωραία” του Roberto Benigni, που δείχνει το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής μπροστά ακόμα και στη φρίκη του πολέμου.

Έκθεση εικόνων

Το τελευταίο συγγραφικό του εγχείρημα.

Μια γρήγορα ματιά στην περίληψη.

Η έννοια της χαράς και του πόνου, της αγάπης και του μίσους, του χτες και του αύριο, της δημιουργίας αλλά και της καταστροφής είναι εκείνες που μέσα στη συνείδηση του ανθρώπου εναλλάσσονται δημιουργώντας αισθήματα, αισθήσεις, ίσως και παραισθήσεις, μα το κυριότερο, δημιουργούν τον αισθητό κόσμο μέσα στον οποίο ζει.

Η συνείδηση όμως δεν περιορίζεται μόνο στη γνώση της ύπαρξης. Διαχέεται εντός της και γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι κι οδηγός της. Άλλοτε δρα ως κινητήριος δύναμη, άλλοτε ως δικαστής κι άλλες φορές ως θεατής μιας ζωής που περνά και χάνεται ή που περνά και μένει.

Το σπουδαιότερο όμως, θα μπορούσε να πει κανείς, είναι πως από τη μια η συνείδηση δεν είναι ίδια σε όλους τους ανθρώπους κι αυτή η διαφορετικότητά της είναι τελικά που την κάνει μοναδική κι από την άλλη πως δεν είναι στατική αλλά εξελίσσεται μαζί με τον άνθρωπο και το χρόνο!

Ο "Δάσκαλος και ο καθρέφτης" είναι μια συλλογή επτά αυτοτελών διηγημάτων και έξι ιστοριών που ανά δύο πραγματεύονται την ίδια ιδέα αλλά από διαφορετική οπτική γωνία, δείχνοντας πάντα τον άνθρωπο στον άνθρωπο και την αξία των μικρών(;) πραγμάτων που καθορίζουν τη ζωή και την καθημερινότητά μας χωρίς να τα λαμβάνουμε υπ’ όψη μας όσο σοβαρά πρέπει.