Γνωρίστε τον Γιώργο Μπουμπούση

Ο Γιώργος Μπουμπούσης κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους. 

Σύντομο βιογραφικό

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Είναι μια ανάμνηση που έχει σχέση με τη γιαγιά μου την Πόπη, πολύ πίσω στα παιδικά μου χρόνια. Ζούσε σε ένα χωριό της ορεινής Κορινθίας, το Μεσινό. Θυμάμαι πρέπει να πήγαινα δευτέρα ή Τρίτη δημοτικού τότε. Ήταν χειμώνας. Ο αέρας λυσσομανούσε. Η ξυλόσομπα αναμμένη κι εγώ κουκουλωμένος μαζί της κάτω από μάλλινες κουβέρτες (που η ίδια είχε πλέξει στον αργαλειό) να την παρακαλάω για ένα ακόμα παραμύθι. Ήταν εκπληκτική στο να διηγείται ιστορίες. Νεράιδες, ξωτικά, καλικάντζαροι και κάθε είδους στοιχειά, έκαναν παρέλαση στο παιδικό μου μυαλό. Ακόμα και σήμερα κουβαλώ τη χροιά της φωνής της μέσα μου. Η γιαγιά να λέει ιστορίες, ο αέρας να φυσά, τα ξύλα να τρίζουν καθώς καίγονται και να αναδύουν ένα λεπτό, ιδιαίτερο άρωμα στην ατμόσφαιρα του σπιτιού. Μαγεία…κι όμως ήταν αληθινό! Κάτι τέτοιες αναμνήσεις σκάλισαν κομμάτι από αυτό που είμαι τώρα.

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Θα έλεγα ότι ανασύρω στιγμές δίπλα σε ανθρώπους που μου έδωσαν συμβουλές ζωής ανάμεικτες με αγάπη. Και δεν μιλώ για φιλοσοφικά ιδεολογήματα. Μιλώ για συμβουλές γνήσιες, βγαλμένες από τη δική τους ζωή, απόσταγμα εμπειρίας. Αυτές κρατώ και με αυτές προσπαθώ, όσο μπορώ, να πορεύομαι στο μέλλον.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Πολλές, αλλά για να είμαι ειλικρινής συνήθως δεν τις μοιράζομαι. Μερικές τις γράφω σε ένα τετράδιο που έχω, όπως ακριβώς μου βγαίνουν εκείνη τη στιγμή ή τις «μετατρέπω» σε ένα είδος στιγμιαίας προσωπικής «προσευχής– συνομιλίας»... Όταν αργότερα κάποιες τις επεξεργαστώ, μπορούν να αποτελέσουν πυρήνα δημιουργίας για κάτι νέο. 

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Θα σας το πω όπως το νιώθω. Ασπίδα γίνεται η πτώση μας στον πειρασμό. Από την πτώση μαθαίνουμε και γενικεύουμεύστερα τη μάθηση αυτή για να αντιμετωπίσουμε έναν παρόμοιο πειρασμό… όσο μπορούμε, στα μέτρα τα ανθρώπινα. Νομίζω πάντως ότι αν το μυαλό μας δεν κολλάει στην έννοια του «πειρασμικού», αν αδιαφορούμε και δεν δίνουμε τόση σημασία σε αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως πειρασμό, τότε εκείνος χάνει τη δύναμή και «γοητεία» που ασκεί πάνω μας.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η έλλειψη ευγένειας και η δήθεν «ειλικρίνεια», που πληγώνει τον συνάνθρωπό μας. Η φράση «εγώ είμαι ειλικρινής και θα στα πω», δεν μου αρέσει καθόλου. Δείχνει έλλειψη λεπτότητας. Δεν είμαστε όλοι έτοιμοι να ακούσουμε τα πάντα…ή για να το πω καλύτερα, μπορούμε να ακούσουμε τα πάντα με τον σωστό τρόπο.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Τα παιδιά. Τα παιδιά είναι ένας λόγος για να αγαπάς κάθε που βλέπεις το φως του ήλιου.

