Γνωρίστε τη Μαριέττα Κόντου

Η Μαριέττα Κόντου κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο Βιογραφικό

Η Μαριέττα Κόντου γεννήθηκε κατακαλόκαιρο του ’72 και, αν και έχουν περάσει σαράντα δύο χρόνια, είναι ακόμη πολύ κοντά στο «τότε».
Ανήκει στη γενιά της «Αθλητικής Κυριακής», του Carnation, του «Λόλα, να ένα μήλο», του φυτολόγιου, των λευκωμάτων με τις αφιερώσεις, των εικόνων της Sarah Kay και των βιβλίων της Πηνελόπης Δέλτα, της Άλκης Ζέη, της Ζωρζ Σαρή.
Θυμάται ακόμη την ασπρόμαυρη τηλεόραση στο σαλόνι, το σήμα της ΥΕΝΕΔ, τις ελληνικές ται­νίες του Σαββατοκύριακου και το Θέατρο της Δευτέρας.
Έζησε τις δασείες, τις οξείες, τις περισπωμένες και τις σχολικές ποδιές με τους κεντημένους γιακάδες.
Ανήκει στη γενιά που ίδρωσε να μάθει το μονοτονικό και που πρόλαβε να χαρεί τη γλύκα του βινυλίου και των δισκάδικων σε κάθε γειτονιά.
Ύστερα από μια ανήσυχη παιδική ηλικία και μια θυελλώδη εφηβεία, σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ακολούθησε μια μακρά περίοδος εθελοντισμού και εκπαίδευσης.
Ένα μεταπτυχιακό στη Συστημική Θεραπεία Ζεύγους και Οικογένειας στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο και η διδακτορική της διατριβή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο συνέπεσαν με τον γάμο της και τη γέννηση των δύο γιων της.
Η «ώριμη» ηλικία των τριάντα τη βρήκε να εργάζεται στον χώρο της απεξάρτησης εφήβων, όπου και παρέμεινε για το μεγαλύτερο διάστημα της καριέρας της.
Τα τελευταία χρόνια έχει επιλέξει τον μοναχισμό της ιδιώτευσης, με ειδίκευση στη θεραπεία ζευγαριών, οικογενειών και εφήβων.
Αναζητά απαντήσεις κι ας μην υπάρχουν πάντα.
Το παιδικό ανάγνωσμα είναι για εκείνη μαγικό. Ίσως γιατί εκεί βρίσκει τις περισσότερες απαντήσεις…
Το Συγγνώμη, μπορώ να πω κάτι; είναι η πρώτη της επίσημη συγγραφική προσπάθεια.
Γράφτηκε από αγάπη για τους γιους της, που είναι μακράν το καλύτερο «μεταπτυ­χιακό» της…

Εργογραφία:

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Κατακαλόκαιρο, ξυπόλητη, σκαρφαλωμένη στα δέντρα του πατρικού μου σπιτιού, με μια φέτα καρπούζι μονίμως για να περνάει η ώρα και την αβάσταχτη χαρά ότι κανείς δεν πρόκειται να με βρει  αν δεν αποφασίσω να κατέβω μόνη μου…

