Γνωρίστε την Αλεξάνδρα Πιπλικάτση

Η Αλεξάνδρα Πιπλικάτση κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Η Αλεξάνδρα Πιπλικάτση γεννήθηκε στην Έδεσσα, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε παιδαγωγικά στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα με εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση. Διηγήματά της βρίσκονται στους συλλογικούς τόμους Οδός δημιουργικής γραφής 2 (εκδόσεις Οσελότος, 2013), Ανθολογία σύντομου διηγήματος, Διαδρομή 2014 (εκδόσεις γραφομηχανή, 2014) και στο διαδίκτυο. Βραβεύτηκε στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος «Μίμης Σουλιώτης» που διοργανώθηκε από το ΠΜΣ «Δημιουργική Γραφή» του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας για το διήγημά της «Μ’ αγαπάς, Αλέξανδρε; Σ’ αγαπάω, Μάριε». Η συλλογή διηγημάτων Χειροπέδη από πλατίνα (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2014) είναι το πρώτο προσωπικό της βιβλίο.
 

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Όταν σκαρφάλωνα, πηδούσα και κυλιόμουν ανάμεσα στα δεμάτια από άχυρα στον αχυρώνα της γιαγιάς μου. Μία απίστευτη αίσθηση ελευθερίας.

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Η θανατηφόρος ασθένεια του πατέρα μου. Μου θυμίζει πως η ζωή είναι πολύτιμη σε κάθε της λεπτό και πως ό, τι είναι να κάνουμε και να πούμε δεν πρέπει να το αφήνουμε να διαιωνίζεται.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Αρκετές. Λόγω παρορμητικότητας θα ήθελα να τις μοιραστώ ακόμη και με τον οποιοδήποτε άνθρωπο που θα βρίσκεται δίπλα μου εκείνη τη στιγμή. Εν τέλει, όμως, τις μοιράζομαι με πολύ δικούς μου ανθρώπους.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Οι πειρασμοί και το ότι πέφτουμε σε αυτούς αποτελεί στοιχείο της ζωής κι έτσι και πολλών λογοτεχνικών κειμένων. Το αν ενδώσουμε σε κάποιον πειρασμό μάλλον είναι θέμα ανάγκης. Το αν θα το σκεφτούμε πριν, μάλλον είναι θέμα κρίσης. Οπότε, εδώ, μπαίνει θέμα κάλυψης και παιδείας. Τολμώ να πω πως μία μεγάλη ασπίδα αποτελεί το βίωμα της αγάπης.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Τα οικονομικά. Κι επειδή πιστεύω πως η οικονομία διαμορφώνει την ιστορία και την πραγματικότητα, θα πω η πραγματικότητα, αν και είμαι πολύ ρεαλίστρια και δεν αφήνομαι να ξεφύγω απ’ αυτήν. Εντούτοις κάποιες φορές δεν έχω υπολογίσει σωστά ή τυχαίνει να ονειρευτώ.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Η ίδια η ζωή. Ενίοτε κι ο έρωτας.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Αλεξάνδρα, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Σε όλες. Δεν υπήρξε, ούτε υπάρχει εποχή που να μην τη ζω «ψυχή τε και σώματι».

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η ελπίδα. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που αυτή πεθαίνει τελευταία.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει  περισσότερο;

Το διήγημα. Επιτρέψτε μου εδώ να μοιραστώ λίγες φράσεις από ένα δικό μου ανέκδοτο διήγημα με τις οποίες μιλάω γι’ αυτό: «Όσο κρατάει ένας σεισμός; Όσο κρατάει ένας οργασμός;  Στιγμές όσο μια ζωή και ζωές όσο μια στιγμή. Και συνεχίζεται».

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Όχι. Αν άλλαζα έστω και μία στιγμή του, θα ήταν άλλος ήρωας.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;    

Πειθαρχία. Ό, τι και να γράψεις αυτόματα με τη λεγόμενη έμπνευση, θα πρέπει μετά να το ξανακοιτάξεις. Να σταματήσεις σε κάθε λέξη, να σκεφτείς, να ματώσεις πάνω της με τον μεγαλύτερο σεβασμό.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Γράφω, κυρίως, στον υπολογιστή. Το έχω σκεφτεί. Τι θα γινόταν αν δεν είχα αυτό το εργαλείο; (Άλλωστε δεν τον κουβαλάω πάντα μαζί μου). Θα έγραφα με μολύβι σε χαρτί. Το έχω κάνει.