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Γιώργο, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Τον χειμώνα. Ο χειμώνας είναι μια εποχή που κυλά μες στον γενετικό μου κώδικα. Χειμώνας για εμένα σημαίνει χιόνι, βιβλία δίπλα στο τζάκι, χουχούλιασμα, καλές ταινίες στην τηλεόραση, κρασί και κουβεντούλα με φίλους, έλατα, Χριστούγεννα, όνειρο, διάβασμα παραμυθιών την ώρα που έξω λυσσομανά ο αέρας… Γι’ αυτό και αγάπησα τόσο την Φλώρινα όσο σπούδαζα δάσκαλος στο Παιδαγωγικό Τμήμα. Την ένιωθα πολύ οικεία, πολύ μέσα μου…

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Να είσαι ευτυχισμένος με αυτά που έχεις. Για εμένα η ευτυχία που κρύβεται στην αυτάρκεια και περιβάλλεται προστατευτικά από έναν κύκλο αγαπημένων ανθρώπων είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει  περισσότερο;

Ο γραπτός λόγος. Με τον γραπτό μπορώ να εκφράζομαι καλύτερα από τον προφορικό. Μου είναι πιο εύκολο να γράφω παρά να μιλάω. Λες και όταν παίρνω μια κόλλα χαρτί ξεπηδούν από μέσα μου οι λέξεις, πράγμα που δεν μου συμβαίνει όταν μιλώ… Ο γραπτός λόγος με συγκινεί και για κάτι ακόμα… μου κρατά παρέα μέσα από τα βιβλία. Παιδική και ενήλικη λογοτεχνία με προτίμηση στο μυθιστόρημα, είναι τα είδη που με έλκουν πολύ.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Νομίζω πως όχι. Προτιμώ να τον αγαπώ για τη μοίρα που όρισε γι αυτόν ο συγγραφέας του.Όταν διαβάζω, ποτέ δεν μπαίνω στον πειρασμό να αλλάξω κάτι στη ζωή του ήρωα. Παρακολουθώ το κουβάρι της λογοτεχνικής του μοίρας να ξετυλίγεται και αρκούμαι στο να ευχαριστιέμαι ή να δυσαρεστούμαι από την κατάληξή της.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;    

Θα σας απαντήσω και πάλι προσωπικά. Για εμένα λειτουργεί αυτόματα. Δεν πίεσα ποτέ τον εαυτό μου να γράψει ή να ολοκληρώσει κάτι σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια. Σέβομαι τους εσωτερικούς μου χρόνους, αν και για να είμαι ειλικρινής, νιώθω ότι στη συγγραφή ο χρόνος έχει στιγμές από την αιωνιότητα. Υπάρχουν φορές που γράφω μία πρόταση και τα παρατάω. Υπάρχουν κι άλλες που πιάνω το πληκτρολόγιο και δεν μπορώ να σταματήσω.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Το πρώτο ζύμωμα γίνεται μέσα στο μυαλό μου. Εκεί ξεκινά η «βάφτιση» της ιστορίας… Μετά, ανοίγω την οθόνη του υπολογιστή μου και αρχίζω να την ξετυλίγω με λεπτομέρειες. Στη συγγραφή προτιμώ τον υπολογιστή μόνο και μόνο γιατί με διευκολύνει να γράφω χωρίς σβησίματα, υποσημειώσεις κτλ.

Ας π(ι)ούμεμαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Ας π(ι)ούμε λοιπόν μαζί κάτι από το «Όσο μπορείς» του πολυαγαπημένου μου Αλεξανδρινού:

«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες».

Read more: https://latistor.blogspot.com/2010/09/blog-post_16.html#ixzz3Qijih3OM

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… στο τέλος το Φως θα βρει χαραμάδες να νικήσει και το πιο βαθύ σκοτάδι.

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Αγαπώ τον κινηματογράφο, έχω δει χιλιάδες ταινίες και πραγματικά δυσκολεύομαι να επιλέξω κάποια. Εκείνη που κατέχει πάντως περίοπτη θέση μέσα στην «δεκάδα» μου είναι η ταινία «Σινεμά ο Παράδεισος» του ταλαντούχου Τζουζέπε Τορνατόρε. Μου αφήνει μια γλυκιά μελαγχολία κάθε φορά που την βλέπω αναμεμειγμένη με την αίσθηση ότι η ευτυχία κρύβεται τελικά στα πιο απλά πράγματα. Κουβαλάει αρώματα των παιδικών μου χρόνων μέσα ενώ στο τέλος της πιάνω τον εαυτό μου να κάνει προβολές του δικού μου μέλλοντος… Η μουσική συνεισφέρει τα μέγιστα ως προς αυτό.

Σας ευχαριστώ…

Έκθεση εικόνων

Το τελευταίο συγγραφικό του εγχείρημα κυκλοφορεί από την Ελληνοεκδοτική: 

"Κερδιστάνοι, Χανιστάνοι

 και... μια χαδιάρα φαλαίνα!"

σε εικονογράφηση του Νίκου Γιαννόπουλου.

Μια γρήγορη ματιά στην περίληψη.

Η σελίδα του Γιώργου στο facebook:  

https://www.facebook.com/bibliaboubousis?fref=ts.