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Οι γεννήσεις των 2 γιών μου. Οι πρώτες στιγμές που τους κοίταξα, τους μύρισα και τους κράτησα πάνω μου. Και μετά τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Εκλάμψεις και αναλαμπές διαρκείας, χαριτωμένες, τρυφερές, άσχετες, άκαιρες, ενοχλητικές, επαναλαμβανόμενες! Κάποιες τις κρατώ για μένα, με όλη τη φρονιμάδα που με χαρακτηρίζει ότι οι άλλοι μπορεί να μη με πάρουν στα σοβαρά. Κάποιες, πιο σπάνια, τις μοιράζομαι κυρίως με αγαπημένους φίλους που με ξέρουν καλά.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Εξαρτάται τι εννοούμε πειρασμούς και τι εννοούμε ασπίδες. Δεν πιστεύω πολύ στους πειρασμούς, με την έννοια του απαγορευμένου, προτιμώ την έννοια επιλογή. Και η ζωή είναι γεμάτη επιλογές, σταυροδρόμια και τρίστρατα, καθένα από αυτά με τα κόστη, τις συνέπειες αλλά και τα οφέλη του. Ως εκ τούτου και οι ασπίδες δεν με εκφράζουν πολύ γιατί παραπέμπουν σε πόλεμο και σε μάχη. Χρησιμοποιώ ωστόσο μηχανισμούς άμυνας που μπορεί να με προστατεύουν ενίοτε, κυρίως από τον ίδιο μου τον εαυτό που είναι και ο μόνος με τον οποίο κατά καιρούς τα βάζω.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η έλλειψη φαντασίας, το ψέμα, η μουρμούρα, η αθέτηση μιας υπόσχεσης, η  αγένεια.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Το φως της!!!

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Μαριέττα, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή);

Μετά τα 40 είμαι λίγο πιο κοντά σε αυτό που ονομάζουμε αισιόδοξα και με αρκετή φαντασία αυτοπραγμάτωση.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Τα χαστούκια και τα χάδια της…

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει  περισσότερο;

Όλα με γοητεύουν γιατί έχουν να κάνουν με πλησίασμα. Μια μικρή ίσως αδυναμία  στο γραπτό.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Ο Φλορεντίνο Αρίσα στον «Έρωτα στα χρόνια της χολέρας», ο πιο γλυκός, ο πιο υπομονετικός, ο πιο τρυφερός εκφραστής της καρδιάς, είναι αυτός που τη μοίρα του ίσως και λίγο να την «πείραζα». Να μην περιμένει τον έρωτά του μισό αιώνα, λίγο νωρίτερα, λίγο πιο έγκαιρα, αλλά κι αυτό με επιφύλαξη…

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Η γραφή απαιτεί έρωτα βαθύ και αθεράπευτο για τις λέξεις, τη μουσικότητα τους όταν τις βάζεις στη σειρά και τη χαζεύεις. Θέλει αυτά που έχεις να πεις να είναι πιο πολλά από τους λόγους που έχεις να σιωπήσεις. Θέλει φαντασία και ταξίδεμα τέτοιο που καμιά φορά να ξεχνάς να επιστρέψεις. Αν αυτό το ταξίδι επιλέγεις να το κάνεις πειθαρχημένα, με σχέδιο πλεύσης, με όλους τους χάρτες και με καλό καιρό ή ενστκτωδώς ακόμη κάτω από αντίξοες συνθήκες, εξαρτάται από τον καθένα αλλά και τη στιγμή.                                 

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Αγαπώ τις μουτζούρες όσο τίποτε, τα σβησίματα και τα γραψίματα στα κενά και τα περιθώρια της σελίδας, τα «συμπληρώματα» μιας ξεχασμένης σκέψης πάνω από μια άλλη φράση, τους διαφορετικούς γραφικούς χαρακτήρες στην ίδια σελίδα ανάλογα με τη διάθεση και τη στιγμή, μ΄αρέσουν και τα μικρά πολυχρησιμοποιημένα μολύβια που τα βρίσκεις τελευταία  στιγμή μπροστά σου εκεί που νομίζεις ότι τα έχασες αλλά και το χαρτί το λευκό, το άγραφο, το υποσχετικό για… μουτζούρες!

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

«Ο κάθε λεύτερος είναι μόνος. Όσο περισσότερο μεθάς από τη δύναμή σου και προεκτείνεις την ελευθερία σου, τόσο μεγαλώνεις και την έκταση της μοναξιάς σου”, αξεπέραστη Λιλή Ζωγράφου, «Η Συβαρίτισσα».

