Γνωρίστε την Κατερίνα Λέκκα

Η Κατερίνα Λέκκα κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Γεννήθηκα στην Αθήνα και κατάγομαι από τους Παξούς. Σπούδασα γαλλική φιλολογία και υπηρέτησα στην εκπαίδευση για αρκετά χρόνια. Έχω παρακολουθήσει σεμινάρια ψυχολογίας για παιδιά κι εφήβους. Μέχρι πρότινος αρθρογραφούσα στην τοπική εφημερίδα της Αργυρούπολης, Επικοινωνία. Έχω ζήσει στο Βέλγιο, στη Γαλλία, στη Νέα Υόρκη και στο Οχάιο. Σήμερα μένω με την οικογένειά μου στην Αργυρούπολη.

Εργογραφία

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Έχω υπέροχες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια και όλες τις αγαπώ το ίδιο, γιατί είναι το παρελθόν μου, η δική μου ιστορία.  Στα έξη μου βρέθηκα στη Σούδα στην Κρήτη λόγω της δουλειάς του πατέρα μου. Ένα πανέμορφο νησί, με ανθρώπους «έξω καρδιά» όπως λέμε, μόνο που δεν καταλάβαινα τι έλεγαν ακριβώς. Μόνο σκόρπιες λέξεις έπιανα. Στο σχολείο δυσκολευόμουν να συνεννοηθώ με τα παιδιά της ηλικίας μου. Μια μέρα ένα γειτονόπουλο, ένα χρόνο μικρότερο από μένα, που συνήθως μιλούσε με αγριεμένο ύφος «γιάντα ήταν κρητίκαρος κι εστά θα γενόταν παλλήκαρος» με ρώτησε αν τρώω χοχλιούς (σαλιγκάρια). Εγώ δεν κατάλαβα τι εννοούσε, παρεξήγησα τα λόγια του και τον πλάκωσα στο ξύλο. Και για να λέμε την αλήθεια, έφαγα και εγώ κάμποσες! Ωστόσο γίναμε οι καλύτεροι φίλοι. Ακόμα είμαστε!

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Τα καλοκαίρια στους Παξούς με τους γονείς μου, τον αγαπημένο μου αδελφό και τα ξαδέλφια μου, τις γιαγιάδες και τον παππού. Τότε στο νησί δεν υπήρχε νυχτερινή ζωή και τη δημιουργούσαμε μόνοι μας. Το ’80 ξεκίνησαν δειλά δειλά τα πρώτα μπαράκια. Μαζευόμασταν τα ξαδέλφια, παίρναμε τη βάρκα του παππού και πηγαίναμε για ψάρεμα εκεί τριγύρω. Αυτή ήταν η συμφωνία, αλλιώς βάρκα δεν ξαναβλέπαμε. Δεκαπέντε με δεκαοκτώ ήμασταν τότε τα εγγόνια. Ο παππούς μάς παρακολουθούσε με τα κιάλια του από τη βεράντα του σπιτιού. Αυτό βέβαια το μάθαμε πολύ αργότερα! Κατά τις τέσσερεις τα χαράματα γυρνάγαμε κατάκοπα, ξεπαγιασμένα από την υγρασία της νύχτας, με δυο τρία λιθρινάκια και πέντε έξι χάνους, όλη η ψαριά. Ο παππούς μάς περίμενε στο γιαλό με όλα τα απαραίτητα για τα ψήσουμε στην παραλία. Μέσα στα απαραίτητα ήταν και ένα μπουκάλι κρασί! Μας κέρναγε ένα ποτηράκι –δεύτερο δεν είχε!- για να ζεσταθούμε και φυσικά ήταν το μυστικό μας! Σιγά το μυστικό! Οι γονείς μας το ήξεραν, αλλά και αυτό αργότερα το μάθαμε. Η παρουσία του το ξημέρωμα στην ακρογιαλιά ήταν για μας μεγάλη υπόθεση! Μας νοιαζόταν, μας εμπιστευόταν, μας έδινε με τον τρόπο του αξία! Καθόμασταν, λοιπόν, παρέα και βλέπαμε μαζί του την ανατολή. Τις πιο σοφές κουβέντες τις ακούσαμε από τα χείλη του εκείνα τα πρωινά με την απίστευτη ομορφιά! Αυτή την ομορφιά και την αγάπη των δικών μου ανθρώπων την κρατώ ανεκτίμητο θησαυρό. 

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Με την οικογένειά μου, τους συγγενείς μου, τους φίλους μου! Είναι ωραίο να μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου, τις σκέψεις σου με ανθρώπους που σε νοιάζονται και σε αγαπούν.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Ο ίδιος ο άνθρωπος δημιουργεί τους πειρασμούς του και ο ίδιος βρίσκει τρόπους για να τους ξεφορτωθεί. Οι άμυνες αναπτύσσονται προοδευτικά με τη βοήθεια του οικογενειακού περιβάλλοντος, την παιδεία, τους κοινωνικούς μηχανισμούς προστασίας, τον πολιτισμό και τις τέχνες. Ωστόσο μην ξεχνάμε και τους «αθώους» πειρασμούς! Σε αυτούς λέμε σχεδόν πάντα «ναι»,  όπως για παράδειγμα σε ένα μικρό κομμάτι σοκολάτας!