Ας π(ι)ούμεμαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Ονειρεύτηκα περισσότερο απ’ όσο κατόρθωσε ο Ναπολέων,
Άνοιξα την καρδιά μου στην ανθρωπότητα περισσότερο απ’ τον Χριστό.
Συνέγραψα κρυφά φιλοσοφίες που κανένας Καντ δεν κατάφερε να γράψει.
Αλλά είμαι, κι ίσως να είμαι και για πάντα,  αυτός που βρίσκεται στη σοφίτα,
ακόμα κι αν δεν ζω σε μια.
Θα είμαι πάντα εκείνος που δεν γεννήθηκε γι’ αυτό.
Θα είμαι πάντα εκείνος που είχε προσόντα.
Θα είμαι πάντα εκείνος που περίμενε ν’ ανοίξει μια πόρτα σ’ έναν τοίχο δίχως πόρτες.
Και τραγούδησε το τραγούδι του απείρου σ’ ένα κοτέτσι.
Κι άκουσε τη φωνή του Θεού σ’ ένα κλεισμένο πηγάδι.

Απόσπασμα από ΤΟ ΚΑΠΝΟΠΩΛΕΙΟ του ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ

Ενότητα 3^η:  Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…

…θα έχεις πάντα τροφή, στέγη, δουλειά, καθαρό μυαλό, υγεία, ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη και ειρήνη (για να τα κάνεις όλα αυτά).

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Βεβαίως. Αν δεν την έχετε ήδη δει, πρέπει οπωσδήποτε να δείτε την ταινία «Σινεμά ο Παράδεισος». Ένα αριστούργημα, στο οποίο κατά τη δική μου κρίση, εμπεριέχονται σχεδόν τα πάντα για τη ζωή. 

Έκθεση εικόνων

Μια γρήγορη ματιά στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.

Χειροπέδη από πλατίνα ή αλλιώς φυλακή από πλατίνα. Οι ήρωες των διηγημάτων φορούν νοητά τη χειροπέδη των στερεοτύπων και των εξαναγκασμών, εγκλωβισμένοι σε σχέσεις, πεποιθήσεις, ορμές και φαντασιώσεις, περιπλανώνται απ' τις αρχές του 20ού αιώνα έως το απροσδιόριστο μέλλον, από την παιδική τους ηλικία έως τα γεράματά τους. Η Κική γράφει στον νεκρό σύντροφό της, ο Μιχάλης καταφέρνει να στείλει ηλεκτρονικό μήνυμα από τον Παράδεισο, η Γεωργία ταξιδεύει στη Βουλγαρία για ν' αποτεφρώσει τη σορό του πατέρα της, ο Μανόλης ανακοινώνει στους γονείς του ότι θα γίνει κλέφτης. Οι ήρωες ταλαιπωρούν τον εαυτό τους κι αναμετριούνται με τα όνειρά τους. Ο μικρός Πέτρος πετάει κονσέρβες στα παιδιά που τον κοροϊδεύουν, η Τζέινα ανοίγει την κιτρινισμένη έκθεσή της από το δημοτικό σχολείο, η Μαργαρίτα ξεθάβει τον σκύλο της θείας Φλώρας, μια κυρία καταμετρά τα δικαιολογητικά για τη σύνταξή της, η Νανά, η Καίτη κι ο Κοσμάς παίζουν με ερωτικά παιχνίδια. Ο αφηγητής, κάποιες φορές θεατής, κρυφακούει τους ήρωες και άλλοτε αφηγείται με χιούμορ και ειρωνεία, άλλοτε μοιάζει ν' απουσιάζει διακριτικά χάρη στη δύναμη των γεγονότων. Η Αλεξάνδρα Πιπλικάτση με την πρώτη της αυτή συλλογή διηγημάτων αναζητά την ουσία, την άγρια και σκληρή πραγματικότητα τόσο όσο χρειάζεται. Στους ήρωές της ο αναγνώστης μπορεί ν' αναγνωρίσει κάτι από τον ίδιο του τον εαυτό.