Ενότητα 3^η:  Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…όσο κι αν αλλάξεις τη σειρά τον λέξεων κάθε νόημα θα σου κλείνει πονηρά το μάτι.

Να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις να ζεις…

Να μαθαίνεις ν’ αγαπάς και να ζεις για να ελπίζεις…

Να μαθαίνεις να ζεις και να ελπίζεις ν’ αγαπάς…

Ν’αγαπάς να ζεις και να μαθαίνεις να ελπίζεις…

Να ελπίζεις να ζεις και ν’ αγαπάς να μαθαίνεις…

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Τα Παιδιά της Χορωδίας (Les Choristes)-Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Κριστόφ Μπαρατιέ, βασισμένη σε μια παλιά, ξεχασμένη γαλλική ταινία του 1943 («Το Κλουβί με τ’ Αηδόνια» του Ζαν Ντρεβίλ). Τα «Παιδιά της Χορωδίας» αναδείχτηκαν σε ταινία-φαινόμενο στη Γαλλία. Η νοσταλγία της παιδικής ηλικίας και της γαλλικής επαρχίας, η πανέμορφη μουσική του Μπρουνό Κουλέ, η χαρισματική παρουσία κάποιων μικρών πρωταγωνιστών, η ανθρώπινη υπόσταση του ρόλου του Ζεράρ Ζινιό, η ιδέα ότι η μουσική και η τέχνη γενικότερα μπορούν να διαπαιδαγωγήσουν τις ατίθασες ψυχές και να αποτελέσουν ένα αντίδοτο στη βαρβαρότητα και την αδιαφορία, είναι οι βασικοί λόγοι για να δεί κάποιος αυτή την ταινία, μόνος ή ακόμη καλύτερα κρατώντας το χέρι του παιδιού του…

Έκθεση εικόνων

Σύντομη περιγραφή.

Με λένε Όμηρο και είμαι μόλις 10 χρονών.
Θέλω να μεγαλώσω για να μπορώ να πω όλα όσα σκέφτομαι.
Είναι τόσο πολλά: από την αγάπη που έχω για τους παππούδες μου μέχρι την έντονη και όλο γλύκα σχέση με τον αδελφό μου αλλά και για τη δασκάλα μου που με έκανε να αγαπήσω το σχολείο λίγο παραπάνω…
Έχω πολλές απορίες και ανησυχίες, νιώθω συχνά μπερδεμένος ακόμα και με τους κοντινούς μου ανθρώπους!

Παρόλο που δεν μιλάω σαν μεγάλος, μπορώ να σκέφτομαι σαν μεγάλο παιδί που καταλαβαίνει τους μεγάλους.
Μακάρι να μπορούσαν κι εκείνοι να σκέφτονταν σαν μεγάλα παιδιά για να καταλαβαίνουν εμάς τα μικρά...
Αυτά θέλω να τους πω, αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα!

Ακολουθώντας τον σύνδεσμο 

https://www.minoas.gr/pdf_vivlia/21530/piflip.html 

μπορείτε να ξεφυλλίσετε τις πρώτες σελίδες του λογοτεχνικού εγχειρήματος.

Από το οπισθόφυλλο.

Ένας τσαγκαράκος, μια μικρή πολιτεία, πολλά ξηλωμένα παπούτσια και μπόλικη δουλειά! Τι θα γίνει τελικά; Είναι όλα για πέταμα ή μήπως τα μαγικά χεράκια του μπορούν όταν βάζουν κάτι «χρήσιμο και κάτι αγαπημένο» στη βελόνα τους να τα κάνουν όλα σαν καινούρια; Μήπως τελικά η αγάπη κάνει τα μεγάλα μικρά και τα μικρά μεγάλα; Και ποια είναι η μαγική συνταγή για να μην ξεχνάμε και κυρίως να μην... πετάμε;

Το τελευταίο βιβλίο της συγγραφέως.

Λίγα λόγια για το βιβλίο.

Και μια αγαπημένη μας σκέψη της.