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Ο θάνατος! Είναι απρόβλεπτος, απρόσμενος, σκληρός και ανίκητος!

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Η ίδια η μέρα! Το φως, τα χρώματα, τα αρώματα, οι ήχοι, οι γεύσεις, οι εικόνες, οι άνθρωποι, η φύση, …

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Κατερίνα, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή);

Όταν μιλάω, όταν γελάω, όταν κλαίω, όταν θυμώνω, όταν φωνάζω, όταν ενθουσιάζομαι, όταν απογοητεύομαι, όταν πεισμώνω, όταν αμφιβάλω, όταν προσδοκώ, όταν φλυαρώ, όταν πειθαρχώ, όταν πονώ, όταν γράφω, όταν ονειρεύομαι…. Τότε υπάρχω, τότε ζω. Η ζωή μου είναι η αλήθεια μου και θα σβήσει κάποτε μαζί μου.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η αγάπη! Είναι κώδικας της μακροημέρευσης, της δημιουργίας, της επιτυχίας.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Η ποίηση. Μοιάζει με χρησμό που καλείσαι να τον ερμηνεύσεις.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Ο κάθε συγγραφέας ορίζει συνειδητά «Το γραφτό της μοίρας» του λογοτεχνικού ήρωα για να οργανώσει τη μυθιστορηματική πλοκή μέσα από την οποία θα διδάξει ή θα διασκεδάσει, θα αφυπνίσει ή θα λυτρώσει, θα δικαιώσει ή θα κατακρίνει… Αν αλλάξω τη μοίρα του λογοτεχνικού ήρωα θα είναι σαν να ακυρώνω την προσπάθεια του συγγραφέα να προβάλει τις θέσεις του.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Η έμπνευση είναι έμφυτο χάρισμα και λειτουργεί αυτόματα, αλλά για να αποτυπωθεί στο χαρτί και να μετατραπεί σε πνευματικό διάλογο με τον αναγνώστη χρειάζεται πειθαρχεία, η οποία πρέπει να εφαρμόζεται με μέτρο για να μην χάνεται ο αυθορμητισμός.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Όταν βρίσκομαι στο γραφείο μου γράφω απ’ ευθείας στον υπολογιστή. Όταν όμως βρεθώ στον «δικό» μου ήσυχο όρμο στους Παξούς, τότε χρησιμοποιώ όχι ένα, αλλά πολλά καλοξυσμένα μολύβια!!!

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Ένας από τους αγαπημένους μου ποιητές είναι ο Γεώργιος Σουρής κι επειδή η αποκριάτικη περίοδος ξεκίνησε, ορίστε πως σατίριζε ο Σουρής στο «Ρωμηό» του το καρναβάλι της Αθήνας:

Γλέντα λοιπόν αποκρηά μασκαρεμένη χώρα

που ένα μόνο έμαθες στα φανερά να κλέβεις

Να γίνεσαι ρεντίκολο κάθε στιγμή και ώρα

Που όλα τα μασκάρεψες και όλα τα μασκαρεύεις

Έξω λοιπόν οι λύπες, έξω κακή καρδιά

Και πάλι Καρναβάλι ανοίγει βρε παιδιά.

Ενότητα 3^η:  Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… σήμερα είσαι καλύτερος άνθρωπος από χθες.

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Την ιταλική δραματική κωμωδία «Η Ζωή Είναι Ωραία» σε σκηνοθεσία του Ρομπέρτο Μπενίνι  και με σενάριο του ίδιου μαζί με τον Βιντσέζο Τσέραμι.

Έκθεση εικόνων

Το τελευταίο μυθιστόρημα της συγγραφέως κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωα.

Όταν ο γοητευτικός αριβίστας Αιμίλιος Γράψας έφυγε από τους Παξούς για να αναζητήσει την τύχη του στην πρωτεύουσα, πολλοί ευχήθηκαν να μην ξαναγυρίσει. Επτά χρόνια μετά, η επιστροφή του με την ιδιότητα του ιερέα στο πλευρό του μητροπολίτη Συμεών θα προκαλέσει κοινωνική αναστάτωση, καθώς ο Αιμίλιος είναι διχασμένος ανάμεσα στην αντρική του φύση και στις υποχρεώσεις της ιεροσύνης. Ο Μιλτιάδης Λιγνάδης, πρόεδρος του νησιού, εθισμένος στον ποδόγυρο, στην εξουσία και στις οικονομικές ατασθαλίες, αναγκάζεται να φιλοξενήσει τον Αιμίλιο για να μην χάσει την πολιτική υποστήριξη του μητροπολίτη, όταν εκείνος του αναθέτει την επίβλεψη της αναστήλωσης των εκκλησιών του νησιού.

Η συνύπαρξη του Αιμίλιου με την ερωτεύσιμη γυναίκα του Λιγνάδη Θεώ­νη και την πανέμορφη κόρη του Ρωξάνη θα τον μετατρέψει σε άνθρωπο-χαμαιλέοντα προκειμένου να τις κατακτήσει, ανοίγοντας έναν κύκλο διαφθοράς, προδοσίας και αμαρτίας που θα τους παρασύρει από τα νησιά του Ιονίου μέχρι τη Ρώμη και το Παρίσι…
               

Ένα μυθιστόρημα για τον αέναο αγώνα του ανθρώπου με τον μεγαλύτερο εχθρό του, τον εαυτό του.